«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Ημερομετρώντας το 2008



Πάνω από την κάθε πίκρα υπάρχει η αλήθεια
Και πάνω από την κάθε σχέση υψώνεται η ελευθερία




Γραφές με αφορμές ή και χωρίς
Γραφές, σχόλια, καταθέσεις προσμονές κι ανατροπές
Όνειρα σκέψεις ταξίδια επιταγές
Πόνος ανατροπές,…και Διαγραφές
Ψυχές αφημένες σε σπιτικά αγαπημένα και φιλόξενα
Πρωτόγνωρα συναισθήματα και κανάλια επικοινωνίας μοναδικά,…
Για φίλους που περπατήσαμε μαζί
Έστω και για ένα και μόνο,… μετέωρο βήμα,…
Άλλαξαν πολλά στην πορεία, αλλά η γεύση μένει ίδια,…
Τα μάζεψα πρόχειρα, τ’ άφησα σχεδόν ατόφια και με δάκρυα στα μάτια τα θυμήθηκα ξανά,…
Όλα με μια συγκίνηση και με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης και βαθιάς αγάπης και εκτίμησης,…
Και τα έφερα, να σας τρατάρω
Μαζί με μια κουταλιά γλυκό κυδώνι, λαμπερό και κόκκινο όπως και το μέλλον που ανατέλλει

Καλή Χρονιά σε Όλους
Και πάλι Σας Ευχαριστώ
………………………………………………………………………………………………………
Ήταν Μάρτης


Κρατώ μια σκλήθρα δύναμη
Με μια σταγόνα αίμα,
πόνο αγέρωχο, από χέρι μυστικό
Κι απροσπέλαστο
μήτε χρυσάφι μήτε χαλκό θυμίζει

Μα πλατινένιο φωτοστέφανο, αμυδρά λαμπιρίζει!
Με εκείνη τη λάμψη που μόνο η θάλασσα Χαρίζει
όταν αυθαδιάζοντας Κοιτάζει κατάματα τον ήλιο.
Κρατώ ένα ράγισμα αρμύρας
νοτιά αρχαίας σκουριάς
Ξυσμένο μ’ ένα κουτάλι άγριο κύμα

κι ένα φιλί σκίσιμο πέτρας

Μετά,…
ο χρόνος θα συγκατατεθεί
Η άρνηση θα εκπνεύσει
Ο τόπος θα αναχθεί

Η ομίχλη βιαστικά θα περισώσει
Το Όνομα φωτεινό
θα χαραχτεί ανεξίτηλα

Μπροστά στην Πύλη,
και Νίκη θα ματωθεί ξανά!

…………………………………….
Το μολύβι μαχαίρι δίκοπο
ποτίζει φως, κεντρώνει όνειρο

η πίκρα μάγισσα καλή
ζυμώνει επίκληση
και μάταιη δικαίωση
αφουγκράζεται θαρρώ…


………………………………………………………………….
Μαρτιάτικη έπεσε η βροχή
Πότισε…
Ξεδίψασε το χώμα,
κώδικα δεν χρειάζεται
έτοιμη λύση ακυρώνει

Η Άνοιξη φουντώνει,
προχωρά,
κρύβει καρπό βαθιά στα σωθικά της
Ήλιο προσμένει να λουστεί
να δέσει, πάλι καταιγίδα

Με το δοξάρι της κεντά
Καμβά με παραμύθια αλλιώτικα
στην ελπίδα
φιλί ζωής, σταλαγματιά ακουμπά

μαγεμένος τυφλά ακολουθεί,
κανείς δεν παραστέκεται
σαν ποίημα, ο νους
τραγουδά αλληγορία παράταιρη
δική του παρτιτούρα,
βιολί ακολουθεί, πέταγμα αετίσιο
πιάνο βαρύ, ήχος δωρικός
Κοντραμπάσο, μελωδία μυστική
η Μάσκα…νοτίζει μαβιά ανασαιμιά…
η Νύχτα , μη θαρρείς πέφτει βαθιά
Δεν σκιάζεται από τέτοια
ούτε με δανεικές φωτιές
φορτίζει αστροπελέκια
Μόνο την αντάρα της Αλήθειας τρέμει
μια μαχαιριά βαθιά φθονεί
Από Μαχαίρι αλάθητο
που τον πόνο δεν μοιράζεται
ούτε κι αποποιείται …
………………………………………………….

Σκάβω βαθιά την κάθε λέξη, το κάθε γράμμα
Όλα τα βαριά σύμφωνα. Εξόρυξη Χρυσού, Χαλκού ακόμη κι άνθρακα. Με την κάθε παραπομπή να αρθρώσω βίωμα, να διώξω ελπίδα…Βουτώ τα χέρια μου μέσα στις φράσεις,
Και στα απειροελάχιστα, οριακά φωνήεντα. Να βρω τη γνώση, τη θλίψη και την ομορφιά. Όχι από ζήλια ή πόθο. Αλλά από ανάγκη, έρμαιο. Κι ούτε για τον άγνωστο χρόνο που απομένει. Μα πιο πολύ για τον πεπερασμένο, για το χρόνο που έτρεξε, άλλοτε αργά κι άλλοτε γρήγορα, στα περασμένα μέσα. Μα και για τον άπειρο Χρόνο τον τρέχοντα, τον παρόντα που ΔΕΝ θα ξαναρθεί. Η Μνήμη εξασκείται να βλέπει στο σκοτάδι,…Θα μάθω;…ποιος ξέρει…
.................................................................................................................................

Ήταν Απρίλης

Η ταχύτητα διαφυγής
που όρισαν οι ουράνιες τροχιές
ήταν πεπερασμένη…
Κι έτσι η άπειρη δυναμική της
Ιστορικής Αναγκαιότητας
την ξεπέρασε
Κι έτσι Δηλώνουμε Ελεύθεροι,
ξέρουμε ότι έτσι γίνεται πάντα!
Πάντα οι τροχιές χαράσσονται
Για να διαγράφονται
και εν συνεχεία να ξεπερνιούνται
Η Ατέλεια του Σύμπαντος
Είναι που το κάνει μοναδικό
Και η διαρκής αύξηση της Εντροπίας του
Που επιμένει την ύλη φαύλα να θέτει
Ενάντια στην ανόητη επιμονή μας
Μάταια να τα θέτουμε
όλα σε μια νοητή σειρά!!
Κι έτσι υποψιαζόμαστε την κάθε σιωπηλή αυγή
(Την οποία όμως σαν γνήσια τέκνα της Μάνας Γης
Παιδιά της Αταξίας…εμείς πάντα προσδοκούμε)
Βέβαια αυτό που μένει είναι η έμπνευση…
Η οποία εντέλει τρέχει
με την ταχύτητα του φωτός
Καταργώντας οποιαδήποτε απόσταση
Και οποιαδήποτε έννοια τάξης
Δεν γνωρίζει φραγμούς κι εμπόδια
Και μπορεί να διακτινίζεται
μέσα από το άνθος μια νεραντζιάς
και το βουητό πέταγμα
μιας τόσο δα μικρής μέλισσας
Στο υπερπέραν σκορπώντας, αστρική ευωδία

Ξέρω…
Οι ετερόφωτες λυχνίες πάντα σβήνουν
Μετά τη δύση του Άστρου, έχοντας
εμφανώς όμως μικρότερη λαμπρότητα!!

Χαρούμενος πάντως
σαν τυχερή πέτρα που πάνω της
σκόνταψε μια τρικυμισμένη θάλασσα
και κυριευμένος όπως πάντα
Από μια ανυποχώρητη Άνοιξη
Στα βαθιά βουτώ
………………………………………………………………..


Απρίλης Ψεύτης;
Σέρνεται ο νους
Κι η πόρτα απέναντι , να στέκει
Να την ανοίξεις;
Μάλλον είναι, πάντα αργά…
Να την ανοίξεις; Όταν ρωτάς…
Η πόρτα απέναντι πρέπει να είναι ανοιχτή
Παράκληση; Άρνηση
Χάδι; Θυμός
Μη φεύγεις
Αλλά μάλλον δεν ακούς,…
Όταν μιλάς ποτέ δεν ακούς
Κι έτσι έγινε κι ο Απρίλης Ψεύτης
Τα Μη και τα όχι τον έκρυψαν
Το ταξίδι όμως δεν γίνεται με Μη και Πρέπει
…………………………………………………..
Κοίταξα πίσω και Χαμογέλασα
Ονειρεύτηκα
Πήγα
Είδα,…
Δάκρυσα
Ακούμπησα
Δοκίμασα
Έκλαψα
Κοιτάζω εμπρός κι ονειρεύομαι
Κάθε μέρα είναι Μοναδική κι Ανεπανάληπτη
και την Έζησα!!
…………………………………………………………………….

Μοίρα

Θέλησε η Νύχτα να κεντήσει
ένα αέρινο παραμύθι
Και τα ’χασε η αλήθεια και αποκοιμήθηκε…
Θέλησαν τα όνειρα
να χορέψουν την ομορφιά
Κι αυτή λύγισε και το ’ βαλε στα πόδια
Θέλησαν οι φόβοι
Να ντυθούν την άρνηση
Κι εκείνη τρόμαξε κι εχάθει…
Οι λέξεις ορφανές
να ανασάνουν μόνο …
τίποτα δεν ζήτησαν
στο χαρτί μαύρες να ρέουν
και να καίγονται…
τώρα θα συναντιούνται, διασταυρούμενες
σε ξένες γειτονιές και θ’ αρμενίζουν…
Και όχι μόνο στη Στεριά…

Φτάνει το αλάτι
Φτάνει η στυφή απ’ το δάκρυ γεύση
Και το γλυφό νερό

Άφησε τα χέρια σου
της περιφρόνησης Άγρια Μοίρα
να κάνουν αυτό που έμαθαν
Τα χρώματα άφησε
να τραγουδήσουν
ο πρώτος Σταθμός δεν είναι τελευταίος
το μικρό ρυάκι, στη θάλασσα κι αυτό οδηγεί
η μικρή παπαρούνα στον άνεμο διαλύεται
Μπολιάζει με τους μαύρους σπόρους της,
γέννα κι όνειρο ξανά
……………………………………

Merlot


Με Ένα ποτήρι κόκκινο αίμα
Δοκίμασα απόψε
Να ταξιδέψω
Εις Υγείαν!
Με τόσο κρυμμένο Ήλιο
Με τόσα όνειρα σφιχτά δεμένα
Μέσα τη θεία ζύμωση
Με ένα φεγγάρι αχνό
Ντυμένο με ομίχλη και λήθη
οι Αφές του Ανέμου
Πάνω στην πηγή,
την πηγή που την έκανα δική μου μοίρα
Φιλί, ακουμπούν χωρίς να αγγίζουν
Μόνο νοιώθουν
Και τα χείλη δίψα στυφή
Κι οι στεναγμοί να αγγίζουν το σώμα
ανήμποροι να το κινήσουν
γράφω ξανά!
Τι να ονειρευτώ;
Που τα’ χω ζήσει όλα;
Μέσα σε μια ταχύτητα
σφοδρή κι ακατάπαυστη;
Τι παλμική μαρμαρυγή
να αντέξει η φλέβα;
Έτσι που πάλλεται το είναι
Σε απόλυτο συντονισμό με τη θύελλα
και την καταιγίδα;
Και τι πάθος να αντέξει μια Ένωση Ομοίων;
………………………………………………………………………………….

Μυστική δίοδος
Ανάχωμα μοναξιάς
Τραγούδι σιγανό, αποκομμένο
Ήχος γλυκός, που στη μεμβράνη της ψυχής διαχέεται
Τέντωσε την πίκρα κι άπλωσε την
Να αφήσει ίχνος, από το λυγερό κορμί της, η θλίψη
Και να φύγει
…………………………………………………………………..


