«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

μουσικό κουτί,….




Μια άσπρη τρίχα απλώνεται στο σκούρο
ατίθαση επιβεβαίωση ότι δεν παίζουμε


Μια μαύρη πεταλούδα γαντζώνεται στο μάλλινο
προπέτασμα χαμένης ζεστασιάς

θα γράψω δυό λόγια για ολοκληρωτική υποταγή
παράδοση άνευ όρων

μια οπτασία έχει σταθεί πάνω απ’ τα χρόνια
σα μαργαρίτα τα μετρά καθώς πεθαίνουν

το αναβάλλω

θα σπάσω μια φούσκα φαρμακερά όνειρα
αντίδοτα να μοιράσει η ιέρεια του κανόνα
καθώς οι τυφλοί θα ανακαλύπτουν την αφή

μια θολή φωτογραφία ρίχνει λάδι στη μηχανή του χρόνου
κι αφήνεται κίτρινη ρυτίδες να γεμίζει

ο πόθος σε γεμίζει άλικα φιλιά
φραγμένη περιοδική συνάρτηση,…
κι οι πέτρες ακούγονται ολοένα πιο βαθιά


ίσως αργότερα

Θα κόψω μια γέφυρα ακόμα

Μια ζεστασιά φιμώνει τα βιολιά
τ’ αποκοιμίζει
θα σφίξω δυό μάτια θάλασσες
πετρέλαιο τις κερνώ μέρες αργίας
εικόνες που στεγνώνουν στο κενό
βουνά που τρέχουν άπιαστα
απουσίες που χρεώνουν τον καιρό

θα κλάψω στην αγκαλιά μια ευσταθούς ισορροπίας
ήσυχος με την απόδοση ευθυνών
θα αποσυρθώ
στο θάλαμο αναμονής έβγαλαν ρίζες οι αλυσίδες


Μια πένα κλαίει πάνω στη χορδή
καθώς ζητιάνες μουσικές παρακαλάνε
Μια φωνή σπαράζει στη μέθη της στιγμής
καθώς πουτάνες υπογραφές χαμογελάνε



κι εκείνη η γραμμή αδιάφορη λευκή
πατάς πάνω της
μετράς αντίστροφα

Απλώνει η κηλίδα…
Βαραίνει η χροιά της κλειδωνιάς μάχεται με τη σκουριά


Πως ν’ αλλάξεις μονάδα μέτρησης _ τα καλούπια έμαθαν τυφλά
Πως ν’ αλλάξεις τη φορά _ ο πυκνωτής άρπαξε φωτιά
Πως ν’ αλλάξεις επίπεδο _ η ευθεία ασύμβατη γερνά


Έναν κόμβο εξοβελίζω ολοένα και μακρύτερα
Κι ο ρόγχος του κλειδιού που σπάζει
Σαπίζει η οργή

Πόσες αναβολές να σου χρεώσει η νύχτα
Πόση υπομονή ν’ αντέξουν ταριχευμένα βήματα
Πότε θα περπατήσουμε χέρι με χέρι με την αλήθεια;
Ποιο ξημέρωμα θα μοιραστείς την έκπληξη;




η μπαλαρίνα μια ακόμα ψεύτικη φιγούρα σου χαρίζει
κι η μέρα ένας καμβάς, σκληρή μακρόσυρτη σειρήνα

με χάρη σου περνάει ακόμα μια θηλιά,….





Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

αντιστροφή




Οι μάγοι απόψε ξαγρυπνούν
τραγούδια σου κεντάνε

δεν άλλαξε τίποτα κοιμήσου ήσυχα,…

οι ιερείς ακόμα αλυχτούν
με τέχνη τον κουρνιαχτό εξουσιάζουν
οι λωτοφάγοι δώρα οσμίζονται
υπεύθυνες λειχήνες μηρυκάζουν

