«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Ιδανικός κι ανάξιος παραλήπτης



Άλλη σιγουριά δεν ακουμπώ
Παρά του ταξιδιού
Σαν δυό παράλληλες
Σε ξέφρενο ρυθμό παραμιλητού

Άλλη φωτιά δεν σου κρατώ
Παρά μονάχα άλικου φιλιού
Σαν δυό πυρακτωμένες ράβδοι
Στ’ άγριο σφυροκόπημα αμονιού

Άλλη μαχαιριά κρυφή δε σου φυλώ
Παρά την αργυρή του φεγγαριού
Όταν στη λάμα του λήθη αστραποβολά
Καθώς το νήμα κόβει μ’ ότι σε κρατά μακριά
…………………………………………………….
η φωτογραφία είναι της αγαπημένης μου φίλης Χριστίνας Τζουμανίκα
τραβηγμένη στο Buenos Aires με Canon EOS 30D στις 27/4/2008


.......................................................................................................................


MusicPlaylistRingtones
Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com

10 σχόλια:

  1. θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος παραλήπτης
    το έγραψα και το παρακάτω
    αλλά δεν θέλω να το γράψω

    φοβάμαι πια πως ό,τι
    γράφω γίνεται γεγονός
    μετερχόμενο μέσα
    που δεν μπορώ να πιάσω
    με το μυαλό...

    ας κόψει αυτή η αργυρή κι αστραποβόλος λάμα το σχοινί
    που μας κρατάει μακριά

    να ελπίσω?

    ούτως ή άλλως είναι η τελευταία ευχή που κάνω απόψε...

    σε φιλώ
    σου στέλνω αγκαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα με βρεις εκεί
    από φόβο ν' ακουμπώ
    στη σιγουριά ενός ταξιδιού
    να λατρεύω την αβεβαιότητα
    του καινούργιου
    την φωτιά κι ας με καίει
    το μαχαίρι να κόβει το νήμα
    μιας απόστασης μακρινής
    μιας απουσίας που προσπαθεί
    να γητεύει τον χρόνο.
    Καλή εβδομάδα Βασίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φαίδρα μου
    Ξέρουμε κι οι δυό ότι είναι γραμμένο για έναν παραλήπτη
    Για έναν φανταστικό, μοναδικό κι ανεπανάληπτο παραλήπτη ονείρων και προσδοκιών,….
    Στα αφρισμένα κείμενα σου, στη thalassa, ιδιαίτερα τις τελευταίες σκοτεινές μέρες του Νοέμβρη, Περιγράφεις γενικά μια κατάσταση αντιφατική, παρούσα, γνώριμη και μια πραγματικότητα σχεδόν ακίνητη και ίσως ανίκητη.
    Αυτό που μετράει στη ζωή είναι να ζήσεις και να ζεις δύο-τρία απλά καθημερινά πράγματα,…
    Να ξυπνάς το πρωί στην αγκαλιά που θέλεις κι αξίζεις, να πίνεις ένα καφέ ζεστό μέσα στα δυό μάτια που είναι ο καθρέφτης της ψυχής σου, να μοιράζεις και να μοιράζεσαι σε όλο τον κόσμο χωρίς ενοχές και τύψεις χωρίς αποκλεισμούς, αποκλειστικότητες και καιροσκοπισμούς,…

    Να είσαι δύο, ελεύθερα, σαν ένας, σαν μία,..

    Να είσαι κάθε μέρα χαρούμενος μόνο και μόνο γιατί αντίκρισες κι αυτό το πρωινό,..
    Αυτό που μετράει είναι να τα ζήσεις όλα αυτά. Να τα ζήσεις όλα!
    Εσύ με το κορμί σου με την ψυχή σου
    Όχι μόνο να τα περιμένεις
    Όχι μόνο να τα σχεδιάζεις
    Όχι μόνο να τα ονειρεύεσαι
    Όχι μόνο να σκηνοθετείς (μιμούμενος θεατρικά τους ήρωες σου), τον εαυτό σου σ’ ένα άδειο σκηνικό και μόλις η παράσταση έχει ήδη τελειώσει,…
    Να ζείς στιγμές, καταστάσεις, ανατροπές, χάδι κι έρωτα
    Να ζεις, όχι να περιμένεις και να φαντάζεσαι ότι κάπου υπάρχουν στις ταινίες ή στα μυθιστορήματα ή στα chat-room

    «Δανειστές και τοκογλύφοι: αναμονή και προσμονή,…»

