«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

δώρα,....

Να ανήκεις σε κάτι πιο έξω από σένα και συνάμα, αυτό το έξω, να είσαι εσύ… 
Ευαγγελία
...................................................................................................

 

 

 

για το "μακριά από παιδιά"

 

"Ένα τσιγάρο που
καίγεται είμαι
θα μπορούσα
φουγάρο
σε υπερπόντιο πλοίο
με έναν μονάχα επιβάτη
που δίψασε να σπάσει
τα σύνορα
με σένα, ας πούμε,
που τρόμαξες
το φεγγάρι μου
εκεί βαθιά
που αιμορραγούσε -
μέσα στην καρδιά μου
Δεν είμαι πλέον -
πλάσμα αλλόκοτο είμαι
που προσπαθεί να ορίσει
η φαντασία μου
να κορεστεί η
βεβαιότητά σου
στο αλλοπρόσαλλο
των ματιών μου,
καθώς τινάζουν το βλέμμα μου,
όπως τινάζεις το σεντόνι σου
να πέσουν στο χάος οι ψίθυροι
απ' τους εφιάλτες σου -
της νύχτας που αντίκρισες
το λάθος των ορμών σου -

Και μια βραχνή φωνή είμαι
θα μπορούσα φουγάρο
σαπιοκάραβου
που βγήκε σκάρτο
στους ωκεανούς
να συλλέξει μυστικά
απολιθώματα
και να πεθάνει
πριν την επιστροφή του
κατά της σοφίας
τις ρήσεις
και συνέλεξε τον εαυτό του
συντρίμμια

Δεν επιστρέφει ο δολοφόνος
στον τόπο του εγκλήματος -
κι αν επιστρέψει, είναι
για να ολοκληρώσει το έργο του -
το θύμα γυρίζει πάντα εκεί
να δώσει τίτλο στην τραγωδία -
και ν' αναλύσει το γιατί -
να μάθει το σκοπό
της θυσίας του

Έτσι επιστρέφω βράδυ
στον τόπο αυτό
με το νωπό το αίμα -
στο στόμα η πλώρη,
τα χέρια κουπαστές
το τσιγάρο να καπνίζει ακόμη

Επιστρέφω άρχοντας
κι αν σκιερός -
είναι απ' τις αρμύρες
και το ξερό του βοριά
που τίναξε χνώτο πάνω μου
κι έγινα άνθρωπος
δίχως τρίαινες και άλλα τέτοια
που καθορίζουν τυραννία
αλλά τρέλα πάθους
για να θυμάμαι
την τελική σου πτώση
σε νηνεμία μέσα
όταν σχεδίαζα με αιμάτινο μελάνι
τους δολοφόνους μου
στη λευκή κουρτίνα
της κρεβατοκάμαρας...

Και σκέφτομαι τώρα...
...να ΄ναι τ' αστέρια που
χύθηκαν στο μυαλό μου -;-..
να ΄ναι το κάρμα που
καίγομαι τσιγάρο -;-
Τώρα καπνίζω και το τελευταίο
στη θάλασσα μέσα των
χυμένων αστεριών
και λέω -
αναγνωρίζοντας πάντα τις ευθύνες
και τα χρέη μου -
να κρεμαστώ πάλι στο βράχο
είναι ο μόνος που αυτοθέλητα
σηκώνει το βάρος
των καπνισμένων χειλιών μου
με τ' αλλοπρόσαλλο βλέμμα μου
στο στέκι των θνητών..."

Λίτσα 


......................................................................................................

όνειρο 

Σαν έρθει πάλι το βράδυ
μη λησμονήσεις
να συλλαβίσεις μία - μία
όλες τις λεπτομέρειες
του δωματίου
ποτέ δεν ξέρεις
ίσως το πρωί
πλάι σου
ανάμεσα στα σεντόνια
ανασαίνει
ένα τραγούδι,...

