«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Αποβίβαση _ Η 22η γενιά στο κατάστρωμα






αποχαιρετισμός στην τάξη του 2013 που ετοιμάζεται να  ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει μακριά






και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος…
σε μέρες, που ανέλπιστα, ξημέρωσαν όμορφες για μένα
γεμάτες ένταση, ενέργεια, αγωνία κι απίστευτη δύναμη για σας
και που είναι έτοιμες να ανατείλουν για όλους μας διαφορετικές

όλες αυτές τις ώρες που μ’ αφήνατε_ τόσα χρόνια_  ελεύθερο, φεύγοντας από το μάθημα και επιστρέφοντας στο σπίτι, για να ετοιμαστείτε για την επόμενη μέρα…. εγώ _ ό ίδιος πάντα και πάντα κάποιος άλλος «περίεργος» τύπος _ αλήτευα στα ξένα
σε μονοπάτια που δε βάζει ο νους σας…

εκεί, σε σοκάκια που δεν ταιριάζουν σε δάσκαλο μαθηματικών, 
σε πέλαγα βαθιά κι αταξίδευτα,   
στις λάσπες μέσα, συναντούσα 
τελειωμένους ποιητές ρακένδυτους, 
αχτένιστους  με καλοχτενισμένες όμως τις ρημαγμένες ρίμες τους, 
τους μέθαγα, 
τους κέρναγα καπνό απ’ τα αιχμάλωτα δικά μου στρατιωτάκια, κρασί φερμένο απ’ τη Χιλή … 
με πίστευαν και μ άφηναν για μια στιγμή να δώ 
κάτω  απ’ το φθαρμένο πανωφόρι τους,   
τις ζαρωμένες λέξεις, τις χίμαιρες που κουβαλούσαν στις άμετρες στροφές 
και έτσι τους έκλεβα τις φυλακές τους απ’ τα μάτια , 
έτσι κι αλλιώς ισόβια καταδικασμένος, τις φορτωνόμουν ο ίδιος 
και φώτιζα με την Άγια μου Άρνηση τις εξόδους διαφυγής…  

στο δρόμο για το γυρισμό 
περπατούσα σκυμμένος σκεφτικός,   
μιλούσα με τυφλούς ζωγράφους, 
άγγιζα τα πινέλα τους, 
μύριζα τα ανακατεμένα χρώματα τους, 
κι έβαζα μια νότα πορφυρό _ άναρχο κι ατίθασο_  
στην άκρη αριστερά, 
εκεί ψηλά στο περιθώριο του τελειωμένου τους καμβά

ξεχνιόμουν στα ροζιασμένα δάκτυλα 
πλανόδιων μουσικών, 
άκουγα, ζήλευα, 
φάλτσος κι άμουσος 
τσαλάκωνα τις ακριβές τους παρτιτούρες, 
μάταια προσπαθώντας να υποτάξω _ σαν να ήταν μαθηματικά _ 
τα κλειδιά του σολ, του φα τις αντιστίξεις 
και τις διέσεις, τα ημιτόνια 
και τις απίθανες οκτάβες τους   

έτσι μ’ έβρισκε το ξημέρωμα άγρυπνο, 
πεινασμένο κι αμήχανο 
κι οι άλυτες ασκήσεις με τραβούσαν πίσω…

την άλλη μέρα, την κάθε μέρα, 
στεκόμουν ξανά μπροστά σας 
ντυμένος με τα σπουδαία θεωρήματα,  
τα ιερά κι αιώνια σύμβολα 
και τους γητευτές και μάγους αριθμούς για παραπέτασμα, 
μα τόσο ξεδιάντροπα γυμνός από ζωή, πραγματική χαρά  και πάθη

κι όμως πίστευα πως είχα καταφέρει 
να κρύψω από τα αλάθητα μάτια σας 
εκείνη τη φωτιά που λύνει τα μάγια 
και συντηρεί το αιχμάλωτο 1/3 μου
που δε λέει να υποταχτεί

