«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Η μοναδική ραδιοφωνική συνέντευξη του Άλκη Αλκαίου(1982)








 Άλκης Αλκαίος , το ποίημα "Σβετλάνα" και σπάνια Άρθρα από τον Ριζοσπάστη (επιμέλεια Ντοκουμέντου: Μάνος Ορφανουδάκης _ απο το ποιείν, διαβάστε παρακάτω....

http://www.poiein.gr/archives/20760/index.html

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Το κακόηθες μελάνωμα






Του Άλκη Αλκαίου

Σε παίρνει για ταξίδι μια σειρήνα
και μια πικρία μας ματώνει ανείπωτη.
Tη σκοτεινή σου μελετάμε πείνα
καχύποπτοι, ανύποπτοι και ύποπτοι.

Στην Πέργαμο και στη Μπαστιά,
δίδυμα πάνε φορτηγά
κι ένα ιπτάμενο δελφίνι
στον Πόρο και στη Σαντορίνη.
Τα ναύλα μου πώς ν' αγοράσω
τώρα που απόμεινα στον άσσο.

Στο μέτωπο τριγύρω στις ραβδώσεις
μια μύγα παίζει ως κορασίδα άπορη.
Οι φίλοι σ' επισκέπτονται με δόσεις
παράφοροι, ανυπόφοροι κι αδιάφοροι.

Στην Πέργαμο και στη Μπαστιά,
δίδυμα πάνε φορτηγά
κι ένα ιπτάμενο δελφίνι
στον Πόρο και στη Σαντορίνη.
Απόψε πρέπει να προφτάσω
γιατί αύριο θε να σε χάσω.

Ιωνικές κολώνες σε μαγκώνουν
και σου χαρίζουν τιμωρία άδικη.
Σ' αυτή την άσπρη πρέσα δε γλιτώνουν
διάδικοι, υπόδικοι, κατάδικοι.

Στην Πέργαμο και στη Μπαστιά
δίδυμα πάνε φορτηγά
κι ένα ιπτάμενο δελφίνι
στον Πόρο και στη Σαντορίνη.
Τα ναύλα μου δε θα αγοράσω
γιατί απόμεινα στον άσσο.

Μέχρι να αρχίσεις, μέχρι να τελειώσεις
το πρόσωπό τους αποστρέψανε άφωνοι
οι φίλοι και γελούν στις συγκεντρώσεις
μεγάφωνοι, μικρόφωνοι, παράφωνοι.

Στην Πέργαμο και στη Μπαστιά
δίδυμα φτάνουν φορτηγά
κι ένα ιπτάμενο δελφίνι
στον Πόρο και στη Σαντορίνη.
Κι εγώ απόψε θα σε χάσω
και αύριο θα σε ξεχάσω.
...........................................................
















Πρωινή ή βραδινή σερενάτα

Του Άλκη Αλκαίου


Κάθε που πίνω απ’ την πηγή σου
κάτι μου καίει τον ουρανίσκο
ψάχνω στο φως μα δε σε βρίσκω
μες στην αδιάκοπη ροή σου.

Δεν έπρεπε να ’σουν βροχή
μόνο της φυλακής μου ο τοίχος
κι είναι παράταιρη εποχή
να βρει το δίκιο του ένας στίχος.

Στου κόσμου τις στοές χαμένη
μετράς τις πένθιμες βραγιές του
να ’σαι κορίτσι του Ηφαίστου
η στάχτη από φωτιά σβησμένη.

Δεν έπρεπε να ’σουν φωτιά
μόνο ένα κρίνο του πελάγου
να σ’ αποκλείσω στη στεριά
με μοχθηρία αρχαίου μάγου.

Τώρα τα γυάλινά σου μάτια
έχουν μιαν αίσθηση απορίας
σπασμένη σε μικρά κομμάτια
σαν κρύσταλλο άγριο της Τσεχίας.

Δεν έπρεπε να ’σουν ζωή
μόνο μια πεταλούδα χιόνι
να μου σκεπάζει την ψυχή
κι από το κρύο της να μη λιώνει.
 ...........................................




