«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Αυτό το φιλμ, μάθημα ας μας γίνει




Του Γιώργου Θεοδωρίδη

Στο γνωστό από τη μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου (Η Μπαλάντα του Οπερατέρ) ποίημα του Βολφ Μπίρμαν* λέγεται πολύ εύστοχα για τη Χιλή του Αλιέντε: “και με μια λέξη να ποια είναι η Χιλή: κάποιος που ταινία γυρίζει τη σκηνή του φόνου του”. Αυτός ο στίχος θα μπορούσε να έχει γραφτεί και για τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης τους τελευταίους πέντε μήνες.
Το 1973 ο Σαλβατόρ Αλιέντε έχοντας τεράστιες αυταπάτες για το αστικό καθεστώς και αρνούμενος να εξοπλίσει τις λαϊκές και εργατικές μάζες έπεσε ηρωικά με το όπλο στο χέρι όπως μαρτυρούν και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα της εποχής. Το 2015 ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αφού επί πέντε μήνες “γύρισε τη σκηνή του φόνου του”, ξάφνιασε πολλούς και για λίγο άλλαξε τα δεδομένα εξοπλίζοντας τις εργατικές και λαϊκές μάζες, όχι με όπλα φυσικά αλλά με την επιλογή του ΟΧΙ. Ο λαός άρπαξε την ευκαιρία και το μεγάλο ΟΧΙ ακούστηκε σαν ομοβροντία αληθινών όπλων σε κάθε γωνιά της χώρας και σε πολύ περισσότερο στα επιτελεία των Ευρωπαίων “εταίρων” και των ντόπιων συνεταίρων τους.
Μετά από αυτή την ελπιδοφόρα εξέλιξη, ο Πρωθυπουργός επέλεξε όχι μόνο να αγνοήσει αυτό το ΟΧΙ αλλά ασέλγησε πάνω του. Αρνήθηκε ακόμα και να το χρησιμοποιήσει σαν διαπραγματευτικό όπλο αφού πήγε στις Βρυξέλλες με ένα μεγάλο ΝΑΙ και την στήριξη, μεταξύ άλλων, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Ψαριανού, του Άδωνι και της Βούλτεψη! Είναι απόλυτα λογικό οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι “εταίροι” να προτείνουν πράγματα που θα ψήφιζαν με τα δύο χέρια όλοι αυτοί. Και ένα μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει ότι η στήριξη της συμμορίας του “ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ” είναι βαρίδι και όχι ατού...
Ο Τσίπρας λοιπόν αποφάσισε να αλλάξει τα δεδομένα. Αντί για τη “σκηνή του φόνου του” αποφάσισε να γυρίσει την 3η και πιο συγκλονιστική συνέχεια του γνωστού θρίλερ “Μνημόνιο”. Ο Τσίπρας μαζί με επαγγελματίες οικονομικούς δολοφόνους των ΕΕ-ΔΝΤ και τον βόρβορο της ελληνικής πολιτικής ζωής γυρίζει τη σκηνή του φόνου του ελληνικού λαού, των νέων γενιών, της αριστεράς, των αγώνων, των οραμάτων και των ιδεών της. Χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει συνεχίζει να γυρίζει και τη σκηνή του δικού του φόνου. Σύντομα θα ζητήσουν το κεφάλι του και θα έχει τύχη χειρότερη από αυτή των Παπανδρέου, Βενιζέλου και Σαμαρά. Εκτός βέβαια αν μας εκπλήξει και πάλι και γίνει ένας σκληρός Βοναπάρτης που θα κυβερνάει πέρα από τα όρια του Συντάγματος στηριζόμενος στα ΜΑΤ, τα δικαστήρια και τον στρατό. Προσωπικά δεν νομίζω ότι μπορεί να το κάνει αυτό.
Αμέσως μετά τη συμφωνία ο Τσίπρας είχε το θράσος να πανηγυρίσει ότι κερδίσαμε να μην μεταφερθεί η δημόσια περιουσία σε fund του Λουξεμβούργου αλλά να την ξεπουλήσουμε μόνοι μας! Λες και αυτό το ενδεχόμενο υπήρχε στις συζητήσεις από πάντα. Πανηγυρίζει ότι θα πληρώσουν οι φτωχοί αλλά δε θα είναι οι μόνοι! Λες και έχουν να πληρώσουν έστω και λίγα. Η εναλλακτική ποια θα ήταν δηλαδή να πουλήσουν τα νεφρά και τα παιδιά τους; Τις επόμενες μέρες θα έρθουν στη βουλή με κοινοβουλευτικά και συνταγματικά πραξικοπήματα, τερατώδη κείμενα που θα σφραγίσουν αυτή την πορεία. H δημόσια περιουσία ξεπουλιέται στο σύνολο της, η τρόικα επανέρχεται και θα κάνει πιο στενό έλεγχο, τα εργασιακά διαλύονται ακόμα περισσότερο και τίθεται θέμα συνδικαλιστικού νόμου, οι φόροι αυξάνονται και οι συντάξεις πάνε στα 67 και βλέπουμε... Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που οι περισσότεροι δεν είναι επαγγελματίες της πολιτικής ούτε τους κρατάει κάποιος όπως αυτούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφασίσουν αν θα είναι συνεργοί σε αυτό το έγκλημα ή θα συνεχίσουν με αξιοπρέπεια τη ζωή τους λέγοντας ένα καθαρό ΟΧΙ. Δεν υπάρχει πια το φύλλο συκής της στήριξης της “πρώτης αριστερής κυβέρνησης”. Δεν είναι αριστερά αυτό το πράγμα. Δεν μπορεί να ψηφιστεί μνημόνιο στο όνομα της αριστεράς.
Αν και η κατάσταση είναι πιο δύσκολη από ποτέ. δε θεωρώ τα πράγματα τετελεσμένα και τον λαό, τη νεολαία και την αριστερά καταδικασμένους να παρακολουθήσουν αμέτοχοι την δολοφονία τους. Στη συνέχεια του ποιήματος λέει: “αυτό το φιλμ, μάθημα ας μας γίνει” και όντως πρέπει πολύ σύντομα να καταλάβουμε τι έγινε και γρήγορα να προχωρήσουμε μπροστά. Η κυβέρνηση εκ των πραγμάτων θα μετατραπεί σε μια δοτή κυβέρνηση η οποία πολύ δύσκολα θα μπορέσει να εφαρμόσει αυτά τα τέρατα. Παράλληλα οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ θα συνεχίσουν να τα ζητάνε όλα για όλα. Νέα ένταση της πολιτικής κρίσης είναι μπροστά μας με διάλυση και θρυμματισμό κομμάτων, νέα κόμματα και γιγάντιες πολιτικές ανακατατάξεις. Και όλα αυτά ενώ η κρίση του καπιταλισμού, που είναι και το πραγματικό πρόβλημα, οξύνεται και πάλι σε παγκόσμιο επίπεδο, κάνοντας κάθε σχέδιο ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού να μοιάζει γελοίο. Ο χρόνος όμως δεν κυλάει απαραίτητα υπέρ μας. Στην πολύ κρίσιμη περίοδο που ζούμε ισχύει ότι όποιος έχει σχέδιο, είναι καλύτερα οργανωμένος και κυρίως αποφασισμένος, αυτός θα νικήσει.
