«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Για μια σεμνή παραίτηση










Στον Άλκη Αλκαίο


Μια μυστική καταπακτή
Ντυμένη τ’ Άγια λόγια
Για Μάτια πρόστυχα,
για Νεράιδες κι άπιστες Σειρήνες
Κι ένας καημός βαθύς
Που όλους, μας έχει κάψει
Κι εσύ σάρκα του δίνεις, κάθε τόσο και οστά
Με αίμα τον ντύνεις,
ανοιξιάτικο μεσοφόρι της Ντολόρες του φοράς

Κι ένας αναστεναγμός αγαλλίασης,
Δικός σου
Σαν από μέσα μας να είχε βγει
Κι οι Νεράιδες οι Σειρήνες πάντα εκεί
Παγίδα έτοιμες να υφάνουν
με χρώματα πλουμιστά
Κι αρώματα μπαχάρια
φτηνό σαπούνι
μπαμπέσικα να στολιστούν

καπνό πλημμύρα στα μάτια να φυσήξουν


Κι η Απάτη,
ο Χρόνος
κι η χαμένη μας Πυξίδα…


Κάθε φορά που σε βρίσκουμε
Αναποδογυρίζονται όλα…
και πάλι απ’ την αρχή

Να βυζαίνουμε από το φαγωμένο στήθος
της κοοπερατίβας μας
τ’ αλμυρό γάλα της συγχώρεσης,
Αχόρταγα να τρώμε
το ταπεινό ψωμί της θύμησης
και τους χυμούς της Άρνησης
Απ’ τα χέρια σου, μάταια να κοινωνούμε,

Κι η γλυκιά απεραντοσύνη της θάλασσας
Της υγρής Έκτασης του Καββαδία
Λάγνα να μας κανακεύει
και μ’ ένα ψέμα ακόμα να ντύνει, κάθε νυχτιά
την ψύχρα της σιωπής

Κι ο δρόμος που δεν θα πάρουμε
Εκεί, απέναντι
χαιρέκακα να μας γνέφει,
πίκρα ανείπωτη

Και Το παρθενικό ταξίδι
μας
Το μακρινό, τ’ αμόλυντο
Που γεράσαμε, κι ακόμα δεν ήρθε

Και το δάκρυ στην αποβάθρα για το Αύριο
Το μεγάλο κοινό μας Αύριο
που πάλι μας άφησε ξέμπαρκους και μόνους

Κι ο Άνεμος που τόσο τον τραγούδησες
Χωρίς ποτέ, να τον αφήσεις να σε πλανέψει
Δεν φύσηξε.
Και αυτός εναντιώθηκε
Παρ’ όλες τις παιδιάστικες απειλές μας
Και τ’ άφησε όλα πίσω, ακίνητα
σε μια μετριοφροσύνη του φόβου και της δειλίας
Κι οι ώρες οι αργόσυρτες…
Κι η Άγνωστη φωτιά

Άλκη, ένα όνειρο σου χρωστάω
Κάθε φορά που το πρόσωπο απέστρεψα στο χθες
Ήσουν εκεί, Χωρίς ποτέ δόλο, να πατσίσεις
μας έδινες πιοτό, φερμένο από τις κοιλάδες της Χιλής
φυλαγμένο χρόνια στα σκοτεινά κελάρια
της Μαρίας Αντωνίας

Άλκη,
Δεν ξέρω σε ποιο Όνειρο, κλεισμένος φεύγεις πέρα;
Δεν ξέρω στ’ αλήθεια σε ποια πηγάδια μέσα
ξανά την λάμψη σου, την αργυρή θα βρω
Πόσες φορές ακόμα θα κοινωνήσω
την Άγνωστη φωτιά που Δεσμώτη σ’ έχει

Μια άσημη ζωή κι ένα Χαμόγελο σου επιστέφω
ένα μεγάλο ευχαριστώ
Από τα χρόνια τα παλιά
στου Εμπάργκο τη χρονιά

Μορφή καθάρια,
δωρική,
παλιομοδίτικη
Ερωτική
παλιά φωτογραφία...

