«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Σίγμα,…







(ενθύμιο τρισδιάστατης σκακιέρας)




Στον Μιχάλη Γκανά




Ηπειρώτικη λαλιά σβήνει την μπόρα
στα μάτια «μητριάς πατρίδας» που ονειρεύτηκα
Κι εκείνα της δικιάς του που αρνήθηκε
του τσίπουρου  τ’ αρώματα στερήθηκε
κι εκείνα που αργοπορημένος γεύτηκα 

Χρώματα της Μουργκάνας και της ξενιτιάς
Να τραγουδούν στα μάτια του
να ξύνουν τα δικά μου
Και στη βαθιά του σιωπή Μια ανάσα
Κι ένα φως

Εκείνος γυρισμένος Νικητής
Περήφανος Στρατιώτης
_ κι εγώ κομμάτι ξένο

Μικρά ταξίδια κι άγκυρες

Εκείνος πράος βιολιστής
Του κάτω κόσμου κελευστής
Και ταξιδιώτης
_ κι εγώ ηπειρώτης δεύτερης κοπής
αιχμάλωτος επαρχιώτης

Μεγάλα όχι και φωτιές

Εκείνος περήφανος Απλός
και Γυάλινος Ιππότης
κι εγώ ένας ακόμη
εξασκημένος αρνητής
και συνωμότης

οι Ιστορίες του χρησμοί Πυθίας ξωτικής
κι οι δρόμοι ασύμβατοι  _ μιλιά
οι ανάγκες του χτισμένα λαγούμια διαφυγής
κι οι φίλοι του ασύνταχτοι _ πουλιά


τα χέρια μου σταυρωμένα υποταγής
οι εχθροί τριγύρω
τα μάτια του λευτερωμένα καταγής
και η θηλιά τους στο λαιμό μου ένα γύρο   

Ασύγκριτοι παραλληλισμοί και μια διχάλα
σε μία τυχαία διασταύρωση
Ενός πιτσιρικά εβδομηντάρη _ Ηπειρώτη τσαμπουκά
κι ενός κηφήνα σιτεμένου _ επαρχιώτη φωνακλά  

Μικρός Πατέρας μας
Μεγάλος αδερφός_
«Πατέρας κι ο ίδιος του πατέρα του»_
Ζαχαρωτά Πιπέρια μας Κοινώνησε
Κι άπειρες λέξεις, κρύσταλλα
Μας φύσηξε στα μάτια
κοπίδια δάκρυα, ξίδια πικρά
μας πότισε μ’ αναφιλητά

………………………………………

Στον κάτω μουσαφίρηδες _ ξεναγηθήκαμε
Στον πάνω ξένοι _ συστηθήκαμε
Στον άλλο Κόσμο δίπλα μας _που ευτυχώς υπάρχει 
Μετέωροι κι ηρωικά ηττημένοι
Σα Νικητές παντοτινοί αγκαλιαστήκαμε
.............................................................




Δεκέμβρης Μήνας με τα Δώρα
κι όσοι πιστεύουν... ελπίζουν

Εμείς οι υπόλοιποι
τουλάχιστον...
Ας ξιφομαχούμε ως το τέλος ηττημένοι








εδώ ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς _ Ποιήματα 1978-2012_ εκδόσεις Μελάνι 2013












Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

λευκό αίμα(*)



(*)διαβάζοντας το  ποίημα«οι επιδεινώσεις του ορατού», του Νίκου Καρούζου  («πενθήματα»_ 1969)


Όσο κρατάει μια στιγμή κρατάει κι η αιωνιότητα
Ώρα να σκεφτώ τα περασμένα σωριασμένα εμβρόντητα στο σήμερα
Η λάμψη καίει τις κόρες καθώς σχίζει στα δύο την ουράνια ισορροπία
Κι η ακινησία αιχμαλωτίζεται στη διαίρεση της παραβολικής τροχιάς σε μικρά ευθύγραμμα θαύματα
Στα βήματα της κολώνας που πλησιάζει
Καθώς το σώμα τρυπώνει στη σκιά του
Κι η σταθερότητα των τετριμμένων φιλοφρονήσεων
Στα ονόματα του καθημερινού προσκλητηρίου  