Αυτό το σχέδιο πρέπει να περάσει μέσα από τις εργατικές και λαϊκές μάζες. Με απλά λόγια και πολύ περισσότερο με έργα. Να μην αφήσουμε πουθενά να εφαρμοστεί αυτό το μνημόνιο τέρας. Υπάρχει εναλλακτική. Να εξηγήσουμε ότι δεν πρέπει να μας φοβίζει η χρεοκοπία. Αυτή για όλους μας έχει γίνει ήδη. Η χρεοκοπία θα είναι δική τους αυτή τη φορά και πρέπει να συνοδευτεί από την παύση πληρωμών και τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Δεν πρέπει να μας φοβίζει (αν υπάρχει κανείς που τον φοβίζει πια) το περίφημο Grexit. Να βγούμε από αυτή τη φυλακή. Το “ελληνικό ευρώ” (δεν είμαστε ίσα και όμοια με τις άλλες χώρες) σημαίνει εξαθλίωση, καταστροφή της οικονομίας, μετατροπή μας σε αποικία. Πρέπει να κόψουμε δικό μας νόμισμα που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας ριζικά διαφορετικής οικονομίας. Γι' αυτό πρέπει να εθνικοποιήσουμε άμεσα τις τράπεζες αλλά και όλους τους βασικούς τομείς της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο. Να ξανανοίξουν τα κλειστά εργοστάσια, να καταληφθούν και να αυτοδιαχειριστούν από τους εργαζόμενους οι επιχειρήσεις που κλείνουν ή απολύουν. Να εφαρμόσουμε έναν νέο δημοκρατικό σχεδιασμό στην οικονομία που θα υπηρετεί τα άμεσα συμφέροντα της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Να ζητήσουμε τη στήριξη και την αλληλεγγύη των εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ευρώπη και όλον τον κόσμο που έχουν τα μάτια τους στραμμένα στην Ελλάδα. Να αντιμετωπίσουμε τα άμεσα και σημαντικά προβλήματα της διατροφής, ένδυσης και στέγης μέσα από δίκτυα αλληλεγγύης και μορφές αυτοοργάνωσης στις γειτονιές. Να είμαστε σε ετοιμότητα να υπερασπιστούμε μαχητικά στον δρόμο όλα τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα μας απέναντι σε αυτούς που ονειρεύονται ελληνικά “Μαϊντάν”. Να αποτρέψουμε μία νέα αντιδημοκρατική αναδίπλωση που εκπορεύεται από την ΕΕ, τους ντόπιους υπηρέτες τους και από άτομα και συμφέροντα, πολύ πιο σκοτεινά που κινούνται στα παρασκήνια της ιστορίας. Να ενισχύσουμε πέρα από τις κοινωνικές μορφές οργάνωσης και αυτοοργάνωσης, την πολιτική οργάνωση των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων. Απορρίπτοντας τα λάθη και τις ανεπάρκειες του παρελθόντος αλλά και κρατώντας όλες τις θετικές εμπειρίες, το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο να οικοδομήσουμε έναν νέο επαναστατικό κόμμα. Μια συνειδητή επαναστατική δύναμη που θα συγκρουστεί ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά με τον καπιταλισμό και τους υπηρέτες του, που θα αποτελέσει την “αιχμή του δόρατος” του εργατικού κινήματος απέναντι στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και τους ντόπιους μαυραγορίτες.
Οι δυνάμεις για να γίνουν αυτά στην πράξη, υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία και είναι πολύ σημαντικές. Γι αυτό μην έχουμε καμία αμφιβολία. Οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μετατοπίσεις που ξεκίνησαν με τα μνημόνια θα συνεχιστούν, θα μεγαλώσουν και θα βαθύνουν. Η κοινωνική και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση όπως φάνηκε και από το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου συνεχίζεται και αυτή. Επίσης η αριστερά με τη γενική της έννοια και οι αγώνες, οι ιδέες και τα οράματα που κουβαλάει θα πληγούν αλλά δεν πρόκειται να πεθάνουν επειδή κάποια ανίκανα και φοβισμένα ανθρωπάκια που η ιστορία τους έφερε στο προσκήνιο αποφάσισαν να τα βιάσουν. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Η ιστορία βρίσκεται ακόμα μπροστά μας και όχι πίσω μας. Η ανάγκη των καιρών, είναι αυτή που γεννά τα οράματα, τις ιδέες, τις ηγεσίες και όχι κάποιοι μαριονετίστες στα παρασκήνια.
Στην αρχή σχετικότητας του Γαλιλαίου που είναι και το πρώτο αξίωμα της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν αναφέρεται ότι: “Οι νόμοι της φυσικής είναι οι ίδιοι σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς”. Για την καπιταλιστική κοινωνία και οικονομία επίσης ισχύουν “νόμοι κίνησης”. Σε ένα κείμενο αφιερωμένο στον αυτόχειρα ποιητή Σεργκέι Γιεσένιν, ο Λέων Τρότσκι μέσα από την υλιστική διαλεκτική αποτυπώνει αριστοτεχνικά την αρχή της σχετικότητας στο κοινωνικό επίπεδο. Το απόσπασμα που ακολουθεί ας διαβαστεί προσεκτικά, ειδικά από αυτούς που έχουν μια τάση να απογοητεύονται (όχι αδικαιολόγητα) από τις πράξεις και τις προδοσίες ανθρώπων που αποδεικνύονται νάνοι όταν μετριούνται με το μπόι της ιστορίας.
"Σ' αυτό το θύμισμα στον ποιητή ας μην υπάρξει τίποτα που να μας καταθλίψει ή να μας κάνει να χάσουμε το θάρρος μας. Το ελατήριο της εποχής μας είναι πολύ πιο δυνατό από το ελατήριο του καθενός μας. Το σπείρωμα της ιστορίας θα ξετυλιχτεί ως την άκρη. Ας μην αντιταχτούμε σ' αυτό, ας το βοηθήσουμε με τις συνειδητές προσπάθειες της σκέψης και της θέλησης. Ας προετοιμάσουμε το μέλλον. Ας κατακτήσουμε, για τον καθένα και για την καθεμία, το δικαίωμα στο ψωμί και το δικαίωμα στο τραγούδι. Ο ποιητής πέθανε, ζήτω η ποίηση!"
* Ο Βολφ Μπίρμαν υπήρξε ένας φλογερός στρατευμένος ποιητής. Σήμερα με αυτό το όνομα υπάρχει ένα περίεργος αντικομμουνιστής γέρος που προσκυνάει τη Μέρκελ και τον γερμανικό ιμπεριαλισμό. Όπως θα έλεγε ο νεότερος εαυτός του “σαν χέλι γλοιώδικο έχει πουληθεί, τον έχουμε σιχαθεί”.












Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Έλληνες, άτιμη φάρα ή ανήκουμε στην Ανατολή, κατάλαβε το!






Του Γιώργου Θεοδωρίδη




Πολλοί ήταν αυτοί που βλέποντας την δραματική εξέλιξη των πραγμάτων άρχισαν να αγχώνονται και να φοβούνται ότι υπάρχουν πιθανότητες να ψηφιστεί το “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Στην πραγματικότητα αν και κινδυνεύω να χαρακτηριστώ σαν “μετά Χριστόν προφήτης” αυτό το ενδεχόμενο δεν ήταν ποτέ δυνατό. Αυτό που φάνηκε μέχρι την Τετάρτη 1/7 ήταν ότι το ΟΧΙ χάνει σε δυναμική αλλά θα επικρατήσει με μικρή διαφορά, ίσως και οριακά. Από την Πέμπτη το κλίμα άλλαξε και πάλι δραματικά. Όσοι παρεμβαίναμε ενεργά υπέρ του “ΟΧΙ” αντιληφθήκαμε μια απελευθέρωση του κόσμου, ειδικά των φτωχότερων. Βιώσαμε εκ μέρους των ανθρώπων, που προσπαθούσαμε να πείσουμε, μία έκδηλη ζωντάνια, μια αποφασιστικότητα που σε πιο λαϊκές γειτονιές (Περιστέρι, Κορυδαλλός κ.α.) σε έκανε να αναρωτιέσαι αν υπάρχει έστω και ένας που θα ψηφίσει το “ΝΑΙ”. Αυτή η διαδικασία κορυφώθηκε μέρα με τη μέρα και τελικά φτάσαμε στο σαρωτικό 61.31% υπέρ του “ΟΧΙ”. Τι έγινε όμως στις “9 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα”; Σίγουρα πολλά περισσότερα από ένα ΟΧΙ...
Από το νέο μνημόνιο στο δημοψήφισμα
Μισοκοιμισμένος, μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο κάνοντας ζάπινγκ μέχρι να με πάρει ο ύπνος, έπεσα πάνω στον ΣΚΑΙ. Στο παράθυρο κατάχλομη η Λήδα Μπόλα και από κάτω super με τον τίτλο: “Από λεπτό σε λεπτό εξαγγέλλει δημοψήφισμα ο Πρωθυπουργός”. Η αλήθεια είναι ότι σάστισα καθώς η πλειοψηφία των κυβερνητικών στελεχών μέχρι το μεσημέρι δήλωναν σίγουροι για μια συμφωνία ενώ παράλληλα γνωστοί και φίλοι από το “πιο αριστερό” κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ανάστατοι και απογοητευμένοι από τη “σίγουρη” συμφωνία... Σάστισα, γιατί και εγώ ο ίδιος δεν πίστευα ότι στις συγκεκριμένες συνθήκες σε συνδυασμό με όλη την πορεία των 5 μηνών (συμφωνία 20/2, αποπληρωμή 7,5 δις σε ΔΝΤ-ΕΚΤ, ιδεοληψία “πάση θυσία στο ευρώ”, αυταπάτες περί εταίρων και ευρωπαϊκών ιδεωδών κ.α.) μπορούσαμε να έχουμε μια άλλη πορεία, έστω κι αν η τότε “συμφωνία” ήταν πολύ δύσκολο να περάσει από τη βουλή. “Κάλιο αργά παρά ποτέ” σκέφτηκα αρχικά αλλά αμέσως άρχισε να με τρώει η αγωνία για το υπό ποιες συνθήκες θα γίνει το δημοψήφισμα, τι θα κάνει η ντόπια 5η φάλαγγα, τι θα κάνει το δεξιό ή πρώην ΠΑΣΟΚικό κομμάτι εντός της κυβέρνησης και εντός του ΣΥΡΙΖΑ...