Χάρις

………………………………………………

 

ένας χρόνος Νon Μollare Μai

Είναι αργά, η νύχτα με έχει σχεδόν κοιμίσει μα θα σου γράψω
Είναι νωρίς μέσα μου, μα πάλι θα σου γράψω
Είναι τόσο δυνατό, τόσο καθάριο, τόσο πλούσιο αυτό μέρος
Είναι τόσο αληθινή η έκφραση, τόσο ωμή η συγκίνηση
Τόσο δύσκολα μου βγαίνει ένα ποτάμι σκέψεις, άταχτες ακόμα, δεν κάθονται
Αλλά ας είναι, έτσι είναι καλύτερα, δεν κάθονται όλα, δεν ταχτοποιούνται
Μόνο συγκίνηση διαπερνά τις αισθήσεις μου διαβάζοντας τα σχόλια των δικών σου ανθρώπων. Ανατρίχιασα με την αγάπη και τον θαυμασμό της μητέρας, της αδερφής, της κόρης, των συνοδοιπόρων, των φίλων, των καπετάνιων…τι ευτυχία να έχεις δίπλα σου τόσο υπέροχους ανθρώπους…
Περίεργο συναίσθημα, σαν να σε ξέρω τόσο βαθιά, μα δεν έχω ούτε την μορφή σου
Ένας χρόνος λοιπόν…ένας καινούργιος τόπος που μας έχει ταξιδέψει στα πιο ωραία μέρη, στα πιο απόκρημνα μονοπάτια του μυαλού σου, στην πιο προσωπική σου αλήθεια, στην πιο ωραία διαδρομή, αυτή προς τον εαυτό σου.
Φίλε μου γλυκέ, φίλε μου τόσο σημαντικέ, οδηγέ μου στα δικά μου μονοπάτια, να ξερες πόσο συχνά σταματάω και ξεκουράζομαι εδώ, πόσο γεμίζω και αγαλλιάζω με τους στοίχους σου, με την αυθεντικότητα της έκφρασής σου, με το βάθος της γραφής σου, με την δύναμη του πνεύματός σου.
Πόσο με έχεις βοηθήσει να συνεχίσω να υπάρχω κι εγώ σε αυτόν τον τόπο, και μόνο που ξέρω πως η ματιά σου θα περιπλανηθεί στους δικούς μου στίχους…
Εδώ είναι ο βράχος μου, η σταθερά μου, το σημείο αναφοράς μου.

Τι δώρο να σου κάνω, σε αυτά τα πρώτα γενέθλια, σε αυτή την γέννηση της πνευματικής έκφρασης, μόνο τον βράχο μου έχω, εκεί που κάθομαι πριν βουτήξω και στον χαρίζω με όλη μου την αγάπη, και με όλη μου την τιμή.
Ήσουν είσαι και θα είσαι το πιο ψηλό σημείο…
Ενός έτους, και όμως τόσο ώριμο το γέννημά σου. Σαν να ήταν έτοιμο από χρόνια τώρα…
Σε ευχαριστώ για την ουσία που βάζεις
για την στοργή που αγκαλιάζεις
για την φροντίδα,
για το άγγιγμα, -το νοιώθω κάθε φορά που σχολιάζεις-
για τον εαυτό σου που μας αφήνεις να γνωρίσουμε
για την αυθεντικότητά σου, που είναι και το μεγαλύτερό σου χάρισμα,
υπέροχε!
Δάσκαλε, εσύ
πατέρα
Μην σταματήσεις ποτέ να μας τροφοδοτείς, να μεγαλώνουμε κι εμείς, μαζί με το «παιδί» σου που φύσηξε το πρώτο του κερί.
Τα καλύτερα μας ταξίδια μπορεί να μην τα έχουμε ταξιδέψει ακόμα…
Σε φιλώ από καρδιάς
Και με μια συγκίνηση που κάνει την γραφή μου να τρέμει

μυρσίνη

ΥΓ. θέλω να είμαι σε όλα τα γενέθλια
………………………………………………………………………….

