Ενθύμια τρένα

Στην Όλγα που ονειρεύεται «…ένα πατρικό με αναμνήσεις και ενθύμια…»

Μεγάλωσα μέσα στα τρένα
Πρωτο-περπάτησα πάνω στις ράγες
κοντά σ’ ένα φυλάκιο σε μια ισόπεδη διάβαση
Τις πρώτες λέξεις που έμαθα ήταν «στρωτήρα», «στριφόνια», «Γερμανέζα» «Γιαπωνέζα», «Δρεζίνα»
Έμαθα τους αριθμούς από τα δρομολόγια
«το 305 έχει καθυστέρηση» ή «θα κάνει διασταύρωση με το 303 στη Γαστούνη»
Έμαθα να μιλώ με κώδικές
χτυπώντας τα σύμβολα του Mors, στον παλιό τηλέγραφο του Κοσμά

Η εναλλαγή των βαγονιών ήταν παιχνίδι
Πηδούσα πάνω τους και ταξίδευα,...
Σε κοντινούς προορισμούς στην αρχή
Σε πιο μακρινούς αργότερα
Καθώς είχα γίνει φίλος με τους μηχανοδηγούς,
τους προϊσταμένους αμαξοστοιχίας,
τους κλειδούχους,
τους εργάτες γραμμής, τους αρχιεργάτες,
τους εργοδηγούς,...

Είχα μάθει να τα ακούω,
να τα ξεχωρίζω από μακριά
να καταλαβαίνω τους αναστεναγμούς τους,
και να νιώθω το φορτίο που κουβαλούσαν
από τη ράθυμη βραδυπορία τους,…


Τα τρένα περνούσαν,
γρήγορα και τα χρόνια

Μεγάλωναν, μεγάλωνα

Συνέχιζα να παίζω μαζί τους,…

Φορούσα το κόκκινο πηλίκιο του σταθμάρχη
και τους έκανα σινιάλο να ξεκινήσουν,…

Έφταναν, έκαναν μανούβρες και ξεκινούσαν κάθε μέρα
πάντα καθυστερημένα, αλλά πάντα στην «ώρα τους»,…

Έτσι έκλεισε μέσα σε μια στιγμή μια όμορφη εποχή 15 χρόνων,…


Έπειτα ήρθε ένα μεγάλο φανταχτερό τρένο, ξένο
Πρώτη φορά σταματούσε στο μικρό σταθμό μας

Ανέβηκα

Για λίγο είπα,… να παίξω
Και δε γύρισα ποτέ πίσω

Τώρα γερνάω μακριά από τα τρένα και τους σταθμούς

Στον άδειο σταθμό
Μόνο ο Σταθμάρχης έχει μείνει,
μετράει τα ένσημα για τη σύνταξη

Χωρίς εκδοτήρια
Χωρίς εισιτήρια
Χωρίς ταξιδιώτες
Χωρίς δρομολόγια

Μόνο μ’ έναν επιβάτη

μηχανικά κοιτάζει συνέχεια το ρολόι του
μάταια πασχίζει να το συγχρονίσει με το μεγάλο σπασμένο ρολόι του σταθμού
ολοένα τακτοποιεί τη βαριά βαλίτσα του

άδεια είναι όμως,….

..........................................

Create a MySpace Playlist at MixPod.com

Ιδανικός κι ανάξιος παραλήπτης

Άλλη σιγουριά δεν ακουμπώ
Παρά του ταξιδιού
Σαν δυό παράλληλες
Σε ξέφρενο ρυθμό παραμιλητού

Άλλη φωτιά δεν σου κρατώ
Παρά μονάχα άλικου φιλιού
Σαν δυό πυρακτωμένες ράβδοι
Στ’ άγριο σφυροκόπημα αμονιού

Άλλη μαχαιριά κρυφή δε σου φυλώ
Παρά την αργυρή του φεγγαριού
Όταν στη λάμα του λήθη αστραποβολά
Καθώς το νήμα κόβει μ’ ότι σε κρατά μακριά
…………………………………………………….

η φωτογραφία είναι της αγαπημένης μου φίλης Χριστίνας Τζουμανίκα
τραβηγμένη στο Buenos Aires με Canon EOS 30D στις 27/4/2008


.......................................................................................................................

Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com

Αρχαία Μελάνη

«Μπορείς να μ’ εξαιρέσεις δι παντός από το τυχαίο;»

Φαίδρα Φις

Άσε μένα, το τυχαίο υμνώ
πάντα και τώρα
υπνοβάτης
και την εξαίρεση σου προκαλώ
παράθεμα και λήμμα
στον άπειρο τόμο σου
γράψε και προσπέρασε
κι άσε μένα
επιβάτης
την άγνωστη μέρα
μαριονέτα να κινώ


Μετράς;
Μπορείς ακόμα και μετράς;
Τον κεραυνό;
Με το καλό και το κακό;
Και σωτήριο
Τον άσωτο και τον παρανοϊκό;

Σφραγίζω τρύπιες φωνές
Τα Μαύρα χαμένα
Το Κόκκινα γραμμένα
Σφυρίζω μικρές ιαχές
Φτύνοντας επετειακές
εκδόσεις
μιζέριας και ματαιοδοξίας

Κρατάς; Ακόμα
Λαβή από Σουγιά
Και αίμα;
Κι εκείνο το ξυράφι;
Αγκαλιάζεις κορμούς
Σάπιους φλοιούς σκαλίζεις
Οργή βαθιά ποτίζεις
Και χαρακώνεις,…

Κοιτάς;
Μπορείς ακόμα και κοιτάς;
Μακριά
Τα Μάτια
Εκεί στο θάνατο κρυμμένα
Που έρχονται πάνω σου
Από παντού σταλμένα

Ταξιδεύω μακριά
Στα μαύρα Λόγια σου
Στα άσπρα σου χαρτάκια
Αυτά που δεν είναι για μένα
Αλάθητα με σημαδεύουν
Καρμπόν
Βαθύ, ασχημάτιστο,
Στίγμα απύθμενο κι απρόβλεπτο

Κι η Μελάνη που σκορπάς
Αδιάφορα, μπορεί να ορίζει;
Κι απόνερα από λεβάντα
Τυχαία από άτυχα
Συρροή από μοναδικό
Μπορεί;
Σοφά να διαχωρίζει;

Μπορείς ακόμα
Τ’ όνειρο ν’ αγαπάς
Και ξύπνια να το κυνηγάς;
Να αποστρέφεις χίλια δώρα ακριβά
Και τα μικρά και τα θολά
Αυτά να λαχταράς κι ας τα’ χεις
Απίθανα χαμένα

Κι ισόβιο με καταδικάζεις
Σαράκι στο παροπλισμένο εντός μου
Άχρηστο Σκαρί
απ’ την αρμύρα σάπιο κι αταξίδευτο
ποινή μικρή
ασέβεια ακριβή
εγρήγορση,... πυροδοτεί

Κι έκρηξη
συγκινεί
παρακινεί
κι απογειώνει

...........................................................................................

βασισμένο στη μελάνη http://hrtstvrs.blogspot.com/2008/11/blog-post_18.html
της φίλης μου Φαίδρας Φις

............................................................................................

η φωτογραφία είναι της αγαπημένης μου φίλης Χριστίνας Τζουμανίκα
τραβηγμένη στο Buenos Aires με Canon EOS 30D στις 26/4/2008

Γράμμα από μακριά

Καλησπέρα Δάσκαλε,

Παεί καιρός τώρα που ανακάλυψα το ιστολόγιο σου και παρακολουθώ τις αναρτήσεις σου, διστάζοντας ωστόσο να συμμετάσχω ενεργά, αν και τόσο μου έχεις λείψει όλα αυτά τα χρόνια που ζω μακριά από την πόλη μου. Λόγος του δισταγμού μου αυτού, κυρίως το ότι ένιωθα ξένη προς όσα αποτελούσαν θέμα των συζητήσεων. Μόνο μία φορά μετάνιωσα για το ότι δεν επικοινώνησα μαζί σου, όταν μία Κυριακή, όντας προφανώς στο φροντιστήριο για μάθημα, παρουσιάστηκες κουρασμένος και ίσως, κάπως απογοητευμένος. Έπρεπε να σου γράψω για να σου πω ότι, Δάσκαλε, έχεις σίγουρα δώσει έως τώρα πολύ περισσότερα σ’ εμάς από ό,τι θα είμαστε ποτέ σε θέση να σου εκφράσουμε, αλλά είναι σίγουρα πολλά αυτά που ακόμη έχεις να δώσεις. Μα πάνω από όλα Δάσκαλε, είμαι σίγουρη πως, αν δε μπορείς να είσαι αυτό άκριβως, ο Δάσκαλός μας, θα μαραζώσεις, δε θα έχεις λόγο ύπαρξης, γιατί αυτό που κάνεις είναι ο αέρας που γεμίζει τα πνευμόνια σου, είναι η ίδια σου η ύπαρξη. Και πιστεύω πως, όσοι υπήρξαν κάποτε μαθητές σου σε κουβαλάνε μέσα τους για πάντα. Με μένα τουλάχιστον αυτό συμβαίνει!