Bankrun και κλειστές τράπεζες

Το Σάββατο το πρωί, όσοι είχαμε καταλάβει ότι οι τράπεζες 10 χρόνια τώρα έχουν φάει πολλάκις τα λεφτά των καταθέσεων, έχουν φάει πάνω από 150 δις εγγυήσεων-ενισχύσεων, έχουν φάει αισίως τα 36 δις της ανακεφαλαιοποίησης, ξέραμε ότι τη Δευτέρα δεν μπορούσαν να μείνουν ανοιχτές ούτε για 5 λεπτά! Άλλωστε μόνο από τον Δεκέμβρη και μετά έκαναν φτερά πάνω από 30 δις καταθέσεων... Το σοκ των κλειστών τραπεζών ήταν ένα τεστ για όλους. Τα 60 ευρώ όριο ανάληψης έδειξαν ότι η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη, αφού υπήρχε σαφής έλλειψη ακόμα και χαρτονομισμάτων. Η κυβέρνηση ήταν τελείως απροετοίμαστη για αυτήν την κατάσταση. Ειδικά με τις κινήσεις για τους συνταξιούχους χωρίς κάρτα (συνολικό όριο 120 ευρώ) υπονόμευσε σε πρώτη φάση αρκετά το ΟΧΙ.
Εδώ θέλω να σημειώσω ότι οι περισσότεροι και οι περισσότερες, ακόμα και οι συνταξιούχοι έδειξαν σε μεγάλο ποσοστό παροιμιώδη ψυχραιμία. Δεν ήταν σίγουρο ότι θα γίνει έτσι. Αναμφίβολα η χρονική στιγμή που έγινε το δημοψήφισμα ήταν η χειρότερη δυνατή του τελευταίου 5-μήνου αν και οποιαδήποτε στιγμή και να γινόταν θα γινόταν με περιορισμούς στις τράπεζες (εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ΕΚΤ) αλλά με καλύτερους όρους. Πέρα από αυτά όμως η κατάσταση με τις κλειστές τράπεζες και τα όρια αναλήψεων έκανε αρκετό κόσμο (που ήταν κυρίως με το ΟΧΙ) να καταλάβει πραγματικά τη θέση του, να απελευθερωθεί σε μεγάλο βαθμό από ερωτήματα και αυταπάτες και να στρατευτεί στον αγώνα υπέρ του ΟΧΙ. Κάνοντας συγκρίσεις με το πόσοι από εμάς είχαμε πάνω από 200-300 ευρώ στην τράπεζα, πόσοι άνεργοι ή φοιτητές περάσαμε με 60 ευρώ 2 ή και 3 εβδομάδες από το 2010 και μετά, πόσες οικογένειες πέρασαν έως και 10 μέρες με το ίδιο ποσό, καταλάβαμε ότι οι τράπεζες, και όχι μόνο, ήταν καιρό κλειστές για πολλούς από εμάς.

Φρίκη στα ΜΜΕξαπάτησης

Τα ιδιωτικά κανάλια, η πλειοψηφία των εφημερίδων και αρκετά site σαν έτοιμα από καιρό ξεκίνησαν μια εκστρατεία φρίκης υπέρ του ΝΑΙ. Τη δουλειά την ξέρανε καλά αλλά ξεπέρασαν ακόμα και τους εαυτούς τους. Χρησιμοποίησαν εικόνες από σεισμούς στην Τουρκία, ταραχές στη Νότια Αφρική, μέχρι και μακρινά πλάνα από άλλες συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα που τα παρουσίαζαν σαν συγκεντρώσεις του “Μένουμε Ευρώπη”!!! Στα τηλεοπτικά πάνελ η μέση αναλογία ήταν 5 εκπρόσωποι του ΝΑΙ έναντι 1 του ΟΧΙ. Οι εκπρόσωποι του ΟΧΙ ήταν κατά 99% στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Με μαγικά που θα ζήλευε και ο Χουντίνι (ή ο Κόπερφιλντ για τους νεότερους) εξαφάνισαν εκατοντάδες λαοφιλείς και σημαντικούς καλλιτέχνες που ήταν υπέρ του ΟΧΙ. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν αυτοί που βρήκαν βήμα στα ιδιωτικά κανάλια και αυτό έγινε κυρίως τηλεφωνικά... Εξαφάνισαν ακόμα πανεπιστημιακούς, διεθνείς προσωπικότητες, ακόμα και τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο. Επιπλέον το πιο σημαντικό είναι ότι πέρα από ατυχήματα σε ζωντανές εκπομπές εξαφάνισαν εντελώς τον απλό πολίτη, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον νέο, την μάνα, τον παππού και την γιαγιά.
Εκ μέρους τους μιλούσαν είτε από τα πάνελ είτε από τα στημένα ρεπορτάζ άθλιοι πληρωμένοι τύποι ή στην καλύτερη περίπτωση ηλικιωμένοι κύριοι και ηλικιωμένες κυρίες από το Ψυχικό, την Κηφισιά, την Βουλιαγμένη κ.α. Παράλληλα όμως, όλοι αυτοί που δεν έβλεπαν σε κανένα ιδιωτικό κανάλι την αντανάκλαση του εαυτού τους, έχασαν και τα τελευταία ψήγματα εμπιστοσύνης που μπορεί να είχαν για τα ΜΜΕ. Ακόμα και η όαση της ΕΡΤ κατέληξε να μην είναι αντικειμενική αφού το 50-50 δεν ήταν αντικειμενική αποτύπωση της πραγματικότητας αλλά ένα αυθαίρετο μοίρασμα χωρίς κανένα κριτήριο. Δεν είναι τυχαίο ότι αυθόρμητα και πιο δυνατά από όλα ακούστηκε το σύνθημα “αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι”. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι τους τα είπαν έξω από τα δόντια όπως ο ηθοποιός Κλέων Γρηγοριάδης (την αγάπη μου) έγιναν σε μία μέρα λαϊκά είδωλα! Ίσως είναι χρήσιμο να βγει με βάση τα γεγονότα η συνέχεια του ντοκιμαντέρ “Η επανάσταση δε θα μεταδοθεί τηλεοπτικά” που αναφέρεται στο ανεπιτυχές τηλεοπτικό πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες το 2002. Θα ήταν καλό όσοι δεν το έχουν δει να το δούνε και να βγάλουνε τα συμπεράσματα τους, όπως επίσης και την εξαιρετική προσπάθεια “Μέρες ελληνικής δημοκρατίας”, των συντρόφων και συμφοιτητών μου του συντονιστικού καταλήψεων ΑΠΘ για τον ρόλο των ΜΜΕ ενάντια στις φοιτητικές καταλήψεις το 2007.