σήκωσαν φράχτη κανείς να μη θυμάται

σε μαύρο φόντο μιλάνε ακέφαλες φωνές
το σπόρο βάλθηκαν να κρύψουν
κλείνονται στο ιερό
εφτά υπόγεια γεμάτα ματαιοδοξία
δάκρυα δοκιμαστικά κομίζουν στη βιτρίνα
απαλλαγές στους χαραγμένους πάγκους
αθόρυβα επωάζουν

εγείρονται οι σοφοί
εγκρίνουν διατακτικές
εκπλήσσονται οι φτωχοί
πείθονται με νόμους αλοιφές
φόρους πάγιες διαταγές αγόγγυστα υπομένουν

στείροι σκορπιοί φαρμάκι ονειρεύονται
ποζάρουν μ’ άσφαιρα δαγκώματα
σε κάδρα νόθα ενταφιάζονται

Τα καντήλια ανάβουν σιγαστήρες
σελίδες καίνε. καίγονται. φουντώνουν οι απουσίες
με καρβουνάκια συντηρούνται τα ξεραμένα αίματα
τα θαύματα στο αυθόρμητο στενάζουν
μ’ επίμονες αγκαλιές κρότου λάμψης πείθονται οι τελευταίοι γελασμένοι

στα μπαούλα κρυμμένα λάφυρα εμμονές
σιδερένια χαμόγελα σημαίες διάφανες χρώμα καινούργιο περιμένουν
πνιγμένες φωνές λάδι της θύμησης στο χώμα γλυκαίνουν
στα σύρματα κρεμιούνται φορτία κι ενοχές
τ’ αντεστραμμένα πέρατα λογχίζουν καταιγίδες

Οι μάγοι απόψε ξαγρυπνούν
Δεν άλλαξε τίποτα ήσυχα κοιμήσου

βιάζονται να σπρώξουν κι αυτή τη θύελλα πιο πέρα
φύλακες υποταγμένοι έμμισθοι επιστάτες
ασώματοι γραφειοκράτες
άμισθοι επιτετραμμένοι της φθοράς
κλαίνε στα πορτραίτα τους μπροστά
δάκρυα δηλητήριο ποτίζουν το λουλούδι της πέτρας

κι αυτό επίμονα ανθίζει,…

.......................................















Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

αργεί ο χειμώνας;




κόκκινο μελάνι σκεπάζει τις αργίες

ζεστές προθεσμίες εκπνέουν

σημάδια θρυμματίζονται στο νότο

ένσημα αδειάζουν στο λευκό


ψέματα χαϊδεύουν αληθινές ιστορίες

μάτια φωτίζουν την ακολουθία των ωρών

στιγμές κρεμασμένες στο παράθυρο

έρμαια στη ραστώνη


γιορτάζουν οι πιστοί

χλευάζουν οι τιποτένιοι

την πείνα τους δαμάζουν οι σοφοί



σφαδάζουν μέχρι να σωθούν τ’ αστέρια


τις μέρες σας χωρίζουν απ’ τις δικές μου



περπατώ σ’ ανεξιχνίαστες παρτιτούρες

σκισμένες γκραβούρες με παίρνουν απ’ το χέρι

ατελείς εμμονές μ’ αφοπλίζουν στη βραδινή υπερχείλιση



δαγκώνει η φύση αμείλικτη



παγωμένες νότες έχουν γαντζωθεί στη νύχτα

και την ποτίζουν χάπια να ξεχνά

οι κανονικοποιημένες μάνες τριχοτομούν κοίλες γωνίες

με σόδα ποτίζουν τα στέρφα που ακόμα θυμούνται



συλλέγει περάσματα η λύπη

τυφλά πυροβολεί η αλήθεια

κι όλες τις μέρες της έκανε δικές της


με τα σπαθιά της σταυρωτά ανοίγει δρόμο η μοναξιά


στο γύψο η μελωδία

κανόνας η απόρριψη

ως που να καρφιτσωθεί άλλη μια νύχτα, στη συλλογή

των ενάρετων καμένων αρνητικών

……………………………………………..


κι ένα ξεροβόρι περονιάζει τα τραγούδια,…

...........................



MusicPlaylistView Profile
Create a MySpace Playlist at MixPod.com