Η χθεσινή σου ανάρτηση, την οποία είδα σήμερα, με συγκίνησε πολύ γιατί οι φωτογραφίες της Δάφνης με τις φίλες της μου θύμησε τον εαυτό μου κάποια χρόνια πριν. Ηταν σα να έβλεπα εμένα, τη Σύλβια, τη Σοφία και τη Ρένα, να χαμογελάμε ξένοιαστα σε στιγμές ανεμελειάς. Τελικά, αν και ήμουν η μόνη που έλεγε ότι δε θα με πείραζε να επιστρέψω στην Ηγουμενίτσα, η ζώη πήρε άλλες αποφάσεις και να ‘μαι τώρα να αρκούμαι σε λίγες τηλεφωνικές επικοινωνίες και πιο σπάνιες συναντήσεις με τις λατρεμένες μου Σοφία και Σύλβια που τελικά επέστρεψαν.
Σε λίγες μέρες το κοριτσάκι σου έχει τα γενέθλιά της! Να τη χαίρεσαι και εύχομαι να είναι γερή και, όπως ο πατέρας της, να έχει πάντα τη δυνατότητα να κάνει αυτό που τη γεμίζει και που αγαπά.

Και κάτι τελευταίο, το οποίο ουσιαστικά ήταν ο λόγος που αποφάσισα να σου στείλω αυτό το μήνυμα. Μη δίνεις σημασία στους μικρούς και μίζερους ανθρώπους της όμορφης μικρής μας πόλης. Για αυτούς, που δε θέλησαν ποτέ να αφιερώσουν μια στιγμή τους για να δουν πόσο ξεχώριστος και υπέροχος είσαι, θα είσαι πάντα το διαφορετικό που ταράζει την ηρεμία του καθιερωμένου, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται. Για όσους όμως είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν στην τρυφερή ηλικία των μαθητικών χρόνων είσαι το τόξο που τους έδωσε την ώθηση και τους καθοδήγησε στο να βρουν και να κατακτήσουν το στόχο τους, ο μοναδικός αυτός άνθρωπος τον οποίο πάντοτε θα ευγνωμονούν, θα σέβονται, θα θυμούνται και θα αγαπούν!


Να ‘σαι πάντα καλά, Δάσκαλε
Στέλλα Μίσσιου
(τμήμα Δ’ Δέσμης 1995 μαζί με τους Ντόστα Σύλβια, Χαντζάρα Χρήστο, Παπάζογλου Γεωργία)

......................................................................................................................................

Είδες τι βρήκα
Το χειρόγραφο είναι της Ρούλας Χρηστάκη 

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ
(Απόσπασμα)
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησιές χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι,- πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου-

17Νοεμβρίου

Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς ∙ πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι –
ποιος θα πει: περιμένω μες απ’ το μέσα μαύρο;
μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο ∙ κόκκινο σύρμα, κόκκινο
πουλί
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,
πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;
πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ

Στο νεκρό δάσος

Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλομά φανάρια στους δρόμους
προσπαθώ ν’ αναστήσω.
Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές
σε μυστικές συνεδριάσεις
τα ονόματα που οδήγησαν
όλα δολοφονούνται.
Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι
ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις
σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται
χειραψίες
φριχτά υπομνήματα
Παρευρίσκονται στις γιορτές υποκλίνονται-
Τώρα πεθαίνουν



Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές.
Ω Τέλμαν Τάνεφ
παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες
δαφνοστεφείς ήρωες
μυθικά πρόσωπα
ελάτε.

Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν
ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας
οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις
οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται
κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας
μας περιπαίζουν.
Εγώ έχω μέσα στη θύμηση μου
την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες
με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.
Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε
τη νύχτα τον Λένιν
τον έξαλλο Μαγιακόφσκι που πυροβολούσε
τους υπουργούς
τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.


