«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Αποβίβαση _ Η 22η γενιά στο κατάστρωμα






αποχαιρετισμός στην τάξη του 2013 που ετοιμάζεται να  ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει μακριά






και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος…
σε μέρες, που ανέλπιστα, ξημέρωσαν όμορφες για μένα
γεμάτες ένταση, ενέργεια, αγωνία κι απίστευτη δύναμη για σας
και που είναι έτοιμες να ανατείλουν για όλους μας διαφορετικές

όλες αυτές τις ώρες που μ’ αφήνατε_ τόσα χρόνια_  ελεύθερο, φεύγοντας από το μάθημα και επιστρέφοντας στο σπίτι, για να ετοιμαστείτε για την επόμενη μέρα…. εγώ _ ό ίδιος πάντα και πάντα κάποιος άλλος «περίεργος» τύπος _ αλήτευα στα ξένα
σε μονοπάτια που δε βάζει ο νους σας…

εκεί, σε σοκάκια που δεν ταιριάζουν σε δάσκαλο μαθηματικών, 
σε πέλαγα βαθιά κι αταξίδευτα,   
στις λάσπες μέσα, συναντούσα 
τελειωμένους ποιητές ρακένδυτους, 
αχτένιστους  με καλοχτενισμένες όμως τις ρημαγμένες ρίμες τους, 
τους μέθαγα, 
τους κέρναγα καπνό απ’ τα αιχμάλωτα δικά μου στρατιωτάκια, κρασί φερμένο απ’ τη Χιλή … 
με πίστευαν και μ άφηναν για μια στιγμή να δώ 
κάτω  απ’ το φθαρμένο πανωφόρι τους,   
τις ζαρωμένες λέξεις, τις χίμαιρες που κουβαλούσαν στις άμετρες στροφές 
και έτσι τους έκλεβα τις φυλακές τους απ’ τα μάτια , 
έτσι κι αλλιώς ισόβια καταδικασμένος, τις φορτωνόμουν ο ίδιος 
και φώτιζα με την Άγια μου Άρνηση τις εξόδους διαφυγής…  

στο δρόμο για το γυρισμό 
περπατούσα σκυμμένος σκεφτικός,   
μιλούσα με τυφλούς ζωγράφους, 
άγγιζα τα πινέλα τους, 
μύριζα τα ανακατεμένα χρώματα τους, 
κι έβαζα μια νότα πορφυρό _ άναρχο κι ατίθασο_  
στην άκρη αριστερά, 
εκεί ψηλά στο περιθώριο του τελειωμένου τους καμβά

ξεχνιόμουν στα ροζιασμένα δάκτυλα 
πλανόδιων μουσικών, 
άκουγα, ζήλευα, 
φάλτσος κι άμουσος 
τσαλάκωνα τις ακριβές τους παρτιτούρες, 
μάταια προσπαθώντας να υποτάξω _ σαν να ήταν μαθηματικά _ 
τα κλειδιά του σολ, του φα τις αντιστίξεις 
και τις διέσεις, τα ημιτόνια 
και τις απίθανες οκτάβες τους   

έτσι μ’ έβρισκε το ξημέρωμα άγρυπνο, 
πεινασμένο κι αμήχανο 
κι οι άλυτες ασκήσεις με τραβούσαν πίσω…

την άλλη μέρα, την κάθε μέρα, 
στεκόμουν ξανά μπροστά σας 
ντυμένος με τα σπουδαία θεωρήματα,  
τα ιερά κι αιώνια σύμβολα 
και τους γητευτές και μάγους αριθμούς για παραπέτασμα, 
μα τόσο ξεδιάντροπα γυμνός από ζωή, πραγματική χαρά  και πάθη

κι όμως πίστευα πως είχα καταφέρει 
να κρύψω από τα αλάθητα μάτια σας 
εκείνη τη φωτιά που λύνει τα μάγια 
και συντηρεί το αιχμάλωτο 1/3 μου
που δε λέει να υποταχτεί

τώρα ξέρετε

ο δάσκαλος θα είναι πάντα εδώ
αλλά ποτέ ο ίδιος
θα φθείρεται,  θα λυγά,  θ’ αλλάζει
παραμένοντας πάντα ο ίδιος

θα πέφτει,  θα χτυπά
μα θα σηκώνεται ξανά
ως που η στάχτη του θα σηκωθεί στα πέρατα και θα σκορπίσει,…

Σας ευχαριστώ
Να ονειρεύεστε _ Να δραπετεύετε
Να ζείτε ελεύθεροι _ Να μην υποταχτείτε  

Μην κανονικοποιηθείτε _ μη λειάνετε τις γωνίες σας

Non Mollare Mai!!!




