Παλικάρια που δακρύζουν
Όμορφες Κοπέλες που σαν Νεράιδες πετούν,
σαν ξωτικά τυλίγουν τα όνειρα τους και περιμένουν,
Ήρωες
Που σκύβουν το κεφάλι, όχι από φόβο αλλά από επίγνωση
Και μεγαλοσύνη
Σκύβουν το κεφάλι
Ώρες ατελείωτες μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο
Της Ζωής και των Μαθηματικών
Και
Ονειρεύονται ήσυχα, και σχεδιάζουν
Ένα μεγάλο Όνειρο Συμπαντικό
Μέσα στα μικρά Σύμβολα των Παραγώγων και των Ολοκληρωμάτων
Ντύνουν με απίστευτη ηρεμία και επιμονή,
τη μεγάλη αγωνία τους
Και παλεύουν να χωρέσουν
Μέσα σε μόνο τρείς ώρες
«Την πίκρα και τον πόνο τόσων χρόνων»
Παραγωγίζουν το λεπτό, την ώρα, το μήνα, το χρόνο
Αντιστρέφουν αλληλουχίες δεσμεύσεων, περιορισμών
Και μεταλλάσουν καταστάσεις Αρνητικές σε θετικές και καθαγιάζουν τις δυσκολίες
Τις απαλείφουν και σαν μαγικά λες, μετατρέπουν
τις εικόνες ήμερων Τοπίων σε άγριες και κατακλυσμικές,…
Αναζητούν τα Όρια της Σκέψης, της Αντοχής,
της Έξαψης και της Δημιουργίας
Και ζωγραφίζουν με έντονα χρώματα
και μεθυστικά αρώματα
Τις γραφικές Παραστάσεις
Των Μελλοντικών Συναρτήσεων,
Με Δέος, Γνώση, Φόβο και Αγάπη!!
Δεν μιλάνε πολύ, μόνο γράφουν,
και κατατάσσουν με ακρίβεια και αυστηρότητα
τον καθένα σύμφωνα με το τι του πρέπει,…
Αφήνουν αχτένιστα τα μαλλιά
Και τα γένια τους να’ χουν φουντώσει
έτσι που νομίζεις πως μέσα σε δυό μέρες μόνο
έζησαν, όλη τη μικρή Ζωή τους
κι οι μικρές κοπέλες
γίνανε Γυναίκες
φορτωμένες με όλη τη Γνώση στα μαλλιά τους
σαν χρυσό κοκαλάκι
και φόρεσαν θαρρείς τον Ήλιο, μεσοφόρι λαμπερό
και η στέκα τους να φτάνει ψηλά μέχρι τον ουρανό,….
…………………………………………………………
Τώρα τους περιμένω στο Σταθμό
Αυτά νομίζουν ότι θα φύγουμε μαζί,…
Μου έβγαλαν κι εμένα εισιτήριο!!
Έχουν πεταχτεί για τρείς ώρες
Μέχρι τον ουρανό να το σφραγίσουν,
Μαζί και το δικό μου
και τώρα όπου νάναι θα γυρίσουν
Τους περιμένω,…
Ξέρουν; Δε ξέρουν,…
Δεν ξέρω; Πως εγώ δεν θα φύγω μαζί τους,…
Θα ανέβω μαζί τους μια στιγμή τελευταία,
Και καθώς το τρένο θα σφυρίξει τρεις,
Θα τους τακτοποιήσω
τα λιγοστά πραγματάκια που κουβαλάνε
μέσα στο πλούσιο στήθος τους
και στο δασύτριχο στέρνο τους,
και κρυφά- κρυφά
σαν οπτασία θα σβήσω, από μπροστά τους,
θα κατέβω,….
γιατί εμένα Εδώ είναι το Τέρμα μου!!
Ενώ για αυτούς, εδώ είναι
Η Μεγάλη Αρχή τους!!!!
Άλλωστε ξέρουν πως με περιμένουν πίσω
Οι νέοι Μικροί Αρχιτέκτονες
Των Μεγάλων Σεισμών που πρόκειται Να Έρθουν!!
………………………………………………………..
Σας Ευχαριστώ Όλους !!!
