«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

Φυσάει,…


Φυσάει,…
Ένας σταχτής αέρας, λίβας
πνιγερός και βρώμικος
Φυσάει απ’ τα βρωμερά καταγώγια
Έρποντας στα σκοτεινά στριγκλίζει
Και ξεσκονίζει, έτσι νομίζει, το χρόνο, τον Άπειρο
Και ντύνει με «ωραίες» λέξεις
το κενό της μισθοφόρου κοίτης,…
ελπίζοντας άφεση, τώρα στη δύση της συνείδησης
στη σύνταξη της λήθης
άτιμα ν’ αρπάξει
Φυσάει κουβαλώντας παράσιτα
Μικροφωνίζοντας κραυγές-παραγγέλματα
Κρυμμένος στο έρεβος ψυχής και θέσης.
Φυσάει ακλόνητο, το κρατικοδίαιτο κατεστημένο
Έχοντας την ψευδαίσθηση της λόγιας
Μα τόσο στείρας μήτρας,
Στέρφας από αγάπη και αίσθημα
Πλούσιας όμως σε ένσημα πολυκαιρινής
αφοσίωσης σε αιμοσταγή βορειοατλαντικά σύμφωνα.
Αυτόν τον αέρα, με κάλεσε η μοίρα να λυτρώσω
Απ’ της νοητής μόνο, διέγερσης
τον επιθανάτιο εναγκαλισμό και τον ανέραστο εγκλεισμό.
Εγώ βέβαια δε συνομιλώ με κανέναν αέρα
Γιατί είμαι μαύρο, καταχθόνιο ξωτικό
Κι ούτε βέβαια ζηλεύω κανέναν αέρα
Γιατί αέρας δεν είμαι…..
Είμαι Μόνο αερικό,…
…………………………………………….
Δε ζηλεύω τον ανώνυμο άνεμο
Ούτε τον ούριο, ούτε τον αντίθετο
Γιατί δε μου περίσσεψε
ούτε υγρασία, ούτε ζεστασιά.
Δεν ικετεύω τους θεούς
με προσευχές και λιτανείες
Γιατί ποτέ μου δεν τους πίστεψα.
Δε δένω κομποσκοίνια
με προσταγές κι υποταγές
Γιατί με την αποκοτιά μου
Σπαράζω ελευθερία
Δε ζηλεύω τα κυπαρίσσια,
τα δέντρα τα ψηλά
Γιατί γεννήθηκα κοντός και ασήμαντος
Και τους λιγοστούς μου πόντους
τους ξοδεύω αλόγιστα, κάθε μέρα!
Δε ζηλεύω τους κρουνούς
της υψηλής, τάχα ποίησης
Γιατί δεν έλαχε στη μοιρασιά μου
ούτε βρύση, ούτε πηγή
ούτε καν μια γούρνα με πράσινο νερό.
Δε ζηλεύω τους υπέροχους Μουσικούς
Γιατί έχω δυσμορφία
σε αυτιά, δάκτυλα και στόμα
Δε ζηλεύω τα…απλά κλάσματα, -που οι αδαείς περιγελούν-
γιατί η μεγάλη μου άγνοια σταματά στη μικρή γνώση ότι:
το ένα προς μηδέν, καμιά φορά,
μπορεί να δίνει και συν άπειρο!!!
Δε ζηλεύω τους θάμνους,
πως θα μπορούσα άλλωστε,
τόσο ελεύθεροι κι ωραίοι
που ’ναι οι μικροί θάμνοι
Ούτε τα ολόλευκα βότσαλα στην παραλία
Που λιάζονται ράθυμα
στην αρμύρα και στην ανεμελιά
Γιατί είμαι Πέτρα βρώμικη
Σκληρή, γυμνή και άκαμπτη
και προπαντός Αιχμηρή!!!


Δε ζηλεύω τους Νέους
με τα υψηλά νοήματα,
διαρκώς κυνηγημένους
Γιατί δεν υπήρξα ποτέ Νέος!

Δε ζηλεύω ούτε τους Μεγαλύτερους
και Σοφότερους
περιπατητές της μαύρης νύχτας,
διαρκώς συγκινημένους
Γιατί δεν πρόκειται να μεγαλώσω ποτέ!!!