Ηγουμενίτσα 14 Μάη 2013

























Οι μέρες που ανέλπιστα ξημέρωσαν όμορφες για μένα είναι,  γιατί σ’ αυτόν το δρόμο που οδεύει η στρατιά μας  προς τη μάχη,  χαμογελαστή και αισιόδοξη,  μας παραστέκονται _ κι αυτό είναι μια ανέλπιστη χαρά _ ευχές και θετική ενέργεια παλιών και πάντα αγαπημένων μαθητών και ειλικρινών φίλων που όντας σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,  αυτές τις μέρες _ κάθε χρόνο η σκέψη τους μας επισκέπτεται, η φωνή τους μας συντροφεύει κι η αύρα τους κουράγιο μας γεμίζει κι απίστευτη δύναμη _
Η Ζωή από το Illinois, η Ελένη απ’ το Brighton, η Όλγα απ’ τη Λάρνακα, η Βίκυ από τον Πειραιά, η Δανάη απ’ τη Florida, ο Δημήτρης, Ο Λευτέρης, ο Θωμάς κι ο Ορέστης απ’ την Αθήνα και τόσοι ακόμα σιωπηροί συνοδοιπόροι, ενώνουν τις παροτρύνσεις τους και τη σιγουριά τους _ ότι ο δρόμος είναι στα πόδια μας και τα μονοπάτια αξίζουν, μόνο αν μονάχος σου τ’ ανοίγεις,….

Και έτσι αντέχουμε _ όχι την κούραση που έτσι κι αλλιώς δεν μας αγγίζει_  άλλα όλη τη βρώμα που ξεχειλίζει απ’ τα αλλοιωμένα ζόμπι,  με τα λαδωμένα πρόστυχα βλέμματα και τους μεταλλαγμένους θαμώνες τουρκικών παράπλευρων ζωών _ λαμέ  κι ευφάνταστων κλεμμένων και ψεύτικων ονείρων που αργόσχολα σουλατσάρουν στους διαδρόμους γυμναστηρίων και μεσημεριανών καθηκόντων…     

Venceremos!!! Αγαπημένοι Φίλοι

και τα όνειρα μας,  τους εφιάλτες τους θα σκορπίσουν   


17 Μάη 2013






Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Αυτή είναι η Σημαία μας!




Του Νίκου Μπογιόπουλου   ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ


«Δεν θα πεθάνει μόνος.
Τσάκισέ τον»!