εκπρόθεσμο υστερόγραφο

Καλημέρα στο αηδόνι που κελαηδά
Στη καταπράσινη μουριά που απέναντι φουντώνει
Στο χελιδόνι που έπιασε νωρίς-νωρίς δουλειά
Και στην αθόρυβη ομίχλη που σκεπάζει το μπαλκόνι

Καλημέρα στις ζευγαρωτές τις βυσσινιές
που σφύζουν από βουητό μελίσσι
και στο ζευγάρι που φιλιά
πιστώνει από το χθεσινό μεθύσι

Ξύπνησα και τριγύρω μου κανείς…
Να πω ψέμα; πως δεν σ’ έψαξα
Σ’ έψαξα… παντού
Κι είχες αφήσει Άστρο, κιτρινισμένο Υστερόγραφο
Που κείνη την ώρα, όμως έδυε να φύγει
Και μήτε σκιά, μήτε σταγόνα πάχνης ψύχρα βρήκα

Μια βιαστική έκανα ευχή,

εκπρόθεσμη αντίσταση
Μα η Πούλια μου’ είπε πως ήδη ήτανε αργά!!
Και το φεγγάρι απ’ ώρα είχε πια δύσει.
Κι ο Ήλιος Αργούσε ακόμα…
Κι έτσι η ευχή μου κρεμάστηκε

στον ουρανό ερημιά
Ανάμεσα στο λυκόφως,

σαν ξωτικό να τριγυρνά
Αύριο; Είπα… Αύριο;


Και έδεσα το ματωμένο χέρι μου,
με νωπή την ξυραφιά του χτες
Με αυτόν τον ψεύτικο επίδεσμο…
που’ είχες παραπετάξει νύχτες πριν…
………………………………………………………..
Και το Αύριο να αιμορραγεί
Ένα κατακόκκινο Ξημέρωμα




Ήταν Μάης

Σκιά

Μια σκιά πάντα νιώθω να μ’ ακολουθεί
Απ’ τα πρώτα χρόνια
που άλλαξα πανί κι Αστραπή…
Είναι ένα πρόβλημα σχεδόν άλυτο:
Έρχεται ποτέ κανείς στη «σωστή» ώρα;
Ή όλα και όλοι έρχονται
όταν δεν τους περιμένουμε;
Όταν είναι ήδη πολύ αργά;
Όταν ο χρόνος μας έχει «κλείσει»
όλα τα διαθέσιμα ραντεβού του;
Και τότε;
Αντέχεις κι άλλη Ανατροπή;
Κι ως πότε;
Και ως πότε αντέχει η ψυχή
για νέα Αστροπελέκια;
Και τι τραγούδια να γράψουν τώρα
Οι δοξασμένοι Ποιητές έτσι «που πέθαναν όλοι νέοι;»

............................................................................

Σκάκι


Σιγά εκεί, που το βαθύ κι αληθινό
Κουρνιάζει, Αφήνομαι
Σαν αστέρι ψυχρό, που ήδη έχει σβήσει
Περνώ μέσα στο χρόνο, τον ξεγελώ
Κι ακούω
Κι εκεί που ψιθυρίζει
Τους λυγμούς, η λυγερή
Στις άγρυπνες βάρδιες
των δύο και τριάντα μετά τα μεσάνυχτα
τρέχω λαχανιασμένος,…
Να προφτάσω,…
Θα ψάξω, την υποταγή θα αρνηθώ,…
Με σαφήνεια
Θα αφήνω
αμφιμονοσήμαντους χρησμούς
Και θα διαβαίνω μόνος
Πως αλλιώς; στα υγρά πρωινά σοκάκια
Αδιαφορώντας για τα καλέσματα
Και τα κελεύσματα,…
Κι ας παίζει η μπάντα,…
Κι ας ουρλιάζουν οι σειρήνες
Για Νούλα και συμβιβασμό
Εκεί πίσω!!
Πεισματικά δεμένος,…
Κινώ τα μικρά μου πιονάκια
Χωρίς Βασίλισσα
Χωρίς Πύργους, ρήμαξαν κι αυτοί
Χωρίς Στρατηγούς, πουλήθηκαν αυτοί
Χωρίς τους φτερωτούς τους Ίππους, πληγώθηκαν κι αυτοί
Σε μια Ρεβάνς
Που ξέρω πως δε θάρθει,…
Κι έχω για ύστατο καταφύγιο
Τα διαδοχικά μου, μάταια, Σαχ,
με τα ασήμαντα στρατιωτάκια μου,
(τους τρομάζουν όμως, και πανίσχυρο, με κάνουν να φαντάζω
στα άθλια μάτια τους,…)
εμένα το φτωχό κι ανίσχυρο, έκπτωτο βασιλιά

Στο αύριο χτίζω
Εκεί αρμενίζω,
Θα δούμε, λέω και βαθιά χαμογελώ…
……………………………………………………………………..

Αέρας Φως Άνθιση Φθορά
Πρόσφορο Δώρο Αντίδωρο Αιτία και Αιτιατό
Προσφορά και Άρνηση
Αμαρτία, Σοφία Αίσθηση
Αντίσταση Πτώση Ανάταση και Ανάσταση
Αυτό το τέρας που κρύβουμε όλοι μέσα μας
Παθαίνει
Μαθαίνει
Ασθμαίνει
Ξαποσταίνει
Πέφτει χτύπα και Σηκώνεται Ξανά
Και πάντα Κυριεύει τους Άλλους και εμάς…
Και προπαντός Αντέχει
Αντέχει τα πάντα!!!
……………………………………………………………………………………………………….

ταχυδακτυλουργός


Εγώ που όλη μέρα μιλώ με αριθμούς
Και κώδικες
Και μυστικά σύμβολα σαν ταχυδακτυλουργός
Βγάζω από τα κάτασπρα μανίκια μου
Σαν μυστική υπέρβαση
Αφουγκράζομαι τα λόγια σας…
Κι ανοίγω παράθυρα στον ουρανό
Να μπαίνει η δροσιά της Άνοιξης
Και να δροσίζει πάθος, αίμα και καημό
Να’ στε καλά Πουλιά μου Ταξιδιάρικα
Που πάνω στις φτερούγες σας
Τον Ήλιο κουβαλάτε
Και με το πέταγμα σας
Ταράζετε τις μαύρες τις Σκιές
Κι από τα νύχια τους
την υποταγή και το φευγιό ξορκάτε
………………………………………….




Ήταν Ιούνης

Είμαι αδύναμος πια
Μικρός και τρεμάμενος
σαν του κεριού την άσημη φλογίτσα
Χωρίς σημαία, χωρίς αίμα
Χωρίς τύψεις χωρίς ψέμα
Έχω ήδη υποστείλει τις σημαίες
τα λάβαρα καταχώνιασα στο παλιό μπαούλο
Κι ο Χρόνος δεσμοφύλακας
Και τιμωρός
Κι η άδεια πένα,
Τι να γράψει;
Τι αίμα βρώμικο και λερωμένο
Μετάγγιση να κάνει;
οι κόμποι αυτοί Δεν λύνονται,
Μόνο κόβονται!!!
με τι σπαθί; Όμως…
Με τι καημό και Θεία Δίκη να προσμένεις;
Έτσι μόνος φυλάκισες τα όνειρα…
Και τρόμαξες τις τύψεις..
Και το φεγγάρι πόσο Ασημί να κατεβάσει;
Πόσο Αργυρό Καθρέφτη να ντυθεί;
Και ως πότε, κάθε νύχτα στο βυθό δεμένος;
Και που φως να φτάσει μέχρι εκεί;
πόσο να σχίσει η φλόγα στα βαθιά νερά;
Τη θλίψη του Ήλιου πώς να κουβαλήσει
Και την Αποστροφή της Μέρας που αιώνια θρηνεί;
…………………………………………………………………………………………………………

ρουλέτα

Μαχαίρι γυμνό
ξέσκεπος καημός
Κι η πληγή να τρέχει
Να αιμορραγεί 40 τόσα χρόνια
Σε κόκκινο και μαύρο
Μας κοροϊδεύει η ρουλέτα
Τι έγινε και χάνουμε διαρκώς;
Κι εμείς εκεί ποντάρουμε ξανά και ξανά
Στα ίδια αιώνια χαμένα ιδανικά
Μα πως αλλιώς;
Ώσπου να πέσει κι η τελευταία σταγόνα αίμα
Εμείς εκεί
Απέναντι , γυμνοί, ρακένδυτοι
Κι ωραίοι
Ρημαγμένοι χρεωμένοι
Κι απίστευτα αληθινοί
Είμαστε Ακόμα Ζωντανοί
Βαμμένοι από πάνω ως κάτω
σε Κόκκινο και Μαύρο!!!
Ziveli!!!!

............................................................................


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ…ΙΙ.


Μια απουσία, για χρόνια τώρα
Με νόημα και ουρλιαχτά
Και μια επιστροφή, ταραχώδης και μισή,…
Επιστροφή, πίσω
σε ξένο τόπο πιά
Με όποια γλυκιά μελωδία κι αν ντυθεί, πονά

Οι Μνήμες, ξέφρενες να καλπάζουν πίσω,…
Τότε που τα αδιέξοδα ακόμα μαζί μας παίζανε κρυφτό
Και εδώ οι τωρινές στιγμές,
στοιβαγμένες και μισές
Μέσα στα ασύλληπτα δευτερόλεπτα,
Και στα ένοχα μυστικά, κλεισμένες
Στριμωγμένες μέσα στις υποψιασμένες σιωπές
Κουβαριασμένες στα καταδικασμένα λαθραία, χαμόγελα
Κεντημένες στα λαθραία δοσίματα
και τις υποταγές μιας ολόκληρης ζωής, πάνω
Σε λευκά χαρτιά,
Προγράμματα Ατέλειωτα,
Και εντέλει, Συμβατά
Με ξένες έννοιες, φορτωμένα,
Κι όνειρα που «πήγαν» για μετά,…

Κι αυτή η παρτίδα, που έμεινε στη μέση
Κι αυτή η επιστροφή πίσω, σε ξένα μέρη πια,…
Κι η ήττα, που τώρα δεν παίζει μαζί μας
μόνο γη και ύδωρ, ανέντιμα ζητά,…
…………………………………………………………………………………….