Μόνο τ’ ανοιξιάτικο μελτεμάκι
Ζηλεύω καμιά φορά κι αδέξια επιθυμώ
Που την κάθε σμαραγδένια αυγή
Τρυπώνει από το παράθυρο σου
Και σε καλημερίζει
χωρίς ν’ αγγίζει
το χλωμό σου πρόσωπο, ζωή
Πριν το γλεντήσουν
και το ξοδέψουν άδικα
οι πνιγεροί αέρηδες φωτιά
……………………………………
και τώρα εδώ στην άπνοια. καταδικασμένος
ήσυχος κι αμετανόητος,...
μυρίζω το άρωμα της πεθυμιάς
και φλέγομαι στου καλοκαιριού
την άσβεστη τη δίψα,…
περιμένοντας την εκδίκηση του Χωροχρόνου
………………………………………..
φωτογραφία από τα νησιά BALLESTAS στο PISCO του PERU τραβηγμένη στις 9/8/2007 με Canon EOS 400D DIGITAL
....................................................................................................
«…Κραυγάζω ότι, αν με παρανοούν ή με φοβούνται ή με απορρίπτουν, τίποτα καλύτερο, σημαίνει ότι βρήκα στόχο,…»
....................................................................................
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Αναρωτιέμαι αγαπητέ τι σας ώθησε σε αυτό τον ύμνο/λίβελο κατά του άλλοτε αέρα, άλλοτε άνεμου που παρά το βδελυρό της ύπαρξής του φαίνεται να σας συνεπαίρνει, να σας κατέχει κάποτε κάποτε να σας παρασύρει ερωτικά το μελτέμι … που θωπεύει χωρίς ν’ αγγίζει τα “χλωμά πρόσωπα” σας … ξέρετε μόρφωση δική του και αυτή, εννοώ το μελτέμι … ίσως θα πρέπει να αποφασίσετε τελικά ποιες από αυτές τις μορφώσεις του σας είναι αρεστές και ποιες όχι … δεν τον παραγγέλνετε, δεν τον ελέγχετε και φυσικά δεν τον οριοθετείτε… τον αποδέχεστε ως είναι, άλλως λουφάζετε στη ματαιότητα του εφιάλτη σας για τις σκεδάσεις του. Ο άνεμος δεν είναι πνιγερός, βρώμικος και παρασιτικός… πνιγηρές, βρώμικες και παρασιτικές είναι οι σκέψεις και οι συνειδήσεις κάποιων θνητών που στα κρυφά ως ευυπόληπτες παρθένες σκέφτονται η και πράττουν αυτά που οι επί χρήμασι επιδιδόμενες ολοκληρώνουν στα φανερά … κατά Φρόιντ, και προσπερνώντας τις δυστυχώς παρασύρει και τις βδελυρές οσμές σηπόμενων χοϊκών υπάρξεων παρά το περί του ηθικού και πνευματικού ακεραίου τους υπερασπιζόμενες.Ο άνεμος δε ξεσκονίζει το χρόνο… αφανίζει στο πέρασμά του με το χρόνο… αδύναμες ετερόφωτες υπάρξεις, που μέσα από λεκτικούς συνδυασμούς δηλώνουν ύπαρξη.Ο άνεμος δε έχει ανάγκη από μικροφωνισμούς και μιμητισμούς το αντίθετο κάποιοι τον μιμούνται ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που μέσα από ηλεκτρικές ή όποιες φωνές τον προκαλούν να “δροσίσει” τη αποξηραμένη ύπαρξή τους. Καλά κάνετε και δε συνομιλείτε με τον άνεμο καθότι ο άνεμος δε συνομιλεί συνήθως με τον καθένα παρά μόνο με αυτούς που μπορούν να τον αντιμετωπίσουν, θέλω να πω να δεχτούν την όποια επικοινωνία, τη “σαρκική επαφή” μαζί του, να αισθάνονται το θώπευμα, να νιώθουν το τράνταγμα, την πάλη, το τίναγμα για την ελευθέρια πτήση, να βιώνουν την περιπέτεια μαζί του. Μπορεί στην αποκοτιά σας να σπαράζετε την όποια ποδηγετημένη σας ελευθερία μόνο να ξέρετε ότι ο άνεμος δεν έχει ανάγκη ορισμού ή λεκτικής διεκδίκησής της… είναι δεδομένη… αποτελεί ας πούμε δεδηλωμένη και για αυτό ακριβώς το λόγο μνημονεύεται μεταφορικά σε πολλές λογοτεχνικές, ποιητικές, στιχουργικές, επιστημονικές κ.λπ. μα και με ακρίβεια σε αναφορές μας ως τέτοιος, είτε το αντιλαμβάνεστε, είτε όχι … Ξέρετε επειδή παρά την αποκοτιά σας αναφέρεστε και σε διαστάσεις (χθαμαλός κ.λπ.) να γνωρίζεται ότι αυτές δεν καθορίζονται αυστηρά και μόνο από το διαστατικό μέτρο που εφηύραν οι πρόγονοί μας… τιμή σ’ αυτούς… αλλά κυρίως από τη βαρύτητα στη σφραγίδα της παρουσίας σας, όποια κι αν σας προσδιορίζει σε αυτό το μικρό φωτεινό διάστημα. Και είναι σημαντικό αυτούς τους λιγοστούς πόντους που τόσο μαθηματικά προσμετράτε να τους αφιερώνατε για το σκοπό αυτό. Καλά κάνετε και δε ζηλεύετε τον ανώνυμο άνεμο και ιδιαίτερα τα κυπαρίσσια και τα δέντρα τα ψηλά καθότι θα έχετε διαπιστώσει ιδιαίτερα στις περιοχές όπου ο άνεμος δηλώνει συχνά την παρουσία του, τη μόνιμη πια κύρτωση τους… και δε νομίζω … σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις, αναφορές και πιστεύω σας στο κατά τα άλλα δυνατό μπλόγκ σας… να σας πρέπει τέτοια κύρτωση.