Ποίηση Κώστα Καρυωτάκη
Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη.
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα, κοιτώντας παθητικά τ' αστέρια.
Μακρινή τώρα είναι για μας η κάθε χαρά.
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη.
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά ο όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα.
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα, κοιτώντας παθητικά τ' αστέρια.
Μακρινή τώρα είναι για μας η κάθε χαρά.
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη.
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά ο όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα.
"...Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
ΑπάντησηΔιαγραφήόποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαμογελάω!!! ΕΔΩ!!!
«Μόνος, μόνος, μόνος
Απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του κόσμου.»
Γιατί άραγε ο άνθρωπος κρύβει πάντοτε μια βαθιά λύπη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Βασίλη.
η βαθιά λύπη είναι η συνειδητοποίηση της μοναξιάς
ΑπάντησηΔιαγραφήμέσα στη νύχτα όλοι βασίζουμε μόνοι
όσοι το ξέρουν,… ημερομετρούν και περιμένουν
άλλοι μακάριοι με «τη μοναδικότητα τους»_ χορτάτοι από έμμισθα παράσημα
χλευάζουν το πόπολο που φωνάζει για ένα κομμάτι ψωμί κι ένα μπουκάλι γάλα
οι ίδιοι _με την ψευδαίσθηση και την αυθάδεια της αυλής _
μοιράζουν στασίδια χαρίζουν ψίχουλα
εισπράττουν μπράβο ξοδεύουν σάλιο ληγμένο χειροκρότημα,…
αυτάρεσκα πορεύονται με διαβατήρια δανεικά,…
αλλά στο τέλος κάθε μήνα πληρώνονται για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους,…από το ίδιο κλεμμένο γάλα και το ίδιο άχρηστο στοκαρισμένο ψωμί
κουράστηκα να μαζεύω ανεξόφλητα γραμμάτια,…
το ζητούμενο είναι η χαρά
απλή και μοιρασμένη
η χαρά που στηρίζεται στην αλήθεια
ξέρω πως είναι,… κι αυτό μ’ απομακρύνει
Η άρνηση με κυριεύει
Χωρίς αύριο
Χωρίς σήμερα
Μ’ ένα ρημαγμένο χτες,…
«Μόνος, μόνος, μόνος
Απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του κόσμου.»
Τα παραμύθια τελείωσαν ,…μα
τα τραγούδια της εξέγερσης δε γράφτηκαν ακόμα
Σταμάτησα να ημερομετρώ
Σήμερα.
………………………………
Καλησπέρα Μαρία
Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε ή μάλλον ξέρω,…
Ευχαριστώ για την αφορμή _ για μια ακόμα φορά,…
Τα τραγούδια της εξέγερσης δεν γράφτηκαν ακόμα και όσο θα σιωπούν θα ήμαστε μόνοι να παλεύουμε με τις
ΑπάντησηΔιαγραφήανησυχίες μας και τους προβληματισμούς μας. Μα θα γραφτούν σύντομα Βασίλη και πιασμένοι χέρι-χέρι θα τα τραγουδίσουμε όλοι μαζί...Το έχει αποδείξει η Ιστορία.
Ρένα καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχει αποδείξει; Γιατί νομίζω
«πως έβγαλε βρώμα,…. Ότι ξοφλήσαμε,…»
Κι ύστερα αυτή η σιωπή,…. μακρόσυρτη κι άδικη,….
δε βγάζει πουθενά
κι ούτε μια ριπή στίχων να μας ρίξει κάτω
να σκίσει τις καρικατούρες μας,…
λευκή πετσέτα.
φοβάμαι πως τα λεξικά μου δε μπορούν να ανταποκριθούν
σ’ αυτά τα τραγούδια της εξέγερσης
κι όντας στον οίκο ευγηρίας
θα καταφεύγω στους ραφιναρισμένους υπότιτλους,…