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Η πιο μεγάλη στιγμή για έναν ποιητή
Είναι η στιγμή της έμπνευσης
Εκεί που αιχμαλωτίζει
Τη στιγμή στην Αιωνιότητα
Εκεί που σαν φωτογράφος, ταχυδακτυλουργός
Επεμβαίνει στο κάδρο του
Και αποτυπώνει ανεξίτηλα το μικρό κι ασύλληπτο
Και φέρνει στην επιφάνεια
Μια τόσο δα μικρή κι ασήμαντη λεπτομέρεια
Που κανείς μέχρι τότε δεν είχε προσέξει, ούτε ο ίδιος,…
………………………………………………………………..
Συναντάς μια μικρή που την λέγαν «Νεκταρία» στο δρόμο
Και ξεκλειδώνει σιωπές χρόνων
Και γράφεις μια «Συνάντηση»,…

Δροσίζεσαι από μια Σταγόνα Σοφίας
Κι Αφήνεις από μέσα σου, να ξεχυθούν
Τ’ αφρισμένα ποτάμια μοναξιάς
Και πέφτουνε με δύναμη πάνω στη φτερωτή
Και παράγεται
Ηλεκτρική Ενέργεια Πολλών Χιλιάδων κιλοβατώρων
Και φωτίζεται η σιωπή ξανά
Και «διασταυρώνονται οι πανάρχαιες μοναξιές»
Και πάλι απ’ την Αρχή!!!
…………………………………………………………………………………………………………

όνειρο

Το όνειρο
Κι η μακρά Σιωπή
Κι η προσδοκία,…
Οι κόκκινες Μέρες μας
Αιώνες,
ολόκληρη η ασήμαντη ζωή μας
Κι Ήττα μας η πληρωμή
Για μια Ακοίμητη ζωή
Και μια αιώνια Ξαγρύπνια
Και να είσαι έξω από παντού!!!
Από τούτο τον κόσμο τον αισχρό
Αλλά κι από τον Άλλο,…τον μισό
ντροπή και πίκρα
και να ξέρεις ότι μπορείς
«να ρίξεις κάτω όλα τα σήμαντρα
σαν να ήταν φυλλαράκια»
φυσώντας μόνο μια φορά
μα λίγος ο αέρας πια
που ούτε να τον ανασαίνεις δεν αρκεί
Κι άλλο να τον αφουγκράζεσαι όταν υπάρχει,…
Κι άλλο με δάκρυα στα μάτια
να θες να κάψεις το λίβα
Αλλά και νιο αέρα να κεντρώσεις
με τ’ άγρια σύννεφα συνοδειά
Και τώρα να πρέπει, μοναχός σου πια να φυσάς
Αλλά με τι δύναμη;
Και τι υπομονή;
Και τι πλούτο να κεντήσεις
μεσ’ στην υποχώρηση και την υποταγή;
Και μείναμε εδώ,…
Μεσ’ στη μαύρη Μοναξιά, την Άγια…
Να μας διαφεντεύει
Μετρώντας απώλειες
Ακριβές, μικρές, προσωπικές
Μεγάλες, Ανεξίτηλες, Συμπαντικές
……………………………………….
Ακούω και σκέφτομαι…
Πως Ακόμα βαδίζουμε Ορθοί
Χέρι-χέρι
Μεσ’ τη Νυχτιά
Κι Αγέρι Ανοιξιάτικο βαθιά –βαθιά μυρίζει
Κι Αμίλητοι μάθαμε να κουβεντιάζουμε
Και Σκυμμένοι μάθαμε να πετάμε
Και πισθάγκωνα Δεμένοι μάθαμε να σχεδιάζουμε τους
Μεγάλους Σεισμούς που πρόκειται να έρθουν…
Venceremos!!!!
………………………………………………………..

αιχμάλωτος

Στα τόσα μυστικά περάσματα
Ένα θα δείχνω
Μέσα στη νύχτα, Σιωπηρά
Ασκούμενος κι αδέξιος ιχνηλάτης
Και απ’ όσα ακούω, λίγα θα μετρώ
Μη τυφλωθώ και φορτωθώ
Μη βλάψω

μόνο ταξιδεύω
στο χρόνο πίσω, ζωσμένος δυναμίτη
Ισορροπώντας, Νοερά
Κινέζικου τσίρκου, ακραίος ποδηλάτης
τις ζοφερές, καθημερινές σκιές
Οικίες και παράλληλες
σε τέσσερις βάρδιες
Απλά καταγράφω
Μες στη σκιώδη επίκληση, Αιχμηρά
Στου κόσμου το μέγα πέρασμα,
Ανέμελος κι απλοϊκός διαβάτης
αυτά τα δώρα-φωτιά που μέσα μου, κοχλάζουν
κρύβω
Στης καθημερινής αχλής την κρύπτη
Στης Μοίρας την αθέατη τροχιά,
άπειρος κι ονειροπόλος σχοινοβάτης
απ’ όλα τα ιδανικά ανατροπής που ζω
Σφραγισμένα μυστικά στέλνω,
σημάδια τροχιοδεικτικά
κάθε τόσο,…
Με κόκκινο βουλοκέρι δεμένα, Άναρχα
Σε άυλης εφημερίδας τα ψιλά μονόστηλα, γραμμένα

Ηττημένος πάντα,
Γνωστής χαμένης μάχης,
σιωπηρός κι ανάξιος στρατηλάτης


Ήταν Ιούλης

Ξυράφι

Ξυράφι, από μπαρμπέρικο παλιό
χαρακώνεσαι με δαύτο χρόνια τώρα
κάθε πρωί
και έπειτα ματώνεις όλη μέρα.
ακονίζεις τη λάμα του,
μες στη μοναξιά και
σε άδεια κτήρια αφήνεις τ’ άψυχο είδωλο σου
μα ούτε στιγμή μη κοιτάξεις εντός σου
κι ούτε στιγμή μπροστά του, μην τολμήσεις
στον σκεπασμένο καθρέφτη σου να σταθείς
γιατί έγινε η αλήθεια του σκληρή κι άδικη
κι όλο να μοιάζει με κείνο το πορτρέτο του DG,…
κι όση μπογιά κι αν ρίξεις
η μέσα, η κρύα σου καρδιά
ολότελα σε προδίνει
ξερνάει το άθλιο το χρώμα
και στυγνά κι αναίτια σε δίνει,…
και τούτος ο νέος αφρός
που είναι για να μαλακώνει
βαθιά μέσα στο πετσί περνάει
και την παραμικρή ελπίδα, ισοπεδώνει
και πώς να αντέξεις αυτή την ίδια
άθλια εικόνα
κάθε πρωί,…
................................................................................


Μαύρα πουλιά

Εκείνα τα πουλιά
τα μόνα,
εκείνα τα μαύρα τα πουλιά
τι τα τρομάζει;
Της μαύρης νύχτας η θωριά,
και στης χαμένης ξενοιασιάς η θλίψη
Και έτσι χαμηλά πετούν
Που πάνε;
Πως ανυπεράσπιστα, πετούν,
Μέσα στης άνισης μάχης,
τ’ απλωμένο δίχτυ;
Και το χάραμα, έτσι όμορφο
να στάζει κόκκινο
Και πίκρα,…
Κι αυτά, ανήσυχα, γυμνά
γυρνούν στη κρύα τη φωλιά,…

Μα εσύ Ακριβέ μου,
συνέχισε με λόγο βαθύ και άγιο
ζέστανε με το χνώτο σου
τη ρημαγμένη τη φωλιά
κι άνοιγε διάπλατα τούτη
τη δυσεύρετη την αγκαλιά
που μέσα της χωράνε
όλης της γης
τα κυνηγημένα και δύστυχα
πουλιά



Ήταν Αύγουστος




Αντικατοπτρισμός

…………………………………..
Η νύχτα τραγουδά τρελά,
καθώς ζυγώνεις
κι η ψύχρα φεύγει μακριά
κι η κάθε λέξη σου, να απογειώνει
Σε κοιτώ μεσ’ στο σκοτάδι
κι οι σκάρτες μου οι μηχανές στο φουλ
στη γέφυρα σαν ξωτικό να τριγυρνάς
κι εγώ λοστρόμος
στης ψυχής σου το αμπάρι
Ρίχνω τις άγκυρες , πετάω το σχοινί
μα βούρκος κάτω
δεν βρίσκουν πουθενά
κι ο κάβος σάπισε μεσ’ στη σκουριά
κι έσπασε ξανά
Στο «κράτει» στριγκλίζει, ο τρίτος δυνατά !!!
Κι εγώ βουτώ
Μέσα στη ψεύτικη την αγκαλιά σου,
μιας και η ομίχλη με γέλασε ξανά
και πίστεψα τα λάγνα τα φιλιά σου
Πλάνη όμως ήταν κι αντικατοπτρισμός
Δεν την είχες για μένα ανοιχτή
Κι ούτε για μένα ήταν
Η ζεστή σου η φωνή
Και τα υγρά σου χείλη
Κι έτσι βρέθηκα πάλι στο κενό
Με περασμένο όμως τώρα
στο λαιμό ένα αρμυρό σχοινί
Και χαραγμένο τον καρπό με ένα ασημί κοχύλι!!!
……………………………………………………..

πλάνη

Ακαθόριστη θλίψη
Για μια διαρκή απόρριψη
Που μόνος όμως συνέταξες
Και με όλους τους τύπους, υπέγραψες
Και τώρα που να τριγυρνάς;
τι να δεις;
Και τι να ψάξεις;
Δάκρυ βαθύ μωβ
Αφήνει ίχνη πάνω στα λευκά χαρτιά της μοναξιάς
Και πως στρογγυλεύει τις γωνίες των καταθλίψεων,…
Και παρόλο που τα κρατάς όλα στα χέρια σου ακόμα ψάχνεις,…



Ήταν Σεπτέμβρης

Η κοιλιά του κήτους,…
όσο μεγάλη κι αν είναιδεν έχει ευρυχωρία,…
Εκεί σε περίσσια βρίσκονται μόνο τα δηλητηριώδη υγρά
Της αποξένωσης, της υποταγής της γύμνιας και της ρηχής εξαπάτησης,…
για αυτό,….μακριά
και πάντα μέσα μας τα ναι και τα όχι,
πασχίζουν σε μια αρμονική αναλογία να αναχθούν
και αν επιλύσουν το πανάρχαιο πρόβλημα της Διαρκούς Αναζήτησης της Χρυσής Τομής: ανάμεσα στο Ζω και στο Δημιουργώ
στο Σκέφτομαι και Υπολογίζω
στο Πετώ και στο Ονειρεύομαι
στο κρατώ για μένα και Μοιράζομαι
στο παίρνω και δίνω
στο μένω και φεύγω
στο είμαι Ελεύθερος και στο Ελπίζω
στο δίνω Ελευθερία και στο Δεν Ελπίζω.
κι ότι δεν έγινε,
είναι πάντα ντυμένο με το κόκκινο ρούχο της πεθυμιάς
αλλά και το πλάνο βλέμμα του ανεκπλήρωτου,...
Και κοίτα Να ντυθείς καλά
Γιατί αυτή η ψύχρα της Σιωπής
Και της Άρνησης περονιάζει,…
Κι όσο για μας, τους τυχερούς,
Πόσο ζεστή είναι τούτη η καρδιά που σχίζεται
Και με τα κομμάτια της
κεντάει Ανθό «από το έλατον της αθανασίας»
Και δώρα μας προσφέρει, όντας χτυπημένη Κι αδικαίωτη;
Αυτός ο Σεπτέμβρης

Μικρός, Μόνος και Πρώτος
Είπε να δροσίσει ξαφνικά
Τ’ αερικά και τα γεράκια
Και να κάνει με τα νερά του, τις γέφυρες
Που κόβονται πίσω πιο αδυσώπητες
Και επιβεβλημένες
Θήραμα λάγνο
Να προσέχεις!!
Γιατί η Νύχτα παραμονεύει
Μυστικά να ντύνεσαι τα Μαύρα κι όχι φωναχτά
Και τους βωμούς του πόθου που μ’ αίμα φωτίζουν
Με δάκρυ χαράς να τους ξεπλένεις και να τους ξεπερνάς
Κι η γριά, η νόνα, που ξέρει
Με τη ρόκα τώρα ξαίνει
Τα νήματα που θα υφάνουν νέες γέφυρες
Και περάσματα απάτητα,
……………………………………………………………………………………



Ήταν Οκτώβρης

Με μια υπερβολή
Οι άνθρωποι αναπνέουν
Με μια υπέρβαση
Οι άνθρωποι τραγουδούν
Πετούν, συντρίβονται
Και πεθαίνουν ημερομετρώντας,….
Και συ, για μια μηχανή,…
Μια Ακούραστη Μηχανή
Απ’ το πρωί,…
Το κάθε πρωί,…
Κι εσύ μια μικρή σταγόνα λάδι,…
Μια σταγόνα λάδι
Στης θλίψης την ακούραστη τη μηχανή
Και πάντα και τώρα
Τι να χωρέσει μια γραμμή
Και τι να πει μια λέξη;
Μόνο φωνάζω Δυνατά:
Μείνε εκεί!!!
«Να σε βλέπω να γελάς »
Να σε βλέπω να πετάς!!!
«Αντίθετα πια,…»
………………………………………………………………………………………
π


Σφιχτή γραφή
Ποιητική
Που πυροβολεί
Και δεν συγχωρεί κανέναν!!!
«Δεν έχει έλεος για κανέναν ούτε και για μένα»
και το μαγικό γράμμα Π
κι ο μαγικός αριθμός του Αρχιμήδη, ο π,…
Μια μη περιοδική γραφή, άρρητη και υπερβατική
ακριβώς, σαν τον αριθμό που ο εφευρέτης του,
κατέστησε σαφές, απ’ την αρχή, ότι οποιαδήποτε ρητή προσέγγιση του είναι αδύνατη, και μάταιη κάθε προσπάθεια «κατασκευής», «με κανόνα και διαβήτη» ενός τέτοιου αριθμού!!!
Ακριβώς αυτή είναι η γραφή σου αγαπημένη και σεβαστή μου φίλη
Μη περιοδική, Άρρητη, Υπερβατική και Μη Κατασκευάσιμη
Κι αυτό το γράμμα Π
Όπως
Πέταγμα
Περηφάνια
Πίστη
Ποτάμι
Ναι Ποτάμι
Ένα άγριο κι ασυγκράτητο ποτάμι, είσαι
Κι εμείς οι τυχεροί που σε διαβάζουμε
Που συνομιλούμε μαζί σου
Που ζούμε δυό-τρείς στιγμές μιας άσωτης μέρας δίπλα σου
Μαζί στο απόσταγμα της μεγάλης αγωνίας σου
Αλλά χώρια στη απέραντη μοναξιά σου,…
Τυχεροί που ποτίζουν τα χέρια σου με εικόνες και γραφές
Χωρίς Περιστροφές
Χωρίς Περίμετρο
Χωρίς Περιφέρειες
Πολυσυλλεκτική
Και Πολυτάλαντη
Να είσαι πάντα καλά,….
Να είσαι πάντα εκεί!!!


