Μέσα σ’ αραχνιασμένα ερμάρια
τακτοποιημένων τάφων
παράφωνα εμβατήρια νικητών
και σκόνη λήθης
περνούν αχόρταγοι συρμοί τα όνειρα μου
αγκομαχούν φορτωμένα
ελεγχόμενες αφελείς εκρήξεις
ασφαλείς πόθοι προδομένοι
αιχμάλωτοι σ’ απεργία πείνας
Οι ήρωες μου Νεκροί
στη σκευοφόρο συνωστίζονται
φέρετρα με βαριά κορνίζα
τιμητικές φρουρές πυροβολισμοί στον αέρα
και το βράδυ βαριές ανάσες απ’ τα δακρυγόνα των καναλιών
τριάντα εφτά στάσεις κι ούτε μια φορά δεν άνοιξαν οι πόρτες
Άσφαιρες μέρες ροκανίζουν τα ξεθωριασμένα αμπέχονα
κιτρινισμένα φύλλα σύνδεσης χαρτογραφούν τα υψώματα
βιβλιάρια ποτισμένα φορμόλη και σφραγίδες νομοταγούς μελάνης
καταγράφουν τους τόκους υποταγής, φυλακίζουν τα ευρήματα για τους μελλοντικούς τυμβωρύχους
συνταξιούχοι αμπελουργοί με ξινισμένα κρασιά ραντίζουν
μπαγιάτικα καρβέλια να μπουχτίσει μούχλα το αγίασμα
πανιασμένα πρόσωπα αποκαθηλώνουν τα αιχμηρά λείψανα,
τα διπλώνουν σε διψήφια ποσοστά,…
φρεσκοξυρισμένοι αστοί, υπάλληλοι γραφείου, μιλάνε
« για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν»
πράσινα δημοσιοϋπαλληλικά μανίκια ξεσκονίζουν τα έδρανα των ισόβιων συνέδρων, ποτίζουν με νέο αίμα τη λερναία Ύδρα της καθαρότητας
Οι φίλοι που μαζί στα σκουριασμένα βαγόνια σκαρφαλώναμε
στην παλιά πλατεία γινήκαν φανοστάτες, γράφουν και μιλάνε ηλεκτρικά
σπασμένες λάμπες λεηλατημένες από τον καιρό
λούζονται νέα σκέψη κι υπεύθυνα γηρατειά μεσαίου χώρου
με συμπάθεια τα τραινάκια μου χαιρετούν
άλλες σημαίες άλλα εμβατήρια άλλα καφενεία
όμως
Κανείς δεν ανεβαίνει
Κανείς δεν ταξιδεύει πια
Κανείς δεν ονειρεύεται
Τα ψέματα δερματόδετα, ψυχρός σωρός, τρομάζουν τις προθήκες
επίσημα εκδιδόμενα _παύλες τελείες αλλοιωμένοι κώδικες
συνονθύλευμα άχρηστων διακανονισμών
ακυρωμένες διασταυρώσεις κατατρεγμένες αποφάσεις
μετρικές ράγες πασχίζουν τα χωρέσουν τα δίμετρα χρωστούμενα
Τα τραίνα μου περνούν
Σε ασφαλή διέλευση
Κανένα σταθμό δεν καταδέχονται
Κανέναν ανάπηρο σταθμάρχη δεν ακούν
σινιάλο κόκκινο δε διαπραγματεύονται
αμετανόητα απειλητικά
ξεχασμένα δρομολόγια παροπλισμένες αποβάθρες
βαγόνια ερειπωμένα δίφραχτα σπασμένα
τρύπιες σημαίες ισόπεδες αφύλαχτες διαβάσεις
Μόνο τα σιδερένια όνειρα νηστικά κι επίμονα
ουρλιάζουν στις στρωτήρες, τινάζοντας
στριφώνια χρυσές εφεδρείες καριέρες τακτοποιημένες
περόνη σπασμένη ξερνάει εικόνες θύμησες ανάγκες
ελατήριο παραμορφωμένο φτύνει πλάνα απαιτήσεις ανακωχές
παλιές αγάπες συμφωνίες καταπατημένες
την καρατομημένη ήβη με μπάσα πρόστυχα διεγείρουν,…
άσφαιρα όνειρα
Κι ο δρόμος που δεν πήραμε
γλιστράει στην κλεψύδρα
χάνεται στην κινούμενη άμμο
ο δρόμος που προδώσαμε
κύκλος μηδενικής ακτίνας
απαιτεί απαλλαγή
καταδικάζεται,…
Φεύγει το φως Ζεστό αίμα ηδονής
γεμίζει τις ρυτίδες γράσο
τις γέφυρες ξεδιάντροπα γκρεμίζει
υποστυλώματα και λεγεώνες «κομμένων κεφαλών»
σκόνη για λάφυρα και καρτελάκια λιθοβολισμών
οπλίζει η ανάγκη σημαδεύει και πυροβολεί
δις εις θάνατον
………………………………………………………………………………
άλλη μια στάση αβλαβής και γύρω οι σύντροφοι λιγοστεύουν,…
......................................................................................................................