Στην καμπύλωση της απόστασης που υπερέχει
Καθώς η διαρκής αναμονή ολότελα σπαταλάει το χρόνο
Στην επιμονή της αλήθειας που αρνείται
Καθώς η απρόσμενη αναβολή επικίνδυνα διαστέλλει το χώρο

Κι η σιωπή όμορφη αναλογική και δίκαιη επιβάλλεται στα ψηφιακά σύμπαντα και στα δυαδικά καθήκοντα

Ακουμπώντας την απουσία πάνω στο στρωμένο τραπέζι
Κι η άδεια καρέκλα απέναντι να τρίζει από το βάρος των ακλόνητων συμβολαίων που καταβροχθίζουν τα εδέσματα

Κι η μαχαιριά στιγμή καρφώνεται στο διάστημα σαν αχαρτογράφητος πλανήτης περισσότερο απ’ το αιώνιο κι αμετάκλητο αποτέλεσμα της

η αέναη δυνατότητα των λουλουδιών να μπολιάζουν νέο μέλι
Καθώς μακραίνει ο βόμβος απ’ το χαμένο σμάρι

η ανυπέρβλητη γοητεία των δακρύων να χαρίζουν διαύγεια
Καθώς τα μάτια θαμπώνουν στην απώλεια

η συνωμοτική συμφωνία των κορυφών να μαγνητίζουν τα βλέμματα αποσιωπώντας την επερχόμενη πτώση
Καθώς τα ποιήματα απελευθερώνουν το έρμα

Κι η απίστευτη ασυνέχεια της φύσης που κεντάει με χάρη όλες μαζί τις Αρνήσεις
Καθώς η Ζωή επιμένει
κι οι μουσικές απ’ τις απίθανες γέφυρες στρώνουν τον κόκκινο καμβά


Συνηθισμένο πράγμα η Έλλειψη προβάλλεται Γυμνή κι Αγία, 
δεμένη με σκουριασμένες άγκυρες και περιστοιχισμένη από  αμίλητους βάλτους

Όλος ο πλούτος σε μια στιγμή σταμπαρισμένος στο στήθος μου
Κι όλες οι Αιτίες σε μια ζωή εμβαπτισμένες στο γάλα Της

Για αυτό πότε δεν αρνήθηκα την περιπλάνηση
Και ταξιδεύω σίγουρος
χαιρετώντας δεξιά κι αριστερά τους ξεχασμένους χιτώνες και τα ιερατεία τους

Όλη η ζωή σε μια ζαριά
Για αυτό  ποτέ μου δεν παζάρεψα την απογείωση
και τρυγώ με εφηβικό άλγος και φειδώ,
ταΐζοντας τ’ αδιαπέραστα τοιχώματα με αίμα μοχθηρό του Πάνα

Όλη η αλήθεια σ’ ένα ξεχασμένο απόγευμα
Για αυτό  ποτέ μου δε σιγούρεψα τη Δύση
και πέφτω ηττημένος, βέβαιος για το μένος
χαρίζοντας στοιχειά και ξόανα  στ’ αδέσποτα μάτια των φτωχικών παμφάγων

Ακολουθεί ο ιστορικός
με τα μελάνια όλων των ειδών σε συσκευασία ερμαφρόδιτων δακρύων
και τα χλωμά παράσημα της δεξιάς στήλης, τακτοποιημένα
σε στοίβες άπλυτα και τεμαχισμένα ομοιόμορφα σαν κρεμμύδια

Απρόθυμος να συμβιβαστεί με τη μοναδικότητα του αιώνιου αναλογικού σήματος που ενεργοποιεί τη φωτιά στα χείλη κι οδηγεί κάθε φορά _ με την ίδια πάντα ακρίβεια_  στα όρια μιας σπαρακτικής περιδίνησης

Ανήμπορος να καταλάβει την εκκωφαντική κυριολεξία των μη εκτυπωμένων λέξεων που κραυγάζουν αλήθεια, χλευάζοντας τις σεμνότυφες οδηγίες ορθής περισυλλογής άχρηστων σπερματοζωαρίων 

Αδύναμος να εκτιμήσει τη δυναμική ενός ανθού νεραντζιάς κομμένου από ένα ανάπηρο χέρι 900 μίλια μακριά…..