Πως βγήκανε πάλι απ’ αυτή τη φωτιά
ο Κος Διευθυντής
ο διπλωματικός ακόλουθος
ο Κος πρέσβης;
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;


Πως θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
Ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973

ΕΠΑΙΖΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ

Του Ολύμπιου Δαφέρμου

Βουτιά λοιπόν στη νοσταλγία
Βουτιά στων νιάτων σου τις «κουζουλάδες».
Στην ομορφιά των ονείρων που έμοιαζαν αληθινά.
Στα οράματα που μίσεψαν.
Τότε, που έπαιζες με την Ιστορία χωρίς να το ξέρεις.
Τότε που η αξιοπρέπεια ήταν αυτονόητη και η ανιδιοτέλεια στάση ζωής
Τότε που η αντίσταση σε απογείωνε και η αλληλεγγύη σε δυνάμωνε.
Τότε που οι αρχηγοί καταργήθηκαν και η εξουσία έμεινε ορφανή.
Μ’ ένα κίνημα με βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο αυτόνομο συμμετοχικό
Δίχως καθοδηγητές και οπαδούς
Μ’ ένα κίνημα που συνυπήρχαν:
Η δημοκρατική λειτουργία με την αποτελεσματικότητα
Η συμμετοχή με τον αυτοπροσδιορισμό και τη χειραφέτηση
Το πολιτικό ήθος με την αγωνιστικότητα
Η αντιπαράθεση με τη σύνθεση
Η αυτοοργάνωση με τις κομματικές οργανώσεις
Ο σεβασμός στους ανθρώπους με την πρωτοβουλία
Η τόλμη με την ευγένεια

Και τώρα ψάχνουμε και βρίσκουμε το κενό
Λες και πέρασαν 200 χρόνια από το Πολυτεχνείο
Τόσο πολύ άλλαξαν τα Πράγματα!
Τώρα το φωτεινό μέλλον, το μέλλον με τις υποσχέσεις απουσιάζει
Πήρε μαζί του τις ελπίδες, τις ιδεολογίες τις αξίες και τα οράματα.
Το παρόν διαστέλλεται
Γέμισε υλικές απολαύσεις
Ελπίδες και οράματα δε χωρούν
Τα θέλουμε όλα, τα ηδονικά, τώρα
Ο θάνατος καραδοκεί
Ο χαμένος(χωρίς να το ξέρει) άνθρωπος καταναλώνει
Και «ονειρεύεται»
Καταναλώνει άρα υπάρχει
Καταναλώνει ώσπου να καταναλωθεί και ο ίδιος
Ονειρεύεται τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό
Ουρά στα προπατζίδικα!
Το κέρδος τα σκεπάζει όλα.





.........................................................................................

Ο Ολύμπιος Δαφέρμος είναι διπλωματούχος Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος του ΕΜΠ, στέλεχος του Αντιδικτατορικού Φοιτητικού Κινήματος Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου
Είναι συγγραφέας βιβλίων- μεταξύ άλλων «Όνειρο ήταν»_ εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2003. «Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα» _ εκδόσεις Γαβριηλίδης, 1999

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγούν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που του είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω απο τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.
Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που’ λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντας οι Άλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν. Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου. Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Και χτυπούσανε όπου νά’ ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, περ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.

Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν.
Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.
...............................................................................

Create a MySpace Playlist at MixPod.com

Αν μιλούσε η Σκιά

Αν μιλούσε η κρυφή Σκιά
Θα ζητούσε φωτιά ν’ ανάψει
Δίκαιο ραβδί ν’ αρπάξει
Βόλια γλυκά να τραγουδήσει
Και να κάψει

Αν μιλούσε η σοφή Σκιά
Θα απαιτούσε
αέρα καθαρό ν’ ανασάνει
να σηκωθεί ψηλά
και κάστρο απόρθητο να χτίσει

Αν μιλούσε η τρελή Σκιά
Θα ταξίδευε μακριά
Μόνη ή με συντροφιά
Θα ζούσε με λίγα δανικά
Θα πέταγε αστεία και καμβά

Αν μιλούσε ήσυχη Σκιά
Θα παρακαλούσε για ένα
Χειμωνιάτικο απόγευμα
μονορούφι να το πιει
Και ένα ζεστό φιλί για να χορτάσει