καλησπερα Αγαπημενε μου Δασκαλε....
ΑπάντησηΔιαγραφήολα ειναι ακομη ζωντανα, οταν ειναι μεσα μας...
καλησπερα...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το τρένο του Νοέμβρη...λες και πάνω μου πέρασε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε ένα «και» δε θα ‘λαζα, αν ήτανε να πω όσα με πνίγουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις τον τρόπο Δάσκαλε ,
τις πληγές να ψηλαφείς κι αλάτι να τους ρίχνεις.
Να χάσκουν ανοιχτές στ’ ονείρου την καρδιά σιμά
Σε πείσμα της επιμονής του χρόνου, με λήθη να τις γένει.
Στο τραίνο του Νοέμβρη που προσπέρασε
Τους ήρωές μου Νεκρούς στη σκευοφόρο κουβαλώντας
Και την καμπύλη ανεβαίνει σφυρίζοντας κι αγκομαχώντας
Τινάζοντας στο διάβα του, αλαφιασμένα
Στρωτήρες
Συνειδήσεις και
Στριφώνια,…
Στο δρόμο που δεν πήραμε,…
Στους φίλους που μαζί στα σκουριασμένα βαγόνια σκαρφαλώναμε,….
Στο βλέμμα σου, που πίσω σαν κοιτάζει
Της αλάνας τον «αλητάκο μου» τον κάνει να σπαράζει,…
Ένα μου δάκρυ απόψε καταθέτω
Καπετάνιε, Καπετάνιε μου,
Το πρόσωπο του ονείρου μας να πλύνω
Μήπως τ’ αναγνωρίσουμε και «χάρη» του υπογράψουμε
Μήπως και η ποινή του, «Δις εις θάνατον», προλάβουμε κι ανασταλεί.
"Μήπως τ’ αναγνωρίσουμε και «χάρη» του υπογράψουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως και η ποινή του, «Δις εις θάνατον», προλάβουμε κι ανασταλεί. "
αχ Σταυρουλα, ναιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαι.....
ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!
ΑΚΟΥΣ;;;;;;
παραθέτω από την "ποίηση της ήττας" του Βύρωνα Λεοντάρη
ΑπάντησηΔιαγραφήεκ των προτέρων ζητώ συγνώμη που θα καταχραστώ το χώρο με εκτενείς αναφορές
"εδώ ο θάνατος και η φθορά του ανθρώπου δεν αντισταθμίζεται με καμιά λυτρωτική μελλοντολογία.πάνω στους σκοτωμένους των πολέμων και των επαναστατικών αγώνων η ανατομία της ανθρώπινης πράξης αναιρεί εύκολες και απλουστευμένες νομοτέλειες.η σύνδεση παρελθόντος και μέλλοντος δεν είναι πια αυτονόητη.η αγωνιστική προσπάθεια και η πορεία του ανθρώπου βρίσκει την έκφρασή της συχνότερα σ'ένα ρηματικό παρατατικό,που είναι παρατατικός συντελεσμένος.ο αντιστασιακός πεσσιμισμός δεν απορρίπτει βέβαια την αντιστασιακή ιδεολογία,όμως αυτή(αλλά ακόμη και μια καθαρά επαναστατική ιδεολογία)δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από ένα ελαφρύ σκέπασμα παρηγοριάς των νεκρών που πάντα κρυώνουν.δέχεται τους ιστορικούς στόχους της επανάστασης ως σύμφωνους προς την ανθρώπινη μοίρα,όμως η πορεία της επανάστασης και η πορεία του ανθρώπου δεν ταυτίζονται.το αδύνατο αυτής της ταύτισης αποτελεί την ουσία του αντιστασιακού πεσσιμισμού του Αναγνωστάκη...
κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω
τραβάνε μπρος τυφλοί,δίχως καν όνειρα...
μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
π'αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά του
κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαπόστασαν
κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνήθηκαν...
έτσι ο αντιστασιακός πεσσιμισμός δεν είναι η άρνηση της ιδεολογίας,της επανάστασης και των ιδανικών,αλλά μια άλλου είδους ομολογία πίστης.μέσα του σοβεί η σύγκρουση με το ιδεολογικό υπερεγώ,χωρίς όμως να φτάνει σε τελική ρήξη.[...]το δράμα συντελείται και η παρτίδα παίζεται και χάνεται στην πορεία και κατά την πορεία,πριν από τα ορόσημα.