Η μπαλάντα ενός φιλήσυχου

Του Άλκη Αλκαίου


Πώς να κοπάσει ετούτη η τρικυμία
τα κύματά της με καταζητούνε
φορούν οι φίλοι πορφυρό μανδύα
με ρούμι οι βοριάδες με κερνούνε

Στον όλμο εκεί υπνοβάτης βλαστημάει
και τρώει ένα κουκούρι σκεφτικός
έφυγε απ’ την καρδιά μου ο πανικός
και γελαστός την πόρτα μου χτυπάει

Άλογο ατίθασο μακριά με φέρνει
στων κυνηγών του χρόνου την αυλή
ο πυρετός τους την ζωή μου παίρνει
και τ’ άλογό μου τρέπει σε φυγή

Η τρικυμία ποτέ δε θα σβηστεί
για μιαν ανεξιχνίαστην αιτία
καρφώθηκα σε όμορφη εξορία
το πέλαγο καρφί μου και σφυρί




«πάμε στον κόσμο υπέροχα μονάχοι
μ’ ένα τραγούδι χαρωπό,…
που λέει στο γλυκό του το σκοπό:
πως μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει,..»  




Για μια Σεμνή Παραίτηση



Στον ποιητή  Άλκη Αλκαίο



Μια μυστική καταπακτή ντυμένη τ’ Άγια λόγια
για Μάτια πρόστυχα, για Νεράιδες κι άπιστες Σειρήνες
Κι ένας καημός βαθύς
που όλους, μας έχει κάψει
Κι εσύ σάρκα του δίνεις, κάθε τόσο και οστά
Με αίμα τον ντύνεις,
ανοιξιάτικο μεσοφόρι της Ντολόρες του φοράς
Κι ένας αναστεναγμός αγαλλίασης, Δικός σου
σαν από μέσα μας  να είχε βγει
κι οι Νεράιδες  οι Σειρήνες πάντα εκεί
παγίδα έτοιμες να υφάνουν με χρώματα  κι αρώματα
με πλουμιστά μπαχάρια
φτηνό σαπούνι μπαμπέσικα να στολιστούν
καπνό πλημμύρα στα μάτια να φυσήξουν
κι η Απάτη,
ο Χρόνος
η χαμένη μας  Πυξίδα…

Κάθε φορά που σε βρίσκουμε Αναποδογυρίζονται όλα…
και πάλι απ’ την αρχή
Να «βυζαίνουμε από το φαγωμένο στήθος
της κοοπερατίβας μας»
τ’ αλμυρό γάλα της συγχώρεσης,
Αχόρταγα να τρώμε
το ταπεινό ψωμί της θύμησης
και τους χυμούς της Άρνησης
Απ’ τα χέρια σου, άδολα να κοινωνούμε,

Κι η γλυκιά απεραντοσύνη της θάλασσας
Της υγρής Έκτασης του Καββαδία
Λάγνα να μας  κανακεύει
και μ’ ένα ψέμα ακόμα να ντύνει, κάθε νυχτιά
την ψύχρα της σιωπής

Κι ο δρόμος που δεν θα πάρουμε Εκεί, απέναντι
χαιρέκακα να μας γνέφει, πίκρα ανείπωτη

Και Το παρθενικό ταξίδι μας Το μακρινό, τ’ αμόλυντο
Που γεράσαμε, φεύγουμε,…κι ακόμα δεν ήρθε

Και το δάκρυ στην αποβάθρα
για το Αύριο
Το μεγάλο μας κόκκινο Αύριο
που πάλι μας άφησε ξέμπαρκους και μόνους

Κι ο Άνεμος που τόσο τον τραγούδησες
Χωρίς ποτέ, να τον αφήσεις να σε πλανέψει
Δεν φύσηξε. Κι αυτός εναντιώθηκε
παρ’ όλες τις παιδιάστικες απειλές μας
Και τ’ άφησε όλα πίσω, ακίνητα
σε μια μετριοφροσύνη του φόβου και της δειλίας
Κι οι ώρες οι αργόσυρτες…