…………………………………………………………………………………………………………
Για την Εύα

Αργά το φαρμάκι, κυλάει

Κι οι Ιππότες τι όμορφα φιλούν μ’ αυτό στο στόμα
Από ποια ματαιωμένη όμως ελπίδα έρχονται;
Ποιος τους γνέφει, Εύα;
Από ποια ανεκτέλεστη συμφωνία εφορμούν;

Μια μουσική αχνή ακούγεται
Η φωνή σου είναι;
ή η ηχώ από τη Συνοδεία των εγκαταλελειμμένων
ονείρων
Τι είδους φαρμάκι δαγκώνει το ταξίδι σου;
Και ποια γυαλάδα τρίβει στο μπακιρένιο νταβά του ο καιρός;

Μια Αφρισμένη Θάλασσα Καλημέρες
………………………………………………………………………………..



Μέρες


τις μέρες τις δικές μου που σκορπώ,

πονάνε αφαίμαξη και θλίψη
και πίσω δεν γυρνάνε άδικα
πεταμένες στο δρόμο
τις μέρες τις δικές μου
που βρώμικο πιοτό ξερνάνε
πίκρα και φταίξιμο μου
ανταμοιβή φτηνή ζητάνε
φιλικά χτυπημένες στον ώμο
και κανένας πατερούλης
δε με καταδέχεται
έτσι μ’ αυθάδεια που αρνιέμαι
κάθεουρανό για όριο
και κάθε θυμιατό για προσευχή
.............................

Πως είναι να πετάς;


«Μαγικός κόσμος του χαρτιού μου η φωλιά»
Μαγικός κόσμος του χαρτιού σου η φωτιά,…
Ξεκινάει ένα ακόμα δύσκολο και ατελείωτο ΠΣΚ,…
και είπα να πω μόνο ένα γεια!!!
Ο δάσκαλος δεν είναι σήμερα καλά και σιωπά
Λέω το βράδυ να πετάξω με τ’ άγρια φτερά,…


Πως είναι να πετάς;
Κάθε μέρα με άγρια φτερά, δεμένα;
Πως είναι να φορτώνεις θύελλες
Και να ξορκίζεις ξέρες;
Πως είναι να πετάς κάθε μέρα
με φτερά βαμμένα κόκκινα
Και βουτηγμένα
Στων Τιτάνων το φτηνό το δηλητήριο;
Πως είναι να πετάς κάθε μέρα ψηλά
Ώρες ατελείωτες
Και ν’ αυθαδιάζεις στον καιρό;
Κι ούτε ένα βήμα στη γη να καταδέχεσαι
Κι ούτε ένα δάκρυ στην πηγή να φτάνει;

Πως είναι να πετάς
Κάθε μέρα ψηλά με φτερά κλεμμένα;
Πως είναι να ξεσηκώνεις άγουρες ψυχές
Και με το αίμα σου ζεστό
τελειωμένες χίμαιρες να εκδικείσαι;
Πως είναι να πετάς
και να θερίζεις τον καρπό κρυφά;
Σαν τίμιο λάφυρο από Μάχη
Που έχασες για πάντα;
Κι ας μάταια ακόμα παρατάσσεσαι
Κραταιός και ηττημένος
Στ’ άδειο πεδίο
Κι έτοιμος ξανά να πέσεις
Και κάτω να συρθείς, ανάμεσα
Σε θερμά χειροκροτήματα και βέβαιες ιαχές
τιμωρία δίκαιη κι αδιάκοπη
στην άρνηση σου, αμαρτία,
Ακόμα να ονειρεύεσαι,…

Έφτασε άραγε ένα δάκρυ;
…………………………………………………..
Σου είπα το βράδυ,…
θα πετάξω με τ ’άγρια φτερά σου
και πέταξα
κι ας ήξερα ότι θα προσγειωθώ
απότομα και πάλι
Έτσι μεθάω κάθε βράδυ,..
Πως να ξυπνήσω χαράματα
με «στεντόν» ψυχοθεραπείας
Την άγνωστη μορφή σου
Θολή εικόνα
Ψάχνω λευκά χαρτιά
Πανιά για τ’ όνειρα μου
Κι ας έπαψα να βλέπω πια,…
Με τόσο λιγοστό ταξίδι,…
Που να βολέψεις όνειρο μισό
Κάτω από ακίνητο περίγραμμα;
που να βρούν πέρασμα
Τα χαλασμένα όνειρα
Έτσι που κι ο ύπνος κυριεύτηκε
Από θεό και λήθη....
........................................................

υπό αναίρεση

Όλα είναι πλέον υπό αναίρεση
Όλα όμως φαίνονται καθαρά
Πάνω από τις αποστάσεις
Πέρα από τις αντιστάσεις
Πάνω απ’ τις κραυγές
Και πάνω από τις αόρατες κλωστές
Τώρα πάνω κι απ’ τις σύντομες ακυρώσεις
Μεγάλης διάρκειας
Και τις κατακόρυφες στιγμιαίες κορυφώσεις
Πάνω απ’ τους παιδικούς φόβους
Και τους ανεκπλήρωτους χρησμούς
Και πάνω απ’ όλα Εσύ
Μια Μάνα μικρότερη απ’ τα παιδιά της
Μια δίψα διπλή
της πηγής και των φλεγόμενων χειλιών
Μια σύλληψη ιδεατή πριν καν τη συνάντηση
Ένας ταχυδακτυλουργός
και η παιδική έκσταση μαζί
που αθώα κρέμεται στα μάτια του
Ο άνεμος Και το μαγικό του πέταγμα

και πάνω απ’ όλα
ο Άγνωστος Κόσμος σου
που μας παίρνει από το χέρι
και ρίχνουμε ανυποψίαστοι
τα ζάρια κάθε μέρας,…

.........................................................................................

άμμος


Ας χορέψει η έλξη
Πάνω στο έτοιμο σώμα
Σπινθηροβόλο στρώμα
Ανασταίνεται κομματιασμένη η χαρά
Η Απόσταση κοπίδι
καιρού τεχνάσματα ματώνει
Γίνεται γέφυρα αχνή
Βαθιά κι απέραντη
Ας χορέψει ο καιρός
γυμνός πάνω στον ίσκιο της
Ας κρατήσει η στιγμή
Την Αιώνια χαρακιά της
Λάμψη θαμπή που κανείς
δεν είχε αποδεχθεί

Με εμπνέει ο Καιρός
Με Σημαδεύει ο Κεραυνός

Ελεύθερη κρυμμένη
Στο σκήνωμα του πόνου
Μόνη
Κι ανεμίζεις λέξη
Θέλξει θύελλα
Και σε βλέπω
Σε κάθε παράλογη ιστορία
μέσα και γύριζες
Τρελή Πυξίδα
σε διθυραμβικό χορό
να δείχνεις πάντα ρότα
μονού προορισμού


Λέξη μαγική
Δείξε πως συνθλίβεται η απόσταση
κι όλες μαζί οι αποστάσεις
Κι οι στάσεις
Κι οι τέσσερις διαστάσεις

.......................................................................

Χαράζει;


Ένα πορτρέτο άθλιο ξημερώνει

βουτηγμένο Σε κόκκινο merlot

Μα ο καθρέφτης κι αυτός ψεύτης

Το αθέατο κρύβει βαθιά

Το φανερό δειλά φωτίζει

Έτσι που του’ μαθες

Την παλιά μαγική υπεκφυγή

Το μέσα σου βαθιά να χαρακώνει

Και το απέξω άθικτο

Ν’ αφήνει να παραπλανά...

Χαράζει;

Ένα χάραμα κόκκινο ξεθυμαίνει

Φορτωμένο σ’ ακυβέρνητο δια-γαλαξιακό καμιόνι...





Ήταν Νοέμβρης

Στιγμιότυπα από μια ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ

…..Έσκισε το μικρό σημείωμα με τη διεύθυνση, ανέβηκε αθόρυβα
Άφησε το μικρό δέμα έξω από την πόρτα, δυό κρασιά πρόχειρα τυλιγμένα με εφημερίδα,
Κι ένα μικρό ποίημα
Το είχε πρόχειρα σκαρώσει στο δρόμο, καθώς ερχόταν με το «γάλλο» του, ένα παλιό συλλεκτικό 406 coupe, άνοιξε προσεκτικά το διπλωμένο χαρτί και διάβασε:

«Μια αγκαλιά κι ένα ψέμα
Που δεν άντεξε
Μια απόσταση κι ένα βήμα
Μικρό, που δεν έγινε
Χίλιες φορές το σκεφτήκαμε
Χίλιες φορές το σχεδιάσαμε
Χίλιες φορές τ’ αφήσαμε μισό

Άλλες προτεραιότητες
Άλλες εποχές
Άλλες ενοχές
Άλλες εκρήξεις

Χωρίς εποχή
Χωρίς ενοχή
Χωρίς εκρήξεις
Χωρίς προκηρύξεις

Κι αντοχές άπειρες
Και ενταφιασμούς σωρό

Και η μικρή ηδονή
Με ημερομηνία λήξης
Η καλύτερη
Η πιο ζεστή, ας μείνει μισή

Δεν θέλω να σε κατακτήσω
Μια τόσο μεγάλη χαρά για μένα, μόνο;
Θέλω απλά να κατακτήσω τον Κόσμο
Μια μεγάλη χαρά για όλους,
Κι έπειτα να στον χαρίσω»

Στέργης Ν.