Ο άνεμος δεν ποιεί εσείς τον χρησιμοποιείτε στις ποιητικές ή αν θέλετε στις όποιες λογοτεχνίζουσες γραφές σας (συγχωρήστε με αναφέρομαι γενικώς και όχι προσωπικώς) … φαίνεται να σας εμπνέει πάραυτα… είτε ως άνεμος, είτε- αν και λιγότερα ποιητικά- ως αέρας Όποια κι αν έλαχε η μοιρασιά στη ζωή σας, ως ελεύθερος μέσα από την αποκοτιά που επαίρεστε διεκδικήστε το θεμιτά απέραντο βαθύ όχι το απλό επιφανειακά φαινόμενο και κυρίως όχι το μιμητικό … το σύνολο, αν θέλετε, δε γεννήθηκε με κάποιο ιδιαίτερο άστρο μόχθησε, πάλεψε, αιμόφυρτο διεκδίκησε ψυχή τε και σώματι, μάτωσε πνευματικά, προδόθηκε, έχασε μα κάποτε κέρδισε στην τίμια παλαίστρα. Την όποια φυσική (μουσική κ.λπ.) δυσμορφία σας προσπαθήστε να την υπερνικήσετε γιατί ξέρετε στο παραλήρημα χάνετε το ρυθμό των λεγομένων σας… δε χρειάζεται να σας υπομνήσω μεγάλους μουσικούς κωφούς που παρά τη φυσική τους αδυναμία συνέθεσαν κομμάτια που θα τα ζήλευαν και οι πλέον άρτιοι… θέλω να πω φυσικώς ικανοί και τεχνικώς άρτια καταρτισμένοι!!!!Όσο για τα κλάσματα στα οποία αναφέρεστε προκαλώ τη μικρή γνώση, που επαίρεστε να τη χρησιμοποιήστε κάποτε κάποτε και μεταφορικά στην καθημερινότητάς σας, πέρα από την όποια αυστηρή χρήση τους στα μαθηματικά … και σαφώς γνωρίζετε ότι ανάλογα με το πρόσημο κάποτε μπορεί να ισούνται και με το μείον άπειρο … ότι και να σημαίνει αυτό. Παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις σας (πέτρα βρώμικη, σκληρή, γυμνή… αιχμηρή) εμφανίζεστε ως καθαρός και ευαίσθητος για τα υψηλά (μεταξύ άλλων κρατώ κυρίως το δάσκαλος, καθηγητής νέων παιδιών που ετοιμάζονται για το … πέταγμα) πάντα από τις γραφές σας …κρατήστε το αυτό καθότι ενίοτε αμυνόμενος παρασύρεστε στο πέσιμο και ίσως να βρεθείτε κάποια στιγμή προ εκπλήξεων… και από κατήγορος να βρεθείτε κατηγορούμενος… έχει σημασία τελικά ο τρόπος όχι ίσως μόνον ο κόπος, όπως μπορεί να φαντάζεστε και νομίζω ότι το κατέχετε πολύ καλά αυτό στην αντιμετώπιση μα και επίλυση των θεμάτων που διαγωνίζεται και εν τέλει διδάσκετε στους μαθητές σας.Εκεί στην άπνοια, στο ράθυμο της ανάπαυσής σας και στο άρωμα της πεθυμιάς σας παρακαλώ σταθείτε στο στραφτάλισμα των καθαρών νερών της θάλασσας σας, μπροστά στο διάφανα μάτια της σημασίας σας και μέσα από τη δεδηλωμένη παρουσίας σας αναρωτηθείτε για το μάταιο ή μη των αναζητήσεών σας ως προσωπικότητα.… να ξέρετε ότι ο άνεμος σας αγκαλιάζει, λούζει την ύπαρξή σας όλη και θα συνεχίσει να υπάρχει και αργότερα παρά τις όποιες απώλειες σας και θα συνεχίσει να ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ και γιατί όχι και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μεταφορικά και πραγματικά.Και κάτι τελευταίο όχι όμως λιγότερο σημαντικό …ο άνεμος είναι απρόβλεπτος και ως φυσικό στοιχείο ανεξέλεγκτος και δυστυχώς ξεφεύγει από τα στενά όρια που προσπαθείτε να τον οριοθετήσετε, μέσα από τις όποιες λεκτικές ή “φυσικές” σας διαστάσεις… και μην ξεχνάτε παρακαλώ ο άνεμος… ή αέρας (βδελυρός, βρώμικος, μέσα από καταγώγια, παρασιτικός … ) ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΖΩΟΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΠΝΕΕΤΕ… φιλτράρετε τον γιατί άλλως μπορεί να ΣΑΣ ΒΛΑΨΕΙ!!!Υγ.Επιτρέψτε μου επί ολίγον το ανώνυμο υπό τις παρούσες συνθήκες μου τις οποίες και δεν απαιτώ να καταλάβετε μόνον να το αποδεχτείτε προς το παρών ως έχει … Κατά τα λοιπά τη γραφή σας μια χαρά τη βρίσκω… αν και μη κριτικός …η ανακοίνωση του σχολίου έγινε ηθελημένα μακράν των συνδαιτυμόνων σας για να μην επηρεάσω το αισθητικό κριτήριό τους...θα χαρώ ιδιαιτέρως να τα πούμε εκ του σύνεγγυς...
7 Ιούλιος 2008 2:01 πμ
...................................................................................................................................
...................................................................................................................................