τώρα ξέρετε

ο δάσκαλος θα είναι πάντα εδώ
αλλά ποτέ ο ίδιος
θα φθείρεται,  θα λυγά,  θ’ αλλάζει
παραμένοντας πάντα ο ίδιος

θα πέφτει,  θα χτυπά
μα θα σηκώνεται ξανά
ως που η στάχτη του θα σηκωθεί στα πέρατα και θα σκορπίσει,…

Σας ευχαριστώ
Να ονειρεύεστε _ Να δραπετεύετε
Να ζείτε ελεύθεροι _ Να μην υποταχτείτε  

Μην κανονικοποιηθείτε _ μη λειάνετε τις γωνίες σας

Non Mollare Mai!!!




Ηγουμενίτσα 14 Μάη 2013

























Οι μέρες που ανέλπιστα ξημέρωσαν όμορφες για μένα είναι,  γιατί σ’ αυτόν το δρόμο που οδεύει η στρατιά μας  προς τη μάχη,  χαμογελαστή και αισιόδοξη,  μας παραστέκονται _ κι αυτό είναι μια ανέλπιστη χαρά _ ευχές και θετική ενέργεια παλιών και πάντα αγαπημένων μαθητών και ειλικρινών φίλων που όντας σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,  αυτές τις μέρες _ κάθε χρόνο η σκέψη τους μας επισκέπτεται, η φωνή τους μας συντροφεύει κι η αύρα τους κουράγιο μας γεμίζει κι απίστευτη δύναμη _
Η Ζωή από το Illinois, η Ελένη απ’ το Brighton, η Όλγα απ’ τη Λάρνακα, η Βίκυ από τον Πειραιά, η Δανάη απ’ τη Florida, ο Δημήτρης, Ο Λευτέρης, ο Θωμάς κι ο Ορέστης απ’ την Αθήνα και τόσοι ακόμα σιωπηροί συνοδοιπόροι, ενώνουν τις παροτρύνσεις τους και τη σιγουριά τους _ ότι ο δρόμος είναι στα πόδια μας και τα μονοπάτια αξίζουν, μόνο αν μονάχος σου τ’ ανοίγεις,….

Και έτσι αντέχουμε _ όχι την κούραση που έτσι κι αλλιώς δεν μας αγγίζει_  άλλα όλη τη βρώμα που ξεχειλίζει απ’ τα αλλοιωμένα ζόμπι,  με τα λαδωμένα πρόστυχα βλέμματα και τους μεταλλαγμένους θαμώνες τουρκικών παράπλευρων ζωών _ λαμέ  κι ευφάνταστων κλεμμένων και ψεύτικων ονείρων που αργόσχολα σουλατσάρουν στους διαδρόμους γυμναστηρίων και μεσημεριανών καθηκόντων…     

Venceremos!!! Αγαπημένοι Φίλοι

και τα όνειρα μας,  τους εφιάλτες τους θα σκορπίσουν   


17 Μάη 2013






3 σχόλια:

  1. Κάποτε, το 2000, ετσι ανοιξαμε κι εμεις τα φτερα μας...

    Σαν χτες μου φαινεται να ηταν οι μερες που περιπλανιομουν στην αγνωστη νεα γειτονια.

    Οι ανθρωποι που συναντουσα, που δεν ηξερα να βλεπω πισω απο ο,τι εβλεπα...., κι ακομη δεν εμαθα!!

    Το δισακι μου ομως το γεμισες με δυναμη να κρατω την ψυχη μου λευτερη, καθαρη, το αναστημα ορθο, να μη συμβιβαζομαι με τιποτε διαφορετικο απο κεινο που πιστευω, να εχω τα αυτια και τα ματια μου ανοιχτα σε νεα μονοπατια, να σκεφτομαι, να εξερευνω, αλλά, να μην αλλάζω, να μη χαλαω, να μην αλλοιωνομαι, να μην αναλωνομαι!!!

    Να ειμαι λευτερη!!! Και πως να σε ευχαριστησω αραγε;;;

    Καλό δρομο παιδια!!! Το δισακι σας έχει μέσα θησαυρους!!! Το νου σας μη τους χασετε!!!!