 

σπαθί


Είμαι ένα σπαθί που μπαινοβγαίνει στην αλήθεια
Έχοντας διανύσει μοίρες-360-θανάτων τραγικών
Γόρδιους δεσμούς και κύκλους κόβω από συνήθεια
Αυτοβιογραφώντας την πομπή παραπομπών

παραλλαγή στο αρχικό σχεδίασμα που σου την αφιερώνω με σθένος, χαρά και τιμή

το σπαθί που κυκλική φορά του στέρησαν σε λαιμούς άδειους από φωνή
σε χορδές κενές από πάθος και αίμα
πατάει στο φθόγγο των πιο δυνατό μας
εκείνον που πάνω του ακονίστηκε η φλέβα μας και γιγαντώθηκε
μέσα στο αίμα η άδολη επανάσταση

το σπαθί αυτό της πέτρας του ήλιου
και της συναισθηματικής νοημοσύνης μας
ακραία έτοιμο να παράξει κόψεις
κραταιές
για εγκεφάλους ποταπούς
εκεί που το δίκιο συναντά τη
μέγιστη φωνή

θα κόψει τώρα τον κύκλο της
αγέλης
που ζητά ακόμα ένα θάνατο να ξαποστάσει
τη μόνιμη νάρκη της

αυτή τη φορά θα ιστορήσει
τους κόμπους
σ' έναν έναν θα πέσει πάνω

ας αφήσουμε την ανταρσία
ν' αυτοβιογραφήσει τώρα
την ιστορία του σπαθιού
χωρίς αλλότριες παραπομπές

εδώ. τώρα.
Φαίδρα



................................................................................................................................


κι αντίδωρα,.....



45 υπό σκιάν







Μικρό κουτί
Ώρες σκαλισμένο στη σιωπή
Στο μοίρασμα δουλεμένο φίλντισι
Αβαρές αφελές αδιόρθωτο
Εθισμένο στο φαρμάκι αντίδοτο
Εμποτισμένο υπομονή κι άρνηση μεράκι
Ξύλινη σκάλα σύννεφα
Σύρματα  γιαπιά επιστολές
Δρόμοι τ’ ουρανού
Διαβήτες χάρτες κι ενοχές
Χέρια βουτηγμένα σ’ άσπρα όνειρα
Σύμβολα αιχμηρά
Κλεμμένα άλικα φιλιά

Στήθη που χορταίνουν την έλλειψη βαρύτητας

Φωτονικός καθρέφτης
χαμένα νετρίνα υπομονετικά συλλέγει
Αχνό φως ελπίδα ανιχνεύει
στο έρεβος ακίνητου βυθού
που επίμονα στο φόβο 
τ’ ασυνείδητο εκπαιδεύει,….
………………………………………………


Όταν θα παρουσιαστώ,….

Ούτε ένα γραμμάριο από το μερτικό μου
στην αέναη αύξηση Της
Μη μου χαραμίσετε,…
…………………………………….


................................................................................................................................................



Μυστικός Δείπνος







Απόψε θα φέρω το σφυρί
Να θρυμματίσω οστά στις χειροπέδες
Αναρχικό στεφάνι θα φορώ
Μια ψίχα δηλητήριο στο στόμα
κρεμασμένο 


Ακάνθινο σενάριο θα υφάνω
Από έκπτωτους μύθους
Χαμένος στο όρος της απάτης
ελεήμων συμφορών
κι έργω επαίτης
των ύμνων της Άνοιξης
βίαια δικαιωμένων

Και το δρεπάνι π’ ακόνισα καιρό
Θα βγάλω απ’ το θηκάρι
ίσκιους απολεσθέντες να θρηνήσω
άνισα μαζί τους  ν’ αναμετρηθώ
στην ήττα να μεθύσω