Και πάλι σας Καλωσορίζω, Ανώνυμε Κύριε

Φαντάζομαι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που περνάτε το κατώφλι μας.
Μιλάτε βέβαια λες και είστε ο ίδιος ο άνεμος προσωποποιημένος,….
Ψυχραιμία,…
Είμαστε θνητοί όλοι, άλλοι κοινοί όπως εμείς κι άλλοι Σπουδαίοι και Τρανοί όπως Εσείς,
όλοι όμως θνητοί και ίσοι απέναντι στο Θάνατο και στο Χρόνο

Βέβαια εσείς στέκεστε εδώ, Ανώνυμος πάντα, φαντάζομαι ότι δεν ισχύει το ίδιο και στην καθημερινότητα σας…
σας κατανοώ ειλικρινά,…
με μας βέβαια τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά,
εμείς από πεποίθηση δεν επιλέξαμε την ανωνυμία,
από διάθεση και θέση, καταθέσαμε από την αρχή την πραγματική μας ταυτότητα,
το πραγματικό μας επάγγελμα και προπαντός τον πραγματικό μας εαυτό, όχι αυτόν που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά αυτό που είμαστε, με όλες τις αντιφάσεις μας, τα πισωγυρίσματα μας, τα άπειρα πεσίματα μας και τα λιγοστά όμορφα, πανάρχαια και αδικαίωτα όνειρα μας.
Και όσοι από τους φίλους, που γνωρίσαμε εδώ στο blog, έτυχε και μας γνώρισαν από κοντά, κατάλαβαν ότι είμαστε αυτό ακριβώς που δείχνουμε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Αγαπητέ Κύριε,
Εμείς είμαστε ή προσπαθούμε να είμαστε Δάσκαλοι,
_έναν τίτλο τιμής που μας τον έχουν απονείμει ακόμα και πρόσωπα πολύ αγαπητά σας_… δεν θέλουμε να παραστήσουμε κάτι που δεν είμαστε, άλλωστε αυτό είναι πολύ κοντόφθαλμο και άκαιρο. Ούτε να κρύψουμε την πραγματική μας ταυτότητα πίσω από λογοπαίγνια κι άσφαιρους μυστικισμούς, ούτε να κάνουμε κριτική στο τάχα «κράτος» που υπηρετούμε όμως τυφλά. Ξέρετε Κύριε εμείς,…
Κάθε πρωί στις 5 τα χαράματα που σηκωνόμαστε, αφήνουμε πάνω στον καθρέφτη, εκτός από την αγρύπνια μας και την εξαντλημένη όψη μας, κι ένα κομμάτι της ύπαρξης μας, απαλλαγμένο από ψέμα, φθόνο κι άρνηση γιατί σε λίγο θα σταθούμε απέναντι σε μάτια που δε λαθεύουν, ούτε τιθασεύονται, και τα λόγια μας θα αποταθούν σε αυτιά που είναι τεντωμένα στην αλήθεια και μόνο στην αλήθεια και τα οποία δεν ακούνε σε προσταγές και παραγγέλματα,…
σας κατανοώ που δεν μπορείτε να το αντιληφθείτε αυτό που σας περιγράφω, γιατί έχετε, ίσως από θέση, ή μπορεί κι από άποψη, συνηθίσει να βλέπεται και να αντιμετωπίζετε τους νέους με άλλο μάτι,… να τους φοβάστε και να τους υποψιάζεστε,… να τους διατάζετε ίσως

Αγαπητέ Κύριε αυτό το blog, το επισκέπτονται κάθε μέρα οι Μαθητές μου, οι αυστηρότεροι όλων των κριτών,…( και για ποιους μαθητές μιλάω, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στην αρχική ανάρτηση ή σε παλιότερες αναρτήσεις ) ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΚΡΥΣΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ξέρετε εμείς τους ανθρώπους συνεχίζουμε να τους κοιτάζουμε στα μάτια και ιδιαιτέρα τους νέους όσο κι αν υπαινίσσεστε το αντίθετο. Και πάντως δεν τους κοιτάζουμε στις επωμίδες, στα πρωτόκολλα, ούτε στις καταχωρήσεις στα μητρώα των λεσχών διαλογικής συζήτησης,…

Αν και δεν το συνηθίζω ας πω δύο λόγια,…

Το «φυσάει,…» μιλάει για όλους αυτούς, που το πρωί μπορεί να υπογράφουν συμφωνίες καταδικάζοντας το περιβάλλον και την υγεία μας, και το βράδυ να βραβεύονται από το τάδε ινστιτούτο τέχνης για την προσφορά τους στην διάδοση της γλώσσας των «παπούα». Το πρωί να μολύνουν τη θάλασσα με τα εργοστάσια τους και το βράδυ να ψέλνουν, δακρύζοντας και κανένα τετράστιχο για το γαλάζιο του Αιγαίου. Το πρωί, ασκώντας το κανονικό τους «επάγγελμα» να ξυλοφορτώνουν απεργούς διαδηλωτές, φοιτητές και συνταξιούχους, ψεκάζοντας μέσα από μπουκάλες τη δηλητηριώδη ψυχή τους και το βράδυ να γράφουν κανένα δίστιχο, για την δικαιοσύνη, την αγάπη και την ομορφιά,…
Το «φυσάει» μιλάει για τη φιλολογική υποκρισία της διατεταγμένης επετηρίδας, για αυτούς που εμπορεύονται «επι χρήμασι» «μπαλέτα ανατολικής προέλευσης», εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους και μετά, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, να γράφουν και κανένα σονέτο για τον πλατωνικό έρωτα και τις επιπλοκές του,…Για αυτούς που τα σπάνε στα «μπουζούκια» μέχρι το πρωί, για να βρεθούν το ίδιο απόγευμα στην Επίδαυρο να παρακολουθήσουν μια ακόμη προωθημένη και ανατρεπτική παράσταση της Αντιγόνης,…