Κι η Άγνωστη φωτιά

Άλκη, ένα όνειρο σου χρωστάω
Κάθε φορά που το πρόσωπο απέστρεψα στο χθες
Ήσουν εκεί, χωρίς ποτέ δόλο, τίποτα να ζητήσεις
μας  έδινες πιοτό, φερμένο από τις κοιλάδες της Χιλής
φυλαγμένο χρόνια στα σκοτεινά κελάρια της Μαρίας Αντωνίας

Άλκη,
Δεν ξέρω σε ποιο Όνειρο, κλεισμένος φεύγεις πέρα;
Δεν ξέρω στ’ αλήθεια σε ποια πηγάδια μέσα
ξανά την λάμψη σου, την αργυρή θα βρω
πόσες φορές ακόμα θα κοινωνήσω
την Άγνωστη φωτιά που σ’ έχει Δεσμώτη

Μια άσημη ζωή κι ένα Χαμόγελο σου επιστέφω
ένα μεγάλο ευχαριστώ Από τα χρόνια τα παλιά
στου Εμπάργκο τη χρονιά
Μορφή καθάρια, δωρική,
παλιομοδίτικη Ερωτική

παλιά φωτογραφία,…

Κι ο προφητικός κι αδικαίωτος Φλεβάρης
Κι η Άσπρη πρέσα
που μόνο ο χρόνος σου, γλιτώνει
Και της γοργόνας σου, το αιώνιο φτερό
να μας απογειώνει
κάθε τόσο για τα Μπάρκα τα μεγάλα
κάθε τόσο για τα κατάψυχα, τα ταπεινά

Για τη Μοίρα την πανάρχαια
που ξέπλεκα έχει τώρα τα μαλλιά
Μα δεμένους πισθάγκωνα κρατά
τους αιώνιους έφηβους εραστές της…

Άλκη, ένα όνειρο σου χρωστάω
Για μια σεμνή παραίτηση, γεμάτη μεγαλείο
Και μια άρνηση
στην ματαιοδοξία της εφήμερης στιγμής…



Θα τα ξαναπούμε,…

……………………………………………………………………………..


το ιστορικό σύμπαν του Άλκη Αλκαίου,.... 

Φλεβάρης 1848_ το πρώτο σου τραγούδι _ η τελευταία μας ελπίδα,…

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

ανεξόφλητα γραμμάτια,…










το ’83 Ήσουν 50 χρονών,…
κι είχες ήδη μαραζώσει


σου’ δωσα κι εγώ φαρμάκι

τότε που δόκιμος πειραματιζόμουν
και νόμιζα πως έφευγα για πάντα,…

δεμένος στο λιμάνι τόσα χρόνια,…
σε βλέπω πάλι από μακριά

και τώρα δεν μπορείς
γλυκά να με μαλώσεις
γιατί κατάλαβες κι εσύ
πως είμαστε κι οι δύο
το ίδιο ατυχείς
το ίδιο γελασμένοι
το ίδιο περήφανοι
το ίδιο προδομένοι    

Μαρία μου καλή,…

δεν υπάρχει κίνηση πίσω,…
 ………………………………
Έλα να χορέψουμε μαζί αυτό το βαλς,… 





©2012 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης





Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Απορία







Απορία

Περνάς δίπλα στους άλλους,
μετριέσαι στα κρυφά
είναι πιο πάνω από το μπόι σου,…

Που κρύβουν
το γονατισμένο σχήμα τους!
Στην τσάντα τη δερμάτινη
ή στην ψυχή την ψάθινη.
             ~~~~~~~

Γαζώνουν χαμηλά τα πολυβόλα,

ή σκύβεις
ή απογειώνεσαι


Μιχάλης Γκανάς_ Ακάθιστος Δείπνος




Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Ο Γιάννης Ρίτσος μιλάει για την τιμωρία και τις απαγορεύσεις








«Και επειδή η ζωή είναι γεμάτη απαγορεύσεις
Έμαθα να δουλεύω την Ποίηση ξεπερνώντας όλες αυτές τις απαγορεύσεις

