«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973


ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ

Στο νεκρό δάσος


Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλομά φανάρια στους δρόμους
προσπαθώ ν’ αναστήσω.
Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές
σε μυστικές συνεδριάσεις
τα ονόματα που οδήγησαν
όλα δολοφονούνται.
Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι
ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις
σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται
χειραψίες
φριχτά υπομνήματα
Παρευρίσκονται στις γιορτές υποκλίνονται-
Τώρα πεθαίνουν



Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές.
Ω Τέλμαν Τάνεφ
παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες
δαφνοστεφείς ήρωες
μυθικά πρόσωπα
ελάτε.

Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν
ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας
οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις
οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται
κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας
μας περιπαίζουν.
Εγώ έχω μέσα στη θύμηση μου
την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες
με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.
Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε
τη νύχτα τον Λένιν
τον έξαλλο Μαγιακόφσκι που πυροβολούσε
τους υπουργούς
τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.


Πως βγήκανε πάλι απ’ αυτή τη φωτιά
ο Κος Διευθυντής
ο διπλωματικός ακόλουθος
ο Κος πρέσβης;
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;


Πως θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
Ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;

7 σχόλια:

  1. ΑΝ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΜΕΤΡΑΝΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΟΙ ΛΑΟΙ ΘΑ ΜΕΤΑΝΕ ΤΗ ΛΕΦΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ. . .
    15, 16, 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
    Να θυμάσαι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή την ασταμάτητη αμαρτία. Όλες τις θανάσιμες αμαρτίες που μαζί τους οι κολασμένοι κινούν τα πάντα.
    Η 17 του Νοέμβρη, στα 1973, γράφτηκε από ΕΜΑΣ,τους μικρούς κι ανώνυμους, μα πάντα παρόντες.
    Καλημέρα αγαπημένε μου Σύντροφε.
    Η Λουκία της δίκοπης ζωής.
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εκπληκτική ποίηση από έναν αγωνιστή κι επαναστάτη ποιητή!

    δεν ξέρω...οι λέξεις με παρέσυραν σαν δυνατός αέρας

    τελείωσαν οι φιλότιμες προσπάθειες να καταλάβω και το δίκιο των άλλων.

    δεν υπάρχει η άλλη όψη του νομίσματος εδώ.
    είναι μονόδρομος
    επανάσταση ή θάνατος
    ελευθερία ή θάνατος


    αλλιώς, η ζωή θα συνεχίζεται με χαμόγελα γεμάτα εγκληματικά ψεύδη,ζητώντας αιωνίως συγνώμη,

    η φωτιά και τ'άγρια κύματα δεν ημερεύονται!
    ...σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...

    ας μην ξεχάσουμε επιτέλους,αυτή τη φορά!ας μην συγκατατεθούμε!

    είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε μια περήφανη ζωή,με αξιοπρέπεια,
    και περιμένω να θεριέψει και να γίνει αλήθεια!

    σας στέλνω τη σκέψη μου Λουκία και Βασίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπημένη μου Λουκία

    Το χέρι σήκωσα κι άγγιξα πληγή
    Μεγάλη και βαθιά πληγή
    Μιας μεγάλης γενιάς
    Μιας μικτής προσευχής
    Μιας μεγάλης πλάνης
    Και φτηνής οργής

    Δεν είχα περίστροφο ποτέ!
    Μόνο σημαίες μου’ δωσαν θαμπές

    Δεν είχα πεδίο ποτέ να σπείρω αίμα
    Μόνο γραμμή μου τράβηξαν

    Δεν είχα ουρανό να πετάξω ψίχουλα
    Μόνο δόλια αγχόνη μου έταξαν

    Και με χειροπέδες σφιχτά μου δέσανε το τραγούδι

    Δεν είχα θεωρία, ούτε πράξη
    Μόνο πραχτική αριθμητική μου εμπιστεύτηκαν

    Και πέρασαν σκορπώντας 35 χρόνια ξενιτιάς

    Άκουγα μόνο τους παλιούς να κλαίνε σιγανά
    Κάθε φορά
    Που σήκωνα το χέρι
    Με την μονολιθικότητα
    Και τρύπαγα την ελπίδα,
    Κάθε φορά που με το βελόνι της καθαρότητας
    Τους τρυπούσα κι εγώ το μεγάλο αερόστατο
    που σχεδίαζαν για να πετάξω

    Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια

    Και τα επώνυμα άλλαξαν
    Τα τοπωνύμια αράχνιασαν
    Τα εικονίσματα μετάνιωσαν
    Τα πορτραίτα των αγίων ξυρίστηκαν
    Και αντικατεστάθησαν με θυρεούς
    Αϊτούς Δικέφαλους και εκδικητικούς,…

