Ημερομετρώντας το 2009. Ήταν Μάης

Ήταν Μάης

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Του Γιάννη Ρίτσου

Όσο κι αν βρέχει το χέρι του μες στο σκοτάδι,

το χέρι του δε μαυρίζει ποτέ. Το χέρι του

είναι αδιάβροχο στη νύχτα. Όταν θα φύγει

(γιατί όλοι φεύγουμε μια μέρα) θαρρώ θα μείνει

ένα γλυκύτατο χαμόγελο στον κόσμο ετούτον

που αδιάκοπα θα λέει «ναι» και πάλι «ναι»

σ’ όλες τις προαιώνιες διαψευσμένες ελπίδες.

Καρλόβασι 17.VII.87

…………………………………………………………………………………

Σήμερα που το «ποιητής» διατυμπανίζεται ως επάγγελμα

σε ταυτότητες με χτυπημένα γράμματα στην πλάτη

Σήμερα που οι αυλοκόλακες μοιράζουν συγκίνηση σε στερεοφωνικά κυβάκια κι αυτάρεσκα κατατάσσονται στις «ανθολογίες» του «μέλλοντος»

Σήμερα που τα ψιχία της «ουδέτερης» τέχνης, της νεωτερικότητας και της πρωτοπορίας, συνωστίζονται στ’ άδεια θεωρεία αποστηθίζοντας λήμματα από καζαμίες

κι απορροφώντας λιμνάζοντα δάκρυα σ’ επετηρίδες ,….

Σήμερα, «εδώ στη ρωγμή του Χρόνου» ας επιστρέψουμε στους αρχαϊκούς ορισμούς

…………………………………………………………………………………………….

Για τον Γιάννη Ρίτσο

«Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί νάναι κι από αίμα,…όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι από αίμα»

ήταν Άνοιξη του 1979, το δασάκι απέναντι από το σκεβρωμένο μου παράθυρο είχε ανθήσει, τα τρένα έμπαιναν στο σταθμό κι έφευγαν πέρα,…

κι η ψυχή μου ολόφωτη,…

είχα περάσει απέναντι

είχα αφήσει τον παλιό κόσμο

είχα αγαπήσει τη Νύχτα ,

την πυρπολημένη Ανατολή

το Κόκκινο της σφαίρας και της Άνοιξης

στο «πορφυρό Τετράγωνο μπάλωμα.

Αυτό (που) δεν διακρίνεται
Πολύ καθαρά….» …( κι ίσως καθόλου πια,… )

σ’ αυτό το μπάλωμα είχα κρεμαστεί

κι ας ήταν από μια μικρή κλωστή,…

είχα φορέσει εκείνη την άγρια προβιά

της ανυπακοής

της ανταρσίας το εμβατήριο είχε τρυπήσει

το ακουστικό μου τύμπανο

το εμείς είχε αντικαταστήσει το εγώ

και τρία Κόκκινα Γράμματα

Κ. Κ. Κ.

χάραζαν ανεξίτηλα τον καιρό και το θάνατο

«Κομμουνιστικό Κόμμα Κόσμου»

……………………………………………………………………………………………………

Στο μικρό κασετόφωνο ακούω μπάσα ακόμα τη φωνή του,..

στο «καπνισμένο τσουκάλι»,…

«Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά,…»

φέρνω στο νου τη μορφή του

εκείνο το Μάρτη του 1982 στην Αμαλιάδα

ΚΚΕ,

Νίκος Μπελογιάννης,

Γιάννης Ρίτσος

Μάνος Κατράκης,…

κι εκείνα τα παιδιά της

Κ. Ν. Ε. που λέγαν στη Ζωή το μέγα Ναι

Να πιστεύουν ΝΑΙ

Να Διαβάζουν ΝΑΙ

Να Αμφισβητούν ΝΑΙ

Να Ονειρεύονται,… ΝΑΙ

Να μην μπορούν να τα υποτάξουν οι μηχανισμοί κι οι «φρονηματιστές»

Να μην μπορούν οι καιροσκόποι να λειάνουν τις αιχμηρές πράξεις τους,…

Τον θυμάμαι μέσα στο πλήθος

Θεόρατος στα μάτια μου

Στητός

Αργά αργά βαδίζοντας κουβαλώντας στους ώμους τους

Όλα τα βάσανα

όλες τις εξορίες

όλες τις φυλακίσεις των χιλιάδων ανώνυμων συναγωνιστών του

Γιατί πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα

ο Γιάννης Ρίτσος ήταν ΑΥΤΟ:

ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

ΣΥΝΕΞΟΡΙΣΤΟΣ

ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ

ΗΤΑΝ ΕΔΩ!!!