Οι νύχτες και οι μέρες των ζωντανών νεκρών

Από τα προαναφερθέντα ΜΜΕ έκανε παρέλαση η ντόπια 5η φάλαγγα ενισχυμένη με όλα τα φαντάσματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Σκελετοί βγήκαν από τις ντουλάπες, πτώματα από τη φορμόλη, νεκροί αναστήθηκαν από τους τάφους, μούμιες βγήκαν από τις σαρκοφάγους και ευτυχώς ήταν μόνο 9 οι μέρες και δεν είδαν και άλλα απόκοσμα τα μάτια μας... Αποτυχημένοι πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές νόμισαν ότι ο λαός τους ξέχασε και εμφανίστηκαν “αναστηλωμένοι” (το “ανανεωμένοι” θα ήταν προσβολή για την ελληνική γλώσσα) να πουν το μεγάλο ΝΑΙ! Συγκινημένα τους φέραν στο προσκήνιο τα κανάλια μαζί με τα πρώην κόμματα τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και με το Ποτάμι που εκφράζει την ανανέωση του αστικού πολιτικού προσωπικού (γελάμε ελεύθερα)! Στη μάχη και “ανεξάρτητοι” Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες κραύγαζαν για το ΝΑΙ σε αντίθεση με τους δημότες τους.  Από κοντά τους, “επιφανείς” καθηγητές, επιστήμονες και νομικοί οι οποίοι μάλλον δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο σπουδών τους αλλά περιφέρουν έναν τίτλο και λειτουργούν σαν φερέφωνα των εκμισθωτών τους. Μαζί στον “αγώνα” και επιτυχημένοι επιχειρηματίες οι οποίοι λειτουργώντας σαν μαυραγορίτες κατάφεραν να αυξήσουν τα κέρδη τους στην μέσα στην κρίση! Έσκουζαν στα κανάλια ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά γι αυτούς το 2014 και τώρα καταστρέφονται.
Ζητούσαν νέα μνημόνια ακόμα πιο σκληρά για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους γιατί αυτό σημαίνει ακόμα πιο πολλά κέρδη για αυτούς. Από κοντά και οι “συλλογικοί φορείς” που αποδείχτηκε ότι τελικά δεν εκπροσωπούν κανέναν. Ακόμα και των εργοδοτών! Μόνο τα μέλη του ΣΕΒ ψήφισαν στην πλειοψηφία τους ΝΑΙ. Τα μέλη όλων των άλλων ενώσεων ψήφισαν έστω και οριακά ΟΧΙ. Τα διοικητικά συμβούλια βέβαια πρόλαβαν και έβγαλαν πύρινες ανακοινώσεις υπέρ του ΝΑΙ. Το ίδιο έπραξαν και κάποιοι φορείς που δήθεν εκπροσωπούν εργαζόμενους με κυριότερους την ΟΤΟΕ και την ΓΣΕΕ... Το ΟΧΙ σε αυτά τα στρώματα είναι τόσο σαρωτικό που θα έπρεπε όλοι αυτοί να έχουν παραιτηθεί από την Κυριακή το βράδυ κιόλας. Τιμητικά τελευταίο από τους “ζωντανούς-νεκρούς”, το άταφο πτώμα που ακούει στο όνομα ΚΚΕ. Απείχαν για μια ακόμη φορά από την πολιτική ζωή, πολέμησαν τόσο πολύ το ΟΧΙ που ουσιαστικά στήριξαν το ΝΑΙ. Οι ψηφοφόροι τους πάντως ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία ΟΧΙ. Η ηγεσία του ΚΚΕ ακολούθησε πιστά την ιστορία της (όχι των απλών μελών και αγωνιστών) και δεν την πρόδωσε. Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές από το 1930 μέχρι σήμερα, η εκάστοτε ηγεσία του ΚΚΕ έχει κάνει τη λάθος επιλογή. Τυχαίο; Δε νομίζω...