    Βικυ απο τον Πειραια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Σας ευχαριστώ.Να ονειρεύεστε _ Να δραπετεύετε
    Να ζείτε ελεύθεροι _ Να μην υποταχτείτε

    Μην κανονικοποιηθείτε _ μη λειάνετε τις γωνίες σας"

    Εμεις ευχαριστουμε .-
    Περασαν ΤΡΙΑ χρονια.
    Κι εγω ενας κοινος λοιπον,του "Καταστρωματος".
    Eιμαι κ εγω απ'αυτους,Εκεινους δηλαδη,
    που περασαν 2 χρονια στο λιμανι σας.
    Αλλοτε στη δουλεια,αλλοτε στο καπηλειο...
    ΝΑΙ προσπαθησα να το κερδισω το εισιτηριο.

    Λαβατε την ευθυνη,να μου βγαλετε εισιτηριο.
    Δεν ξερω ποσο κοστισε το δικο μου,
    ισως δε μαθω ποτε.Αδιάφορο μαλλον.
    Πάτησα κ εγω τα ατολμα,ακομα, ποδια μου
    σ'εκεινο το καταστρωμα.
    Άτολμα και τολμηρα συναμα.
    (Σταθηκα τολμηρος, μονο και μονο, λογω αγνοιας κινδυνου...)
    Ατολμα ομως,γιατι παραδεχομαι, πως αν ηξερα τι με περιμενει,
    ισως κατεβαινα...Μα μπαρκαρα.
    Και ΔΕΝ μετανιωσα για τιποτα.
    ΤΙΜΗΣΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩ ΑΚΟΜΑ το εισιτηριο .
    ΚΑΙ θα υπαρξουν κι αλλοι,ετσι πρεπει να γινει,ετσι θα γινει .

    Επιτρεψε μου να παρατησω το εξης.( ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ)
    Απο ποτε, Μας αρκει να μας θυμουνται οι παλιοι μας φιλοι? Κι αν μας εχουν προδωσει ?
    Ή μηπως το γεγονος οτι μας θυμουνται,
    ειναι ικανη και αναγκαια συνθηκη,πως δε μας προδωσαν???
    Επικινδυνη μια τετοια συνεπαγωγη.
    Μαλιστα με την προδοσια να ανηκει στο συνολο των τιμιων πραξεων.
    (Γινεται ? ναι , γιατι οχι ? ) Για του λογου το αληθες,
    Οι διανοητες μας διδασκουν :
    "ο τιμιος οππορτουνισμος, ειναι ο πιο επικινδυνος",Λενιν
    Αλλα,κυριε βασιλη,
    "ο πιο επικινδυνος οππορτουνισμος δεν ειναι ουτε ο αριστερος,ουτε ο δεξιος ,
    αλλα αυτος που υποτιμαμε...",Σταλιν

    Χαιρομαι για την σταση της φιλης Βικυς απο τον Πειραια.
    Ειμαι ομως στη δυσαρεστη θεση να σου ανακοινωσω τα εξης:
    ΔΕΝ τα καταφερες πληρως.
    Καποιοι,απο τους ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ,
    κανονικοποιηθηκαν.
    Δεν λειαναν απλα τις γωνιες τους,αλλα κατελειξαν σε μια σφαιρα,
    μια αδιαφορη μπαλα,αναγκαστικα ασταθης πλεον...

    Δεν το παραγνωριζω,επειτα απο σενα, φαγανε κλωτσιες.
    Κλωτσα κλωτσα, χαθηκε καθε γωνια.
    Ομως δεν αντισταθηκαν,δεν πολεμησαν.
    ΑΤΙΜΩΣΑΝ το εισιτηριο.
    Μεταμορφωθηκαν σε μπαλακι που κλωτσιεται εδω κι εκει
    για να βαλουν γκολ καποιοι λαθραιοι απο τον παγκο !!

    Εγω θα θυμισω δημοσια τα τελευταια λογια που ειπες,πριν σαλπαρω :
    "Εκει που θα πας,θα γνωρισεις τα παντα...
    Ανθρωπους καθε λογης..
    ΝΑ κρατας πισινη ."
    Καπως ετσι τα πες.
    Επιβεβαιωθηκες .