Κι ο προφητικός και αδικαίωτος Φλεβάρης
Κι η Άσπρη πρέσα
που μόνο ο χρόνος σου, γλιτώνει
Και της γοργόνας σου, το αιώνιο φτερό
να μας απογειώνει
κάθε τόσο για τα Μπάρκα τα μεγάλα
κάθε τόσο για τα κατάψυχα, τα ταπεινά

Για τη Μοίρα την πανάρχαια
που ξέπλεκα έχει τώρα τα μαλλιά
Μα δεμένους πισθάγκωνα κρατά
τους αιώνιους έφηβους εραστές της…

Άλκη, ένα όνειρο σου χρωστάω
Για μια σεμνή παραίτηση, γεμάτη μεγαλείο
Και μια άρνηση
στη ματαιοδοξία της εφήμερης στιγμής…

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Αποχαιρετισμός


« Αποχαιρετισμός…»


Τώρα θα φύγω!
Βιβλία αδιάβαστα
Και παγωμένες αγκαλιές
Θα αφήσω πίσω μου!!
Ανεπίδοτα γράμματα και πόθους κρυφούς
Θα ασφαλίσω για πάντα!!
Μιζέρια, κομπασμό κι «ιδέα»
Ήσυχα κι απλά, θα τινάξω από πάνω μου!!

Μα, θα αφήσω πόρτα ανοιχτή
Για να διαβείς!
Να έχεις στα χέρια ροδοπέταλα και ξύδι.
Να έχεις φωτιά και θύμισες !!
Μη φέρεις δάκρυα, ούτε πόνο.
Μη φέρεις το άτιμο νερό της λησμονιάς !!

...............................................................................................................

Η φωτογραφία είναι από το μαγευτικό Δρέπανο, 4/12/2007 τραβηγμένη με την υπέροχη FinePix S7000

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

1-1/3=0


«1-1/3=0 »

Μια οργή ,κρυμμένη μυστικά ,
Μέσα μου ,τόσα χρόνια
-κρυφά- με τυραννά .
Μια οργή , γλυκιά – λεπίδι κοφτερό –
Τη μοίρα μου ,χαράζει πάνω στη καρδιά ,
εν ψυχρώ
με χρωματιστά «tattoo» .
Μια πονηρή οργή
τον πόθο μου με μέσα τεχνητά
στα όρια – καλόδεχτα τινάζει !!
κι ύστερα , η ψεύτρα οργή
το κλάμα μου αρπάζει!!
Χωρίζει μισητά ,

στα τρία το κορμί μου
και το ένα άτσαλα στην ΑΚΡΗ το πετάει!!!




Ηγουμενίτσα 24 Οχτώβρη 1991

..............................................................................................................................................

Η φωτογραφία είναι από ξημέρωμα στη λίμνη Τιτικάκα,
Uno, Peru 17/8/2007 , τραβηγμένη με την υπέροχη FinePix S7000

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ


« ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ »

Στους Μπάμπη, Αντρέα, Μάριο, Γιάννη και Ζαχαρία


Σε μιας πλατείας τη γωνία

τα όνειρα μας χρόνια τώρα
τα στοιβάξαμε

Είμαστε νέοι , άπειροι κι ωραίοι

που το μέτωπο χυδαία στο μέλλον
το σηκώσαμε !!

Παντιέρες, εικονίσματα
και περίεργες ορμόνες

βαθιά το αίμα μας μπολιάσανε,

χαρές ανείπωτες και ΠΙΚΡΕΣ !!!


Μίσος αμέτρητο και ΑΓΑΠΗ !!

Στα χείλη μετάληψη άγια ,γευτήκαμε !!

Με γνώμη , γνώση

με θράσος και με άγνωστα τραγούδια
στις ψεύτικες,
σαθρές κραυγές τούτου του κόσμου

απαντήσαμε…

και κάπως έτσι

γίναμε κάποτε ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ !!

γίναμε…

και μείναμε από τότε ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ !!!


Μεγάλωσε η πλατεία !!

Κι από τη μικρή της, τη γωνία ,
διακριτικά

μας παραμέρισε!!

Και πια ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΕΟΙ !!!


ΟΥΤΕ ΑΠΕΙΡΟΙ .
Και βέβαια πια ….

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΩΡΑΙΟΙ !!!

Οι παντιέρες μας, χρώμα τώρα αλλάξανε

Και μέσα από τις αράχνες τους
-μεγαλόπρεπα κι αστεία-
τα άγια εικονίσματα
μας χαιρετούν!!!