Κι όμως…








 

























Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

μεσημέρι









Όπως οι μέλισσες την Άνοιξη το Καλοκαίρι το Φθινόπωρο
από ανάγκη  μαγεία κι ομορφιά διατηρούν τον κύκλο της ζωής άρτιο ...
επιστρέφοντας το βράδυ στο κουτί,  που η μοίρα τους έταξε …εκεί σταθερές για 90 μέρες_  με ψευδεπίγραφες συντεταγμένες και ελεγχόμενους βαθμούς ελευθερίας
έτσι κι εσύ παραμένεις εκεί.....όπως κι όταν βολεύει ο καιρός καθηκόντων
και μόνο ο χειμώνας_ βολεύει δε βολεύει....άχρηστος πάντα και σημαδεμένος μένει Εκεί, καταναλώνοντας ψηφιακά σήματα και βασιλικό πολτό_ ακίνητος και πανάρχαιος,  μ’ άγριες κλίσεις να διαφεντεύουν τα όνειρα του και με κβαντισμένες θέσεις αποδεκτές απ’ τα κλωνοποιημένα ερωτηματικά του
και βέβαια δεν είναι αρκετό,  ούτε σήμερα  ούτε ποτέ.
"το χτεσινό σου αύριο είναι σήμερα" του ψιθύρισε ο ξεχασμένος ποταμός στ’ αυτί… ένα σήμερα αστραφτερό σαν λάμα
και βέβαια δεν περιμένει τίποτα _ ούτε με επιμονή _ ούτε με υπομονή_ 
ούτε καν με περιέργεια _ η μεταφορά σκόνης από την Αφρική ποτέ δε τον γοήτευε
και βέβαια σήμερα είναι μια άλλη μέρα_ μια άλλη Κυριακή
φωτεινή, ζεστή μα ξένη κι αυτή, κι άδεια _ το επισκεπτήριο τελειώνει στις 5 το απόγευμα_ και μην ξεχάσεις να βγάλεις βόλτα τα σκυλάκια_ 

έτσι κι αλλιώς πολύ μακριά_ τόσο χαρούμενα κι άθλια μόνος φαντασιώνεται μια απλή ζωή κι έναν ζεστό ήλιο να αγκαλιάζει
τα ράθυμα κορμιά σαν ένα και μια γεμάτη συντροφιά μ' αλήθεια , με χαμόγελα κι άπλετο φως

τώρα στο λευκό δωμάτιο κλέβει αέρα κι άχρηστες εικόνες, που δεν του ανήκουν, γεμάτος εξανθήματα και πράσινα κυκλάκια που ωριμάζοντας γίνονται πορτοκαλιά κι ύστερα πέφτοντας φαιά κι άχρωμα
ακούει τη μοναξιά κομματιασμένη σε χιλιάδες νότες

κάθε τόσο ο καιρός με ενέσιμο ρόλο προσπαθεί να τον συνετίσει
κατάρρευση _ κώμα _  καταστολή
κάθε τόσο ο σεισμός μ’ ατόφιο πόθο πασχίζει στη ζωή να τον κρατήσει…. 
δραπέτευση _ δρόμος _ διαύγεια





































Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Δελτίο Θυέλλης









Απ’ τον Υδράργυρο




όταν τα μάτια θα κατεβάζεις
παραδομένη και σε ρόλο δεύτερο
μόνη θα θρηνείς
τότε το ξέρεις
στο μπαλκόνι ξαπλωμένο
πάλι θα με βρείς
τα πόδια σταυρωτά τα χέρια ελεύθερα
θα πέφτω από ψηλά

αδιάφορος για τον υδράργυρο 
θα οσμίζομαι καινούργια γύρη
ανένδοτος με τη φθορά  
θα φεύγω μακριά

κι ούτε ένα γιασεμί της Άρνησης
δε θα’ χω χαραμίσει,… 














Υ.Γ. Σε όσους υπηρετούν πιστά με ή χωρίς προφάσεις
την αιώνια κι απαράβατη δεξιά στήλη
και απολαμβάνουν τα χυδαία προνόμια της κανονικότητας
και την ίδια στιγμή ονειρεύονται ότι
μπορούν  να εξαγοράζουν στιγμές _ εκείνες με τα
μοναδικά διαμάντια
που κείτονται ρημαγμένες μα ελεύθερες
ψηλά στην αριστερή στήλη….