Χαμογέλασε, θυμήθηκε εκείνο το παλιό μήνυμα που είχε λάβει μια πρωτοχρονιά: «κάθε φιλί, μα κάθε ανεξαιρέτως ή είναι αιώνιο ή είναι το τελευταίο! Εμείς δεν έχουμε δώσει κανένα ακόμη,…αλλά…» κι ούτε θα δώσουμε, μικρή, σκέφτηκε,…
Δε χτύπησε
Δεν πήγε στο «ραντεβού»
Κι ας μην ήταν κλεισμένο.
Πάντα έδινε το παρόν στα ραντεβού που δεν ήταν κλεισμένα.
Σαν κομήτης εμφανιζόταν, Αλλά αυτή τη φορά δεν πήγε. Ήταν μάταιο,… κι ο χρόνος αμείλικτος

Τον περασμένο Απρίλη έκλεισε τα 55,…40 χρόνια παράνομος με την περόνη τραβηγμένη,…πόσο ακόμα;
Είχε φτάσει η ώρα,…τα είχε κάνει όλα,…τα είχε ζήσει όλα, χορτασμένος αλλά όχι ξοδεμένος, χρωστούσε στον εαυτό του ένα ακόμα γραμμάτιο, κι αυτός του χρωστούσε το ίδιο ακριβώς γραμμάτιο. Σπάνιο και μοναδικό, αυτό που θέλεις να γίνει, να είναι αυτό που πρέπει να γίνει,…
Το ένοιωθε, είχε φτάσει η ώρα,…
Το είχε προετοιμάσει,……

Δε χτύπησε. Δε θα πήγαινε στην «αγαπημένη» του. Αυτή δεμένη στην Ανατολή κι αυτός ταγμένος στο Νότο,…Άφησε το μικρό δέμα και κατέβηκε γρήγορα γρήγορα τις σκάλες, Για τέτοιες «παραδόσεις» δεν χρησιμοποιούσε ποτέ το ασανσέρ, για να αποφύγει τυχαίες συναντήσεις χωρίς νόημα,…
Μπήκε στον όμορφο «γάλλο» του.
Επιτάχυνε γρήγορα χωρίς να ρίξει μια σκέψη πίσω του, για ματιά ούτε λόγος.
Ανηφόρησε για την Αττική Οδό

Ξημέρωνε Σάββατο 31 Οκτώβρη του 2020,…

Πρώτη Πτήση Ι Β 8263 της IBERIA για Μαδρίτη, αναμονή λίγων ωρών, ευκαιρία για να ρυθμίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες, και στη συνέχεια πτήση Ι Β 8869 για Buenos Aires,…

Έφτασε Κυριακή απόγευμα της 1ης Νοέμβρη στο Ανοιξιάτικο και γεμάτο ανθισμένες μυγδαλιές Buenos Aires…..
Στο Plaza Regal Hotel δωμάτιο 658, ήδη τον περίμεναν οι υπόλοιποι 7 γερόλυκοι της ομάδας Γ8. Ήταν όλα έτοιμα!

Στην άλλη άκρη της γης, βαρυχειμωνιά. Τα μέσα ενημέρωσης είχαν επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους, στην κοινή σύνοδο των G8, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας που ξεκινούσε τη Δευτέρα στο Απομονωμένο νησάκι της Σαχαλίνης,…
……………………………………………………………………………………………………….


Μάσκα

Μάσκα το πρόσωπο κρύψε
Άδειο προσωπείο σήκωσε
Κατάθεσε ψυχή
Πάρε άνυδρο τόπο

Ευχολόγια και πετραχήλια
Ελέησον υποκρισία

Δάκρυα ψυγείου,
Υψηλής παστερίωσης

Λίστες Συνταχτείτε
Ληστές Φυλαχτείτε



……………………………………………………………………….

Για το Δελφικό Συμπόσιο


Η φανταστική σου πόλη ολόφωτη
Κι ανατρεπτική έστω και ηττημένη
Μ’ ανθρώπους ζωντανούς
Όχι μύγες
Ούτε ασκέρι
Ούτε πολυτάλαντους κράχτες
…………………………………………………
Μικρά νομίσματα ρίχνω κάθε φορά
Στη χαραμάδα σου
Και περιμένω
Και κάθε φορά όλο και πιο βαθιά
Ακούω τον χτύπο
Όλο και πιο καθαρά,..
Τα ψυχωμένα νιάτα σου
Με κυριεύουν
Κι αγαλλιάζω
Γιατί μέσα απ’ τα σάβανα λέω,…

Θα’ ρθουν μέρες
Θα’ ρθουν πόλεις
Θα’ ρθουν καταιγίδες
………………………………….
Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι θα κάθονται ακόμα στις μπροστινές θέσεις, αθώα
Θα γελούν θα μηρυκάζουν ξεχασμένες δόξες
Θ’ ανταλλάσσουν σάλιο αναμεμειγμένο με φιλιά κροταλία
Και θα ξεφυλλίζουν προγράμματα σε μπαγιάτικες ημερομηνίες,…
…………………………………………………………………
κι όμως και σήμερα,…
κι εμείς με μικρές κλωστές
πλέκουμε λέξεις, φτενές κι αδύναμες αντένες
και πίσω η λήθη σηκώνει κάστρο απελπισιάς,…
………………………………………………………
Η ελπίδα, μου έπεσε κι αυτή στη χαραμάδα,…
…………………………………………………………………………………………………

Οδυσσέας

Το κείμενο πυροβολεί,…
Όχι μόνο τον Οδυσσέα αλλά και όλους τους υποψήφιους για την κατάληψη της χηρεμένης θέσης του,…
Ο Οδυσσέας κοινωνός ασωτίας και ιερότητας
Ο Οδυσσέας τυχοδιώκτης κι αντίδωρο μαζί
Ο Οδυσσέας πρόσφυγας, σκιάχτρο και ντυμένος με την προβιά της αγιάτρευτης καθημερινής πλήξης, της κάθε ματαιωμένης αγάπης, του κάθε παροξυσμού ζωής και ζηλωτής της ασφάλειας που προσφέρει η σιγουριά της άγιας καθημερινότητας,…
Μόνο ένα λείπει, πιστεύω εκουσίως, το πολυμήχανος ακριβώς γιατί αυτό ήταν το ζητούμενο: να του ακυρωθεί αυτό το ισχυρό όπλο του,…
Ο Οδυσσέας κουρεμένος, απομυθοποιημένος οπαδός της νηνεμίας και αρνητής της περιπέτειας και της αμαρτίας, συμβιβασμένος με τον Ποσειδώνα και τους Θεούς,…

Ο Οδυσσέας κοιμήθηκε λοιπόν(;),…, τον ξάπλωσες στα λευκά σεντόνια του χαρτιού σου και του προσέφερες για μια τελευταία φορά, αυτό ακριβώς που ζητούσε,
Μια ακόμη Εφήμερη περιπέτεια, και μια Ηρωική και αναίμακτη έξοδο,…
Νομίζω ότι σε ξεγέλασε κι εσένα ακόμα μια φορά, (δεν περίμενα το ίδιο το κείμενο, χωρίς να το καταλάβω να μου αποκαλύψει αυτή ακριβώς την ιδιότητα : του πολυμήχανου, που πάντα με έκανε να νιώθω μια αποστροφή για αυτόν, …)

Ο Οδυσσέας λοιπόν είναι μια χαρά
Ελεύθερος στο κατάρτι ,τάχα δεμένος προσποιείται άρνηση και κακοδαιμονία,…
Και ελπίζει(;) σε μια ευνοϊκότερη ευθυγράμμιση των αστεριών,…
Μην τον λυπάσαι τον Οδυσσέα
είναι δεμένος πίσω γερά
Στο μύθο ηττημένος(;) και καταδικασμένος(;)
Σε μικρούς καθημερινούς θανάτους
Άμοιρος στη προδιαγεγραμμένη μοίρα του(;)
Αλλά νομίζω ότι το απολαμβάνει ,….
………………………………………………………………………………..
Το κείμενο είναι αφοπλιστικό
Κι ο Στέργης δεν προλαβαίνει τώρα ,…
Ίσως το βράδυ περάσει από το αρχοντικό του Καζαντζάκη να αφήσει στον περίβολο δύο λέξεις και καραμέλες για τον Μικρό του Αγαπημένο Οδυσσέα ,….
………………………………………………………………

Στρατιά


Για τη στρατιά λοιπόν Θα μιλήσω, απόψε, σαν ένα απ’ τα εμπόδια,..

Που σας εμποδίζει να βλέπετε τη θάλασσα,…
Αυτό που βλέπετε εκεί, δεν είναι η θάλασσα
Είναι μια οφθαλμαπάτη
Η θάλασσα δεν εκεί που την βλέπετε
Η θάλασσα δεν είμαστε εμείς
Ούτε κι εσείς
Η θάλασσα είναι το σύνορο
Το imfimum το δικό μας και το supremum το δικό σας
Το συνδετικό και το συνθετικό στοιχείο
Απαραίτητο για την ένωση
Και κάθε φορά που γονατίζουμε ο ένας δίπλα στον άλλον
Και περπατάμε μαζί στα αφρισμένα κύματα της
και περνάμε απέναντι
Συντελείται ένα μικρό θαύμα
Και ζούμε όλοι για να μετέχουμε σε τέτοια αλλεπάλληλα μικρά θαύματα,
σε αλλεπάλληλες μικρές ή μεγάλες πτώσεις
Και ζητωκραυγάζουμε, κλαίμε και ξαναγεννιόμαστε
κάθε φορά που σπάει ο κώδικας κι ανοίγει πέρασμα στη μέση του ωκεανού,
μέχρι την επόμενη βύθιση,…
Μέχρι να συμβιβαστούμε στην ιδέα της μόνιμης βύθισης
και τότε,… γινόμαστε κοράλλια κι αστεράκια του βυθού
και τρυφερά τρυπάμε τα πόδια
των νέων γενναίων θαυματοποιών
που αμέριμνοι αυτοκτονούν στα «πάντα»
και ορκίζονται στα φθαρτά «αιώνια σ’ αγαπώ»
……………………………………………………………………………………….


Δίπλα του;

Χορτάτος είναι ο Λύκος

Ή πονηρός σε κοιμίζει;
Τα αθώα φτενά πουλιά
δεν είναι του γούστου του.
Τρέχουν τα σάλια του όμως
για τους τρυφερούς μαστούς
της γυμνής Σελήνης
με το χαμένο του λουρί
σ’ έχει κρεμάσει στην ουρά του
να τον κανακεύεις
καθώς βυζαίνει
κόκκινο γάλα
απ’ τη βαριά θηλή της Ουτοπίας
………………………………..










Ήταν Δεκέμβρης


Μπορείς αλήθεια ν’ αγκαλιάσεις τη μέρα δίχως γραφή;
Δίχως ανέμη να ράβεις το στρίφωμα στις ώρες τις μικρές
Και μέσα του να κρύβεις ερημιά;
Κανείς να μη τη βλέπει
Και πάνω σου κατάσαρκα να τη φοράς,…
Δίχως καρπό να θρέφεις τις Παλιές τις χαρακιές και να τις σβήνεις;
Να πίνεις το αίμα σου
Και να διψάς καπνό και μάτια;
Κι η αλήθεια σου ειπωμένη
Κόκκινη είναι ή άσπρη σημαία σηκωμένη;
Και πως το μίσησες αυτό που αγαπάς
Και πως ξυστά περνάς στο παραμιλητό μας
Και το τραγούδι σου κερνάς στα όνειρα μας

Πολεμιστή μη κουραστείς
Και μη τα παρατήσεις
Και φύγεις
Μη ξεχαστείς στα βαθιά
Και κοιμηθείς στα κύματα της πάνω
Γιατί κατακλυσμός θα πνίξει τα όνειρα μας
Και μια για πάντα θα μας κλέψει τη χαρά

Αν πάλι κεντρώσεις όνειρο
Και φύσημα αξιωθείς
Πέτα μακριά μη φοβηθείς
έχουμε κλείσει μια καρδιά στασίδι
για τα ξανθά σου τα μαλλιά
κι μια αγκαλιά τραγούδι για τα γραφτά παιδιά σου….…………………………………………………………………………………………………….

σιωπή απόψε,…
στάζει φαρμάκι η νύχτα

πήγες στο Νείλο
λύκο ανάστησες με χάδι κόκκινο
κι όνειρο γλυφό

αγέννητος γλιστράω στα ανάδρομα νερά του
και πεθαίνω
στου ιμάμη τη στριγκλή φωνή βυθίζομαι
να σ’ ανασάνω

οι enigma ψέλνουν,… mea culpa
κι εγώ τρυπιέμαι στο δικό μου

οσμή της άλλης όχθης, ξέσκεπος ουρανός
στης Σφίγγας το λειψό χρησμό κρεμιέμαι,…

το μήλο αγγίζω
την άμμο ανασαίνω
πνίγομαι
μες στη φελούκα ανταλλάσσω
τις ρυτίδες του με την υποταγή μου,…
στην πλάνη αφήνομαι

στη πόλη των νεκρών κόκκινο τούβλο
χτίζομαι
………………………………………..
τέτοιες νύχτες θέλω να μου σπάσω ένα ένα τα δάχτυλα
………………………………………………………………….