    Και τα μικρά κόκκινα πλάνα σηματάκια
    Που τρυπούσαν το πέτο της ανέμελης αυθάδειας μας
    Γίνανε κονκάρδες υποταγής, θλίψης και ψευτιάς

    άλλαξαν φορά στα ρεύματα, πάμπλουτοι
    γύρισαν τα δρεπάνια
    κόψανε τα σχοινιά του ουρανού
    έφυγε ψηλά αυτός
    κι εμείς βυθό
    …………………………………………..
    και τώρα
    κάθε μέρα βουτώ τα χέρια στη λευκή σκόνη
    και παλεύω να σβήσω «αυτά κόκκινα σημάδια στον τοίχο»
    αυτά που είναι από αίμα
    απ΄ το αίμα σας,…
    …………………………………………………..
    το χέρι σήκωσα κι άγγιξα την πληγή σας
    την πληγή σου
    αποπειράθηκα τα δέκα χρόνια να καταχραστώ
    κι έμεινε μόνο η προδοσία
    να χάσκει τρύπια στον άδειο ορίζοντα

    και που συχώρεση να βρω και ν’ αναστήσω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα σας αφήσω…

    Θα σας αφήσω όλους σας να ωρύεσθε
    Ή ν’ ακουμπάτε ήρεμοι το κεφάλι σας στο παράθυρο-
    Θα σας αφήσω να πιέζεστε στα σκαλιά
    Κι άξαφνα κει να μαρμαρώνετε
    Ανίδεοι για τις πράξεις σας-
    Θα σας αφήσω να τρέχετε.
    Εγώ ανάμεσα σε ξερά δέντρα και τάφους
    Με τη σημαία μου ένα κουρέλι
    Με άνεμο και χωρίς άνεμο
    Ανάμεσα στο αβέβαιο πλήθος σας
    Θα περιφέρομαι μόνος-
    Ένας φλογερός πρίγκιπας-μάγος.


    Η ώρα πλησίασε. Θα γκρεμιστούν οι ναοί.
    Δεν υπάρχει φωτιά στην καρδιά σας.
    Εγώ
    ένδοξος
    γράφω
    σε όλα τα όνειρά σας :
    Ελευθερία.


    ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟΥ_ ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ

    …………………………………………………………………………………..
    «Ένας δυνατός αέρας», και σε παρασέρνει
    οι λέξεις ποτάμι,…
    ο πόνος ξερός
    και η Αλήθεια γυμνή
    «το δίκιο των άλλων»; Ποιο δίκιο;
    Δολοφόνοι
    Δολοφόνοι
    Δολοφόνοι
    Δεν υπάρχει καλή μου Φαίδρα, άλλη όψη
    Μόνο μια βαθιά κόψη
    Δεν υπάρχει παρά μόνο η αλήθεια!
    Η ιστορία αν και γράφεται από τους νικητές
    Εδώ την πάτησε,
    η αλήθεια ήταν τόσο δυνατή που κατάργησε
    Και Αυτόν τον κανόνα
    Η αλήθεια της εξέγερσης ήταν τέτοια
    Που στάθηκε πάνω
    Από το ψέμα και
    Από τη διάθεση για λήθη
    Για επιμερισμό τάχα ίσων ευθυνών
    Για τις ακρότητες των άοπλων και των οπλισμένων,…

    Το Πολυτεχνείο το θέλουν όλοι νεκρό

    Οι βασανιστές
    Οι ασφαλίτες
    Οι αλήτες με στολή ή χωρίς

    Οι απόντες των κλεισμένων παραθύρων
    Οι αντιστασιακοί της πολυθρόνας
    Οι αντιστασιακοί της ενσωμάτωσης
    Οι αυλοκόλακες της εξουσίας
    Οι χαμαιλέοντες της ηγεσίας
    Οι αναλφάβητοι της Ιστορίας

    Κι αυτοί που το θυμούνται με ευκαιρία καταμέτρησης κουκιών

    Το Πολυτεχνείο το θέλουν, όλοι νεκρό
    Να κλαίνε πάνω απ’ το κουφάρι του
    Και να ανταλλάσσουν άσφαιρα
    Και κορώνες ίδιας κοπής κι ανύπαρκτης ανατροπής
    Όμως
    «η φωτιά και τ' άγρια κύματα δεν ημερεύονται!
    ...σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...

    ας μην ξεχάσουμε επιτέλους, αυτή τη φορά!
    ας μην συγκατατεθούμε!

    είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε μια περήφανη ζωή,
    με αξιοπρέπεια,
    και περιμένω να θεριέψει και να γίνει αλήθεια!»