Για τις άγριες ορμόνες μας,
βρήκανε τώρα ήπιο ΑΝΤΙΔΟΤΟ!!!



Και έτσι ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΨΕ συχνότητα


τα τραγούδια μας για να χωρέσει !!



Και κάπως έτσι ,
Μείναμε από όνειρα , απένταροι,
Μονάχοι !!
Με τσέπες γεμάτες ..., ενοχές και «αύριο».

Και κάπως έτσι

Μείναμε από τραγούδια...
Με αυτιά γεμάτα σκυλάδικα
σοφιστικέ σουξέ,


Καλοβαλμένοι πια,


«αθεράπευτα ρομαντικοί» κι αστείοι,

Μα άθλια ξεθωριασμένα!! κόκκινοι (;)


Και κάπως έτσι ,

Μείναμε….

Μείναμε γελοία ,ξεθωριασμένα κόκκινοι,

Με –αλίμονο- βαμμένα πια κόκκινα τα λιγοστά μαλλιά!!





ΑΡΑΞΟΣ 20/ VIII/1990



........................................................................................


MusicPlaylist
Music Playlist at MixPod.com


Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ




« ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ…»

Μια σελίδα παλιά
άνοιξε ξανά
Κι ήρθες χτες το βράδυ μοναχή !
Κι ήρθες, λέει , να βρεις
στάχτη παλιά,
να βρεις δίψα
που δεν είχε στάλα δροσιστεί !!

Γυμνός, περίμενα, και χτες
Και- ψέμα -, πέρασες , σαν μουσική:
Μια χαραμάδα φως
γλίστρησε κρυφά,
κι ήρθες χτες το βράδυ
μοναχή !
Κι ήρθες , λέει, να δεις
λάμψη θαμπή
να αγγίξεις πόθο
που κανείς δεν είχε αποδεχτεί.

Βουβός, περίμενα και χτες.
Κι- αλήθεια- πέρασες , σαν σιωπή….
Μια υποψία άφησες μισή:
Δεν ήρθες χτες το βράδυ μοναχή !!
Δεν ήρθες για κρασί γλυκό,
κι ούτε τη πρόστυχη φωτιά
στα σωθικά σου δέχτηκες!!
Μόνο μια υποψία
ακούμπησες γλυκά
και χάθηκες ξανά
μες στη μαγιάτικη βροχή
σαν ένα ψέμα.
Σαν ένα ψέμα, που κανείς δεν δέχτηκε
πως είχε πρωτοπεί.

ΑΜΑΛΙΑΔΑ - ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ 24.V.1991

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Καρπός του Απίθανου


Στη ΔΑΦΝΗ

Καρπός του απίθανου!
Του κόκκινου έρωτα παρθένα!
Γέννημα της ΑΓΡΙΑΣ ΝΙΟΤΗΣ!
Κόρη ΕΣΥ,
Αρχαία Ελληνίδα, Μυθική!
ΔΑΦΝΗ,
Ανθός του δυνατού!!
Του απάτητου δρόμου ΣΚΕΨΗ!
ΑΥΘΑΔΙΚΗ αλήθεια, Μοναδική !
Γενεών και γενεών πάντρεμα, ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ!!
Δ Α Φ Ν Η . . .
ΟΡΓΗ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΗ ΤΟΥ Ν Ο Ε Μ Β Ρ Η !!
ΤΟΥ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ Κ Ρ Α Υ Γ Η ! ! !




ΑΡΑΞΟΣ 27/V/1990. ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΚΑΥΣΙΜΑ.
.............................................................................................................
φωτογραφία Capri 9/8/2006

Μια σιωπηλή απουσία,...