Απόψε θ’ ανάψω κάρβουνο
Μάτια χείλια φυλαχτό
Απώλειας,
μαρμαρωμένης στάχτης
Να θυμιατίσω των χωρισμών
Την επιβλητική κατάνυξη
Των ασύμπτωτων τροχιών
Τη ματαιωμένη χάραξη
 
Αύριο το σώμα θα εγείρω
στην άρνηση ασκημένο από καιρό
Το ξύλο θα ντυθώ κατάσαρκα
Απ’ τους μάταιους σταυρούς
που κλαίγοντας πίστεψες

το αίμα θα μεταγγίσω
Από τους  άνυδρους χιτώνες
που θέλοντας αρνήθηκες

να σε τραβήξω στα βαθιά

να πέφτω εγώ από ψηλά

Αύριο
Χολή θα ποιώ που κέρασαν
τα ξίφη τους
και μύρο θα τρυγήσω 
από τη λήθη που στέγνωσαν
τα χείλη τους

Απ’ τα κρυμμένα στο χώμα
που ξεδίψασαν φιλιά
θ’ αποδράσω

Ξημερώνοντας  θα φύγω

Τη νύχτα θα σου πάρω απ’ τα μάτια

Να κλειστώ μαζί της
σε βράχο κοιμητήριο

ακλόνητο άλλοθι στη φυγή σου
με ψέμα θα ταΐζω

συγχώρεση μετάληψη το αίμα
το σώμα τιμωρία

μη χάσω στιγμή
μη χαριστώ
στο φως
λέξη μη χαραμίσω

ούτε λίγο απ’ το γαλάζιο
της  προσμονής για τ’ ανείπωτα
κι εκείνα τα παντοτινά χαμένα 


Ανάσταση τότε,
Ανήμερη θύελλα θα κρατώ

Κόκκινο κρασί
Όνειρο ξινισμένο
κεράσι μαύρο καημό και κεραυνό

Μέσα στο Άγιο Εκμαγείο του
Άπιστος θ’  αναληφθώ 

Το μεγαλείο της αθώωσης
θα προσκυνώ
και της ζωής που με υπόταξε
το δίκαιο νταμάρι
............................... 





Εαρινή Ισημερία



 


Άνοιξη
ανθίζουν οι καρδιές 
λουλούδια  χρώματα
ψάχνουν τις αφορμές

μέλισσες πετούν
στη γύρη ξεδιψούν

και το ταξίδι αρχίζει

πετούν κι οι λέξεις,…
ψυχές να βρούν
απάγκιο ν’ ανασάνουν

κι αν τα λιμάνια μίλαγαν
όσο μικρά,  κι όσο χαμένα
αν τα μουράγια τραγουδούσαν
αχαρτογράφητα
 σε βράχους κρεμασμένα

καράβια θ’ έκαιγαν στεναγμούς
στ’ αμπάρια  θα’ κλειναν  λυγμούς
πόνους δικούς και ξένους

ανάσες μοιρασμένες  στο χαρτί
αντίδωρα μικρά αγιασμένα
δάκρυα αγαλλίασης
κερνούν μικρούς αμαρτωλούς
μεγάλους  ταξιδιώτες


....................................................................




Σεπτέμβρης






δάκρυ λευκό καλύπτει το φεγγάρι
έκλειψη
ζεστό το πανωφόρι βαραίνει στον άδειο ώμο
έλλειψη 
της νύχτας πράσινο μαργαριτάρι θεριεύει
θλίψη

το αρχικό σχέδιο μακραίνει
ναυαγισμένο, κι άτολμο…

χαμογελάει στην τύχη
μόνο του κι αντέχει,…


νέα σελήνη

χάδι αισιόδοξο
μπερδεύει τα μαλλιά
τραγούδι ακούγεται μακρινό
εμβατήριο αναχώρησης

μωρό εφτάψυχο
παρατημένο στο πεζούλι
κλαίει. Άδικη μοίρα
ξημέρωσε οδύνη. χαμογελάει

νέα Μέρα ξεκινάει.