Και σαστίζουν με την τύχη τους
Κοιτάζουν αμήχανα δεξιά κι αριστερά μήπως έγινε λάθος;…
Και μετά φοβούνται
Να την αγγίξουν
Μήπως κάποιο ορατό ή αόρατο καλό χέρι
Τους ξυπνήσει και τους πει:
-πάμε να φύγουμε εδώ ακριβώς ήρθαμε,…
…………………………………….
Κάλεσμα

Ή άνευ όρων παράδοση;
Δεν έχει σημασία
Παραμύθι πλάνο και…σαρκοβόρο,…
θέλω να το καταπιώ ολόκληρο
χάπι αδρεναλίνης
αμπούλα υδροκυανίου
επιταχυντής κβαντισμένων σωματιδίων
καύσιμο
στη σκουριασμένη μηχανή του χρόνου
να αλλοιωθεί ο χωροχρόνος,…
…………………………………………………………………………..

λα


Ήρθα τρέχοντας
Περνώντας μέσα από τοίχους
Τι όμορφα να περνάς μέσα από τοίχους
Από παλιές αφίσες να φωτογραφίζεσαι
Από αστέρια καρφωμένα σε κατάμαυρο μπερέ, να κρεμιέσαι
Σε φίλησα πάνω στη πληγή
Ρούφηξα
Τζάμι βρώμικο με χάραξε
Σου έδωσα να ποιείς
Μέθυσα
Κι εσύ μ’ ανέβασες στα ουράνια
Γιατί; σου είπα
Για μένα το ίδιο είναι
Εκεί στη άκρη του καμένου δυναμό
Στο κομμένο σύρμα χάλκινο υφάδι
Μου φτάνει
Και με χτενίζεις τόσο όμορφα
Άστρα κάτασπρα μακριά μαλλιά
Όπως το ονειρευόμουνα πάντα
Μη λυπάσαι
Κέντα
Άνοιγε παράθυρα στην κόλαση
Δεν φεύγω
Αλλά θέλω να σε βλέπω
Σβήνε τα συμβόλαια
Άσε τους συμβολαιογράφους
Άφησε τους κρίμα είναι
Σβήσε μόνο το τσιγάρο
Σε θέλω νέα Πάντα
Όλα τα τίποτα διφορούμενα
Όλα Τα Ναι όμορφα Δικά μας
Όλα Τα Όχι όμορφα κατάδικα μας
Κόκκινη σε θέλω Ανήμερη
Τα μάτια βρύσες τα μεταμόρφωσες
Κι οι θυσίες αυτοκαταστρέφονται
Το στάρι δένει και κερνά
Το άλλοθι αλυχτά
Στριγκλίζει ο συναγερμός
Το λα
Απ’ το Απλά
Από το κλάμα
Από το Γέλα
Απ’ το Μίλα
Απ’ το Έλα
Το ΛΛΑ απ’ το Θύελλα
Το ΜΑ απ’ το αίμα

Θα φύγουμε
…………………………………………………………

Άσκηση


Σκοτεινή και μόνη

Άσκηση θάρρους
Άσκηση ετοιμότητας
Άσκηση άλυτη,…
Μια ζωή τάφους
Μια ζωή ρόλους
Μια ζωή κρότους να τρομάζεις,
να ξέρεις και να πηγαίνεις
μια ζωή να μην μπορείς να ανασάνεις στον αέρα της ελευθερίας
Μόνο στην έλλειψή της υπάρχεις
Σιωπή ένοχη και προμελετημένη
Συνδεδεμένη με το καλώδιο
Παίρνεις πρωινά μηνύματα
Προσταγές και υπονοούμενα
Κι σκυτάλη περνά αθόρυβα κι επιβεβλημένα
Μέσα από παραμύθια
άσπρα νυφικά πρίγκιπες
Και οικιακά,…
Κι απέναντι μόνο η μοναξιά
Χαρακίρι και πορεία αντίθετα πια,…
Αυτή την άσκηση ο δάσκαλος
ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΤΗ ΛΥΝΕΙ!!! …………………………………………………………………………………………………………
Σήμερα ήρθαν να με επισκεφτούν δυό τέτοιες κόρες
Απ’ αυτές που οι μαμάδες τους 18 χρόνια, χτένιζαν τα ίσα μακριά μυαλά τους κάθε μέρα με προσοχή και επιμέλεια,…μη ξεφύγουν μακριά απ’ τον τάφο,…
Μη λοξοδρομήσουν
Δύο νέες Δασκάλες,… και μου είπαν
-Τους Μισώ δάσκαλε
-Δεν μπορώ να τους βλέπω
-Δεν μπορώ να γιορτάζω
-Δεν μπορώ να στολίζω
-Δεν μπορώ να αγοράζω
-Δεν μπορώ τα βράδια μόνη να γυρίζω
-Δεν μπορώ να τους φοβάμαι
Κι ας με ψέκαζαν στο ένα μέτρο
Ας με χτυπούσαν πεσμένη στα πλευρά,…
-Δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήμουν πριν,…
Κι ήρθαμε εδώ να κουβεντιάσουμε με το δάσκαλο
Γιατί η μαμά; τι να καταλάβει η μαμά;
Που τίποτα δεν πιστεύει πια αν δεν το δείξει η τηλεόραση,…

Κι εγώ έκλαψα σιγά Σώπασα
Χαρούμενος , πληγωμένος και ανήμπορος
…………………………………………………………………

Dirichlet


Η συνάρτηση Dirichlet σαν θεματοθέτης
Ορίζει ρόλους
Τους άρρητους στο ένα
Τους ρητούς στο μηδέν
Τους λύκους στο άπειρο παρόν
Τους λίγους στο απειροστό μέλλον
Τους παρόντες αρνητές
Τους απόντες έκπτωτους εραστές
………………………………….
Ένα εκκρεμές
Που ρίχνεις κέρμα
Για να κρατά αμείωτη την ταλάντωση

Στο έσω άπειρο βάθος
Στο έξω άκοπο κάλλος

……………………………..
Ξέρω, ξέρω

Εκχωρώ μόνο λόγια
Για αριθμούς μόνο
Όντας ένας μικρός ταχυδακτυλουργός αριθμών
Το κάνω λαθραία
Πάντα με αναστολή πίσω απ’ τα σίδερα
Και ξέροντας να μετρώ κάθε μέρα τη φθορά
Και την αγχόνη
Ολοκληρώνοντας Σχοινοβάτης
στα ελκυστικά πάθη και στα υπέργεια δοσίματα
Και ανταλλάσσοντας όλες τις χθεσινές ρυτίδες του
(που δεν τις καταλαβαίνει κανείς εύκολα)
Καλές κι άσχημες
Με μια μόνο υποταγή

Αυτής της σιωπής,…
....................................................

Ξεχασμένες επέτειοι

Η μέρα φιλί θ’ αφήσει στη νύχτα

Όλοι θα έχουν φύγει
Ο χρόνος κι αυτός στα τελευταία του
Μέρες νύχτες
Μια σύμβαση
Μια αρχή
Ένα τέλος κάθε φόβος
Μια μέρα γεμάτη αποσιωπητικά
Ξέχασες;
Μπορεί ο φόβος να είναι δυνατότερος
Θυμάσαι;
Μπορεί η απουσία να είναι αμείλικτη
Θα φύγεις;
Μπορεί να είναι η λύτρωση;
Ο θάνατος γυρίζει την κλεψύδρα και προσμένει
Κι όταν γράφει ήρεμα στο ημερολόγιο του
Συμβιβάζεσαι,
το αποδέχεσαι
Μαθαίνεις να ζεις με τις θύμισες
και τις «κηλίδες απουσίας»
Όταν όμως βίαια και δολοφονικά
Επιτίθεται μ’ όρνια και κατάμαυρα πουλιά
Τότε μόνο οργή
Μόνο ποτάμι δάκρυα
Ένοχης, Σιωπής, Τυφλής

Και τότε τι να πρωτοθυμηθείς,…
Ποια γιορτή και ποια επέτειο;
…………………………………………………………………………………

Μαύρη αγριόπαπια σε παρανοϊκό σχηματισμό



Το κείμενο αυτό με πλήγωσε χωρίς να ξέρω
Χωρίς να θέλω να ξέρω το γιατί
Ίσως γιατί είμαι ένας ξεχαρβαλωμένος δέκτης
Κι όχι πομπός
Να εκλύσω εκείνη τη φορτισμένη λάμψη
Να κάψω τα τρανζίστορ
Τους πυκνωτές
Τα πηνία
Τα κόψω τα ινία,…
Κι αυτή η σωρευμένη στέρηση
Και η γραφή επώδυνη
Καταδυναστευμένη και αυτή
Από μεμβράνες και στυπόχαρτα αιχμάλωτη
Και πόσες αιτίες
Πόσες καταδύσεις
Πόσες υπεκφυγές
Και τα άδεια βλέμματα
Τι να γράφω για τα υποκατάστατα βλέμματα
Σε τι άρωμα να μυρίσω την απόσταση

Μαύρη αγριόπαπια σε παρανοϊκό σχηματισμό

Οι νονοί έχουν απόλυτο δίκιο
Σε όλα
Αυτοί είναι που ζουν
Αυτοί που ελπίζουν
Αυτοί που νομίζουν

Αλλά μόνο νομίζουν!!!
……………………………………………………………………………………………………….

θύμηση


Η θύμηση ακροβατεί

Ανάμεσα στ’ αληθινό
Και σ’ αυτό που ποθεί
Ανάμεσα στο πραγματικό και
Σ’ αυτό που θα θέλαμε να είχε συμβεί
Κι οι εραστές
Ακροβατούν και συντρίβονται
Αφού πετούν
Πάνω στο τεντωμένο σχοινί
Και πέφτουν
Δίχως δίχτυ
Δίχως προσμονή
Και δικαίωση καμιά
……………………………………………………………………………..


Άγρια μέλισσα

Άγρια μέλισσα
Μεσ’ στο χειμώνα
Αντέχει
Την παγωνιά αψηφά
Ντύνεται προσευχή
Ζεστή και μόνη
Άλμα στο γκρεμό
Και πέφτει
Την παγωνιά αψηφά
Και τη βροχή μαζεύει
Κάτω από φύλλα κρύβεται
Τον ήλιο αφουγκράζεται
Ασταμάτητα πετά
Και παραμύθι δένει

Μόνη
Ξένη
Ανυπότακτη

Μεσ’ στην εξάγωνη κυψέλη
Μέλι σκορπά
Γάλα ονειρεύεται
Την Απόσταση εξημερώνει

Μεσ’ στον τετράγωνο ορίζοντα
Θυμάρι ζητά
Ανθό πορτοκαλιάς οσφραίνεται
Το ταβάνι ταπεινώνει

Ξανθή
Μοιραία
Αναπάντεχη
……………………………..
«…κι ας χάσκει ο γκρεμός

από κάτω
με το γάλα και το μέλι
να κοχλάζουν
σε σπονδή…»

Ως το μυαλό
Ανάποδες να πάρει
Οσμή από θαύμα
Κι έκρηξη Αντίδοτο
στο χάσμα


(Γενάρης δεν ήταν)

Κι αν αυθαδιάζεις στους Καιρούς (τους)
Και ανήκουστη διαπράττεις ύβρη (για τα ήθη τους)
Κι αμφισβητείς τη νέμεση;(τους)
Και γυρίζεις την πλάτη αδιαφορώντας για την τιμωρία;(τους)
Αγαπημένο μου Σπαθί
Μήπως τότε είσαι Άνθρωπος; (όχι άνθρωπος τους)
Και μάλιστα Ελεύθερος Άνθρωπος;( ελεύθερος από αυτούς και παγιδευμένος βέβαια στη μοναξιά της ελευθερίας σου,…)

Ξέρεις, συνομιλείς με έναν κατ΄ εξακολούθηση υβριστή και βαρύτατα τιμωρημένο, Που δεν αναγνωρίζει όμως εξουσία τιμωρίας
Ούτε σε θεούς ούτε σ’ ανθρώπους,…


(Φλεβάρης δεν ήταν)


Χέρια κομμένα
Πόδια ατροφικά
Ανάπηρα λόγια
Σάπιο καράβι στο μυαλό

Σέρνομαι στο βρώμικο χιόνι
Αίμα ξερνάω

Κι η νύχτα τόσους έρωτες έχει γευτεί
Αθώα μέσα στην απληστία της
Παρθένα στην ιερή της, έπαρση
Ντύνεται κόκκινο

Τα κάστρα απόρθητα
Τα σπαθιά συνθηκολόγησαν
Τα μάτια τ’ έκαψε το λευκό
Η αυθάδεια λύγισε;

Μια ρίζα γιασεμί
Βαθιά μέσα στο χώμα
Κάτω από τα απαλά βήματα
Μέσα στο παγωμένο χιόνι

Δεν περιμένω

Ξέρω…
…………………………………….