Στον ERNESTO GUEVARA LA SERNA 



Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που βουρκώνουν κοιτώντας πίσω,
Άκουγε, Αυτούς που αρνούνται να συρθούν,
Αρνούνται να παρακαλέσουν,
Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που Αρνούνται να διαχυθούν
στην αρμυρά της βαλτωμένης επαρχίας,

Αυτούς που Αρνούνται να δεχθούν να συγχωρέσουν
και να  συγχωρεθούν
αυτούς που Αρνούνται  να παρασυρθούν
από την αποκοτιά και τη διάφανη αγένεια
των «απλών» ανθρώπων,

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που σκόπιμα απαρατήρητοι περνάνε,
Κι ηθελημένα  μένουν στις πίσω σειρές…
μα αφήνουν ανεξίτηλο
τον ανταριασμένο ίσκιο τους πάνω στο χρόνο,
τη μειλίχια  ζεστασιά τους πάνω στην αγρύπνια,
το άσβεστο μίσος τους πάνω στη λησμονιά…

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που  μ’ ανάσες ζουν,
με υποψία οξυγόνου θρέφονται 
με δανεικά όνειρα σπρώχνουν τις  μίζερες  μέρες,…
Για να ονειρεύονται, να σχεδιάζουν, 
και να ζουν τους  άρχοντες αιώνες…

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που με ευγένεια ψυχής ανασαίνουν, 
Με φόβο μήπως σπαταλήσουν, 
έστω κι ένα μόριο παραπάνω, 
από τον αέρα που η ζωή και η φύση,  
τους χάρισε απλόχερα

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που απρόσκλητα καθίστανται απαραίτητοι
Αναπάντεχα μοναδικοί…κι ανεπανάληπτοι

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που βουρκώνοντας, 
ψάχνουν πίσω στη μηχανή του χρόνου
παρακαλώντας να είχαν γεννηθεί λίγο νωρίτερα…
λίγο αλλιώτικα  κι  ίσως σε μια άλλη μακρινή γη

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς,  που χαμογελώντας,  κοιτάνε μπροστά!
προσμένοντας μιαν τελεσίδικη έκβαση
ενός στοιχήματος ζωής, που μοιάζει να χάθηκε,
αναίτια  μια για πάντα
Αυτούς π’ ονειρεύονται
Μιαν εκδίκηση αγάπης και ίσης κατανομής ψωμιού για όλους, 
που μοιάζει να ακυρώθηκε άδοξα
Αυτούς που απαιτούν
Μια Δικαιοσύνη για όλους
Και μια Ελευθερία Γνώσης και Αναγκαιότητας
που μοιάζει να ματαιώθηκε και να εξοστρακίστηκε στο αβέβαιο μέλλον!

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που μιλάνε λίγο,
αυτούς που δε μιλάνε καθόλου,
αποσβολωμένοι κι  άλαλοι
μπροστά στην ταχύτατη λήθη
Αυτούς που ματώνουν,  ψάχνοντας  πίσω,
βαθιά μέσα στα παλιά ντουλάπια
για τρίματα από μνήμες και θολές υπερβάσεις στο μέλλον…
Αυτούς που ακόμα, αντέχουν ν’ ακούνε παραμύθια
μέσα από τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες 

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…
Αυτούς που έχουν πολλά να πουν, μα σφραγίζουν με νόημα το στόμα,…
Αυτούς που τα τραγούδια τους,
μοιάζουν να παγιδεύτηκαν 
στο στιλπνό μαύρο του ξεχασμένου πια, βινιλίου…

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…

Άκουσε τα σιγανά τραγούδια τους
Αφουγκράσου την μελαγχολία της πίστης τους,
Την καθαρότητα της λάθος επιλογής τους
Την περηφάνια της παροδικής απόρριψης τους 
Την βεβαιότητα της αμετάκλητης νίκης τους
Την σιγουριά  και την αναγκαιότητα της Επικράτησης τους   
Άκουγε δίπλα σου,…

Άκουγε δίπλα σου αυτούς που σωπαίνουν,…

Άκουγε τις δυνατές κραυγές της σιωπής
καθώς πέφτουν ξαφνικά,
Μετά την εκθαμβωτική λάμψη
Μιας παρατεταμένης και αδόκητης απουσίας…                     




30/1/2005 , 25/2/2005, 11/10/2005, 5/3/2006,
21 Απρίλη 2006 22 Γενάρη 2007 22 Απρίλη 2007

.......................................................................

 
MusicPlaylistView Profile
Create a MySpace Playlist at MixPod.com

[ Άδοξη ρήξη ιδιότυπου παρθενικού υμένα…]



Στο Γιώργο και στη Μαρία.