ο αντιστασιακός πεσσιμισμός μένει στην παραδοχή της πίστης και των ιδανικών,ο αντιστασιακός μηδενισμός του Κατσαρού αντιδικεί,θεομαχεί με την πίστη του.στερημένος από το ελεγειακό συναισθηματικό υλικό νιώθει αφόρητη την καταπίεση του ιδεολογικού υπερεγώ και εξεγείρεται εναντίον του γκρεμίζοντας συθέμελα την πυραμίδα των αγωνιστικών αξιών-μαζί και την ίδια την ποίηση ως τέτοια αξία.
ΑπάντησηΔιαγραφήη ρηματική προστακτική της επανάστασής του γίνεται καταστροφική προστακτική.κανένα αποτέλεσμα και κανένα τέρμα δεν μπορεί να είναι το ζητούμενο,γι'αυτό δε μένει παρά μόνο αυτή η ασταμάτητη θεομαχία μπροστά σ'ένα μέλλον που θα έχει πάντα "πολύ ξηρασία"..."
..."Επανάσταση ,εγώ έχω πονέσει περισσότερο από σένα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήή
"πιο πολύ απ'όλα άρχισα να σκέφτομαι τα υψηλά μου ιδανικά
τα ίδια πάντα ιδανικά μέσα σε τόσα χρόνια
να σκέφτομαι πώς φτώχυναν πώς φύραναν
πώς κύρτωσαν τραυματισμένα απ'τη φθορά
σαν τα ερειπωμένα ενδύματα..."
Δ.Δούκαρης
καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΔΑΦΝΟΥΛΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρέος μας είναι Δάσκαλε να κρατήσουμε ζωντανό στην καρδιά μας και στη μνήμη μας ό,τι μας έκανε περήφανους στο παρελθόν και να παραδειγματιστούμε από τους νεκρούς μας για να κρατήσουμε ζωντανή την Πατρίδα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν τα πράγματα εκρήγνυνται,….
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένοι φίλοι
Σας ευχαριστώ που ήσασταν εδώ μια τέτοια μέρα
Εννοείται ότι θα σας απαντήσω,..
Συγχωρέστε με
«Κι εγώ
στις τσέπες μου όσο γίνονταν πιο βαθιά
επώαζα φυσίγγια. » Έκτωρ Κακναβάτος
μέχρι να τα σπρώξω στη θαλάμη,…
Σας παρακαλώ να με περιμένετε,….
ανώνυμε Φίλε μου
ΑπάντησηΔιαγραφήπαλιέ μου μαθητή
είναι όλα μέσα μας
είναι όλα ζωντανά
κι ίσως τα χρειαστούμε τις μέρες που θάρθουν
Καλημέρα
Μαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό το τραίνο έχει περάσει πάνω απ’ όλους μας
τριάντα εφτά φορές,…κι ακόμα αντέχουμε μερικοί
Sταυρούλα
ΑπάντησηΔιαγραφήαλάτι σκορπούν τα χρόνια
και οι αναβολές
οι άλλες προτεραιότητες
οι υπεκφυγές
υπάρχουν κι αυτοί που κρύβουν τα όνειρα γι αύριο,…
το «δις εις θάνατον» δεν αφορά κανένα μέλλον
η προσωπική τραγωδία του καθενός μας λίγο ενδιαφέρει την προϊστορία της ανθρωπότητας και καθόλου την ιστορία της
άλλωστε ο Νέος Άνθρωπος θα φτιαχτεί μέσα στις στάχτες
του παλιού που πεθαίνει,…
σ’ έναν τοίχο στο «δέντρο» κάποιος έγραψε:
"Αν ακόμα υπάρχει μια ελπίδα, την οφείλουμε σε κείνους που δεν έχουν καμία"...
Ανώνυμε φίλε
ΑπάντησηΔιαγραφήγια το «δις εις θάνατον» έγραψα πιο πάνω
Δεν αναβάλλεται
Αυτό που θα ’ρθει δε θα έχει καμία σχέση με το παρελθόν
Θα το ανατρέψει
Αλλιώς δε θα υπάρξει
Φαίδρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν δύο τρόπο να μιλάει κανείς για αυτά τα ορόσημα
Η στάση της ήττας._
Κι η στάση της ευθύνης _ακόμα και για πράγματα που δεν ευθύνεσαι αφού βιολογικά δεν ήσουν παρών_
Η λαθεμένη τακτική, κάθε φορά της πρωτοπορίας, με απασχολεί στο βαθμό ότι σε κάθε καμπή του κινήματος συμβαίνει κάθε φορά το ίδιο.