Γι αυτό κι η τέχνη μου δεν άκουσε ποτέ κανένα μη …

Με την Ποίηση μου τους έβαλα  πάλι στη γωνιά

Κι απ’ όλα αυτά τα πράγματα,  απ’ όλες αυτές τις απαγορεύσεις

Κέρδισα αυτή τη χαρά: Να τις ξεπερνάω  
και μάλιστα απ’ αυτές  να αντλώ δυνάμεις αντίστασης προς κάθε άδικη απαγόρευση και επομένως προς κάθε αδικία,…»
Γιάννης Ρίτσος  












Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

XIV







Η αφή είναι αλήθεια
Η γραφή υποκατάστατο
το δάχτυλο βάζε στην πληγή
τις λέξεις βούταγε στο αίμα,…


τώρα δυσεύρετη μελάνη
τις αυταπάτες νοσταλγεί  
και της κλεμμένης ομορφιάς
τις υπόγειες χάρες,….

Αποχαιρετισμός στα όπλα,…
μα οι αντένες ψηλά σηκωμένες
διαλαλούν την τυραννία
και την παντοτινή γλυκιά υποταγή
στους σφριγηλούς Μαστούς της Ουτοπίας,…


…………………………………..
©2012 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης

 MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com














Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Αντικλείδια,...









Η βροχή έχει σταματήσει
Τα μάτια, σφάλουν γερασμένα
Τα χρόνια, κλείστρα που ρετάρουν
Άγρια θέλω, όργια επωάζουν

όρνια συνθήματα κρώζουν ξενοίκιαστοι τοίχοι 

Ο Έλεγχος στέκεται στην πόρτα
Αταίριαστα κλειδιά μ’ εξευτελίζουν

Έξοδος
……………….


Περπατήσαμε γυμνοί,…
Κρατήσαμε την αναπνοή,…
Πετάγματα και μακροβούτια

σε πιθαμές μετρήσαμε την έλλειψη
σ’ αντεστραμμένα πρόσημα, άρρητοι ξαπλώσαμε
μετρήσαμε τον π, αφουγκραστήκαμε τον i
ακολουθήσαμε τον e, υπερβατικοί υψώσαμε αυθάδεια  

κι ύστερα απ’ το 1 στο 0 το ρεύμα πάγωσε,…
η θεϊκή ισότητα αμφισβητήθηκε,…

λιτές γραμμές έκαναν σκόνη τόμους αλήθειας

ηττηθήκαμε

το «εμείς» στη σχισμή των αιώνων εγκλωβίστηκε    
…………………………





Δεν κράτησα δυνάμεις για το γυρισμό 

Κέρδισα όλα τα στοιχήματα
Μα πόνταρα ξανά,…

Έχανα

Τα βότσαλα που έβαζα στην άκρη
Κοτρώνες άγκυρες ξημέρωναν,…
Κι οι αιώνες κουρασμένοι μ’ ακουμπούσαν
Χέρι δεν αρνήθηκα ούτε κι όνειρο
Δε φυλάχτηκα

Δεν κράτησα δυνάμεις για το γυρισμό 

Χύθηκα μέσα στα κατάρτια
Καμουφλαρισμένα καλούπια
Με πότισαν μαβιά φιλιά

Ξέχναγα

Έμενα πίσω στα λιμάνια
Ξεχνιόμουν στις αντένες
Στις γέφυρες γλιστρούσα
Μάθαινα


Τρύπωνα μέσα στις αφίσες
Τα χρόνια πυρπολούσα_ άσπριζαν τα μαλλιά  
Σκαρφάλωνα, βαγόνια να με πάρουν μακριά
Έπεφτα πάνω σ’ ελιγμούς
Κι ο Σταθμός κλαμένο με περιέθαλπε

Κρύωνα  Κρυβόμουν στις στρωτήρες
γρανάζια μη με βρούν και με μεθύσουν 

μέθαγα
Σώπαινα κι έξυνα εξόδους ευφυείς


Τραγούδια σκάλιζα στην άμμο,…
Τα φρόντιζα,… μ’ αυτά πάντα με εγκατέλειπαν   

Επίλογοι αγνώστων λέξεων με εξέθεταν

Μάθαινα Έχανα και προχωρούσα,… όμως 

Δεν κράτησα δυνάμεις για το γυρισμό
…………………………………….