Ξεχνώντας ότι τα στοιχειά αυτά, όσο γλυκιά γεύση έχουν, άλλη τόση πίκρα κρύβουν μέσα τους και μόνο αυτοί οι καταραμένοι της μοναξιάς τα γεύονται
πληρώνοντας το τίμημα ακριβά…
κι όσοι τελειωμένοι καλλιτέχνες
τα συντηρούν με τα γυμνά κορμιά τους
και τα ταιριάζουν τόσο φυσικά στα ταραγμένα όνειρα τους,
αυτοί οι ίδιοι τα προσφέρουν δωρεάν από πεποίθηση  και θέση
και τα προφυλλάσουν με Άρνηση από μάταιο ξόδεμα…  

χωρίς μάλιστα να αναγνωρίζουν ποτέ την ύπαρξη άλλης _δεξιάς στήλης _

Για αυτούς τους λίγους και τυχερούς
υπάρχει Μόνο μία στήλη

Άσωτη \
Αμαρτωλή \
Αγία \
Η ίδια η Ζωή πλημμυρισμένη απ’ την άγρια μυρωδιά ... ... 
και ζωγραφισμένη με ξυράφι από την αλάθητη ευωδία μοιρασμένου αίματος  


Είστε αλήθεια έτοιμοι για κάτι πραγματικά ωραίο;











Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Οι όχθες του ποταμού







«μάθε να προφέρεις σωστά την πραγματικότητα»

Οδυσσέας Ελύτης _Ο Μικρός Ναυτίλος







Κοιτούσε στην αυλή τις σκαλωσιές
Ψηλές κρέμονταν στο πουθενά
Οι άκρες τους αιχμηρές στροβιλίζονταν

ακολουθώντας τυφλά τα ίχνη τυχαίων αεροπλάνων που έσχιζαν τον ουρανό
τα καλώδια τους άτεχνα συνδεδεμένα με τους υπέργειους αραχνιασμένους υποσταθμούς

Οι μετρητές κομμένοι
Οι αρνητές φτωχοί
Οι ήρωες σακατεμένοι

Μόνο με δάκρυα τάιζαν τις νύχτες
για να τρέχουν στέρφες κι αφηνιασμένες
να μη ζουν αλλά και να μην ξεχνούν πως

πάντα Έχασκαν οι γκρεμοί
πάντα, Μαύρο αίμα έσταζαν τα χείλη
πάντα, πρησμένα στο άσωτο περίγραμμα τους έλιωναν
τα άκρα της αθανασίας

Κι όμως οι επιτετραμμένοι παροχής ενέργειας αγρυπνούσαν
Κατέγραφαν  στα τεφτέρια τους
κάθε απόπειρα λαθραίας εισαγωγής ρεύματος
κάθε πειραματισμό βίαιης εξαγωγής νεύματος 
κάθε λέξη που εκσπερμάτιζε η ανάγκη
κάθε φλόγα που έκρυβε η οργή

Πήρε ένα μικρό τηλεσκόπιο_ του το είχαν χαρίσει στα γενέθλια του κάποιοι μικροί προβοκάτορες που εξακολουθούσαν να τον παροτρύνουν να βγει ξανά στο βουνό_ 
Κι αφού συμβουλεύτηκε το μικρό χαρτάκι με τα αζιμούθια
_ ότι είχε σωθεί στο παλιό τριαντάχρονο στρίφωμα_ πλησίασε το δικό του σκουριασμένο βλέμμα στην αλληλουχία φακών κι ομοιωμάτων _ δεν έβλεπε τίποτα_  και τότε Η νύχτα άρχισε να του τραγουδά :

Μαύρο αστέρι στο σκοτεινό ουρανό παραφυλάει
Γυαλίζει των απασφαλισμένων οπών την αμαρτία
Αφρισμένος ποταμός ορμάει μπροστά
Διυλίζει των απονενοημένων σιωπών την κατάνυξη
Πέτρινος τροχός αφηνιασμένος
Ακονίζει των διασταλμένων οφθαλμών τη στομωμένη λάμα
Καρτερική υπομονή
Αποκοιμίζει των επίμονων ανακριτών τη χυδαία αδιακρισία
Ατόφια αλήθεια πρωτόγονη κι αδιάφορη 
Οπλίζει των ματαιωμένων ηδονών την απείθαρχη θαλάμη

Και  η Νύχτα Εκπυρσοκροτεί…Στων δεμένων μας χεριών την κάνη

λούζεται στο αίμα η κανονικοποιημένη κλίνη  
κι η αυγή μοιράζει αντίδωρο
σταγόνες δυσεύρετο μύρο
……………………………


η ώρα ήταν έξι το πρωί  
κι η στυφή μελωδία τον ξύπνησε τρομαγμένη
με παγωμένο νερό πάσχιζε να τον επαναφέρει
απ’ την αλήθεια του ονείρου
στο ψέμα της ζωής

……………………………………….