    Μια μέρα γεμάτη άδεις ώρες κι εσύ να θέλεις μια στιγμή αληθινή υπαρκτή, να πεθαίνεις για μια τέτοια,…και μετά να ξέρεις ότι όλα θα είναι αλλιώς,…και όλοι γύρω, που πασχίζουν συγκινητικά να συμπαρασταθούν, (νομίζω ότι λίγοι ξέρουν κι ακόμα λιγότεροι μπορούν να καταλάβουν την «ασθένεια» από την οποία πάσχεις,…) τότε όλοι θα καταλάβουν και θα είναι κι αυτοί χαρούμενοι με τη χαρά σου και την ηρεμία σου,…

    Η ζωή είναι για να τη ζείς κι όχι για να τη διηγείσαι και ξέρω ότι
    η μελάνη είναι το πέπλο κι η γραφή υπεκφυγή

    Η Αφή είναι η Αλήθεια
    Η γραφή είναι το υποκατάστατο

    Κι όπως καταλαβαίνεις δεν έχω απαντήσεις
    Δεν έχω λύσεις
    Και βέβαια δεν έχω ελπίδες
    Μόνο μια βαθιά κατανόηση

    (Χθες το βράδυ, πληρώνοντας ακριβά, τον Ιδανικό κι Ανάξιο παραλήπτη, με βοήθησαν να καταλάβω γιατί σε νιώθω φίλη μου.
    Αυτά που γράφουμε, εγώ αδέξια κι ερασιτεχνικά, Εσύ Μοναδικά κι Ανεπανάληπτα, είναι απλά αυτά που δεν έχουμε και αυτά που πραγματικά θέλουμε να ζήσουμε ( ήθελα να ήξερα από πού ορμώμενοι «μερικοί» σε κατατάσσουν στους μεταφυσικούς; Εσένα; Στους υλιστές Ποιητές ίσως, αλλά όχι και στους μεταφυσικούς,…))



    Βέβαια το κακό στη περίπτωση μας είναι ότι ξέρουμε ότι αυτά υπάρχουν, ενώ άλλοι τυχεροί πεθαίνουν χωρίς ποτέ να το αντιληφθούν. Ζουν και καταναλώνουν αέρα, αναψυκτικά και «πρωινάδικα» και εισοδηματίες όντας, μπουκωμένοι χάμπουργκερ και «κατινιά», τυφλοί, με άδεια μάτια γυάλινα απ’ την τηλεόραση και δεν βλέπουν ότι υπάρχουν κι άλλοι τριγύρω τους. ο κόσμος τους είναι μόνο ο εαυτός τους, και δεν έμαθαν ποτέ ότι το «δίνω» δεν προϋποθέτει, ούτε προεξοφλεί το «παίρνω» και ότι το «δίνω» είναι δυνατό μόνο αν «έχω» και αυτό δεν έχει απολύτως καμία σχέση με συμβόλαια, λογαριασμούς, επετηρίδες, υποχωρήσεις, υποχρεώσεις,… αλλά μόνο με μια και μοναδική αγάπη: την ίδια τη Ζωή και πως ο καθένας την αντιλαμβάνεται,…
    Σε κούρασα μπορεί,..
    Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και στα γράφω όλα αυτά,…

    Αν Ελπίζω; Όχι, πια δεν ελπίζω
    Για μένα μου φτάνει ότι ξέρω,…

    Για σένα
    Έχω όμως μια ευχή
    Θα αφήσω μόνο μια ευχή
    Αντίθετη απ’ αυτή που άφηνα, συνήθως κάθε φορά που επικοινωνούσαμε….

    Εύχομαι να ξυπνήσω ένα πρωί
    Και να μην είσαι εκεί,…
    Να μην μπορούμε να σε βρούμε πουθενά,…

    Το Αξίζεις,…
    Να γίνει
    Τότε θα καταλάβουμε εγώ και μερικοί καταραμένοι Αγαπημένοι,…
    Τότε θα αξίζει να ακούμε για σένα όμορφα και μακρινά,...
    Τότε θα έχεις κάνει την μεγαλύτερη «εκδοτική» επιτυχία και θα σε διαβάζουν τα εγγόνια μας και θα καυχιόμαστε κι εμείς ότι περπατήσαμε διπλά σου, για ένα και μοναδικό μικρό βήμα μας,…

    Πόσο ακόμα να δακρύσω αυτό το ευχαριστώ
    Δεν μπορώ άλλο,…

    Σου εύχομαι Καλό Ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σοφία μου σημασία έχει η παρουσία
    Και η παρουσία σου εδώ μου δίνει χαρά

    Και βέβαια σημασία, ακόμα μεγαλύτερη, έχει
    Ο καθένας μας να είναι τυχερός και να ευλογηθεί με την Παρουσία
    Τη μία και μοναδική παρουσία που τον γεμίζει και τον αγκαλιάζει πραγματικά
    Σημασία έχει αυτή η Παρουσία
    Και όχι η απουσία
    Η απουσία άλλωστε είναι πάντα λάγνα ντυμένη με ένα πέπλο μυστήριου κι ανεξερεύνητου που πολλές φορές όταν φεύγει αποκαλύπτεται μια διαφορετική πραγματικότητα,…