«Καλό ταξίδι Μάτια μου Στις Θάλασσες του Κόσμου!!!!¨»
Όμορφες Κοπέλες που σαν Νεράιδες πετούν,
σαν ξωτικά τυλίγουν τα όνειρα τους και περιμένουν,
Ήρωες
Που σκύβουν το κεφάλι, όχι από φόβο αλλά από επίγνωση
Και μεγαλοσύνη
Σκύβουν το κεφάλι
Ώρες ατελείωτες μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο
Της Ζωής και των Μαθηματικών
Και
Ονειρεύονται ήσυχα, και σχεδιάζουν
Ένα μεγάλο Όνειρο Συμπαντικό
Μέσα στα μικρά Σύμβολα των Παραγώγων και των Ολοκληρωμάτων
Ντύνουν με απίστευτη ηρεμία και επιμονή,
τη μεγάλη αγωνία τους
Και παλεύουν να χωρέσουν
Μέσα σε μόνο τρείς ώρες
«Την πίκρα και τον πόνο τόσων χρόνων»
Παραγωγίζουν το λεπτό, την ώρα, το μήνα, το χρόνο
Αντιστρέφουν αλληλουχίες δεσμεύσεων, περιορισμών
Και μεταλλάσουν καταστάσεις Αρνητικές σε θετικές και καθαγιάζουν τις δυσκολίες
Τις απαλείφουν και σαν μαγικά λες, μετατρέπουν
τις εικόνες ήμερων Τοπίων σε άγριες και κατακλυσμικές,…
Αναζητούν τα Όρια της Σκέψης, της Αντοχής,
της Έξαψης και της Δημιουργίας
Και ζωγραφίζουν με έντονα χρώματα
και μεθυστικά αρώματα
Τις γραφικές Παραστάσεις
Των Μελλοντικών Συναρτήσεων,
Με Δέος, Γνώση, Φόβο και Αγάπη!!
Δεν μιλάνε πολύ, μόνο γράφουν,
και κατατάσσουν με ακρίβεια και αυστηρότητα
τον καθένα σύμφωνα με το τι του πρέπει,…
Αφήνουν αχτένιστα τα μαλλιά
Και τα γένια τους να’ χουν φουντώσει
έτσι που νομίζεις πως μέσα σε δυό μέρες μόνο
έζησαν, όλη τη μικρή Ζωή τους
κι οι μικρές κοπέλες
γίνανε Γυναίκες
φορτωμένες με όλη τη Γνώση στα μαλλιά τους
σαν χρυσό κοκαλάκι
και φόρεσαν θαρρείς τον Ήλιο, μεσοφόρι λαμπερό
και η στέκα τους να φτάνει ψηλά μέχρι τον ουρανό,….
…………………………………………………………
Τώρα τους περιμένω στο Σταθμό
Αυτά νομίζουν ότι θα φύγουμε μαζί,…
Μου έβγαλαν κι εμένα εισιτήριο!!
Έχουν πεταχτεί για τρείς ώρες
Μέχρι τον ουρανό να το σφραγίσουν,
Μαζί και το δικό μου
και τώρα όπου νάναι θα γυρίσουν
Τους περιμένω,…
Ξέρουν; Δε ξέρουν,…
Δεν ξέρω; Πως εγώ δεν θα φύγω μαζί τους,…
Θα ανέβω μαζί τους μια στιγμή τελευταία,
Και καθώς το τρένο θα σφυρίξει τρεις,
Θα τους τακτοποιήσω
τα λιγοστά πραγματάκια που κουβαλάνε
μέσα στο πλούσιο στήθος τους
και στο δασύτριχο στέρνο τους,
και κρυφά- κρυφά
σαν οπτασία θα σβήσω, από μπροστά τους,
θα κατέβω,….
γιατί εμένα Εδώ είναι το Τέρμα μου!!
Ενώ για αυτούς, εδώ είναι
Η Μεγάλη Αρχή τους!!!!
Άλλωστε ξέρουν πως με περιμένουν πίσω
Οι νέοι Μικροί Αρχιτέκτονες
Των Μεγάλων Σεισμών που πρόκειται Να Έρθουν!!
………………………………………………………..
Σας Ευχαριστώ Όλους !!!
«Καλό ταξίδι Μάτια μου Στις Θάλασσες του Κόσμου!!!!¨»
............................................................
το τραγούδι που ακούγεται είναι: "το κακόηθες μελάνωμα" σε ποίηση του Άλκη Αλκαίου και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, απο το δίσκο "ΕΜΠΑΡΚΟ" του 1982 και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Νίκου Πουλαντζά. Υπάρχει και δεύτερη εκτέλεση από την συναυλία στο Φεστιβάλ της Πάτρας,πιο δυνατή και πιο jazz, θα επανέλθω...
(τώρα ακούγεται η δεύτερη εκτέλεση,από τον δίσκο "ΑΡΑΠΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΑΨΕ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ" ΤΟΥ 1983...)