…………………………………………
Αν μιλούσε η αυτόχειρη Σκιά
Θα ζητούσε μια ματιά
κι ένα ποίημα λάγνο
για να κρεμαστεί
ένα φως αρνητικό
γυμνή για να σταθεί
μπροστά του
και μια για πάντα να καεί..
…………………………………………….
Στην Ευαγγελία http://evaggelia-p.blogspot.com/
που με προσκάλεσε,…
Στο περίεργο αυτό παιχνίδι με την άλλη μας σκιά,
Την σκοτεινή αθώρητη πλευρά μας,…

Πιστός όπως πάντα,στις αρχές μου, παραβαίνω τους όρους του παιχνιδιού και
δεν προσκαλώ κανέναν να παίξει,...

Ας τους αφήσουμε λοιπόν

«Διπλή κατεδάφιση στον αέρα…..»

Μάσκα, το πρόσωπο κρύψε
Άδειο προσωπείο σήκωσε
Κατάθεσε ψυχή
Πάρε άνυδρο τόπο

Ευχολόγια και πετραχήλια
Ελέησον υποκρισία

Δάκρυα εκτροφείου, Υψηλής παστερίωσης

Λίστες Συνταχτείτε
Ληστές Φυλαχτείτε
……………………………………………..

Ας τους αφήσουμε λοιπόν
στην ησυχία τους
να κάνουν ήμερους περιπάτους
στα σκοτεινά,
ντυμένοι συγκίνηση «παραλλαγής»
στα στέκια γυμνοί να συναντιόνται
ν’ ανταλλάσσουν στεγνές φιλοφρονήσεις
και κρύες αγκαλιές
στα στόματα στεγνοί να ντύνονται
υποκρισία

έχουν πολλά δάκρυα στο ψυγείο φυλαγμένα


Ας τους αφήσουμε, λοιπόν
αίμα να ανταλλάσσουν με ρίμα
υποταγή, με σατέν σιγή
κι η πίκρα να γίνεται ποτάμι

αδιάφοροι και διαφορετικοί

θα σας συναντήσω, αγαπημένοι μου
θα σας συναντήσω, απέναντι
θα είμαστε τότε μακριά
από όλα αυτά
μακριά, κι ίσως απέναντι

μικρά θα φαντάζουν όλα τότε
και θα χαμογελάμε

Σαν να βλέπουμε
μικρό παιδί ασυνάρτητα
ήχους να αναπαράγει,
και τις ζωγραφιές του
άτακτα στο χώμα ν’ απλώνει
να ξαπλωθεί ο ήλιος, να γυρίσει
και την αγκαλιά ν’ ανοίγει
στριφογυρνώντας
να ζαλιστεί το ψέμα και να δύσει

θα σας συναντήσω αγαπημένοι μου
θα σας συναντήσω, εκεί,…
………………………………………………………………………………
με αφορμή το "άνυδρο τοπίο" της Σοφίας

Για Σένα Μόνο

Για τη Δάφνη

«Μικρέ μου Πρίγκιπα
Κοιμήσου στον πλανήτη σου
Εδώ τα τριαντάφυλλα είναι πλαστικά»

MICHELE ΜΠΑΣΤΙΑ_ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΜΙΑ ΙΘΑΚΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ 2008………………………………………………………….
Ήρθες Αγαπημένη μου Κόρη
Ήρθες μονάκριβη μου
Εσύ που η ματιά σου βαθιά χαράσσει την ψυχή μου
Εσύ που
Κάθε πέρασμα σου από εδώ χαρά μεγάλη μου δίνει
Και ευθύνη εγείρει, φόβο μέγα προκαλεί,…
βάρος ασήκωτο η απόρριψη σου
θάρρος ανείπωτο η κριτική σου ματιά
αλλά και επιβεβλημένο καθήκον,
να περνώ κάθε φορά
τον πήχη που η ακριβή σου παρουσία ορίζει

Είμαι εδώ, περηφάνια μου
Είμαι εδώ
«Μόνος, μόνος, μόνος
Απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του κόσμου.»