Τώρα κυρτώνεται ο χώρος
Κλείνει ο ορίζοντας τις διαφυγές
Κι οι ρίμες καίγονται χλωρές

Άηχα τραγούδια τραβάνε τις κουρτίνες
Συνταξιούχοι ναυτικοί
έρχονται και με παίρνουν απ’ το χέρι
στις ψεύτικές χιλιοειπωμένες ιστορίες
σιωπηλό ακροατήριο

Αφή όσφρηση κι αίσθηση προδομένη
Σφαίρα οργή περόνη σκουριασμένη
Σημαία φαλτσέτα ουλή χειρουργημένη
Απείθεια συντροφιά κι Ανατροπή ξεπερασμένη



Δειλή φθαρμένη φυσιγγιοθήκη

οσμή πτωμάτων, περιπολίες,….



κι η Γνώση της Ιστορικής Αναγκαιότητας ν’ αλυχτά
κι η Ζωή της Ανυπόκριτης Συντροφικότητας απέναντι να με κοιτά,…





©2012 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης
















η εξίσωση :  e+1=0  (που βρίσκεται στην παραπάνω σύνθεση με τον πίνακα του kandinsky ) είναι γνωστή στη βιβλιογραφία σαν εξίσωση του Euler ή «θεϊκή εξίσωση», συνδέει μεταξύ τους, τους 5 πιο σπουδαίους αριθμούς που υπάρχουν στα Μαθηματικά:
τον 1,
τον 0,
τον αριθμό του Euler e=2,718281828459045….
τον π=3,14159265358979323846… και
τον i, τη λεγόμενη φανταστική μονάδα των μιγαδικών αριθμών που ορίζεται από την ισότητα  i2=-1  

είναι ο «αγαπημένος μαθηματικός τύπος του καθηγητή» της Ogawa Yoko_ εκδόσεις ΑΓΡΑ





Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

συλλαβές,…







άκρη…
ψηλά ο δορυφόρος εκστασιάζεται στη θλίψη
κάτω μυρμήγκια διασταυρώνονται αιχμάλωτα
ένα βήμα,…

τα δέντρα ρίχνουν τις πέτρες τους
αίμα διψούν τ’ ουράνια
στη θέληση λυγίζουν
μισό παραμύθι,…

ρίζες ξεθάφτηκαν
λευκά απολυτήρια
σαρκοβόρα αναρριχώμενα μάτια 
τυλίγονται στα κάγκελα
δόση,…

απορροφητικοί καθρέφτες
τραίνα σε ιλιγγιώδη απόρριψη 
φωνές απόγνωσης
καρφώνονται στο διάστημα
κομμάτια,…

η ζωή που σύρεται,…

ημιπληγίες κι επιστροφές
χαράσσουν  
μια μακρόσυρτη Υπογραφή,… 

Μια Ξένη
              Αλλιώτικη
                               Συρρικνωμένη Μέρα

………………………………………


©2012 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης

 
MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com


 .........................................................

στη θέληση για ζωή
Μαρία μου καλή
οι διακανονισμοί και τα μικρά σου βήματα
προσεγγίζουν μια αδυσώπητη αλήθεια,…

φ θ ο ρ ά ,….

κι ο χρόνος φόβος – τρόμος
όταν στα ίσια τον κοιτάς,…

DulceSky - I Dreamt of You


Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

νεμοντανί






“Τα αγριμια και οι αγγελοι μεσα μου”






Παράδοξοι «γραφιάδες», ερασιτέχνες
με δαγκωμένο αίμα σκιτσάρουνε στο δευτερόλεπτο
Μ’ εκείνον τον ξεδιάντροπο τρόπο
που αναγκάζει τις κυρίες του ΣΕΛΠΑ
ν’ αυνανίζονται, κοιτάζοντας απ’ την κλειδαρότρυπα,
και ν’ απορούν_ μα γίνονται αυτά μωρό μου;
……………………………………………………………………

