«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι


ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ - ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ GABRIEL GARCIA MARQUEZ



"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν. Θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν, και πόσο θα απολάμβανα ένα παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι, και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στην Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο στα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους.
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν την κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του- για πρώτη φορά- το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα!
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που δεν μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς, θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά, και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα, και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά και ξανά, για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ' έβλεπα, θα έλεγα σ' αγαπώ και δε θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο, και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ, και ότι ποτέ δεν θα ξεχάσω...
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος, είτε γέρος. Μπορεί σήμερα να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για την μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί, και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "Ευχαριστώ", κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.
Στείλε αυτό το μήνυμα σε όποιους θέλεις.
Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα."

....................................................................................................................................................

φωτογραφία: Δρέπανο 9/12/2007, με την υπέροχη finePix S7000

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Μαρία μου καλή


Μάνα, Μαρία
Παρθένα Μαρία
Αγία , στωική
Μανούλα πικραμένη
Μανούλα όμορφη

Περήφανη Μαρία
Μαραζοκάρδα,…
Μαρία μου Καλή!!

Το πρώτο αγκάλιασμα, δικό σου
Το πρώτο φιλί,
Το πρώτο κλάμα
Σήμερα γιορτάζεις, Μαρία μου Καλή
Εσύ γιορτάζεις Σήμερα

Σε βλέπω καθαρά μπροστά μου
Να παίρνεις το μικρό σκαμνάκι
Κι εγώ να τρέχω και να σε τραβώ:
«Κάτσε πα Μαμά», «Κάτσε πα Μαμά»
για να γευτώ, από το κορμί σου το όμορφο,
το ερωτικό, το θεϊκό χυμό
Μαρία
με το τριανταφυλλί μαντό
Με το όμορφο χαμόγελο σου
Με τα μαύρα σου μαλλιά
που δεν τα πρόλαβα
το κραγιόν σου, τα χέρια σου, τη βέρα σου
και το κορμί σου το νεανικό,
ξερακιανό κι αγνό
Κι όλα στα χέρια σου να τραγουδούν:
το κυδώνι, το περγαμόντο, το βύσσινο
όλα στα χέρια σου μέλι να στάζουν
στα χέρια σου τα λεπτά τα βασανισμένα
τα γεμιστά σου
τα κουλουράκια τα πασχαλινά…
Αχ Μαρία μου Καλή
Γερνάς και Αυτή η Θλίψη
Στα ματάκια σου δεν λέει να σβήσει
Η μνήμη ζώσα
εξασκείται πια να βλέπει μες στα σκοτεινά
Και τα θυμάμαι όλα
Όλα…
το όμορφο γυμνό κορμί σου, πάνω στο μικρό ντιβάνι
Όλα, όλα Μαρία μου καλή
το πλυσταριό σου
με το κατάμαυρο κακκάβι
Το άσπρισμα κάθε τόσο, η πεντακάθαρη αυλή
και η περηφάνια σου μες στη η φτώχια μας
Άσπριζες τη φτώχια μας, Μαρία μου Καλή,
μπας και μας φύγει
Χτυπούσες στο γουδοχέρι τη δυστυχία
για να μας αδειάσει τη γωνία
Να λειάνεις όλες τις αιχμές
με τον καλό σου λόγο
και την προσευχή σου
Ρόδο και γιασεμί το χνώτο σου
να μας ζεσταίνει τις ξυλιασμένες πατούσες
Το καμάρι σου όταν γύριζες από το σχολείο
Με τους βαθμούς στο χέρι
Να λάμπεις ολόκληρη
λες και κρατούσες το πρώτο αριθμό του λαχείου
………………………………………………………
Αχ Μαρία μου Καλή
Καρτερική Μαρία
Τον πιο όμορφο Γιώργο της Μοίρας διάλεξες
Τον πιο όμορφο πήρες
Τον πιο σκληρό τον Άντεξες
Τον ημέρεψες, αλλά δεν πρόλαβες να ζήσεις
Μαρία μου καλή
………………………………………………….
Γερνάς και Αυτή η Θλίψη
Στα ματάκια σου, ακόμα δεν λέει να σβήσει
..............................................................................
……………………………………………………………….....................................
Φωτογραφία:
ΦΩΤΟ ΕΡΜΗΣ -Περικλής Ζαγαρέλος. καλοκαίρι 1966 Κουρούτα
Ψηφιακή επεξεργασία: Φωτο-δεσμός. Χρήστος Μασούρας 2008

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Περιμένοντας σιωπηλά μια ακόμα Άνοιξη…


«…φυλακισμένος στην ίδια μου την επανάσταση,
ξεπερασμένος στην ίδια μου την υπέρβαση,
καταδικασμένος από την ίδια μου την ελευθερία…»

Σταμάτησα να περιμένω πια,
το ξέρω πως δεν θάρθεις ….
Αυτός όμως ο τρόπος,
ο δικός μου για να περιμένω….
Είναι μοναδικός
και συνάμα μοναχικός…
Είναι φτωχός και έρημος
και συνάμα γλυκός κι αυθάδης.
Είναι κουτός, παράλογος
και συνάμα παιδιάστικα γκρινιάρης !!
Δεν έχει την υπομονή!
Δεν έχει την προοπτική!!
Δεν έχει την δικαίωση!!
Δεν έχει την αναμονή της έξαψης!!
Δεν έχει την προσδοκία της εκπλήρωσης!!
Δεν έχει τίποτα!!
Είναι στεγνός και είναι μόνος
μοναχικός και μοναδικός.
Δεν περιμένει τίποτα !!
Δεν ελπίζει τίποτα!
Μόνο βυζαίνει κρυφά-κρυφά
σταγόνα-σταγόνα
λέξη-λέξη,
ματιά-ματιά
το απίθανο
το αναπάντεχο
το λιγοστό,
το σπάνιο
το υπέροχα μεγάλο.
Μόνο κρυφοκοιτάζει…….
κρυμμένος στη γωνία
πίσω από την σχισμή των χρόνων-αιώνων
που τους χωρίζουν …………
για να διαβάσει τις σκιές στους νοτισμένους τοίχους
να ψηλαφίσει τους κρότους των εξατμίσεων
να συλλογισθεί την αλληλουχία των ωρών
να παρέμβει, στο τυχαίο των εξελίξεων

Μόνο κρυφογελάει μόνος του…..
σαν πονηρό αγοράκι
πίσω από τον καθρέφτη
πίσω από τον αθεράπευτο ρομαντισμό του
και τραβάει το αυτί του πιτσιρικά
που δεν λέει να μεγαλώσει ακόμα
παρόλη την τέταρτη,
ακόμα πιο «δύσκολη εφηβεία των 49…»

Μόνο κρυφοκοιτάζει
τάχα αδιάφορα στα σκοτεινά…..
…..και παλεύει
Παλεύει…
να επιβραδύνει την επέλαση
της λογικής των πραγμάτων
να κλέψει λίγο από την ηχώ των κυμάτων
να καβαλήσει την χιλιάρα μηχανή του χρόνου
και να βρεθεί ξανά πίσω
ξανά στον κόκκινο χορό
έστω για μια και μόνη στιγμή….
…..και ύστερα…
και ύστερα να βουρκώσει
στη κόκκινη μοναξιά της δύσης!!

Να αφεθεί στη μαύρη απόρριψη
και στην αμείλικτη καταδίκη!

Κάθε μέρα , κάθε ώρα , κάθε στιγμή!!!
....................................................................................................
(φωτογραφία:Δειλινό στα προάστια του Cusco 16/8/2008)