κι εκείνες ακίνητες, ανικανοποίητες κι αξιοθρήνητες
έγλυφαν με τις πανάρχαιες ρίζες τους
τις κομματιασμένες σάρκες 








Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Υστερόγραφο σε μια ανάγνωση_ Μιχάλης Γκανάς







ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Του Μιχάλη Γκανά


 Στον Γιόζεφ Μπρόντσκι

Κύριε,
Αξίωσέ με να διαβάσω
και άλλα ποιήματά του
χωρίς ν’ αμβλύνεις  στο ελάχιστο
τη ζήλια μου
που βλέπω κάποιον άλλο
να μεταφράζει απαράμιλλα
τις σιωπές μου.


Και ρίξε με στην Κόλαση μετά
ή οπουδήποτε μιλάνε ρώσικα.


Μιχάλης Γκανάς _ Τα μικρά






Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Αποβίβαση _ Η 22η γενιά στο κατάστρωμα






αποχαιρετισμός στην τάξη του 2013 που ετοιμάζεται να  ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει μακριά






και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος…
σε μέρες, που ανέλπιστα, ξημέρωσαν όμορφες για μένα
γεμάτες ένταση, ενέργεια, αγωνία κι απίστευτη δύναμη για σας
και που είναι έτοιμες να ανατείλουν για όλους μας διαφορετικές

όλες αυτές τις ώρες που μ’ αφήνατε_ τόσα χρόνια_  ελεύθερο, φεύγοντας από το μάθημα και επιστρέφοντας στο σπίτι, για να ετοιμαστείτε για την επόμενη μέρα…. εγώ _ ό ίδιος πάντα και πάντα κάποιος άλλος «περίεργος» τύπος _ αλήτευα στα ξένα
σε μονοπάτια που δε βάζει ο νους σας…

εκεί, σε σοκάκια που δεν ταιριάζουν σε δάσκαλο μαθηματικών, 
σε πέλαγα βαθιά κι αταξίδευτα,   
στις λάσπες μέσα, συναντούσα 
τελειωμένους ποιητές ρακένδυτους, 
αχτένιστους  με καλοχτενισμένες όμως τις ρημαγμένες ρίμες τους, 
τους μέθαγα, 
τους κέρναγα καπνό απ’ τα αιχμάλωτα δικά μου στρατιωτάκια, κρασί φερμένο απ’ τη Χιλή … 
με πίστευαν και μ άφηναν για μια στιγμή να δώ 
κάτω  απ’ το φθαρμένο πανωφόρι τους,   
τις ζαρωμένες λέξεις, τις χίμαιρες που κουβαλούσαν στις άμετρες στροφές 
και έτσι τους έκλεβα τις φυλακές τους απ’ τα μάτια , 
έτσι κι αλλιώς ισόβια καταδικασμένος, τις φορτωνόμουν ο ίδιος 
και φώτιζα με την Άγια μου Άρνηση τις εξόδους διαφυγής…  

στο δρόμο για το γυρισμό 
περπατούσα σκυμμένος σκεφτικός,   
μιλούσα με τυφλούς ζωγράφους, 
άγγιζα τα πινέλα τους, 
μύριζα τα ανακατεμένα χρώματα τους, 
κι έβαζα μια νότα πορφυρό _ άναρχο κι ατίθασο_  
στην άκρη αριστερά, 
εκεί ψηλά στο περιθώριο του τελειωμένου τους καμβά

ξεχνιόμουν στα ροζιασμένα δάκτυλα 
πλανόδιων μουσικών, 
άκουγα, ζήλευα, 
φάλτσος κι άμουσος 
τσαλάκωνα τις ακριβές τους παρτιτούρες, 
μάταια προσπαθώντας να υποτάξω _ σαν να ήταν μαθηματικά _ 
τα κλειδιά του σολ, του φα τις αντιστίξεις 
και τις διέσεις, τα ημιτόνια 
και τις απίθανες οκτάβες τους   