Για αυτούς που το πρωί συνυπογράφουν διαταγές εξόντωσης χιλιάδων αμάχων και το βράδυ παρακολουθούν επετειακή παράσταση όπερας της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης,…
Δεν ξέρω γιατί (και αν) αναγνωρίσατε σ’ όλα τα παραπάνω στοιχεία του εαυτού σας και
Αποφασίσατε να απαντήσετε για όλους αυτούς, γιατί;
Σας αφορούν όλα αυτά; Ειλικρινά δεν το νομίζω,…
Πάντως λέω, αυτό που λέω πάντα:
Θα δούμε!!!
Αυτό ισχύει για τον καθένα μας και βέβαια ισχύει και για σας, όταν αποφασίσετε να σταθείτε πάνω και πέρα από την εύκολη και σίγουρη ανωνυμία σας,…
(ακόμα Σας περιμένω Μάρτης του 2010)

Στη μικρή μας παρέα, βλέπεται κι εσείς, ότι είμαστε λίγοι οι επώνυμοι, που καταθέτουμε ταυτότητα ονόματος και ψυχής,…
Που αναλαμβάνουμε και ένα μεγάλο ρίσκο, να εκθέτουμε έτσι χωρίς καμιά προφύλαξη, την δική μας, μικρή ψυχή, και τα ανόητα πονήματα μας, στην κριτική (το λιγότερο), στην απόρριψη (το καλύτερο) και στην άδικη κι υποτιμητική «ερμηνεία»(το χειρότερο)… αυτό όμως αγαπητέ μου ανώνυμε Κύριε είναι και το μεγάλο στοίχημα:
Το στοίχημα της Αλήθειας!!!

Για τις απειλές σας δεν θα απαντήσω

Αγαπητέ Κύριε
Δεν σας φοβάμαι
Είμαστε απέναντι, το ξέρουμε αυτό από την αρχή, πριν συναντηθούν οι τροχιές μας, απλά τώρα το επιβεβαιώσατε εσείς με τα γραφόμενα σας.
Είμαστε απέναντι,…

Εμείς Ηττημένοι
Κι Εσείς Νικητές,…

Κι όμως Εσείς, ακόμα μας Φοβάστε,…γιατί;

Φοβάστε,…
Γιατί Ξέρετε καλά πως δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα,…

Εις Υγείαν, λοιπόν της Μεγάλης Ανατροπής,
η οποία έτσι κι αλλιώς και για τους δύο μας θα είναι ευεργετική,…γιατί θα μας δώσει την ευκαιρία να υπερασπιστούμε τους όρκους αίματος που έχουμε δώσει,…

Σας Εύχομαι να είστε καλά

Και μιας και τώρα πια δεν πρόκειται να συναντηθούμε ξανά, τουλάχιστον εκεί που με συναντήσατε, αφού τόσο ενόχλησε η παρουσία μου εκεί, και… αφού σας φάνηκε «δυνατό» το blog, μπορούμε να συναντιόμαστε εδώ,…

Να ξέρετε ότι είστε πάντα ευπρόσδεκτος εδώ, με ότι δώρα φέρνετε κάθε φορά…

Θα έχετε πάντα φωνή και θέση στο “Non Mollare Mai”…

Σας περιμένω


Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ DORIAN GRAY Ι


Εγώ Της απόλυτης εξήγησης,
θιασώτης και τρυγητής
Της Μοίρας Αρνητής και τυχοδιώκτης
Σκηνοθέτης ατάλαντος, μικρών και
ξεχασμένων παραμυθιών
Της Άρνησης Θεριστής και τυμβωρύχος,…
Κι εσύ να κρύβεις, τα ερωτήματα φωτιά
Στον απέραντο γαλάζιο ουρανό σου
Κι εγώ να αναλύω βαθιά
την κάθε άμοιρη δυνατότητα και υπεκφυγή
Κι αυτή η παιδική χροιά
κρεμασμένη πάνω στα χείλια
Και η εφηβική αποκοτιά
ντυμένη ανοιξιάτικα, να χαιρετά

Σου την επιστρέφω απείραχτη κι αυτή

Και αυτόν που χλευάζει
αδιάφορα κι από συνήθεια, τη μέρα,…
Και τη νύχτα πρόστυχα αγκαλιάζει
τον πόθο τον ακόρεστο, Φωτιά
Και ψεύτικα φιλά
Που αιώνια παραπονιέται
Και ζητά
Κι υποψιάζεται
το χνώτο, το λυγμό και το γαρύφαλλο

Και χαλαλίζει, το ρημαγμένο το κορμί
Τρέφεται απ’ τις σαπισμένες σάρκες
Και πίνει κρασί απ’ τις φλέβες μου ξινό
Μπολιάζει το εφήμερο με το φτηνό
και ξεμπερδεύει

Χρόνια τώρα, τον έχω μέσα μου χορτάσει,…

Κι ας έμαθα, κοιτώντας τον βαθύ ορίζοντα,…
Χρόνια τώρα,…
Κι ας Έμαθα, μόνο να δίνω
Έμεινα ρέστος και γυμνός
Ζω με δανικά όνειρα και ξένες στιγμές,…
Παρόλα αυτά όμως
Δεν ζητώ τίποτα!
Τίποτα δικό, δεν έχω
κι ούτε που’ ονειρεύομαι
Και την ανάσα σου,
Σου την επιστρέφω
Δική σου είναι
Τίποτα δεν κρατώ,…