    "Να και οι προδότες.
    Έχουν σκάψει,
    Τον λάκκο του αδερφού και του γειτόνου.
    Μα ο δρόμος δεν θα τους ξεχάσει.
    Ξέρουν πως οι άλλοι τους γνωρίζουν.
    Τον ύπνο τους δεν τον ορίζουν
    Δεν ήρθε ακόμα το πλήρωμα του χρόνου."...,ΜΠΡΕΧΤ

    Συγνωμη για τα στεναχωρα νεα , και με συγχωρεις για το λυπημενο τονο...
    Ξερω,εκει, για το νεο πληρωμα του καταστρωματος,
    ειναι γιορτινες μερες...
    Κρατα φιλε γερα...
    ΟΡΕΣΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ορεστη...,

    Με ολο το σεβασμο προς εσενα αλλα και προς το Δασκαλο βεβαιως,
    επιτρεψε μου να σου πω, έχοντας περασει 13 χρόνια απο οταν "μπαρκαρα", ο,τι θα έλεγα και στον αδερφο μου.

    Βεβαιως δεν θελω να επιδιώξω να σε πεισω να δεχτεις την αποψη μου, ομως πιστευω θα αξιζε να σκεφτεις κατι.
    το γεγονος οτι ο Δασκαλος ειναι δικος μου, δικος σου, και όλων των αλλων φιλων Ανθρωπος, το γεγονος οτι εχει ξεχωριστη θεση, δικη του, ακλονητη, βαθια στην καρδια μας και στο μυαλο μας, είναι "ευθυνη" δικη μας. Δεν απαιτησε ποτε κι απο κανεναν κατι. ουτε το παραμικρο.
    Μοναχα μας εδινε. Ο,τι ειχε και δεν ειχε. Ολα για εμας, για να εχουμε για το δρομο. το πως τα φυλαξε ο καθενας, ειναι μονο δικο του θεμα. του καθενα.
    Ετσι λοιπον, το οτι ειμαστε παντα εδω για εκεινον, ανα πασα στιγμη, και στην πρωτη γραμμή, επιβεβαιωνει αληθινες, δυνατες, θεμελιωμενες σχεσεις ζωης. Της δικης μας, του καθενος ξεχωριστα, με εκεινου. και ειμαι σιγουρη, ο καθενας δεν θα ενοιωθε "μου αρκει", αλλά και ομορφα και δυνατα και χαρα, απο το γεγονος μονο, οτι η αγαπη, η εγνοια, ο σεβασμος και η εκτιμηση μενουν ακλονητα και αξεθωριαστα στο περασμα του χρονου.

    και κατι ακομη, απορία ομως αυτο: απο που βγαινει το συμπερασμα οτι ο σκοπος του ειναι να μην κανονικοποιηθουμε?????
    ειλικρινα δεν το καταλαβαινω...
    ολος ο αγωνας του, ειναι για το εισητηριο!!!!

    το δικο μας...

    για το αν εγω επιλεξω διαφορετικο δρομολογιο απο εσενα, "κανονικοποιημενο", αν δεν καταφερω να κρατησω την ψυχη των 18, ποια ευθυνη φερει ο Δασκαλος???? γιατι δεν θα τα εχει καταφερει??

    με μεγαλωσε μηπως εκεινος????


    υγ: θυμαμαι κατι, σαν να ταν χθες..., "να τους μετρας τους ανθρωπους"!
    Ορεστη, δεν το επραξα ποτε!!
    13 χρονια μετα, δεν το εχω πραξει μια φορα!
    Απλως, γιατι δεν μπορω!
    Οταν ερχεται ομως η ωρα, οι διαδικασιες ειναι συνοπτικες.

    Να εισαι καλα! και να μενεις ο εαυτος σου!! Να αντεχεις. Κι ας λυγας, να μη σπας μονο.
    όσα γκολ κι αν μπαινουν. το κεφαλι ψηλα και παμε!


    Βικυ απο τον Πειραια

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»