Η φωτογραφία είναι από τους καταρράκτες Iguaçu τραβηγμένη από ελικόπτερο στις 12/8/2008 με Cannon EOS 400D DIGITAL

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΧΤΩΒΡΗ




ΚΑΛΑ ΠΑΜΕ
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΧΤΩΒΡΗ
(Απόσπασμα)

ΤΟΥ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ

Μετάφραση Γιάννης Ρίτσος



Ο χρόνος
είναι κάτι
απίθανα μακρύ.

Υπήρξαν χρόνοι
πάει, περάσαν,
μυθικοί .

Ούτε μπιλίνες
ούτε κ’ έπη
ούτε εποποιίες πια.

Σαν τηλεγράφημα
η στροφή
πετά.
Με φλογισμένα χείλη
πιες
γονατιστός
απ’ το ποτάμι
που το λέμε
«γεγονός».


Είναι ο καιρός
π’ όλος βομβίζει
σε τηλέγραφου χορδή.


Είναι η καρδιά
με την αλήθεια
οι δυό μαζί.







Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΦΩΝΗ


του ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


…..Πίσω απ’ τις μεγαλοφυΐες, χλωμή
σα χήρα απαρηγόρητη, η δόξα ας σέρνεται,-
στίχε μου, εσύ,
σα στρατιώτης πέθανε,
σαν τόσοι αγωνιστές μας
ανώνυμοι, που πέσαν στις γραμμές μας .
Στα παλιά μου παπούτσια
τ’ αγάλματα από μπρούντζο, τα βαριά,
στα παλιά μου παπούτσια
και του μαρμάρου η γαλιφιά.
Εμείς με τη δόξα,
θα λογαριαστούμε αλλιώς!!
Δικιά μας δα κι αυτή έχει λάχει!!
Ας γίνει για όλους μας ένα μνημείο κοινό,
Ο Σοσιαλισμός που εδραιώσαμε στη Μάχη!!
Απόγονοι ελέγξετε καλά τα λεξικά σας:
Μέσα από τη λήθη θα αναδυθούν φάσματα
λέξεις σαν κι αυτές :
Πορνεία – Φυματίωση – Αποκλεισμός
κι όχι άλλες .
Για σας τους σβέλτους και γερούς για δες:
Ο ποιητής, έγλυψε με την γλώσσα των πλακάτ
τις φθισικές ροχάλες!!
Όσο μακραίνει των χρόνων η ουρά,
τόσο θα μοιάζω,
με τα απολιθωμένα εκείνα τέρατα!!!

Άντε λοιπόν Συντρόφι!!
Να την διαβούμε πιο γοργά !!
Όση ζωή μας μένει!!
Μ ε Π ε ν τ ά χ ρ ο ν α ! ! ! ! !....
Τα γραφτά μου,
κέρδος δε μου έφεραν,
ούτε ένα ρούβλι για μισό!!
Ούτε βεβαίως από μαόνι έπιπλα λεία!!
Κι εξόν από φρεσκοπλυμένο ένα πουκάμισο,
λόγω τιμής δεν έχω τίποτα άλλο χρεία!!

Όταν θα παρουσιαστώ,
στου φωτεινού σας μέλλοντος την Κεντρική Επιτροπή!!
Θάρθω
πάνω από τη συμμορία
της ποίησης των πλεονεχτών και σαλταδόρων!!
Σείοντας,
σαν μπολσεβίκικη ταυτότητα κομματική
τους εκατό τόμους μαζί, όλων μου των κομματικών βιβλίων!!















Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

το πνεύμα των χριστουγένων



«Ποτέ δεν ξεκίνησε με παλιές διαθέσεις κι ενοχές κάτι ουσιαστικά καινούριο και αληθινά ουσιαστικό.»


κάθονται τα καλικατζαράκια
με τα άσπρα σιδερένια σκουφάκια
σε κυκλική παράταξη
φυλάνε το πνεύμα των χριστουγένων
που έχει κρεμαστεί αυτόχειρας σε ξόανο καμένο δέντρο
ψηλά σαν την υποκρισία
οι νοικοκυραίοι χαμάληδες των τραπεζών
τρίβουν τα χέρια τους
κάνουν υποκλίσεις και τα θελήματα των αφεντάδων τους
τόσο χαρούμενοι που επέστρεψε η λεία
τόσο γελασμένοι που γκρεμίστηκε η φοβία

Κι οι τρελοί απέξω στήνουν χορό πρωτόγνωρο

οι άλλοι
καταστηματάρχες ιδεών
ακλόνητοι στα στασίδια τους
τρώγονται για το ποιος φοράει την κουκούλα καλύτερα
μασάνε τα ίδια σκουπίδια τους
«σαν τις χαλασμένες ταινίες στα παλιά κασετόφωνα»
στην ίδια τη μεριά
παράταξη δίπλα δίπλα κι αγκαλιά

Κι οι τρελοί απέξω
Σε πρωτόγνωρο χορό

όλοι κοιμούνται ήσυχοι
παράσταση νίκης αυτός
καταλληλότερος ο άλλος
μοντέρνος ο τρίτος
ομορφότερος ο έτσι
καθαρότερος ο αλλιώς

τα αμορτισέρ της λήθης
έτοιμα
αποσβένουν τις ηχηρές εντάσεις
με καρά αναρίζου καφρίλα κι ανέξοδη μαγκιά
κοίταξε τους
ψυχρά ετοιμάζουν μακαρονάδες και γλυκά
εφορμούν στα χειμερινά ανάκτορα thall-small-goall
υποθηκευμένοι μέχρι τη τελευταία σταγόνα σπέρματος

ποια χάδια; Ηλεκτρικά ή συμφωνημένα;
ποια χάπια; Συνταγογραφημένα ή απ’ τον εθισμό ανενεργά
ποια φάρμακα; Ληγμένα ή μ’ ανταλλαγή καλλυντικά

“Ποτέ δεν ξεκίνησε με παλιές διαθέσεις κι ενοχές κάτι ουσιαστικά καινούριο και αληθινά ουσιαστικό.”
Ο πόνος ο οξύς ό Ένας
Αυτός που τα πόδια βαραίνει
Σε φυλακίζει
Μόνος
Να χτυπάς τα κουδούνια μεσ’ στη νύχτα

Έ!!
Ξυπνήστε
Μη κοιμηθεί κανείς απόψε
Θα πέσει ένα Αστέρι
Στη τελευταία του χαμένη τροχιά
Μη κρατηθεί κανείς απόψε
Όλοι

Κι Εσύ
Στο κενό πήδα
Με σπέρμα αντίστασης ραντίστε τη νυχτιά

Μη παραμυθιαστεί κανείς απόψε
Θα χαθεί κάθε παλιά χίμαιρα
Για πάντα
Κλείστε τ’ αυτιά στα ουρλιαχτά και στις σειρήνες
Όλοι

Κι Εσύ
Άναψε ένα κερί
Κράτα τη φλόγα του
Ισχνή μάταιη παροπλισμένη
Κράτα την αναπνοή σου
Γεννιέται μια ακριβή στιγμή
Μην την αφήσεις να σβηστεί
Μη ξεχαστείς

«Κι πιο μαύρη νύχτα θα φέρει το Φως»
……………………………………………………………………………...
Είναι ένα σχόλιο στην ανάρτηση της φίλης μου Φαίδρας Φις «κρυώνουν κάποτε τ’ αγάλματα»
http://hrtstvrs.blogspot.com/2008/12/blog-post_20.html



……………………………………………………………………………..
Η επίκαιρη φωτογραφία από το φίλο Δημήτρη Τσάτση (Τραβηγμένη με Canon EOS 1000D)

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Πρόσκληση σε δείπνο


κράνη έξω κρεμασμένα
κουφάρια μέσα πεταμένα
πίνουν ξοδεύουν τον καιρό
γυμνά κρανία άψυχα κορμιά
περιφέρονται

κρατούν ρομφαία
φτύνουν καπνό
βραχιόλια ασπίδες και καρφιά
πεινάνε, αίμα λυμασμένα
σαλάτες μπύρες και πουρές
στοιχίζονται

σωματικές ανάγκες
τα κτήνη μέσα φορεμένα
προβιές χακί, σχήματα λύκων
στίγματα ταπετσαρισμένων τοίχων
τα πάθη τα ήθη οριακά εξημερωμένα
κουράζονται

η πέψη ξεθυμαίνει
άθλια γκαζόζα,
ρεύονται

η οργή
Να μείνει
Να υφάνει
Ιστό αμείλικτο
Μισθό αντάξιο
Τιμωρία σκληρή


Στόμια κοντά και χέρια
Των κοφτερών σπασμένων ποτηριών
Ο ήχος κι ο καημός


…………………………………………………………………….
Η επίκαιρη φωτογραφία είναι τραβηγμένη με Canon EOS 1000D από το φίλο Δημήτρη Τσάτση
.........................................................................................................................
Για έναν ανεξήγητο λόγο δεν μπορώ να αφήσω σχόλιο από το pc ούτε στη δική μου ανάρτηση, ούτε σε καμία άλλη,... … αν μπορεί κάποιος να βοηθήσει ας στείλει mail,…

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

ΠΟΛΕΜΟΣ




Η Βία στη βία της κάθε εξουσίας είναι το πρώτο ανθρώπινο αντανακλαστικό του ικανού για τη Νέα Ζωή
Όπως και η σατέν ουδετερότητα το καταφύγιο των ανίκανων






Ε!!! Ποιητές !!!
Πρέπει κάποιος κάποτε να σας πει

Το άσπρο δεν είναι για όλους άσπρο
Δεν υπάρχει ουδέτερο άσπρο
Ο πόνος δεν είναι πόνος για όλους
Δεν υπάρχει ουδέτερος πόνος
Η βία δεν είναι βία για όλους
Δεν υπάρχει ουδέτερη βία
Ο κουκουλοφόρος δεν είναι κουκουλοφόρος για όλους
Δεν υπάρχει ουδέτερος κουκουλοφόρος
Ο αστυνομικός δεν είναι αστυνομικός για όλους
Δεν υπάρχει ουδέτερος αστυνομικός
Ο αστυνομικός είναι κρατικός υπάλληλος
Ο κουκολοφόρος είναι κρατικός υπάλληλος
Ο δολοφόνος είναι κρατικός υπάλληλος
Ο δικηγόρος είναι κρατικός υπάλληλος
Ο δικαστής είναι κρατικός υπάλληλος
Ο τραπεζίτης είναι κρατικός υπάλληλος

