«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Το τραγούδι που χλευάζει την ελπίδα








(Θα αφήσω το απελπισμένο τραγούδι του Neruda… στην ομορφιά του και στην απελπισία του…)

Και θα γράψω κάτι άλλο….



Η καρδιά μου ζωσμένη κωνικές υπερβάσεις
Κι η Θάλασσα θαρραλέα αποκαλύπτει την ηλικία της

Ώρα να κλάψουμε για ένα ακόμα ναυάγιο;
Ώρα να φεύγουμε!

Συνεπαρμένος από τα ταξίδια
Απελευθερωμένος από τους κάβους

Ώρα να χαμογελάσουμε στην Αυγή
Ώρα να ονειρευτούμε

Μαγεμένος από τις Κορυφές
Ατρόμητος μπροστά στην Αλλαγή

Όλα τα βήματα στον έρωτα
Όλα τα θέλω στον πόθο

Μυστικός έφηβος παραφυλάει
Ασταμάτητος κι ασυμβίβαστος

Όλη η ενέργεια στο φως
Όλο το μέγεθος αναμετριέται με τις σκιές

Πρησμένες φλέβες ακούραστες
Μέλη τεντωμένα στην απόλαυση

Όλη η αλήθεια δίκαια μοιρασμένη
Όλη η έξαψη χυδαία φυλαγμένη

Ζωή διπλή στο τέλος
Άδικη μοιρασιά επιστρέφει την ανάγκη

Ζωή απλή στο φως
αποστρέφει το πρόσωπο στις σκιές
στους κρυψίνους 

Ώρα να ακούσουμε τη Θάλασσα
Ώρα να αισθανθούμε την ανατριχίλα

Απλοί κοινωνοί της Εικόνας μας
Μας επιστρέφουν άδολη αποδοχή
Μας επιστρέφουν βαθιά χαμόγελα

Ώρα να ακονίσουμε σπαθιά και λόγια
Ώρα να τραγουδήσουμε

Η Σάρκα δε λαθεύει
Το μαγικό νερό ανατρέπει

Ώρα να μοιράσουμε και να μοιραστούμε
Ώρα να δούμε τα χέρια μας παντού ν’ απλώνονται

Η Είσοδος εκπληκτική στην απροσπέλαστη μαγεία της
Η Αίσθηση ακινητοποιεί το Χρόνο

Ώρα να αναμετρηθούμε με τη φθορά
Ώρα να ξιφομαχήσουμε

Η Απλότητα στον κόμπο
Απέλπιδα προσπάθεια ξεθυμαίνει στο κενό

Ώρα να τρυγήσουμε μέλι
Ώρα να γευτούμε φιλί

Η παλιά συνήθεια αντιστέκεται
Όλα τα σπίτια χτίζουν ερείπια εμπόδια

Ώρα να λαμπαδιάσουμε το χτες
Ώρα να  κοιτάξουμε στα μάτια την εντροπία 

Η Νέα Γη γεμάτη ανατροπές και νεανικά λιμάνια
Ξεχνούν γρήγορα και συνηθίζουν

Ώρα να ανιχνεύσουμε τα όρια
Ώρα τα πεπερασμένα μας να γευτούν τ’ αθάνατο

Τα σχέδια τα οράματα και τα παχιά βιβλία
Χαμογελούν με φθόνο

Ώρα την ήττα τους να εννοήσουν
Ώρα την αντιστροφή να αισθανθούν

Τα κανονικοποιήμενα πρέπει
Εμβρόντητα φοβερίζουν

Ώρα να βγούμε στην επιφάνεια
Ώρα μαζί με τα πουλιά να λουστούμε στο φως


.............................................................................







......................................................................................................................

Υ.Γ. η πείνα η δίψα κι ο πόθος αντί να περιμένουν
τη μέρα της σύνθλιψης, είπαν σα ναρκωτικό να μουδιάσουν όλες τις μέρες κι όλες τις βρώμικες νύχτες ….
Να κατακτήσουν κάθε νευρώνα του εγκεφάλου
και ν’ αγκαλιάσουν κάθε χαμένη στύση

Αυτές να αφήσουν το στίγμα τους πάνω στην απώλεια
Πριν αυτή γίνει συνήθεια






Υ.Γ.2 
Οι φωτογραφίες από τα μαγικά κάδρα που μας χαρίζει ο κόλπος της Ηγουμενίτσας…. «το χαμόγελο μιας σαπισμένης πόλης…»



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»