Γράμμα από μακριά

Καλησπέρα Δάσκαλε,

Παεί καιρός τώρα που ανακάλυψα το ιστολόγιο σου και παρακολουθώ τις αναρτήσεις σου, διστάζοντας ωστόσο να συμμετάσχω ενεργά, αν και τόσο μου έχεις λείψει όλα αυτά τα χρόνια που ζω μακριά από την πόλη μου. Λόγος του δισταγμού μου αυτού, κυρίως το ότι ένιωθα ξένη προς όσα αποτελούσαν θέμα των συζητήσεων. Μόνο μία φορά μετάνιωσα για το ότι δεν επικοινώνησα μαζί σου, όταν μία Κυριακή, όντας προφανώς στο φροντιστήριο για μάθημα, παρουσιάστηκες κουρασμένος και ίσως, κάπως απογοητευμένος. Έπρεπε να σου γράψω για να σου πω ότι, Δάσκαλε, έχεις σίγουρα δώσει έως τώρα πολύ περισσότερα σ’ εμάς από ό,τι θα είμαστε ποτέ σε θέση να σου εκφράσουμε, αλλά είναι σίγουρα πολλά αυτά που ακόμη έχεις να δώσεις. Μα πάνω από όλα Δάσκαλε, είμαι σίγουρη πως, αν δε μπορείς να είσαι αυτό άκριβως, ο Δάσκαλός μας, θα μαραζώσεις, δε θα έχεις λόγο ύπαρξης, γιατί αυτό που κάνεις είναι ο αέρας που γεμίζει τα πνευμόνια σου, είναι η ίδια σου η ύπαρξη. Και πιστεύω πως, όσοι υπήρξαν κάποτε μαθητές σου σε κουβαλάνε μέσα τους για πάντα. Με μένα τουλάχιστον αυτό συμβαίνει!

Η χθεσινή σου ανάρτηση, την οποία είδα σήμερα, με συγκίνησε πολύ γιατί οι φωτογραφίες της Δάφνης με τις φίλες της μου θύμησε τον εαυτό μου κάποια χρόνια πριν. Ηταν σα να έβλεπα εμένα, τη Σύλβια, τη Σοφία και τη Ρένα, να χαμογελάμε ξένοιαστα σε στιγμές ανεμελειάς. Τελικά, αν και ήμουν η μόνη που έλεγε ότι δε θα με πείραζε να επιστρέψω στην Ηγουμενίτσα, η ζώη πήρε άλλες αποφάσεις και να ‘μαι τώρα να αρκούμαι σε λίγες τηλεφωνικές επικοινωνίες και πιο σπάνιες συναντήσεις με τις λατρεμένες μου Σοφία και Σύλβια που τελικά επέστρεψαν.
Σε λίγες μέρες το κοριτσάκι σου έχει τα γενέθλιά της! Να τη χαίρεσαι και εύχομαι να είναι γερή και, όπως ο πατέρας της, να έχει πάντα τη δυνατότητα να κάνει αυτό που τη γεμίζει και που αγαπά.

Και κάτι τελευταίο, το οποίο ουσιαστικά ήταν ο λόγος που αποφάσισα να σου στείλω αυτό το μήνυμα. Μη δίνεις σημασία στους μικρούς και μίζερους ανθρώπους της όμορφης μικρής μας πόλης. Για αυτούς, που δε θέλησαν ποτέ να αφιερώσουν μια στιγμή τους για να δουν πόσο ξεχώριστος και υπέροχος είσαι, θα είσαι πάντα το διαφορετικό που ταράζει την ηρεμία του καθιερωμένου, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται. Για όσους όμως είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν στην τρυφερή ηλικία των μαθητικών χρόνων είσαι το τόξο που τους έδωσε την ώθηση και τους καθοδήγησε στο να βρουν και να κατακτήσουν το στόχο τους, ο μοναδικός αυτός άνθρωπος τον οποίο πάντοτε θα ευγνωμονούν, θα σέβονται, θα θυμούνται και θα αγαπούν!


Να ‘σαι πάντα καλά, Δάσκαλε
Στέλλα Μίσσιου
(τμήμα Δ’ Δέσμης 1995 μαζί με τους Ντόστα Σύλβια, Χαντζάρα Χρήστο, Παπάζογλου Γεωργία)

......................................................................................................................................

Είδες τι βρήκα
Το χειρόγραφο είναι της Ρούλας Χρηστάκη