Έτσι Ζούν ισορροπώντας στο σχοινί
Απ’  τη μια μεριά δεμένο με χίλιους κόμπους καθημερινότητας  
κι απ’ την άλλη να κρέμονται οι φλέβες τους κομμένες,

λάδι στης θλίψης την ακούραστη τη μηχανή
σπονδή στην ουτοπία,…

κι ύστερα,… μαζεύονται τις νύχτες
γράφουνε με δευτερόλεπτα φιλιά και κόκκινα
merlot,
να μένει κάτι, για τις ανασκαφές του μέλλοντος
άλικα όνειρα μισοτελειωμένα  

τ’ αφήνουν στα σεντόνια να σιγοκαίνε
στο χαρτί άδοξα τα φυλακίζουν
έτσι κάθε φορά που τ’ αγγίζουν
ξερνάνε τυφλό πόθο, μέθη αφιλτράριστη

κάθε φορά να πονάνε σαν την πρώτη φορά

Μ’ ακατέργαστη γύρη μπολιάζονται
σ’ αδέσποτα μελίσσια κρεμιούνται

Έτσι σκαλίζουν τα γιατί
τα ίσως, τα μη, τα μήπως,
Έτσι ντύνονται με μισοτελειωμένα φευγαλέα τίποτα

Ύστερα χάνονται για μήνες κι αυτά σβήνουν σιγά σιγά
Ξεχνιούνται οι συνθήκες που τα γέννησαν, χάνονται οι συντεταγμένες,  
περιπλέκονται τα αζιμούθια, τα πρόσωπα αλλοιώνονται
επιστρέφουν στις αρχικές τους διαστάσεις
μέχρι ένα άλλο δάκρυ πάλι να τ’ αγγίξει
και να γεννηθούν ξανά
ν’ ανθίσουν δεύτερη και τρίτη φορά μέσα σε ξένα στήθη,…

τα βλέπουν να αυτονομούνται άτακτα
κι απορούν αν είναι δικά τους
αν είναι τα ίδια που κέρασαν στα χείλη τους, μαύρο αίμα
αν είναι αυτά που ρούφηξαν τις άδεις Κυριακές τους,
που άρπαξαν τις μίζερες αργίες τους

αν είναι αυτά που ακροπατώντας στους άλυτους κώδικες τους κλέβανε μαζί, τις ανίσχυρες στιγμές και μετέτρεπαν άτοπες λύσεις σε δυνατές;
αν είναι τα ίδια σκάφη διακτινισμού που μαζί τους καμπύλωναν το χρόνο; Αυτά που χώρεσαν κορμιά στριμωγμένα σ’ αχαρτογράφητα ξενοδοχεία μύθου πόθου 

έτσι μοιράζονται ζωή γνώση γραφή
έτσι κοινωνούν πεσίματα λάθη πετάγματα
γεύονται δοκιμάζουν ζούν με την περόνη τραβηγμένη
κι απλά, είναι οι τυχεροί _ το μέτρημα: ένα…, δύο, … τρία,… απειρο-σύνολο μη αριθμήσιμο, να διαρκεί μια ολόκληρη ζωή
κι αφήνουν τους θλιβερούς να απορούν γιατί δεν έγινε ακόμα η έκρηξη,…


σιωπηροί, αταίριαστοι, χορτάτοι, πεινασμένοι
παραμένουν ευγενικοί κι αδιαπραγμάτευτοι χορηγοί,
της αέναης αύξησης της εντροπίας
χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς δικαιολογίες 
χωρίς να παίρνουν κινήσεις πίσω_
κι έτσι αποκτά αξία ο χρόνος ,…γιατί τον μετράνε με την περόνη τραβηγμένη
κι αναγκάζουν τον καιρό να γίνεται ευγενικός με τις θύελλες που τους στέλνει,…
κι η ιερή αυτή τελετουργία, απείθαρχη και πάντα νέα
διαρκεί μέχρι το τελευταίο άγγιγμα στο χρόνο,….

………………………………………………………………………………………

Χωρίς προσμονή, Χωρίς ελπίδα ημερομετρούν τις μέρες των άλλων
Κλείνουν τα μάτια και ζωγραφίζουν
τις Αληθινές Δικές τους Καλοκαιρινές Μέρες,….