Οι Ευρωπαίοι “εταίροι”


Άσχετα με την ιδεοληψία και το δογματισμό της κυβέρνησης (ή τουλάχιστον της πλειοψηφίας της) για τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και την “πάση θυσία” παραμονή στο Ευρώ, ο ελληνικός λαός και συνολικά οι ευρωπαϊκοί λαοί κατάλαβαν ακόμα περισσότερο τι εστί Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρώ. Άθλιοι γραφειοκράτες, αποτυχημένοι πολιτικοί και φερέφωνα μεγάλων πολυεθνικών εταιριών που έχουν διορισθεί σε διάφορες θέσεις της ΕΕ απειλούσαν νυχθημερόν τον ελληνικό λαό. Ξεπέρασαν τους εκβιασμούς των 2 μνημονίων, ξεπέρασαν ακόμα και την εποχή της αποικιοκρατίας! Μας απείλησαν, μας υπέδειξαν τι να ψηφίσουμε, αμφισβήτησαν ακόμα και το δικαίωμα να ψηφίσουμε! Κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν να κουνούν το δάχτυλο στον ελληνικό λαό και μετά το ΟΧΙ, μιλάν για λυπηρό αποτέλεσμα και ζητάν εξηγήσεις!  Ο σεβαστός Μανώλης Γλέζος τους τα είπε πολύ καλά στο ευρωκοινοβούλιο χρησιμοποιώντας λόγια του Ευριπίδη και του Θωμά του Ακινάτη. Είναι λυσσασμένοι και είναι έτοιμοι για όλα. Μην νομίζει κανείς ότι θα αρκεστούν στον οικονομικό εκβιασμό. Η Ουκρανία είναι πολύ κοντά και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τι γίνεται εκεί. Τα όπλα δεν είναι μόνο για την Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Ιουλιανό πραξικόπημα ή και ένα ελληνικό “Μαϊντάν”;


Όλη αυτή η πορεία ήταν άραγε τυχαία ή ένα καλά οργανωμένο σχέδιο ίσως και από τον Δεκέμβρη του 2014; Τα στοιχεία συνηγορούν ότι οι επικεφαλής της ΕΕ και του ΔΝΤ πατώντας πάνω στις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τη δημοκρατική ΕΕ έστησαν μια καλά οργανωμένη παγίδα. Δέσμευσαν την κυβέρνηση με τη συμφωνία της 20/2, στραγγάλισαν την οικονομία, έκοψαν κάθε πηγή χρηματοδότησης εκτός από τον ELA. Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη στην ανεδαφική τακτική του “έντιμου συμβιβασμού” μάζεψε ότι χρήματα μπορούσε να μαζέψει και τα έδωσε σε δόσεις δανείων προς ΔΝΤ και ΕΚΤ με αποτέλεσμα να στραγγίξει τα ήδη λειψά κρατικά ταμεία. Όλα αυτά γιατί ήλπιζε σε μία “αμοιβαία επωφελή” ή “win to win” συμφωνία μέχρι το τέλος Ιουνίου... Έτσι τελευταία στιγμή και χωρίς εναλλακτικές έδωσαν στην κυβέρνηση ένα ιταμό τελεσίγραφο. Ή υπογράφετε ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και σε 5 μήνες ένα μνημόνιο δέκα φορές χειρότερο από τα προηγούμενα  ή game over. Ο στόχος τους δεν είναι μόνο να υποτάξουν την κυβέρνηση σε μνημονιακές πολιτικές, αυτό μπορούσαν να το κάνουν αποδεχόμενοι το μνημονιακό σχέδιο των 47+5 σελίδων.
Αυτό που θέλουν είναι να κλείσουν μία και καλή το ρήγμα που άνοιξε μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών στην Ελλάδα. Να υποτάξουν όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως τον ελληνικό λαό και τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς που στενάζουν από τα σύμφωνα σταθερότητας και τα μνημόνια. Ετοίμαζαν νέα Ιουλιανά  με αποστασίες (κάτι πήγε να γίνει με τους ΑΝΕΛ) και νέα κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς εκλογές ( φήμες λένε ότι σκέφτονται να τις καταργήσουν σε όλη την ΕΕ) με δοτό πρωθυπουργό που θα υπέγραφε νέα σκληρή συμφωνία. Ρόλο ανάλογο με αυτόν του παλατιού το 1965 παίζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Π. Παυλόπουλος που έσπευσε να συναντηθεί με όλο τον βόρβορο του ΝΑΙ. Το σχέδιο στο εσωτερικό υποστήριξαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Αυτοί ενορχήστρωσαν το ελληνικό “Μαϊντάν”, το περίφημο “Μένουμε Ευρώπη”. Αυτήν την ανθρώπινη σκόνη που με την απόλυτη στήριξη των ιδιωτικών καναλιών έκανε την εμφάνιση της στους δρόμους για πρώτη φορά τόσο δυναμικά σε όλη τη μεταπολίτευση. Το ΟΧΙ του 61,31% τους βάζει εμπόδια αλλά δε θα σταματήσουν. Είναι λυσσασμένοι και δε θα σεβαστούν πλειοψηφίες ακόμα και του 80%. Ήδη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι (που κακώς τους έβαλε στο παιχνίδι ο Τσίπρας) ενώ δήλωσαν στήριξη τη Δευτέρα “πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις” δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση και μιλούν για προδοσία! Μαζί τους δεν θα αργήσουν να βγουν από τις τρύπες τους και οι “Μένουμε Ευρώπη” ζητώντας μανιασμένα νέα μνημόνια και ανθρωποθυσίες για το Ευρώ.