Όχι τώρα όμως
Τώρα είσαι Εσύ εδώ
Ναι είσαι εδώ και χαίρομαι
γιατί η δική σου ματιά
δεν είναι ματιά εισαγγελέα
δεν είναι κόλπο ανακριτή
ούτε παιδονόμου προσταγή

δεν είναι νυχτερινός περίπατος
της υψηλά ιστάμενης υποκρισίας

Είμαι εδώ και κραυγάζω

«…Παραμένω εν πλήρει συγχύσει αθώος.»
Νιώσε λέει η κραυγή
Σε λίγο
Τα λόγια μας θα μαζέψουν τα όρνια
θα καθίσουν τη λεία να γευτούν
Να λειάνουν στην άοσμη αφή τους
Τον δυόσμο που ανθίζει στη μιλιά μας

Και τι μ’ αυτό;
Σήμερα θα γράψω με ροζ γράμματα
Για σένα Αγαπημένο μου κοριτσάκι,…


Αφήσαμε πολλά όμορφα χρόνια να φύγουν
Ίσως τα καλύτερα
Και το φταίξιμο είναι δικό μου,
_εσύ μικρούλι μου δεν ήξερες_
Κι εμείς τι όμορφα τα φτιάχνουμε τα χρόνια
Τις στιγμές, τι όμορφα κεντάμε, αυτές τις λίγες
Όλα με ησυχία κι αρχοντιά
Με αγάπη και ελευθερία
με μια ματιά, χωρίς καν να κοιταζόμαστε
Περπατάμε δίπλα δίπλα, ώρες ατέλειωτες
χωρίς να μιλάμε και λέμε τόσα
χωρίς να κοιτάζουμε και βλέπουμε και πονάμε βαθιά

Και τώρα ξέρω, ότι με ξέρεις καλύτερα
το νιώθω
Και πόσο μ’ αρέσει, που
Από σένα πια, δεν μπορώ να κρυφτώ
Κάθε λέξη μου, αθώα αιχμαλωτίζεις
Κάθε φράση μου, εύστοχα αντιστοιχίζεις
Κάθε απώλεια μου, δυναμικά αποχρωματίζεις
Κάθε ενοχή μου, δίκαια ξεγυμνώνεις
Κάθε ανάγκη μου, φωναχτά αποκαλύπτεις
Και πόσο μ’ αρέσει που τώρα ξέρεις,…
Και κοντά σου δε φοβάμαι πια να αφεθώ
Γιατί ξέρω ότι όλα είναι δικά μας κι όλα είναι ίδια μας
Αχ πόσο μοιάζουμε μικρό κουγιαμπαλάκι μου
Σε όλα, με όλα
Αρνητικοί στην Αρχή, μέχρι αυτοκτονίας αντίθετοι
Υποταγμένοι και σιωπηλοί
Παρορμητικοί κι Ασυγκράτητοι στη συνέχεια
Κι όποιον πάρει ο χάρος
Μέχρι…. Την κορυφή
Κι ύστερα,…
Η βουτιά, Πριγκίπισσα μου
Μετά έρχεται η βουτιά από ψηλά,…
Αυτό δε στο έμαθα καλά, δε στο έκρυψα σωστά ,
το βλέπεις όμως μόνη σου
Γιατί κι εγώ τώρα πέφτω,…
Κι είναι ωραία ψυχή μου
Μέχρι που;
Ποιος ξέρει;
Ανάλογα το πόσο ψηλά φτάσαμε, καρδιά μου
Ανάλογα το πόσο βαθιά ψάξαμε
Το πόσο βαριά ασεβήσαμε
Το πόσο μακριά κοιτάξαμε….
Μη χαμπαρίζεις όμως εσύ
Ξέρεις,… Ανυπακοή και Πείσμα

Η ευχή μου, Αγαπημένη μου
Και η παρακαταθήκη μου
Αγάπα Πέρα και Πάνω
Τα χέρια άπλωσε κάτω
Κυλίσου και πόθησε
Ασέβησε όσο αντέχεις
Ψάξε όσο τα νύχια σου μπορούν να σκάψουν
Πέτα όσο τα φτερά σου να καούν
Κοίτα μακριά όσο η κορυφή να σβήσει
Και πέσε καρδούλα μου
Πέσε όμορφα και δυνατά
Γιατί «η πιο μεγάλη ώρα μας, είναι η κατηφόρα μας»
………………………………………………………….
«,…Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι για να λές υπομονή
Όμως για μένα είναι αργά, να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά, να κάνω υπομονή
Θα περιμένω άλλες μέρες

Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
Και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω

Θα περιμένω άλλες μέρες»
Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ΚΙ ΑΝΤΕΧΩ!!!!
Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΩ!!!!
Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΜΑΘΑΙΝΩ!!!

Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ!!!
…………………………………………………………
Σε λίγο θα βουτήξω, για την τελευταία δίωρη μοιρασιά,…
Δίκαιη τελικά που είναι η ζωή, αφού

«Ο καθένας παίρνει την ελευθερία που του αξίζει, δηλαδή την ελευθερία που κατακτά!!»

όμως εγώ,... "αγαπάω κι αδιαφορώ,..."


παίζουν τ' αγαπημένα σου

Create a MySpace Playlist at MixPod.com

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

ΣΤΗ ΔΑΦΝΗ

Είπα και φέτος
το δίχως άλλο , πως θα μιλήσω!!
Φέτος που σ’ αποχαιρετώ!! ξανά
Φέτος που σε ζηλεύω!!
Φέτος που μεγάλη όντας, Φεύγεις!!
Φέτος που γρήγορα-γρήγορα
Χωρίς καν να το καταλάβω έγινες Γυναίκα Μεγάλη
Κι εγώ έγινα κιόλας Μεγάλος Πατέρας!!
Πατέρας, που σε ξεπροβοδίζω στον Κόσμο!!
Στον Κόσμο της Επιστήμης και της Γνώσης!!
Πατέρας, που σε ξεπροβοδίζω στον Κόσμο!!
Στον Κόσμο της Ζωής!!
Της Γλυκιάς και της Πικρής Ζωής!!
Μεγάλη Παντοδύναμη!!
Μεγάλη, Παντοδύναμη Κι Ωραία!!
Με ωραία Άριστα στους τοίχους κρεμασμένα!!....
……………………………………………………….
Σταματώ εδώ,….
Εσύ ξέρεις τη συνέχεια,…..
…………………………………………………………..

Το τραγούδι που ακούγεται : ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ
Είναι αφιερωμένο στην Αγαπημένη μου Πριγκίπισσα
Στη Μοναδική μου και Μονάκριβή μου Δάφνη
Άλλη μια κορυφή κατέκτησες καρδούλα μου,…
Που θα φτάσεις ψυχή μου;
Πόση χαρά και περηφάνια ακόμα θα μας κεράσεις;

Οργή Σημαδεμένη του Κόκκινου Νοέμβρη
Του Ασυμβίβαστου Κραυγή

Πέτα ψυχή μου!! Πέτα Ψηλά
Πέτα και μη σε νοιάζει
Πέτα και πίσω μη κοιτάς,….

Σήμερα Τρίτη 4 Νοέμβρη 2008

………………………………………………
οι φωτογραφίες είναι από το μεσαιωνικό Lancaster
που για ένα χρόνο σχεδόν, ζεστά σε φιλοξένησε,….
Για να θυμάσαι,...

..................................................................................

Οι 4 χάριτες του Lancaster!!!
Χριστίνα, Κωνσταντίνα, Στέλλα, Δάφνη
Συγχαρητήρια!!!!
Και σας ευχαριστούμε όλοι, πολύ!!!!
Πάντα τέτοια και καλύτερα!!!!
.......................................................

Create a MySpace Playlist at MixPod.com

ΘΑ’ ΡΘΟΥΝ ΜΕΡΕΣ

Θα ’ρθουν μέρες

Του Οδυσσέα Ιωάννου.

Άλλαξε ο αέρας, το φως καθαρό
ήμουνα πέτρα και είμαι νερό
γίνομαι ένα με όλους μαζί
βλέπω να βγαίνουν οι πρώτοι καπνοί

Θα ’ρθουν μέρες
Άγριες μέρες
που οι αλήθειες θα σκίζουν σαν σφαίρες

Και οι νίκες
Άγιες νίκες
σαν μαχαίρια θα βγουν απ τις θήκες

Πάλι ανοίγει ο καιρός
άσπρα ρούχα και ήλιος ζεστός
μπαίνω μέσα σ αυτή τη γιορτή
φως τα χρόνια και γλύκα η ζωή.

……………………………………………………..

Μουσική Θάνου Μικρούτσικου
Από το δίσκο "Πάμε Ξανά Απ' την αρχή"

Create a MySpace Playlist at MixPod.com