    Κι αυτά τα μαχαίρια που κόβουμε τα νήματα και τις αποστάσεις
    Αν δεν είναι πραγματικά και μένουν υποκατάστατα, φθείρονται γρήγορα,…θέλουν καθημερινό τρόχισμα και επιδεξιότητα στο χειρισμό τους, γιατί αν δεν προσέξεις μπορεί και να κοπείς
    Βαθιά και τότε,…

    Κι ο χρόνος είναι μπαμπέσης και κακός
    Μας κοροϊδεύει
    Κυλάει γρήγορα και τρέχει
    Χαρακώνει αφανίζει και όποιος νομίσει, πως γητευτής του έγινε,
    Την ίδια στιγμή αυτός ο ίδιος ο χρόνος τον έχει ακυρώσει,…

    Ξέρω πως ακούγομαι απαισιόδοξος κι όμως είμαι αισιόδοξος
    Επειδή ακριβώς δεν περιμένω τίποτα
    Επειδή η κακία κανενός δεν μπορεί πια να με αγγίξει, παρά να με μελαγχολεί λίγο και για λίγο,…
    Χαμογελώ απόψε, που γράφω
    Χαμογελώ κάθε φορά που νοτίζουν τα χαρτιά μου απ’ αυτό το άγιο αρμυρό μύρο,
    κάθε φορά που με στήνουν στον τοίχο και με ανακρίνουν για αυτά που γράφω
    κάθε φορά που τακτοποιούν τα συναισθήματα μου και μου δίνουν διαταγές
    κάθε φορά που υποψιάζονται τις μικρές άδολες αγάπες μου και μου δίνουν συμβουλές
    κάθε φορά που με μαλώνουν σαν να είμαι μικρό παιδί
    «Αχ Βασίλη πότε θα μεγαλώσεις;»
    Κι όμως είμαι αισιόδοξος
    Πιστεύω στην αγάπη
    Αυτή μ’ έφτασε ως εδώ
    Και μόνο η αγάπη σαν συναίσθημα μπορεί να παρηγορεί και να κινεί
    Να δίνει ώθηση και νέα ορμή,…

    Γι αυτό λέω και σε σένα ένα μεγάλο Ευχαριστώ
    Και σου εύχομαι Καλό Ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Βασίλη μου,Βασίλη μου...
    τώρα τα είπες όλα εσύ
    αφοπλιστικός και τίμιος
    όπως πάντα

    αληθινός φίλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπημένη μου φίλη
    Τίμια Οπλισμένος πάντα
    Αλήθεια.

    Η αγάπη πάτησε την σκανδάλη
    Κι η μικρή σφαίρα
    Στριφογυρνάει στη θαλάμη,…
    Ξέρω ότι δε λαθεύει,…

    Κι άλλη μια μικρή σφαίρα σφηνωμένη
    Χρόνια τώρα στο μυαλό μου,…
    Όνειρο.

    Βαδίζω Εμπρός
    Τι να φοβηθώ πια;
    Τα ναυάγια πίσω
    Τα αστροπελέκια τυλιγμένα στο κορμί μου,…
    Κερνώ κόκκινο κρασί
    και πίνω άρνηση και καταιγίδα

    στην Υγειά μας

    στα είπα όλα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για τώρα,..
    Ένα espress-ακι στιγμιαίο δυνατό
    Και,…
    Η συνέχεια είναι του αγαπημένου σου τραγουδιστή,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει
    πάλι
    όταν χαμηλώνουν τ' άστρα και συγγενεύουν με το κορμί μου
    όταν πέφτει σιγή κάτω από τα
    πέλματα των ανθρώπων.
    Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν...
    ως που θα με παρασύρουν;
    ...................................
    Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν
    στο γύπα και στο γεράκι
    Δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε
    με τον πόνο δικός μου Γ. Σεφέρης
    Αφιερωμένο σε σένα -τον ιδανικό και καθόλου ανάξιο παραλήπτη- για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που έρχονται.
    Η Λουκία της Δίκοπης Ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΠΡΟΣΕΧΕ



    Όταν στρώνεις το τραπέζι
    Πριν καθίσεις
    Να ελέγχεις σχολαστικά
    Την αντικρινή σου καρέκλα

    Αν είναι γερή μήπως τρίζει
    Μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές
    Μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί
    Αν υποσκάπτει το σκελετό
    Σκουλήκι


    Γιατί εκείνος που δεν κάθεται
    Γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς…


    ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ_ Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως… Εκδόσεις Ίκαρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»