φυσάει,…

Σεπτέμβρης,…

Γυρίζουν στα ζεστά
ξενιτεμένα της  μοναξιάς πουλιά
της μοιρασιάς μαράζια
κρατούν στα χέρια
τ’ ακυρωμένα σχέδια
φυσούν κι ανοίγουν νέα,…

……………………………............................................................................



 
καταμετρήσεις









Πόσα χρόνια νύχτας
Σβησμένα στον τοίχο
Με κατακόρυφες σκιές,…

Συντονισμοί άκαιροι
Γέφυρες ρημαγμένες

Φορτίσεις επιβεβλημένες
Λαμπτήρες πυρακτωμένης αναμονής 

Κι η Άνοιξη δυό βήματα πιο πέρα 
μόνη της βαδίζει
Δροσερή μέσα στην ανεμελιά της
Ανυπεράσπιστη μέσα στην αγωνία της
Φορά τ’ αμάνικο μπορεί κι από συνήθεια
Και αδέξια σε καλεί,…
.....................................................................................................................................................






παραλειπόμενα αποδημητικής πορείας







Σκοτώνει λέξεις
κρεμιέται  σε ψηλοτάκουνα διαφυγής
Μεθά την απουσία
γεύεται στάγδην τη δικαίωση

Κρύβεται στη νοσταλγία που απεχθάνεται 
ανοιχτά παράθυρα με θέα αντοχής

Γοργόνα; Μάγισσα; Παρανοϊκή;

το σφυρί αγαπά
τα λέπια της άρνησης ντύνεται 

τ’ ακάλεστα αντίποινα των σφουγγαριών
αποδέχεται
στις παράλληλες ράγες των τραίνων
διαμελίζεται

ματώνεται  στη τροχιά των λέξεων
που δεν θα συναντηθούν ποτέ
αρνούμενη  τη μαεστρία του κλειδούχου
δύσπιστη στην καλοτυχία του ανεμοδείκτη


την καταδίκη των ανυπόστατων εδωλίων 
ως αυταπόδεικτη αλήθεια Αντιλαμβάνεται

ως κανονική ζωή  τη χολή  μεταλαμβάνει

Αρνείται Θυμώνει Ενδίδει 

στέκει εμβρόντητη τάχα
Στο σμήνος των άγραφων κειμένων
τα υποτάσσει
Στη καταιγίδα των ακάλεστων τετελεσμένων
τρέχει πρώτη
Στην Αλήθεια των απροσδόκητων  σιωπών
Στόχος γίνεται 
ακούει παράξενες ιστορίες   


γοργόνα φορά
μάγισσα μεταμορφώνεται
Νύχτα ντύνεται, λάγνα

Μαγεύει και πονά
Κεντρίζει
Άγριο μέλι σπαταλά

Γήινα όνειρα κεντά
ρίχνει, ράγδην, ζάρια
πειραγμένα παράγωνα

Χάνει. πάντα
Επιμένει,…
Εκμηδενίζεται
χάνεται,…στην επόμενη συντριβή

……………………………………………………………………………………..
Επιστρέφει Νέα Ανέγγιχτη Πελαγωμένη 

Αναμένοντας εξαίρεση
μάταιης εγγραφής
στα μητρώα  απόμαχων Δαιδάλων

Δοκιμάζει Πετά  Δαμάζει  
Δαμάζεται
Πέφτει,… πάντα με στοργικό πάταγο
Εκχωρώντας πανοπλίες σε λειψούς λωτοφάγους

ματώνεται 

συνεχίζει κυνηγώντας λευκή ισοπαλία
Σημαδεύοντας αλαζονική απουσία ερωτήσεων 
βουβή αμηχανία δίσημων απαντήσεων