έτσι μ’ έβρισκε το ξημέρωμα άγρυπνο, 
πεινασμένο κι αμήχανο 
κι οι άλυτες ασκήσεις με τραβούσαν πίσω…

την άλλη μέρα, την κάθε μέρα, 
στεκόμουν ξανά μπροστά σας 
ντυμένος με τα σπουδαία θεωρήματα,  
τα ιερά κι αιώνια σύμβολα 
και τους γητευτές και μάγους αριθμούς για παραπέτασμα, 
μα τόσο ξεδιάντροπα γυμνός από ζωή, πραγματική χαρά  και πάθη

κι όμως πίστευα πως είχα καταφέρει 
να κρύψω από τα αλάθητα μάτια σας 
εκείνη τη φωτιά που λύνει τα μάγια 
και συντηρεί το αιχμάλωτο 1/3 μου
που δε λέει να υποταχτεί

τώρα ξέρετε

ο δάσκαλος θα είναι πάντα εδώ
αλλά ποτέ ο ίδιος
θα φθείρεται,  θα λυγά,  θ’ αλλάζει
παραμένοντας πάντα ο ίδιος

θα πέφτει,  θα χτυπά
μα θα σηκώνεται ξανά
ως που η στάχτη του θα σηκωθεί στα πέρατα και θα σκορπίσει,…

Σας ευχαριστώ
Να ονειρεύεστε _ Να δραπετεύετε
Να ζείτε ελεύθεροι _ Να μην υποταχτείτε  

Μην κανονικοποιηθείτε _ μη λειάνετε τις γωνίες σας

Non Mollare Mai!!!




Ηγουμενίτσα 14 Μάη 2013

























Οι μέρες που ανέλπιστα ξημέρωσαν όμορφες για μένα είναι,  γιατί σ’ αυτόν το δρόμο που οδεύει η στρατιά μας  προς τη μάχη,  χαμογελαστή και αισιόδοξη,  μας παραστέκονται _ κι αυτό είναι μια ανέλπιστη χαρά _ ευχές και θετική ενέργεια παλιών και πάντα αγαπημένων μαθητών και ειλικρινών φίλων που όντας σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,  αυτές τις μέρες _ κάθε χρόνο η σκέψη τους μας επισκέπτεται, η φωνή τους μας συντροφεύει κι η αύρα τους κουράγιο μας γεμίζει κι απίστευτη δύναμη _
Η Ζωή από το Illinois, η Ελένη απ’ το Brighton, η Όλγα απ’ τη Λάρνακα, η Βίκυ από τον Πειραιά, η Δανάη απ’ τη Florida, ο Δημήτρης, Ο Λευτέρης, ο Θωμάς κι ο Ορέστης απ’ την Αθήνα και τόσοι ακόμα σιωπηροί συνοδοιπόροι, ενώνουν τις παροτρύνσεις τους και τη σιγουριά τους _ ότι ο δρόμος είναι στα πόδια μας και τα μονοπάτια αξίζουν, μόνο αν μονάχος σου τ’ ανοίγεις,….

Και έτσι αντέχουμε _ όχι την κούραση που έτσι κι αλλιώς δεν μας αγγίζει_  άλλα όλη τη βρώμα που ξεχειλίζει απ’ τα αλλοιωμένα ζόμπι,  με τα λαδωμένα πρόστυχα βλέμματα και τους μεταλλαγμένους θαμώνες τουρκικών παράπλευρων ζωών _ λαμέ  κι ευφάνταστων κλεμμένων και ψεύτικων ονείρων που αργόσχολα σουλατσάρουν στους διαδρόμους γυμναστηρίων και μεσημεριανών καθηκόντων…     

Venceremos!!! Αγαπημένοι Φίλοι

και τα όνειρα μας,  τους εφιάλτες τους θα σκορπίσουν   


17 Μάη 2013






Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Αυτή είναι η Σημαία μας!




Του Νίκου Μπογιόπουλου   ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ


«Δεν θα πεθάνει μόνος.
Τσάκισέ τον»!