Ανάμεσα σε διπλές , τριπλές , παραλλαγές και στάνταρ
Ξεκινάγαμε πριν από χρόνια.
Μας κοίταζαν και δε καταλάβαιναν.
Μας θαύμαζαν αδιόρατα
Μας τοποθετούσαν στο κέντρο – τους- στο κέντρο του κόσμου τους!!
Σε μεγάλα γραφεία ,
σε σπίτια ζεστά με μαλακά παχιά χαλιά στα πόδια μας
και κάτασπρα κολλαριστά πουκάμισα να τυλίγουν το λαιμό μας,
Φορούσαν τα γυαλιά τους
Κι ανέβαζαν τους πόθους τους
Μέσα από το μυαλό μας, και το παράστημα μας
Στο γυαλί και σε φανταχτερούς ουρανοξύστες!
Εμείς αυτά δεν τα καταλαβαίναμε,
Παρασυρμένοι μέσα στη δύνη μιας νομοτελειακής

και απροσδόκητης επανάστασης,
Διεγερμένοι από την προοπτική μιας Νέας Κοινωνίας
Ανακαλύπταμε δρόμους νέους
Και βάζαμε τις σκέψεις μας και το μυαλό μας

στην λογική της Σύγκρουσης και της Ανυπακοής
Τάζαμε τον εαυτό μας και ολόκληρο το είναι μας

στο Όνειρο της Εξέγερσης και της Νίκης
Θέταμε τους εαυτούς μας στην υπηρεσία της Ανατροπής
Και εκτός από το 1-2-x της δικής τους ζωής
Βρίσκαμε νέα Σύμβολα, νέες Συγκινήσεις
Εκρήξεις και ασύλληπτες ηλεκτρικές εκκενώσεις
Πολλών χιλιάδων volt τώρα μας κέρδιζαν
Μας κοίταζαν φοβισμένα!
Μας θαύμαζαν, κυρίως για την αυθάδεια
και την αντρίκεια μας ματιά ,
Για το ότι δεν θέλαμε στη μοίρα μας,
Που ήταν ίδια κι απαράλλαχτη με την δική τους

- και από άλλους προδιαγεγραμμένη,
να υποταχτούμε
Σπαράζοντας πονούσαν,
Μα δεν καταλάβαιναν!!
Ούτε όμως και εμείς καταλαβαίναμε τίποτα!
Συνεχή κι εναλλασσόμενα ρεύματα
Διαπερνούσαν τώρα τα μυαλά μας…
Και κατάκαιγαν τα όνειρά τους!
Μας κοίταζαν και δεν καταλάβαιναν …





Τώρα μαράζωσαν…γέρασαν πολύ…
και μερικοί έφυγαν κιόλας!
Και τα δικά μας τα μαντάτα βραχυκυκλωμένα!!
Το φορτίο που κουβαλούσαν τόσα χρόνια
Νόμιζαν πως θα το πετούσαν σ’ άλλες πλάτες(!;)
Ευλαβικά σκύψαμε μπροστά τους
Και ντροπιασμένοι , κατάκοποι και νικημένοι
Απλώσαμε τα χέρια
Μας κοίταζαν και δεν καταλάβαιναν
«Ήρθε η σειρά μας!!»
Η διαδοχή δεν ήταν όπως την ήθελαν,
Κι η εξέλιξη δεν ήταν η Ρήξη, η απόλυτη , η δικιά μας!!
Τώρα μαράζωσαν και πάλι μας μαλώνουν!!
Έπαψαν πια να μας φοβούνται
Τώρα αγρίεψαν!!
Και κλείνουν το μαράζι τους,
βαθιά μέσα στα παλιά ντουλάπια
Ψάχνοντας μία «Τρίτη» θέση,
Δίπλα στον δικό μας ανιστόρητο συμβιβασμό!!





Αμαλιάδα 29.ΧΙ.1990
Ηγουμενίτσα Οκτώβρης 2004
6 Γενάρη 2005
..............................................................................................................
φωτογραφία: ΦΩΤΟ ΚΡΥΣΤΑΛ του Αείμνηστου Νίκου Γεωργιάδη, στην Αμαλιάδα
ψηφιακή επεξεργασία :foto-δεσμός ,Χρήστος Μασούρας, Ηγουμενίτσα
.......................................................................................................................................
6/3/2008