δικαίωση γραφή παραίτηση αγκαλιά

Στο άγνωστο αφήνεται 
κρεμιέται σε κοινή θέα
ανάπηρη πεπειραμένη

Τρεμάμενη  Αψηφά
Γκρεμίζεται

Αλλά
Σαν από μηχανής διάβολος  πετά
φορτώνεται χαμένους μύθους
ο Στρόμβος τρίζοντας  σφίγγει
ζωή  γνώση  έρωτα κάψα
άρνηση ρηχού καιρού
εξέγερση κορμιού κι άλγους,


Γύρω πάσσαλοι
βαθιά στον ουρανό χτισμένοι πύργοι 
θεμέλια σύννεφα 

στα χρόνια αφήνει αρμύρα
βαθύ σκίσιμο στα κλειστά παντζούρια,…

Συνέρχεται
ξανά στο λάθος μαγνητίζεται

Μαγνητίζει λάθους ιππότες
Στα λάθη γυρίζει
Στη λήθη αντιδρά
Κι απ’ την Αρχή ξανά,…

Στην άγνωστη επερχόμενη στροφή πιστεύει
Στην πτώση που καιροφυλαχτεί αφήνεται,….

………………………………………………………………………..


…................................................................................................





 
Ανδρόγυνο







Ας πούμε λοιπόν πως είναι καλοκαίρι
τα κύματα σταμάτησαν κι αλλάξανε φορά 
ο Ήλιος κράτησε αναπνοή
Η έρημος ρούφηξε μια κοίτη δροσερή

η Νύχτα σηκώθηκε στα νύχια
Είδε κορίτσι γυμνό να σεργιανά
στα όρη με νέα γνώση αγκαλιά
τα ρούχα να ξεσκίζει με φιλιά

νέα ύψη νέα αύριο
τις κορυφές αναδιατάξανε
η υπόσχεση δεν έλειωσε
κι είπανε θαύμα

τα σύνορα του χτες με το αύριο αλλάξανε

Εμείς αέναοι αλλάζουμε
πιστοί στου αρχαίου σώματος τις προσταγές
Μένοντας ίδιοι αποφθέγματα ωραία
μηρυκάζουμε 
τα δεδομένα σε σελοφάν αεροστεγές
με τις πρέπουσες τιμές
ενταφιάζουμε


Ο κόσμος απ’ την ανάποδη
Γυρίζει
Παράξενα κοιτάζουν τις ερωτήσεις
τις άλλες απαντήσεις
τις εμμονές
τις αντίστροφες κινήσεις


έτσι περνούν τα χρόνια για αυτούς,…

γερνάνε στην μπάλα
γυρνάνε στης μαμάς τους
τη γέρικη ποδιά
(γαλάζια) χάπια καταπίνουν
μοιράζονται ψεύτικη αγκαλιά
ηδονή κι υποκρισία
βράδυ κρυμμένοι στα στενά
την Κυριακή πρωί
καμαρωτοί στην εκκλησία 

έτσι περνούν γι αυτές τα χρόνια
ζαρώνουν στον καθρέφτη
σιδερώνοντας σεντόνια
δεν ερωτεύονται ξανά
χοντραίνουν στα κουτσομπολιά 

μισούν κορμί μπουγάδα αλλαγή
μοιράζουν ψωμάκια στα μνημόσυνα
στασίδια κι ανάθεμα στην κάθε υποψία
μαύρο μαντήλι δικαίωσης προσμένουν
κι ολόλευκη εξαγνισμένη
υστεροφημία

έτσι περνούν τα χρόνια για αυτούς
έτσι και για μας

γερνάνε
δεδομένοι οικογενειάρχες βολεμένοι
γερνάμε

μεσήλικες αναρχικοί ερωτευμένοι 


………………………………………........................................................................