Τα σημαντικότερα κεφάλαια της Ιστορίας είναι εκείνα που γράφονται με αίμα. Με το αίμα των λαών. Αυτό είναι το «μελάνι» της Ιστορίας. «Μελάνι» ανεξίτηλο. Κόκκινο.
Με το κόκκινο του αίματος, με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας, με το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο, με αυτό το κόκκινο που ενώνει τα οδοφράγματα της Κομμούνας με τις αγχόνες του Σικάγου, που ενώνει το Σμόλνι του Οκτώβρη και το χαμόγελο του Λένιν με το αστέρι στον μπερέ του Τσε, γράφτηκε η Ιστορία.
Ηταν η 9η Μάη του 1945.
Ηταν η ημέρα που η σημαία του στρατού της εργατικής τάξης κυμάτισε στο Ράιχσταγκ.
*
Σήμερα, συμπληρώνονται 68 χρόνια, όταν ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.
Η νίκη του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού, η Αντιφασιστική Νίκη ήταν γεγονός. Ενα πανανθρώπινο επίτευγμα που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού.
  • Σ' ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κοκκίνος Στρατός έδωσε αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
  • Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ενωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 507 νεκρούς. Κάθε μέρα 1.400 νεκρούς.
  • Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία είχε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες.
Ο ανθός των κομμουνιστών έφραξε με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ' αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη από τους ναζί.
(«Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ - "Για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών" - 9 Μάη 1945»).
*
Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η σχέση του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: Σχέσεις που τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!
Η Ιστορία γράφτηκε:
Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
*
Για τους πλαστογράφους, για τους λασπολόγους, για τους επιλήσμονες, για την τερατώδη μήτρα που ξερνά ακόμα τα φίδια του φασισμού και για τα αφεντικά τους, ιδίως για τα αφεντικά τους,
η 9η Μάη θα είναι πάντα η μέρα που θα τους στοιχειώνει.
  • Είναι η Παγκόσμια Μέρα που το κόκκινο της θυσίας και της ελπίδας ντύνεται την αθάνατη σάρκα των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Νίκου, του Χαρίλαου και του Αρη.
  • Είναι η Μέρα που η Κοκκινιά, η Καλογρέζα και ο Γοργοπόταμος στέλνουν χαιρετισμό στ' άπαρτα βουνά στους μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.
  • Είναι η Μέρα που η Γκουέρνικα και η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνονται οι «γειτονιές του κόσμου» με πρωτοπανηγυριώτες τον Ρίτσο και τον Χικμέτ, τον Νερούδα, τον Μπρεχτ και τον Λειβαδίτη.
*
Το κόκκινο του αίματος, το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο, το κόκκινο του μέλλοντος είναι το όριο που ξέρουν ότι δε θα καταφέρουν ποτέ να το προσπεράσουν οι «μελανοχίτωνες» του κεφαλαίου. Οι «ασπάλακες» του δοσιλογισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν οι «Καιάδες»: Στα καταγώγια των (...αρίων) υπανθρώπων.
Η τύχη που είχαν τα Νταχάου και τα Αουσβιτς προμηνύουν την τύχη που θα έχουν και τα δικά τους «στρατόπεδα».
Οσο για εκείνους που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία, για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη:
Οι παραχαράκτες και οι πλαστογράφοι είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε για πάντα το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.
*
Απέναντι στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, ορθώνεται το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.
Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των μονοπωλίων,
υπάρχει αυτή η ημερομηνία, υπάρχει αυτή η φωτογραφία - παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία, που θα θυμίζει στους αιώνες ότι
οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.
Οταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.
*
Το μήνυμα, 68 χρόνια μετά, είναι ίδιο και επίκαιρο όπως τότε:
Η 9η Μάη του 1945 είναι το φωτεινό ορόσημο μιας ιστορίας που γράφεται κάθε μέρα. Που γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» υποχωρήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις» και «επαναδιαπραγματεύσεις» με όσους επωάζουν τα φίδια στον κόρφο τους.
Η Κόκκινη Σημαία, το σύμβολο ενός άλλου κόσμου, το έμβλημα μιας ιδεολογίας ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση, πλημμυρισμένη στο αίμα των δεκάδων εκατομμυρίων κομμουνιστών που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.



«Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
*
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.
*
Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.
*
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
*
Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου».
(Φώντας Λάδης)





Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Εσπέρα





Κ. Γ. Καρυωτάκης

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα…


Η σκέψη μου νοσταλγικά ενυχτώθη
στον κήπο, στη λιμνούλα και στη σέρα
που εσβήνανε τριαντάφυλλα σαν πόθοι                
κ’ επέθαινε στα τζάμια πάνω η μέρα.               5

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα…

Ένας καημός που ακόμα δεν εδόθη
γινόταν άστρο. Σύννεφο από πέρα
μεγάλωνε (ίδιο σάβανο που κλώθει
με μοχθηρή σπουδή μοίρα μητέρα).                 10

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα…

Όταν το δέος μου αξήγητον απλώθη,
το στερνό ρόδο θα ’χανεν η σέρα
και η λίμνη με νεκρόφυλλα θα εστρώθη.
Τ’ άστρα ζυγώνανε, καημοί, από πέρα.           15



Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα.


……………………………………………………………………..