    Θα περιμένουμε, Αγαπημένη μας
    Περιμένουμε και σ’ ευχαριστούμε
    Που σε τέτοιες δύσκολες ώρες
    Οι χαλασμένες κεραίες μας πιάνουν
    Αχνά έστω, έναν μικρό Σταθμό Ελπίδας,…
    Σου στέλνουμε την αγωνία μας
    Τη ματωμένη Πίστη μας
    Την ανόητη αισιοδοξία μας
    Τη μοναδική, μοναχική μας πορεία,
    Τη σιωπηλή υποχώρηση μας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες
    φορές οι εχθροί μου...
    ...Ήρθαν με τα χρυσά σιρίτια τα
    πετεινά του Βορρά και της
    Ανατολής τα θηρία...
    ...Για μας, για μας το ματωμένο
    σίδερο κι η τριπλά εργασμένη
    Προδοσία...
    Οδυσσέας Ελύτης

    .Στο σύνορο της σιωπής, καθώς οι άνθρωποι σωπαίναν και καθένας λογιζόταν μόνο τον εαυτό του,χωρίς να τον αναγνωρίζει, τη φωνή με τις πνιγμένες αλήθειες αφουγκράστηκαν κάτω από τα σπίτια και τους δρόμους...που ήξεραν.
    Το σπέρμα έφτασε στην πολιτεία με ένα στήμονα που για την αξεδίψαστη θυσία ξέφυγε από τον κάλυκα...
    Ολόγυρα σ΄εκείνον τον κάλυκα, ο Μεγάλος Έρωτας της Επανάστασης...
    κι έρωτες ελπίδων, εκατομμύρια πόνοι, όνειρα και προσδοκίες αλλάζαν φρουρά και δεν παραδίνονταν ούτε ποτέ θα παραδοθούν στην ημερομηνία του τέλους...
    ...Ήταν Νοέμβρης, στις 17, ήταν Νοέμβρης στις 17 στα 1973. Ήταν παιδια,ήμασταν παιδιά, ωραία παιδιά
    ...Θάνατος μαζί κι Έρωτας,
    Θάνατος μαζί κι απόφαση


    Όμως τίποτα δεν πάει χαμένο...
    ...΄Ελα μαζί να ιδρύσουμε τα όνειρα...
    ...Έλα μαζί απ΄την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα...
    Ο.Ε
    Φαίδρα σ΄ευχαριστώ, πραγματικά δεν υπάρχουν περιθώρια για συμβιβασμούς.

    Βασίλη μου, η αυριανή μέρα που ήταν τότε τόσο σκληρή και πικρή,μετά από 10 χρόνια,έδωσε φως κι ελπίδα με τη γέννηση της αγαπημένης μας κόρης, καταπραύνοντας την οργή για την πολλαπλή προδοσία.
    Σε φιλώ και σε περιμένω
    Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ιάκωβος Κουμής(26)
    Σταματίνα Κανελλοπούλου (21)
    Μιχάλης Καλτεζάς (15).....


    Oι Νεοι που δεν τους επνιξε η ληθη...

    ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΣ ΜΑΤΩΜΕΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ...
    ΜΕ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΥΣ....



    Ααπημένε Συντροφε στην πολυπαθη λευτερια....


    ΜΝΗΜΗ, ΜΝΗΜΗ, ΜΝΗΜΗ...
    με αιμα που σταζει νωπο ακόμα...



    ..................................


    ΛΟΥΚΙΑ....ΒΑΣΙΛΗ....
    Αγαπημενοι μακρινοι...

    ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΗΝ ΠΡΙΓΚΗΠΙΣΑ....ΣΑΣ

    ΣΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ....να ΓΕΝΝΗΣΕΤΕ ΖΩΗ


    φιλι.... μακρινο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαρίνα μου, Αγαπημένη Συντρόφισσα Ελευθερίας
    Ευχαριστούμε
    Ευχαριστούμε
    Ευχαριστούμε,…

    Για τη θύμηση
    Για την υπόμνηση
    Και το μικρό Προσκλητήριο Ηρώων
    Συνεχιστές Ματωμένης Εξέγερσης,…

    Εδώ
    Από Εδώ
    Ως Εδώ
    Θα’ ναι μια τέτοια Μέρα
    Άγια Μέρα
    Που θα γυρίσει το πρόσωπο
    Ο Χρόνος
    Θα οπλίσει
    Και θα τιμωρήσει ,
    Την ψευτιά
    Την προδοσία
    Την ισοπέδωση,…

    Μια μικρή σφαίρα
    Θέλω να είμαι μέσα στην ολόχρυση στριφογυριστή θαλάμη
    Ευθύβολα να ξεχυθώ και να δικαία να χτυπήσω,....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»