Θα γίνει φίλοι μου /////////////////////////////





                                                               ©2012 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης
 


ο πίνακας του Fabian Perez εδώ 






Una musica brutal - Gotan Project

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Γαρμπής






Δεν κράτησα δυνάμεις για το γυρισμό ΙΙ,… (*)




Στην Ινέσσα Αρμάν



«Σύντροφοι έχει αγκάθια ο δρόμος της κομμούνας! 
Χοντρά άρβυλα χρειάζεται κι η Πρωτοπορία»


 
Ιούλιος Χειμώνας_ πέρασε ένας χρόνος_ οι πλατείες χωνεύτηκαν
αυταπάτες, συρρικνώσεις, αποφάσεις 
μια μία οι αργίες επανακτούν το χαμένο δείκτη τους
αποκαθίστανται οι θυρεοί
τα φρούρια ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες
άχρηστοι εφιάλτες, άδεια άχρηστα μουσεία

οι ήρωες κατεβαίνουν από τις κορνίζες
άχρηστοι πια κι αυτοί
σαράκι, τους έσκαψε το φώς

μονότονες σημαίες επανακτούν την πλουραλιστική τριχρωμία τους _  τριγωνικές σημαδούρες  στους πυλώνες του G8
σκαρφαλώνουν σταυροί
παίρνουν θέση δίπλα στα παροπλισμένα κανόνια  

παπάδες κι ισόβιοι νικητές επιστρέφουν παντοδύναμοι
αναλυτές κι ισόβιοι χαμένοι διαιωνίζονται αδύναμοι

δεν έμεινε στο ράφι ούτε ένα αστέρι_ οι κάνες σίγησαν _

άδεια σακάκια κρέμονται στους διαδρόμους
σφραγισμένα γραφεία μυρίζουν φορμόλη
σκόνη σκεπάζει τόμους και τόπους λήθης  

κασκέτα που εκσφενδονίστηκαν στα ουράνια
επιστρέφουν «καβουράκια» θυμωμένα
ζητώντας αποκατάσταση

μεραρχίες ματωμένα αμπέχονα
τρύπια απ’ τις σφαίρες και την άρνηση
λιώνουν στα σκούρα κοστούμια

καραβάνια αντίκες συνωμοτικά σημειώματα
ραμμένα με κόκκινη κλωστή τυφλής πίστης
εξαϋλώνονται σε πρέσες καπαρντίνες



λιβάνια καλύπτουν την οσμή των πτωμάτων,…


ομοφωνίες διεγείρουν τη σιγή των πετρωμάτων


αποφάσεις σφραγίζουν τη σχισμή των αδυνάτων




ο νέος κόσμος σαπίζει όμορφα μέσ’ στο γυαλί
Cuba Libre κερνούν τ’ άγια δισκοπότηρα

Ανοίγουν οι εκκλησίες ξανά
ψαλμούς από αντεστραμμένα πρόσημα  
και κτηνωδίες ξεχασμένων λεηλασιών   
κηρύττουν αυτάρεσκα τα ιερατεία

σαν ύαινα καιροφυλαχτεί,…ο καιρός

Μια μία οι αργόσυρτες αργίες επιστρέφουν
Αλήθειες ανοίγουν πόρτες χρόνια σφαλιστές
τα ποσοστά συνθλίβονται,…

σιτεμένοι φουτουριστές με δανεικές ρεκλάμες 
μαντρώνονται στη σέχτα τους_ ψηφίζουν ήσυχα για τις βαρύνουσες αποκαταστάσεις κι ύστερα ενημερώνονται για τα σουτιέν αμερικής  

επέλαση φτηνιάρικων αριστεριών_ ψηφίζονται για τις φρέσκες υποταγές κι έρποντας ξεσκονίζουν τα τροφαντά μαστάρια «σοβιετικής» κατασκευής    

επετηριδιστές με κομμένο μαλλί και παστρικές νταντάδες
γερνάνε πρόωρα αποστηθίζοντας ξινισμένα προζύμια,…
με έπαρση μασουλάνε εύγευστα τσιτάτα