Μόνο τη θλίψη, την απόγνωση
και τη Δίψα τη στυφή

Και την ελπίδα, βέβαια στην γυρίζω πίσω
Ιδιαίτερα αυτήν
Δεν την πεθυμώ
Και μπορεί,…μπορεί και να την μισώ,
Όχι μόνο γιατί είναι φρούδα
Αλλά και ύπουλη, πλανεύτρα και στυγνή
…………………………………..
Κι έχω γράψει για σένα
Χρόνια πριν σε γνωρίσω
Τότε που σπούδαζα υπομονή
και της άρνησης
τον πανάρχαιο καημό, κεντούσα
σε κατάμαυρο καμβά
Τότε που κρυφά,
το μέσα μου πορτρέτο
στόλιζα και φιλοτεχνούσα
Κι άδειαζα τ’ απέξω έκτρωμα, έντρομα
Για να περνάω στη γωνιά απαρατήρητος
Αθέατος από τα ξεδιάντροπα βλέμματα
και το άηθες κι αναίτιο ξόδεμα τους

Και τα μικρά τα κομμάτια μου
Τα κατά-δικά μου
Το άγιο μου, το ένα τρίτο, το μικρό, το μυστικό
Το φυλαγμένο και άτμητο
Αλώβητο και αμόλυντο, το κράτησα ως εδώ
Και Είναι εδώ
Σα μια απόδειξη
ότι και στον πιο ανήλιαγο τόπο,
φυτρώνει το κλαράκι της υπέρβασης
και της απαίτησης για μια μικρή ζωή
……………………………………………………………………………
φωτογραφία: Δειλινό στο Δρέπανο τραβηγμένη με Fine Pix S7000 στις 16/6/2008

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

ΑΡΝΗΣΗ…



Παράγγειλες μη λύσω τους Ορίζοντες
Και Σχίσω το καταπέτασμα του Ουρανού
και της Τάξης το διαφέντεμα τρομάξω

Κι εγώ;
Παιδί στο χρόνο,
Έκοψα το χαλινό
Και τα γκέμια έφτυσα,
κατάμουτρα στον Άνεμο

Και δε μου αρμόζει καμιά συναγωγή,
Ακόμα, Κι αν είναι αυτή των Άστρων
Ούτε τυχαία ευθυγράμμιση
Των αιώνιων Πλανητών,
και πτήσεις, άκαιρες
σπάνιων κομητών, θαρρώ

Παρά μονάχα η Καταιγίδα
Κι η Άγρια θύελλα
Από όλες τις Επαναστάσεις Μαζί
Τις Πρίν και τις Μετά

Και οδοφράγματα, ψηλά ως τα ουράνια,
Αυθαδιάζοντας, θα συνεχίσω,...

Και στήθια γυμνά στον Ήλιο,
Παρατεταγμένα, Ατρόμητα
Θα ουρλιάζω
Απέναντι στου Μαύρου Δράκου
την ορμή και τη λυσσασμένη του προβιά …
……………………………………………………….

Και θα στείλω Αγγέλων Τάγμα
με Φυσεκλίκια Σταυρωτά και Πύρινες Φωτιές
Που από το Στόμα τους θα ξεπηδούν
Σταγόνες-σταγόνες Μύρο
Μ’ εκείνη την Άγια και κάτασπρη φρεσκάδα
της Γέννησης και της Δημιουργίας

Και συ Κράτα από εκεί Μακριά
Κρύσταλλο Καθάριο και Ψηλό
Με χαρακιές από βοημικό διαμάντι, φλογερό
Και Μάζευε
Ίχνος με ίχνος ,
Σταγόνα τη Σταγόνα
Φιλί-φιλί
Προσμονή – προσμονή
Ήχο τον ήχο
Μάζευε κι Ακούμπα

Ακούμπα το δρόμο
Τον τωρινό και το Μελλούμενο

Αυτόν που πολλοί τον καταράστηκαν,
άλλοι τον χλεύασαν
Μα που κανείς Δεν αρνήθηκε
στο όνειρό του
έστω για μια και μοναδική φορά
Να περπατήσει,…

Και μες τα δακρυσμένα Μάτια,
Και τη γονατισμένη την ψυχή,
Γυναίκα του Παντοτινού Καιρού
Θα ζήσεις την Ευχή
Τη Μία και Μόνη
Που ίσως νόμισες,
πως είναι απλά,
μια Προσευχή…
……………………………………………………………

φωτογραφία: ο κόλπος της Ηγουμενίτσας όπως φαίνεται από το Δρέπανο, τραβηγμένη στις 9/5/2008 με Fine Pix S7000

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ...