αιχμάλωτος








Στα τόσα μυστικά περάσματα
Ένα θα δείχνω
Μέσα στη νύχτα, Σιωπηρά
Ασκούμενος κι αδέξιος  ιχνηλάτης

Κι απ’ όσα ακούω, λίγα θα μετρώ
Μη τυφλωθώ μη φορτωθώ
Μη βλάψω

μόνο ταξίδια κάνω
στο χρόνο πίσω, ζωσμένος δυναμίτη
Ισορροπώντας, Νοερά
Κινέζικου τσίρκου, ακραίος ποδηλάτης

τις ζοφερές, καθημερινές σκιές
Οικίες και παράλληλες σε τέσσερις βάρδιες  
Απλά καταγράφω
Μες στη σκιώδη επίκληση, Αιχμηρά
Στου κόσμου το μέγα πέρασμα,
Ανέμελος κι απλοϊκός διαβάτης

αυτά τα δώρα-φωτιά που μέσα μου, κοχλάζουν
κρύβω
Στης καθημερινής αχλής την κρύπτη
Στης Μοίρας την αθέατη τροχιά,
άπειρος κι ονειροπόλος σχοινοβάτης

απ’ όλα τα ιδανικά ανατροπής που ζω
Σφραγισμένα μυστικά στέλνω,
σημάδια τροχιοδεικτικά κάθε τόσο,…
Με κόκκινο βουλοκέρι δεμένα, Άναρχα
Σε άυλης εφημερίδας τα ψιλά μονόστηλα, γραμμένα

Ηττημένος πάντα,
Γνωστής χαμένης μάχης,
σιωπηρός κι ανάξιος στρατηλάτης
 ................................................................................................


Για μια Σεμνή Παραίτηση



Στον ποιητή  Άλκη Αλκαίο



Μια μυστική καταπακτή
ντυμένη τ’ Άγια λόγια
Για Μάτια πρόστυχα,
για Νεράιδες κι άπιστες Σειρήνες
Κι ένας καημός βαθύς
που όλους, μας έχει κάψει
Κι εσύ σάρκα του δίνεις, κάθε τόσο και οστά
Με αίμα τον ντύνεις,
ανοιξιάτικο μεσοφόρι της Ντολόρες του φοράς

Κι ένας αναστεναγμός αγαλλίασης,
Δικός σου
Σαν από μέσα μας  να είχε βγει
Κι οι Νεράιδες  οι Σειρήνες πάντα εκεί
Παγίδα έτοιμες να υφάνουν
με χρώματα  κι αρώματα
Με πλουμιστά μπαχάρια
φτηνό σαπούνι
μπαμπέσικα να στολιστούν
καπνό πλημμύρα στα μάτια να φυσήξουν

Κι η Απάτη,
ο Χρόνος
η χαμένη μας  Πυξίδα…

Κάθε φορά που σε βρίσκουμε
Αναποδογυρίζονται όλα…
και πάλι απ’ την αρχή
Να «βυζαίνουμε από το φαγωμένο στήθος
της κοοπερατίβας μας»
τ’ αλμυρό γάλα της συγχώρεσης,
Αχόρταγα να τρώμε
το ταπεινό ψωμί της θύμησης
και τους χυμούς της Άρνησης
Απ’ τα χέρια σου, άδολα να κοινωνούμε,

Κι η γλυκιά απεραντοσύνη της θάλασσας
Της υγρής Έκτασης του Καββαδία
Λάγνα να μας  κανακεύει
και μ’ ένα ψέμα ακόμα να ντύνει, κάθε νυχτιά
την ψύχρα της σιωπής

Κι ο δρόμος που δεν θα πάρουμε
Εκεί, απέναντι
χαιρέκακα να μας γνέφει,
πίκρα ανείπωτη

Και Το παρθενικό ταξίδι μας
Το μακρινό, τ’ αμόλυντο
Που γεράσαμε, κι ακόμα δεν ήρθε

Και το δάκρυ στην αποβάθρα
 για το Αύριο
Το μεγάλο κοινό μας Αύριο
που πάλι μας άφησε ξέμπαρκους και μόνους