Δεν υπάρχει ουδέτερος κρατικός υπάλληλος

Ο αστυνομικός γα παράδειγμα
Φυλάει από τους μικρούς κλέφτες
Τους μεγάλους κλέφτες
Ο κουκουλοφόρος στέκεται στη ίδια τη μεριά με τον αστυνομικό
Ρόλους έχουν διαφορετικούς
Ο ένας σπάει τη βιτρίνα με τα μωβ, κίτρινα και πράσινα όνειρα του τραπεζίτη
Ο άλλος σπάει το κεφάλι των 15- χρονων
Ο πόνος που γεμίζει την ψυχή
Των εξωγήινων ανθρώπων
Είναι ευχαρίστηση και μαγκιά
Στο κουφάρι των ανθρωποειδών με στολή ή όχι
Το άσπρο
Για άλλους είναι κράνος προφύλαξης
Από τα ανθρώπινα συναισθήματα
Και για άλλους άσπρη πρέσα

Ε!! Ποιητές!!
Είναι τόσο Απλό
Δεν χρειάζεται το αιγαίο του Ελύτη
Ή η το μακρονήσι του Ρίτσου
Για να το καταλάβετε
Είναι απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας
Και ποιητικής συνθετικής

Κι ο Ποιητής
Δεν είναι ποιητής γι όλους
Δεν υπάρχει ουδέτερος ποιητής

Σ’ αυτή τη ζωή θα είσαι μ’ αυτούς ή με τους άλλους

Ακόμα κι όταν νομίζεις ότι δεν είσαι με κανέναν
Και βάζεις και βράζεις στο ίδιο καζάνι
Την ανθρώπινη ζωή
Με τις βιτρίνες το πνεύμα των χριστουγέννων
Και τον καλοκάγαθο καταστηματάρχη του «φίλου» μου του Τσίπρα
Τότε νομίζεις ότι είσαι ουδέτερος

Ε! Ποιητή

Αλλά ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ!!!!
……………………………………….
Το κείμενο γράφτηκε σαν σχόλιο στην ανάρτηση
Του φίλου Δημήτρη Μουζάκη ΑΓΩΝΑΣ
http://soulforpoetry.blogspot.com/2008/12/blog-post_13.html



MusicPlaylist
Music Playlist at MixPod.com






Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Μπαλάντα για τους ασφαλίτες



ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ
ΜΙΑ ΜΙΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ
ΝΑ ΤΙΣ ΧΑΡΑΞΩ ΒΑΘΙΑ
ΝΑ ΠΟΝΑΝΕ
ΝΑ ΜΑΤΩΝΟΥΝ
ΝΑ ΜΗΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ

ΝΑ ΜΗN ΞΟΔΕΥΟΝΤΑΙ
ΣΕ ΚΗΔΕΙΕΣ ΚΑΙ
ΣΕ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ
ΣΕ ΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ
ΣΕ ΨΗΦΟΥΣ

ΝΑ ΛΑΒΟΥΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ
ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΑΔΥΣΩΠΗΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ



Φαντάζομαι ότι
Αυτές τις μέρες
Θα υπήρξαν και μερικοί γραφικοί,
της υποκρισίας «ποιητές»,
ματ-τζήδες
εκαμ-ήτες
που το βράδυ
μόλις επέστρεφαν
από την εργασία τους,
και έβγαζαν τα «ρούχα της δουλειάς»
μαύρα ή βαθύ μπλέ
του θανάτου,
σκούπιζαν το πρόσωπο τους
από τη μουντζούρα
των ληγμένων δακρυγόνων,....
βουτούσαν
την πένα τους
στο νωπό κόκκινο, βαθύ μελάνι τους
κι έγραφαν
από εκείνα τα δακρύβρεχτα
σονέτα τους,
αυτά που εκδίδουν
στα μαστροπεία της
φιλικής γειτονιάς τους,
για τον έρωτα
τους νέους
την αγάπη
και την αηδία της βρωμερής «λαϊκούρας»,...
απ΄αυτά που κερνούνε
δωρεάν στα μικρά ρακοπότηρα
της ανέραστης και θλιβερής ύπαρξης τους

τους περιμένω
στις νέες εκδόσεις τους

τους περιμένω
ξέρετε πως

τώρα που οι όρκοί αίματος
ακόμα περισσότερο
δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε

θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον
η συνάντηση
απέναντι
όταν και τα χέρια
τα δικά μας
θα είναι οπλισμένα
με κείνο το μύρο
το αλμυρό
το θείο
το αλάθητο
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ
..............................................................................
Το τραγούδι «γαμμαγραφία (Σαλβαντόρ ’80)»
Του Άλκη Αλκαίου και του Θάνου Μικρούτσικου από το δίσκο «εμπάργκο»
Είναι αφιερωμένο στην Πέννυ Μηλιά
















Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

ΣΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΜΙΑ


«Αχ η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα,
από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα»

η μπαλάντα του οπερατέρ_ΒΟΛΦ ΜΠΙΡΜΑΝ




























ANemos: Αυτές οι νύχτες θα είναι του Αλέξη

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ. ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!!!!
.....................................................................
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

Αυτές τις νύχτες θα μιλήσουμε στους δρόμους...

Αυτές τις νύχτες θα μιλήσουν οι φωτιές...

Αυτές οι νύχτες θα είναι οι πιο μαύρες νύχτες τους...

Αυτές τις νύχτες θα μιλάμε για ΖΩΕΣ!

Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις παντού.

Η σιωπή είναι συνενοχή.

Η παθητικότητα είναι έγκλημα.




ANemos: Αυτές οι νύχτες θα είναι του Αλέξη
...........................................................................................
ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ http://athens.indymedia.org/

Ασανσέρ



Με φλόγα κρύβονται τα λόγια
Με άρνηση διανύεται η απόσταση
Με επιμονή υποχωρεί η παλιά αμαρτία
Με πίκρα σφίγγει ο κόμπος

βαθιά μπαίνει ο καιρός
ματώνει
Σιωπή,… δεν ακούγεται λέξη

Δεν πολεμά, αμίλητος
περιμένει ο ….χρόνος

Δεν πονά, ασάλευτος
υπομένει ο….τόπος

Δεν απαντά ασύλληπτος
μένει ο …πόνος

Δεν περιγράφεται, άρρητος
κατακερματισμένος ο…. τρόπος

Δεν κατασκευάζεται υπερβατικός
τεκμαρτός ο…. φόβος

δεν πανηγυρίζει, χαμένος πάντα
δεν εκπέμπει βραχνός κι αδόκιμος
δεν ψάχνει φανάρια
νύχτα ζωγραφισμένη στα μάτια
δεν θυμάται όνειρα, αγρυπνά υπομονή
δεν στέκεται ίσκιος, κυνηγά φωτιά

δεν ζητά αναστολή ,χωρίς σήματα
δεν ζητά συχώρεση, χωρίς σύρματα

μένει φυλακισμένος στο υπέροχο βάρος τους,
χωρίς ωραίες λέξεις
μένει κρεμασμένος στη στυφή γεύση τους,
χωρίς κραταιές πράξεις

έρμαιο θύτης και θύμα τους


.............................................
η φωτογραφία απο το Buenos Aires
......................................

ακούγονται οι Gabin



Με φλόγα κρύβονται τα λόγια
Με άρνηση διανύεται η απόσταση
Με επιμονή υποχωρεί η παλιά αμαρτία
Με πίκρα σφίγγει ο κόμπος

βαθιά μπαίνει ο καιρός
ματώνει
Σιωπή,… δεν ακούγεται λέξη

Δεν πολεμά, αμίλητος
περιμένει ο ….χρόνος

Δεν πονά, ασάλευτος
υπομένει ο….τόπος

Δεν απαντά ασύλληπτος
μένει ο …πόνος

Δεν περιγράφεται, άρρητος
κατακερματισμένος ο…. τρόπος

Δεν κατασκευάζεται υπερβατικός
τεκμαρτός ο…. φόβος

δεν πανηγυρίζει, χαμένος πάντα
δεν εκπέμπει βραχνός κι αδόκιμος
δεν ψάχνει φανάρια
νύχτα ζωγραφισμένη στα μάτια
δεν θυμάται όνειρα, αγρυπνά υπομονή
δεν στέκεται ίσκιος, κυνηγά φωτιά

δεν ζητά αναστολή ,χωρίς σήματα
δεν ζητά συχώρεση, χωρίς σύρματα

μένει φυλακισμένος στο υπέροχο βάρος τους,
χωρίς ωραίες λέξεις
μένει κρεμασμένος στη στυφή γεύση τους,
χωρίς κραταιές πράξεις

έρμαιο θύτης και θύμα τους

..............................................
η φωτογραφία απο το Buenos Aires
.............................................
ακούγονται οι Gabin



MusicPlaylist
Music Playlist at MixPod.com






















Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

MATSOU PITSOU,...ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ




































 


«…..Όμως το σημείο με τη μεγαλύτερη αρχαιολογική και τουριστική σημασία ανάμεσα σε όλα τα άλλα της περιοχής είναι το Μάτσου Πίτσου. Στη γλώσσα των ιθαγενών σημαίνει «γέρικο βουνό», ονομασία που δεν πρέπει να συγχέεται με τα χωριό που κρατούσε στα σωθικά του τους τελευταίους εκπροσώπους ενός ελεύθερου λαού. Σύμφωνα με τον Μπίγκαμ, τον Αμερικάνο αρχαιολόγο που ανακάλυψε τα ερείπια, τούτο το μέρος ήταν κάτι παραπάνω από ένα καταφύγιο εναντίον των εισβολέων , ήταν το κέντρο όπου κατοικούσε η κυρίαρχη φυλή των Κέτσουα και ο ιερός τόπος της. Αργότερα, την εποχή της ισπανικής κατοχής, μετατράπηκε σε καταφύγιο των ηττημένων φυλών…..»
.............................................................................................................

«Το πλέον σημαντικό και αναμφισβήτητο είναι οτι βρισκόμαστε μπροστά στην καθαρότερης μορφής έκφραση του πιο ισχυρού ιθαγενούς πολιτισμού της Αμερικής, ο οποίος έμεινε ανέγγιχτος από τον πολιτισμό των νικητών(βαρβάρων) και είναι γεμάτος από απέραντους θησαυρούς...Το θαυμαστό τοπίο που περιβάλλει το φρούριο προσφέρει το απαραίτητο φόντο, εμπνέοντας τους ονειροπόλους να περιπλανηθούν μέσα στα ερείπιά του.»
ERNESTO CHE GUEVARA
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΣ LATINOAMERICANA _ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Α.ΛΙΒΑΝΗ
……………………………………………………………… …………………….
..............................................................................................................
Και εμείς λοιπόν ακολουθώντας τ΄ αχνάρια του CHE , πραγματικά σαν ονειροπόλοι, αξιωθήκαμε να πατήσουμε στο αποτύπωμα της ιστορίας, να μυρίσουμε τον αιθέρα μαζί με τον αετό και το γεράκι, ν΄ ανέβουμε στην πιο ψηλή κορφή του γέρικου βουνού που σημαίνει Μάτσου Πίτσου,ν΄ αφήσουμε κραυγή ελευθερίας πάνω στο ναό του Ήλιου, μετέωροι ανάμεσα στη γη και στον ουρανό, στην καρδιά αυτών των εντυπωσιακών βουνών, που σου δίνουν το μέτρο της αιωνιότητας.
Η Λουκία της δίκοπης ζωής
Alma Libre

..........................................................................



«Μέχρι σήμερα οι Ινδιάνοι λένε,  πως οι κυνηγημένοι θεοί των Ίνκας είναι κρυμμένοι στις πέτρες, περιμένοντας μέρες καλύτερες για να ξανάρθουν. Τότε λένε, θα ’ρθει  κι αυτός…»
.....................................................................................................................................................




Ποιος τα βήματα μας
Στων Ίνκας τ’ αγρία βουνά μετρά;
.........................................................