η αγαπημένη φίλη Ιωάννα-Moira με προσκάλεσε και την ευχαριστώ πολύ και είπα να «παίξω» μιας και το παιχνίδι αυτό είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να με γνωρίσουν οι φίλοι μου, ακόμα καλύτερα, μου θυμίζει λίγο το «θάρρος ή αλήθεια» και βέβαια στις παρακάτω απαντήσεις συνυπάρχουν και τα δύο,…. Ξεκινάμε:


ΔΕΛΤΙΟ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
1. Όνομα: Βασίλης
2.Γενέθλια: 14.04.
3. Ζώδιο: Κριός ..
4. Χρώμα μαλλιών: Μαύρα… τώρα μάλλον γκρίζα
5. Χρώμα ματιών: μάλλον καστανά
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ναι
7. Είδος μουσικής που ακούς: Rock (με την ευρεία έννοια του όρου) ελληνικό και ξένο ...
8. Αγαπημένος χαρακτήρας : Ο αληθινός...
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; Όλοι μένουν πολύ μακριά
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: τι μέρα είναι, και το πρόγραμμα,…
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: την τσάντα μου
12. Τι έχεις στον τοίχο σου; τα ανόητα poster των μύθων

13. Τι έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου; σκόνη
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες; Θα έτρεχα να συμμαζέψω τη γάτα μου την Πόλυ
15. Αγαπημένος αριθμός: επτά
16. Αγαπημένο όνομα: Άρης (…από το Βελουχιώτης όχι από το Αριστείδης)
17. Τα χόμπι σου: το αυτοκίνητο


18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Στο σπίτι με φίλους, να πίνουμε κρασί, να ακούμε μουσική και να απαγγέλουμε δυνατά Μαγιακόφσκι
19. Μια ευχή για το μέλλον: Να γίνει μια μεγάλη ανατροπή και να είμαι στη πρώτη τη γραμμή


20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Ή Έξω από την Αθήνα, το καλοκαίρι του 1944 ή στη Βολιβία στο χωριό Λα Ιγέρα τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη του 1967
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: τα γατάκια μου


22. Αγαπημένο λουλούδι: τριαντάφυλλα
23. Αγαπημένη σειρά: Δεν βλέπω σειρές ( Αν έβλεπα θα μου άρεσαν «οι αστυνομικές ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα» γιατί δείχνουν μία άλλη προσέγγιση της έννοιας του «δικαίου» και της απονομής δικαιοσύνης, και μια διαφορετική αντιμετώπιση των νέων από τον αστυνόμο,…η οποία βέβαια σε καμία περίπτωση δεν αφορά την «κανονική» αστυνομία και τα όργανά της,…)
24. Αγαπημένη ταινία: ο Κόκκινος Κύκλος (παλιά Γαλλική)
25. Αγαπημένο τραγούδι: Στης Γοργόνας το Φτερό του Άλκη Αλκαίου και του Θάνου
26. Αγαπημένο βιβλίο:«ΦΛΕΓΟΜΑΙ» του ΤΟΥΡΜΠΓΙΕΡΝ ΣΕΒΕ
27. Αγαπημένο ζώο: Γατούλες
28. Αγαπημένο ρούχο: Το γαλάζιο πουκάμισο


29. Αγαπημένος καλλιτέχνης: Θάνος Μικρούτσικος
30. Αγαπημένο χρώμα: Το κόκκινο...
31. Αγαπημένο φαγητό: Γεμιστά, Μακαρόνια

32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι: μάλλον με τον captain Nemo -
33. Κακή συνήθεια:όταν είμαι φτιαγμένος οδηγώ γρήγορα (μερικές φορές,…) και έχοντας πολύ δυνατά τη μουσική(όλες τις φορές,…)
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: ότι πραγματοποιώ, ότι μου καρφωθεί στο μυαλό...Ότι δεν γυρίζω πίσω ποτέ!!! και ότι δεν συγχωρώ ποτέ!!!
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: είμαι εγωιστής, οπαδός της πρώτης και άγουρης σκέψης και …ότι πραγματοποιώ, ότι μου καρφωθεί στο μυαλό... Ότι δεν γυρίζω πίσω ποτέ!!! και ότι δεν συγχωρώ ποτέ!!!
36. Συνηθισμένη ατάκα: «Θα δούμε,…»
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Ναυτικός
38. Μεγαλύτερος φόβος: Δεν Φοβάμαι
39. Η καλύτερη pizza: η ιταλική, απλή και με λεπτή ζύμη
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…:μεγάλη χαρά και υπέροχη συντροφιά
41. Αγαπημένο “motto” : ''Non mollare mai''

.........................................................................................................................................

Για τον Αγαπημένους Άλκη και Θάνο και τη γοργόνα τους,...