Στις θέσεις κλειδιά βρίσκονται πρόσωπα που αποδεικνύονται, εκ των υστέρων κατώτερα των περιστάσεων,… αλλά αυτά τα πρόσωπα με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο βρέθηκαν εκεί, ανατράφηκαν έτσι και τελικά έκαναν λάθη που στοίχησαν εκτός από βαριές ήττες και ανυπολόγιστες ανθρώπινες ζωές. Οικογένειες νεκρών και σακατεμένων.
Νιώθω μεγάλη ευθύνη γι αυτό. Νιώθω ακόμα μεγαλύτερη απέναντι και στους πανίσχυρους μηχανισμούς_ που όντας υπεύθυνοι σφυρίζουν κλέφτικά για τότε_ κι ασχολούνται τάχα μονό με το σήμερα….
Οι μέρες που θα ’ρθουν απαιτούν Στράτευση, καθαρό μυαλό και μια Πρωτοπορία που θα αφουγκράζεται, θα εκτιμά σωστά , που θα αναδεικνύεται μέσα από συλλογικές και συγκεντρωτικές διαδικασίες, για να μπορεί να οικοδομήσει τη Νέα Κοινωνία , στην κορυφή της οποίας θα βρίσκεται ο Νέος Άνθρωπος
Με βάση αυτήν την οπτική γράφω για αυτήν τη μέρα.
Με προσωπική ευθύνη, πίκρα αγανάκτηση και ΕΠΙΜΟΝΗ
Δεν αποδέχομαι τον πεσιμισμό
Ούτε τον αντιστασιακό ούτε το γενικότερο
Όπως συμβαίνει πάντα οι αληθινοί πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών δε μιλάνε, κρατάνε το όπλο παρα-πόδα,….κρύβουν το χαλκό βαθιά και περιμένουν,…
Αυτοί που μιλάνε ήταν απλά απόντες
_ήρθαν μετά για τις καρέκλες _ και δυστυχώς υπάρχουν διαφόρων ειδών καρέκλες κι επετηρίδες,….
Και βέβαια ,…
Δεν είναι η σιωπή φωνή,…. Καλημέρα
Ανώνυμε φίλε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη Δάφνη
Μας έκανε το καλύτερο δώρο έτσι κι αλλιώς
Και διάλεξε την πιο όμορφη μέρα,…
Ρένα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρέος μας να φτιάξουμε μια άλλη πατρίδα
Πραγματικά δική μας Πραγματικά ελεύθερη
Χωρίς ξένους παρατρεχάμενους τραπεζίτες κι ιθαγενείς αγαπητικούς
Χωρίς διεθνείς τοκογλύφους, άτεγκτα επιτροπάτα
Και τα ντόπια τσιράκια τους
Μια πατρίδα με Ηγεσία που να μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων
και να μη εξευτελίζεται παρακαλώντας τους εγκληματίες να μας ρουφήξουν πιο αργά το αίμα,…. Εξασφαλίζοντας στους εαυτούς τους ασυλία κι αμέτρητα ακίνητα στα «πόθεν έσχες» τους
Ο Κατσαρός είναι εδώ και μάχεται,…
ΑπάντησηΔιαγραφήΝικητής,....
Στις Νέες πυρκαγιές αναγεννιέται
Δε χαρίζει τίποτα και δε χαρίζεται σε κανέναν
Στο νεκρό δάσος
Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλομά φανάρια στους δρόμους
προσπαθώ ν’ αναστήσω.
Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές
σε μυστικές συνεδριάσεις
τα ονόματα που οδήγησαν
όλα δολοφονούνται.
Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι
ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις
σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται
χειραψίες
φριχτά υπομνήματα
Παρευρίσκονται στις γιορτές υποκλίνονται-
Τώρα πεθαίνουν
Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές.
Ω Τέλμαν Τάνεφ
παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες
δαφνοστεφείς ήρωες
μυθικά πρόσωπα
ελάτε.
Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν
ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας
οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις
οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται
κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας
μας περιπαίζουν.
Εγώ έχω μέσα στη θύμηση μου
την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες
με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.
Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε
τη νύχτα τον Λένιν
τον έξαλλο Μαγιακόφσκι που πυροβολούσε
τους υπουργούς
τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.
Πως βγήκανε πάλι απ’ αυτή τη φωτιά
ο Κος Διευθυντής
ο διπλωματικός ακόλουθος
ο Κος πρέσβης;
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;
Πως θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
Ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;