ταρίχευση οραμάτων και μια βαθιά άκριτη σιωπή


Μια αλλόκοτη ησυχία


Κανένας δε διαβάζει πια
ορθόδοξοι ανανεωμένοι αναθεωρητές


Κανένας δε θυμάται
ανανήψαντες παρθένες κι οι ευσεβείς θείοι τους  



Κανείς δεν ονειρεύεται,…



Κι όλοι φοβούνται τις εκρήξεις



Κι ένας ακόμα γύρος χαμένος

Κι όσοι πίστεψαν,…
σφραγίζονται αεροστεγώς
Αιχμάλωτοι στην άδικη αρρώστια τους,…

Κι όσοι πιστεύουν,…
συνθλίβονται στο λατομείο των ημερών
Αδιάφοροι στην άσωτη εμμονή τους,…


Μετράνε τις ημερομηνίες_ καίνε τα σπίρτα _ σταγόνες υδράργυρου οσμίζονται  



Ιδανικοί κι Αυτόχειρες,…

………………………………………………



©2012 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης
ιδανικοί αυτόχειρες....




κι αν έσβησε σαν ίσκιος το όνειρο μου



.....................................................................
Υ.Γ.1 (*) Δεν κράτησα δυνάμεις για το γυρισμό,…

Όσοι ανοίγονται στ’ άπατα_ τάχα,
μα έχουν το μυαλό πάντα στην επιστροφή
κρατάνε δυνάμεις για το γυρισμό,…

οι άλλοι,…
όσοι αφήνονται στη στιγμή σα να είναι η τελευταία

ποτέ δεν επιστρέφουν,….

_ για όσους διαβάζουν τίτλους,  
καθώς ο πλανισμένος  ορίζοντας τους, προστάζει,… 
ας ξέρουν πως πάντα υπάρχει και μια αντίθετη ανάγνωση,…  

«…το μόνο που έχω για σένα…είναι ερωτήσεις,….
κι ότι τυχαίνει κι ακούω για απαντήσεις.
Σαν είσαι κουρασμένος 
Δεν μπορώ να σε βοηθήσω!! 
Σαν είσαι πεινασμένος τίποτα 
Δεν έχω να σε ταΐσω.
Κι είναι έτσι, λες και απ τον κόσμο
Να έχω εξαφανιστεί…..»
……………………………………………………

Έγινε η απώλεια συνήθειά μας....




 Υ.Γ. 2




σαν ύαινα καιροφυλαχτεί,…ο καιρός

παπάδες πουτάνες τζογαδόροι
σωτήρες γρήγορης εκτόνωσης
ξυρισμένοι πιτσαδόροι
περιμένουν,…
……………………………………..

Hasta Siempre Commandante

Κενοτάφιο η πατρίδα ξερνάει τις τελευταίες σταγόνες απ’ το αίμα σου

ξεπουλάει όσο όσο

σκυλιά ξεθάβουν τα θεμέλια του μύθου σου
σε λίγο ούτε μια σπιθαμή γης δε θα σου ανήκει
ούτε μια κρυμμένη φλέβα χρυσού για τ’ άσπρα κόκαλα σου
μόνο μαύρα κοστούμια λογχίζουν εκεί αριστερά
την πράσινη παραλλαγή σου,…


τώρα στον αέρα θα ηχούν ξανά
της ρουλέτας οι στροφές
κι όχι του Μ1 σου οι προσταγές,….



κι οι δικές μας υποκειμενικές συνθήκες
θα ωριμάζουν σφιχτά δεμένες με κυάνιο   
κι οι αντικατοπτρισμοί μακάριοι εφιάλτες
στον καθρέφτη μας μπροστά



Ιδανικοί (πάντα) κι Αυτόχειρες (παντού),…

………………………………………………………….






Υ.Γ.


Ότι και να κάνετε το σπίτι μου Δεν είναι ΕΔΩ,…


Όπου κι να πάω,…
Σπίτι μου θα’ ναι η Άρνηση μου,….