Χωρίς βαλίτσα και παλτό, λοιπόν …Πάμε υπέροχα μονάχοι…

Βλέπεις ο Θάνος και η Παρέα του, δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε ούτε και να αποκοιμηθούμε. Ευτυχώς!!!
Μες στη καταραμένη Μοναξιά μας, κι όμως…
Θεότυφλοι,…κι όμως
Είμαστε ακόμα Ζωντανοί!!!…
Ρακένδυτοι, από τη γύμνια της ψυχής…
Κι όμως είμαστε Ακόμα Κεφάτοι
Τσαλακωμένοι, από την απόρριψη και την άτακτη φυγή
Κι όμως…Είμαστε ακόμα όρθιοι… και βέβαια Μοιραίοι όπως πάντα…
Πάμε λοιπόν,…
Πικραμένοι κι Ανήμποροι
Πάμε λοιπόν,…
Μια αέναη ακολουθία….
Μια ακολουθία αριθμών,
χρωμάτων,
ερώτων και αρνήσεων
Εσύ από τους στοίχους Του
κι εμείς μετά από Σένα
Αυτός, από τον Μεγάλο Δάσκαλο
Τον γητευτή της Θάλασσας και των Ανέμων
Πολύπειρο Ναυτολόγο των Νεανικών μας ονείρων
Αυστηρό Κριτή των ματαιωμένων ερώτων μας,
των μικρών μη, των απέραντα μεγάλων όχι
Και ξανά Εσύ, εκεί να επιμένεις με τα μπάρκα τα μεγάλα!!!
«Μα κάποιος γέρος Ναυτικός μας είχε πει θυμάμαι πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα…»
Που μας τραβούν και μας σηκώνουν
που δεν λένε να πιάσουνε ακόμα λιμάνι,…
Ένα ήσυχό λιμάνι να γείρουμε
Ένα λιμάνι να ξαποστάσουμε και ήσυχα-ήσυχα να πεθάνουμε…
Δεν υπάρχει Μέρος να πεθάνουμε!!!
Δεν υπάρχει Χώρος να αντέξει το βάρος των αιώνων που κουβαλάνε τα πανάρχαια όνειρα μας
Δεν Υπάρχει Χρόνος για να σταματήσει η καρδιά να δονείται…
Αφαίρεσαν το χρόνο οι Κάργιες
Οι Αγύρτες άρπαξαν το χρόνο και τον αντάλλαξαν με λήθη
Και τώρα στο απόλυτο Κενό…
Και τις εφημερίδες τους τις τυπώνουν τώρα σε λαθραία ημερομηνία
Δεν υπάρχει αέρας για να καεί το άσημο κουφάρι μας
Οι έμποροι τον πούλησαν κι αυτόν
Κι οι γιάπηδες παράγωγα τον έκαναν
και τον έκλεισαν σε μελλοντικά συμβόλαια σε φούσκα τιμή…

Φίλε μου είναι γεμάτη η γοργόνα σου…
Από την πρώτη στιγμή με άρπαξε και με σήκωσε ψηλά παρόλα τα τεράστια βαρίδια, παρά τις άγκυρες μέσα στο πράσινό βάλτο που με κρατούσαν κάτω…
Με Ξεσήκωσε. Δεν είναι τα λόγια μόνο, δεν είναι τα όργανά, η κορύφωση η «εμβατηριακή» ενορχήστρωση,…Είναι τα κολασμένα μπάρκα
Αχ αυτά τα Μπάρκα τα Μεγάλα!!
Και πάλι από την Αρχή, λοιπόν!!
Σε μια δύσκολή περίοδο ήρθαν τα άγια τραγούδια,
να απαλύνουν τον καημό,….
Στην πιο δύσκολη στιγμή
Να μιλήσουν μέσα στην αφόρητη σιωπή,
Να γράψουν Νέα Συνθήματα Στους ξεφτισμένους τοίχους…
(Τον Κούτρα, λέει ο ίδιος, ότι του έδωσες Ζωή Δύο φορές,… Εμένα ΔΕΚΑ, τι λέω, EKATO!!!...

Σχεδόν Τριάντα τόσα χρόνια με βυζαίνεις «από το φαγωμένο στήθος της κοοπερατίβας μας… κρασί λαϊκό».

Τι να πω ταπεινά μόνο : Ευχαριστώ…
Πάμε λοιπόν,…

«Πάμε στον κόσμο υπέροχα μονάχοι
μ’ ένα τραγούδι χαρωπό
το τραγουδάνε οι θαλασσομάχοι
και λέει στο γλυκό του το σκοπό:
πως μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει!!»
ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ





MusicPlaylistRingtones
Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com



Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ….


(SYNTHESIS)



Ο κόσμος αλλάζει !!!
Με άπληστη φωνή ,
η μπάντα οργιάζει!!!
Κι ότι έφτυνες μέχρι τα χτες,…
βουβό τώρα σε συναρπάζει!!!

« Άλλαξες κι εσύ»!!!
με χαιρέκακη φωνή
η μπάντα αγαλλιάζει!!!
Κι ο δρόμος που ανίχνευες
ως τα χτες
γυμνό, τώρα σε παρατάει!!!

Ο Ρυθμός αλλάζει!!!
Με κομπασμό χωριάτικο,…
η μπάντα το φωνάζει!!

Κι όπου αφηνόσουν
ως τα χτες ….
Ψευτιά!!!
Ψευτιά!!
Που πονηρά στα μάτια σε κοιτάζει!!!

Και μια φωνή, βαθιά ….
- η μπάντα, έντρομη, χλομιάζει!!!-
βαθιά, βαθιά από το δίκαιο χιμάει!!
«Νούλα!!! Νούλα!!!»
Και μια φωνή, βαθιά ….
- η μπάντα, μοναχή, αξιολύπητη, τα συμβιβάζει;!!!
«Νούλα!!! Νούλα!!!»
Μα η φωνή βαθιά ,…

Βαθιά από το άδικο χιμάει!!!

«ΡΕΒΑΝΣ!!!, ΡΕΒΑΝΣ!!!!»

……………………………………………………………................................
Ακούγεται το θρυλικό: Shine On You Crazy Diamond_Pink Floyd_Whish You Were Here (1975)

..................................................................................................................

Φωτογραφία: ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ 13/5/2007 από τον Νίκο Σπύρου, τραβηγμένη με Canon Power Shot S3 IS