Τα σημαντικότερα κεφάλαια της Ιστορίας είναι εκείνα που γράφονται με αίμα. Με το αίμα των λαών. Αυτό είναι το «μελάνι» της Ιστορίας. «Μελάνι» ανεξίτηλο. Κόκκινο.
Με το κόκκινο του αίματος, με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας, με το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο, με αυτό το κόκκινο που ενώνει τα οδοφράγματα της Κομμούνας με τις αγχόνες του Σικάγου, που ενώνει το Σμόλνι του Οκτώβρη και το χαμόγελο του Λένιν με το αστέρι στον μπερέ του Τσε, γράφτηκε η Ιστορία.
Ηταν η 9η Μάη του 1945.
Ηταν η ημέρα που η σημαία του στρατού της εργατικής τάξης κυμάτισε στο Ράιχσταγκ.
*
Σήμερα, συμπληρώνονται 68 χρόνια, όταν ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.
Η νίκη του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού, η Αντιφασιστική Νίκη ήταν γεγονός. Ενα πανανθρώπινο επίτευγμα που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού.
  • Σ' ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κοκκίνος Στρατός έδωσε αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
  • Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ενωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 507 νεκρούς. Κάθε μέρα 1.400 νεκρούς.
  • Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία είχε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες.
Ο ανθός των κομμουνιστών έφραξε με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ' αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη από τους ναζί.
(«Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ - "Για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών" - 9 Μάη 1945»).
*
Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η σχέση του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: Σχέσεις που τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!
Η Ιστορία γράφτηκε:
Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
*
Για τους πλαστογράφους, για τους λασπολόγους, για τους επιλήσμονες, για την τερατώδη μήτρα που ξερνά ακόμα τα φίδια του φασισμού και για τα αφεντικά τους, ιδίως για τα αφεντικά τους,
η 9η Μάη θα είναι πάντα η μέρα που θα τους στοιχειώνει.
  • Είναι η Παγκόσμια Μέρα που το κόκκινο της θυσίας και της ελπίδας ντύνεται την αθάνατη σάρκα των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Νίκου, του Χαρίλαου και του Αρη.
  • Είναι η Μέρα που η Κοκκινιά, η Καλογρέζα και ο Γοργοπόταμος στέλνουν χαιρετισμό στ' άπαρτα βουνά στους μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.
  • Είναι η Μέρα που η Γκουέρνικα και η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνονται οι «γειτονιές του κόσμου» με πρωτοπανηγυριώτες τον Ρίτσο και τον Χικμέτ, τον Νερούδα, τον Μπρεχτ και τον Λειβαδίτη.
*
Το κόκκινο του αίματος, το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο, το κόκκινο του μέλλοντος είναι το όριο που ξέρουν ότι δε θα καταφέρουν ποτέ να το προσπεράσουν οι «μελανοχίτωνες» του κεφαλαίου. Οι «ασπάλακες» του δοσιλογισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν οι «Καιάδες»: Στα καταγώγια των (...αρίων) υπανθρώπων.
Η τύχη που είχαν τα Νταχάου και τα Αουσβιτς προμηνύουν την τύχη που θα έχουν και τα δικά τους «στρατόπεδα».
Οσο για εκείνους που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία, για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη:
Οι παραχαράκτες και οι πλαστογράφοι είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε για πάντα το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.
*
Απέναντι στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, ορθώνεται το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.
Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των μονοπωλίων,
υπάρχει αυτή η ημερομηνία, υπάρχει αυτή η φωτογραφία - παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία, που θα θυμίζει στους αιώνες ότι
οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.
Οταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.
*
Το μήνυμα, 68 χρόνια μετά, είναι ίδιο και επίκαιρο όπως τότε:
Η 9η Μάη του 1945 είναι το φωτεινό ορόσημο μιας ιστορίας που γράφεται κάθε μέρα. Που γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» υποχωρήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις» και «επαναδιαπραγματεύσεις» με όσους επωάζουν τα φίδια στον κόρφο τους.
Η Κόκκινη Σημαία, το σύμβολο ενός άλλου κόσμου, το έμβλημα μιας ιδεολογίας ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση, πλημμυρισμένη στο αίμα των δεκάδων εκατομμυρίων κομμουνιστών που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.



«Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
*
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.
*
Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.
*
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
*
Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου».
(Φώντας Λάδης)