Ανήκομεν εις την Δύσιν; 


Τελικά ανήκουμε στη Δύση και είμαστε αναντάμ παπαντάμ Ευρωπαίοι όπως έσκουζαν πολιτικοί, καθηγητές, δημοσιογράφοι και άλλοι υποστηρικτές του ΝΑΙ περιφερόμενοι στα κανάλια. Και εδώ η απάντηση είναι ΟΧΙ. Ιστορικά, εθνολογικά και πολιτισμικά ανήκουμε ή έχουμε συνάφεια πολύ περισσότερο με την Ανατολή και τα Βαλκάνια παρά με την Κεντρική Ευρώπη και τη Δύση. Ο Έλληνας το καταλαβαίνει αυτό. Όχι από πατριωτική ή εθνικιστική σκοπιά αλλά από την ίδια του την ιδιοσυγκρασία. Χωρίς καμία επιδίωξη προσβολής κάποιων λαών, τι σχέση έχει ο Έλληνας με τους Γερμανούς, τους Αυστριακούς, τους Σκανδιναβούς και τους Λουξεμβούργιους;  Άνθρωποι που έχουν ζήσει ή συνεχίζουν να ζουν σε αυτές τις χώρες γελάνε μόλις τα ακούνε αυτά.  Η ιστορία (κυρίως η νεότερη), η καθυστερημένη και ανορθόδοξη ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, οι αγώνες του λαού και της εργατικής τάξης, οι παραδόσεις ακόμα και η γεωγραφική θέση και η μορφολογία της χώρας έχουν εντυπώσει στο συλλογικό υποσυνείδητο διαφορετικά πράγματα από αυτό που θέλουν να αποκαλούν σύγχρονο Ευρωπαίο. Σχεδόν σε όλους τους Έλληνες αρέσει που το αίμα κυλάει “ζεστό” στις φλέβες τους, που έχουν έντονες και βαθιές κοινωνικές σχέσεις, εκρηκτικό ταπεραμέντο, που δεν μπορούν να ζουν συνεχώς με νόρμες και κανόνες.
Όλα αυτά αρέσουν και στους περισσότερους Ευρωπαίους μόλις τα γνωρίσουν από κοντά. Ο Έλληνας πάντα περηφανευόταν ότι ήταν “ανατολίτης”. Αυτό με τα καλά του και με τα κακά του, δε θέλω να το ιδανικεύσω. Τώρα κάποιοι θέλουν να τον πείσουν (έχουν προσπαθήσει ανεπιτυχώς εδώ και 3-4 δεκαετίες) ότι είναι Ευρωπαίος από πάππου προς πάππου... Και μάλιστα Ευρωπαίος 2ης και 3ης ταχύτητας και αυτό μόνο κατ' όνομα αφού οι βέροι Ευρωπαίοι με τους ντόπιους ακόλουθους τους έχουν φροντίσει να μας γυρίσουν 100 χρόνια πίσω από το 2010 και μετά. Είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Πως μπορούν και τον υποτιμούν τόσο αυτόν το λαό όταν τους έχει διαψεύσει άπειρες φορές στη νεώτερη ιστορία του; Ακόμα και με δημογραφικούς ή καθαρά καπιταλιστικούς όρους η Ευρώπη είναι γερασμένη και οδεύει προς τον θάνατο και μόνο η προσκόλληση της στις ΗΠΑ και τα όπλα μπορούν να καθυστερήσουν αυτό το γεγονός. Στον αντίποδα η Ανατολή σφύζει από νιάτα και ζωή. Δεν ισχυρίζομαι ότι η ανάπτυξη της Κίνας ή των BRICS θα σώσει τον καπιταλισμό από την κρίση. Νομίζω όμως ότι είναι προφανές τι θα διάλεγε κάποιος μεταξύ ενός 20χρονου ξυπόλητου αλλά γεμάτου ζωή νέου και ενός 80χρονου καλοντυμένου υπό κατάρρευση γέρου. Πόσω μάλλον όταν το κριτήριο είναι μαζί με ποιον θα ανέβεις ένα βουνό! Προσωπικά νιώθω πιο κοντά στην Ανατολή και σίγουρα την προτιμώ από αυτήν τη Δύση που έδωσε ότι είχε να δώσει και απειλεί ένοπλα να γυρίσει όλο τον κόσμο αιώνες πίσω...

ΟΧΙ φυσικά!