Κι ο Άνεμος που τόσο τον τραγούδησες
Χωρίς ποτέ, να τον αφήσεις να σε πλανέψει
Δεν φύσηξε.
Και αυτός εναντιώθηκε
παρ’ όλες τις παιδιάστικες απειλές μας
Και τ’ άφησε όλα πίσω, ακίνητα
σε μια μετριοφροσύνη του φόβου και της δειλίας
Κι οι ώρες οι αργόσυρτες…
Κι η Άγνωστη φωτιά

Άλκη, ένα όνειρο σου χρωστάω
Κάθε φορά που το πρόσωπο απέστρεψα στο χθες
Ήσουν εκεί, Χωρίς ποτέ δόλο,  να πατσίσεις
μας  έδινες πιοτό, φερμένο από τις κοιλάδες της Χιλής
φυλαγμένο χρόνια στα σκοτεινά κελάρια
της Μαρίας Αντωνίας

Άλκη,
Δεν ξέρω σε ποιο Όνειρο, κλεισμένος φεύγεις πέρα;
Δεν ξέρω στ’ αλήθεια σε ποια πηγάδια μέσα
ξανά την λάμψη σου, την αργυρή θα βρω
Πόσες φορές ακόμα θα κοινωνήσω
την Άγνωστη φωτιά που Δεσμώτη σ’ έχει

Μια άσημη ζωή κι ένα Χαμόγελο σου επιστέφω
ένα μεγάλο ευχαριστώ
Από τα χρόνια τα παλιά
στου Εμπάργκο τη χρονιά

Μορφή καθάρια,
δωρική,
παλιομοδίτικη
Ερωτική
παλιά φωτογραφία,…

Κι ο προφητικός κι αδικαίωτος Φλεβάρης
Κι η Άσπρη πρέσα
που μόνο ο χρόνος σου, γλιτώνει
Και της γοργόνας σου, το αιώνιο φτερό
να μας απογειώνει
κάθε τόσο για τα Μπάρκα τα μεγάλα
κάθε τόσο για τα κατάψυχα, τα ταπεινά

Για τη Μοίρα την πανάρχαια
που ξέπλεκα έχει τώρα τα μαλλιά
Μα δεμένους πισθάγκωνα κρατά
τους αιώνιους έφηβους εραστές της…

Άλκη, ένα όνειρο σου χρωστάω
Για μια σεμνή παραίτηση, γεμάτη μεγαλείο
Και μια άρνηση
στην ματαιοδοξία της εφήμερης στιγμής…

……………………………………………………………………………..


Ξυράφι



Στον ποιητή Γιώργο Ποταμίτη


Ξυράφι, από μπαρμπέρικο παλιό
χαρακώνεσαι με δαύτο τόσα χρόνια
κι έπειτα ματώνεις όλη μέρα
τη λάμα του ακονίζεις, μες στη μοναξιά   
και σ’  άδεια κτήρια αφήνεις τ’ άψυχο είδωλο σου

μα ούτε στιγμή μην κοιταχτείς εντός σου
κι ούτε στιγμή μπροστά του, μην τολμήσεις 
να σταθείς
έτσι που ύπουλα  σκεπασμένος σε θωρεί
γιατί έγινε η αλήθεια του  αδυσώπητα σκληρή
κι όλο να μοιάζει πάει  με κείνο το πορτρέτο
  

κι όση μπογιά κι αν ρίξεις, όσα σημάδια
η μέσα, κρύα σου καρδιά ολότελα προδίνει
ξερνάει στυγνά τ’  άθλιο χρώμα
κι αναίτια αιχμάλωτο σε δίνει,…

και αυτός ο νέος αφρός που είναι για να μαλακώνει
βαθιά μέσα στο πετσί εισχωρεί
και την παραμικρή σου ελπίδα, ισοπεδώνει

και πώς ν’  αντέξεις αυτή την ίδια εικόνα
τόσα πρωινά
όνειρα ξοδεμένα στη νυχτιά
αλήθειες κρεμασμένες στο ταβάνι,….

.................................................................................


MusicPlaylistView Profile
Create a MySpace Playlist at MixPod.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»