Ο ελληνικός λαός, αυτή η άτιμη φάρα αποφάσισε συντριπτικά ΟΧΙ αγνοώντας σε μεγάλο βαθμό όλους τους εκβιασμούς που του ασκήθηκαν. Οι εκβιασμοί όμως και η τρομοκρατία κατάφεραν να νοθεύσουν το αποτέλεσμα. Χωρίς αυτούς ή με έναν μετριασμό τους θα μιλάγαμε για ένα καθολικό ΟΧΙ. Όπως σχεδόν Καθολικό είναι το ΟΧΙ στις λαϊκές και εργατικές συνοικίες δείχνοντας σε μεγάλο βαθμό το ταξικό κριτήριο της ψήφου. Το ΟΧΙ δεν ήταν η απάντηση μιας στιγμής δεν ήταν μια ψήφος εν θερμώ. Το σύντομο της όλης διαδικασίας και η άθλια λεζάντα του Mega με έκανε να ταυτιστώ -και νομίζω ασυνείδητα πολύς κόσμος- με κάποιους τους στίχους του τραγουδιού “Ωρα Μηδέν”. Λέει σε ένα κουπλέ: “Τώρα στα μάτια σου ορμάνε παρελάσεις | πώς να περάσεις, να ονομάσεις όλα τα πράγματα που χρόνια κουβαλάς | Πώς να προφτάσεις, τι να προφτάσεις | πού να βρεις μέτρα φιλικά να κουβεντιάσεις.”. Και όντως πως να προφτάσεις, τι να προφτάσεις σε 9 μέρες. Πως να προλάβεις να σκεφτείς μία ολόκληρη ζωή; Κι όμως πολλοί προλάβαμε και το ΟΧΙ πέρα από προσωπική επιλογή έμοιαζε και ακλόνητο. Ευτυχώς δεν διαψευστήκαμε... 
Ευτυχώς ο ελληνικός λαός δεν ξέχασε ποτέ τι ζει από το 2010. Μπορεί ο παρατεταμένος κοινωνικός πόλεμος της μνημονιακής εποχής για κάποιους να μην υπήρξε ποτέ, ή να σταμάτησε στην τελευταία μεγάλη συγκέντρωση στις 12/2/2012 αλλά φαίνεται ξεκάθαρα ότι για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, για τους φτωχούς και για όλους τους «από κάτω» δε σταμάτησε ποτέ. Οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μετατοπίσεις που ξεκίνησαν με τα μνημόνια ακολουθούν “υπόγειες διαδρομές”,συνεχίζονται, μεγαλώνουν, βαθαίνουν και μάλιστα έχουν μια προοδευτική αριστερή πορεία. Αντικειμενικά το ΟΧΙ σημαίνει για ένα μεγάλο μέρος του, κάτι πολύ περισσότερο από απόρριψη της πρότασης των ΕΕ-ΔΝΤ. Σημαίνει τη ρήξη με την ΕΕ το Ευρώ, το ΔΝΤ, τα μνημόνια και το χρέος. Ειδικά για το “κατώτερο” κοινωνικά κομμάτι (άνεργοι, φτωχοί, νέοι κλπ) το ΟΧΙ σημαίνει έναυσμα για μια νέα αρχή ακόμα και αν χρειαστούν επώδυνες θυσίες για να επιτευχθεί. Ακόμα κι αν χρειάζεται να φτάσουμε στο επίπεδο των παππούδων μας που σχεδόν ξυπόλητοι και υποσιτισμένοι κατάφεραν να κάνουν αυτό τον τόπο από λάσπες και χαλάσματα μία σύγχρονη χώρα. Μια χώρα που δεν ήταν ποτέ τέλεια άλλα ήταν ό,τι καλύτερο ζήσαμε στη σύγχρονη ιστορία μας. Μια χώρα στην οποία είχαμε την ευκαιρία να μεγαλώσουμε με καλύτερες συνθήκες από τις προηγούμενες γενιές, που μπορέσαμε να αναπτύξουμε ελεύθερα την σκέψη μας, να σπουδάσουμε, να ερωτευθούμε και να ονειρευτούμε.
Μετά το ΟΧΙ για όλους μας ανοίγεται μια περίοδος γεμάτη ελπίδες αλλά και κινδύνους. Οι ιμπεριαλιστές και η ντόπια 5η φάλαγγα θα συνεχίσουν και θα οξύνουν τη σύγκρουση, δεν πρόκειται να δεχτούν το θριαμβευτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Στο σημείο που έχουμε φτάσει, για όλους αυτούς δεν υπάρχουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Όποιος έχει σχέδιο, είναι καλύτερα οργανωμένος και κυρίως αποφασισμένος, αυτός θα νικήσει. Όλοι αυτοί που καταλαβαίνουμε σε τι εποχή έχουμε μπει και παλέψαμε ενεργά για ένα καθαρό και ανόθευτο ΟΧΙ, που δεν χωράει παρερμηνείες και καπηλεία, έχουμε υποχρέωση να βάλουμε αυτό το σχέδιο μπροστά, γρήγορα, οργανωμένα και αποφασιστικά.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι στον πόλεμο που έχουμε μπροστά μας πρέπει να έχουμε εμπροσθοφυλακή τη νεολαία. Το ποίημα της εποχής μας (τα προτιμώ από τα αφηγήματα ) θα το γράψουν αναμφίβολα οι νέοι. Όπως θα έλεγε και ο αγαπημένος Μανόλης Αναγνωστάκης: “η ποίηση είναι έργο της νεότητας. Χρειάζεται ενθουσιασμό, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Ένα ποίημα δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι καλό».

Υστερόγραφο


Την ώρα που τελειώνει αυτό το κείμενο (8/7/2015) βρισκόμαστε μπροστά σε  νέες κρίσιμες εξελίξεις. Οι εκβιαστές της ΕΕ και του ΔΝΤ ζητούν ακόμα περισσότερα και η κυβέρνηση έχοντας μαζί της το βαρίδι της “στήριξης” ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού φαίνεται έτοιμη να υποχωρήσει ή να πέσει σε νέα παγίδα των εκβιαστών και των ντόπιων συνεργατών. Αυτό το κείμενο είχε άλλο σκοπό και αντικειμενικά δεν μπορεί να καλύψει αυτές τις εξελίξεις, Κυριακή κοντή γιορτή λοιπόν, που λέει και ο θυμόσοφος λαός...

Αφιέρωση

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στις αγαπημένες μου καθαρίστριες και τους εργολαβικούς υπαλλήλους του ΑΠΘ που το 2012 είπαν το δικό τους μεγάλο και περήφανο ΟΧΙ αντιμετωπίζοντας επί 3 μήνες κλειστές τράπεζες, κλειστές πόρτες, κλειστά αυτιά και κλειστά μυαλά.

* Ο Γιώργος Θεοδωρίδης - Πατριάρχης, για τους φίλους από τα φοιτητικά χρόνια - είναι ελαστικά εργαζόμενος, απόφοιτος πληροφορικής ΑΠΘ. 


Αναδημοσίευση από εδώ: 







...........................