ΠΑΡΩΝ!!!

Ήταν Εκεί,...

Όταν κουβαλούσαν τις πέτρες

Όταν η βροχή περόνιαζε τα σκισμένα ρούχα

Όταν η ζωή περνούσε στο αντίσκηνο

Όταν ο λαός έγραφε τα τραγούδια του με τα δικά του χέρια και τις νότες του Μίκη

ήταν Παρών όταν η Ιστορία ερωτοτροπούσε με την Άνοιξη

Στρατευμένος ΝΑΙ

Αυτοβιογραφικός ΝΑΙ

Λυρικός οπωσδήποτε

Αναλυτικός ΝΑΙ

Κατακόκκινος

Αμετανόητος

(των μηχανισμών προκάλυψη,… ίσως

της κομματικής νομενκλατούρας άλλοθι,… μπορεί,...)

Όμως ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

Κι έτσι ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Όμως Ποιητής ΕΡΩΤΙΚΟΣ

Κι έτσι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ

Ναι πρώτα και κύρια ο Γιάννης Ρίτσος είναι Ποιητής ΕΡΩΤΙΚΟΣ

Γιατί αν δεν μπορείς να ερωτευτείς

Πως θα αλλάξεις τον Κόσμο;

Αν είσαι ανέραστο τρωκτικό των γραφείων και των μηχανισμών, για ποια ζωή να παλέψεις;

Αν είσαι σεχταριστής κι ειρωνεύεσαι την ομορφιά, ποιος θα πιστέψει ότι παλεύεις για το Νέο Άνθρωπο και την Ευτυχία του;

(Δέστε ποιες προσωπικότητες της Παγκόσμιας Επαναστατικής Ιστορίας, ακόμα και σήμερα συγκινούν τους Νέους σ’ όλο τον Κόσμο.

Οι Επαναστάτες αυτοί είναι ΟΜΟΡΦΟΙ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ)

Αν φοβάσαι τη χαρά και πίσω από κάθε τι δημιουργικό, υποψιάζεσαι την αλλοίωση της «καθαρότητας» και της «γραμμής», και βλέπεις τη σκιά του «οπορτουνισμού» πίσω από κάθε νεωτερισμό και φουτουριστική ιδέα, πως θα εμφυσήσεις στους Ανθρώπους τη εμπιστοσύνη στο Νέο Κόσμο, στο Νέο Άνθρωπο; Πως θα απελευθερώσεις τις Δυνάμεις που είναι απαραίτητες για την Οικοδόμηση της Νέας Κοινωνίας;

Ναι ο Ρίτσος ήταν και είναι

Επαναστάτης Ποιητής ΕΡΩΤΙΚΟΣ

Κι αν όλοι ηττηθήκαμε ανεπανόρθωτα,…

Αυτός ΝΙΚΗΤΗΣ!

Κι αν μερικοί συνθηκολόγησαν τρεμάμενοι

Αυτός ΟΡΘΟΣ!

ΕΦΥΓΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ άρα ΑΝΘΡΩΠΟΣ

……………………………………………………………………

αυτό το μικρό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη Γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, είναι μια ευκαιρία, για τα νέα παιδιά, τους νεαρούς φίλους του Non Mollare Mai να ψάξουν βαθύτερα στο έργο του,…

Γενικότερα αξίζει κι επιβάλλεται να ψάχνουν βαθύτερα

Ας με συχωρέσουν οι αγαπημένοι μου παλιοί μαθητές και Νέοι τωρινοί Επαναστάτες που μιλώ έτσι

Είναι γιατί ακόμα ελπίζω,…

Πρώτα και κύρια

ΕΛΠΙΖΩ σ’ Αυτούς,…

Και πιστεύω στη Δημιουργική Μελέτη τους και στην ανατρεπτική φιλοσοφία μας

Είναι οι μόνοι που μπορούν να ΔΩΣΟΥΝ ΤΗ ΛΥΣΗ

Και ευτυχώς Ξέρουν ποια είναι,…

Αρνούμαι ότι υπήρξα, τότε, μέρος του προβλήματος

Τώρα είμαι πρόβλημα!

Τα τότε όμως μέρη του προβλήματος, όσα δεν αφομοιώθηκαν, παρουσιάζοντας βραδινά αναγνώσματα δημοσκοπήσεων, τώρα ετοιμάζουν τα κοστούμια τους και ξεσκονίζουν τις υπουργικές καρέκλες,…

Είμαι σίγουρος ότι θα δοθούν αφορμές να επανέλθω σ’ αυτά)

Venceremos!!!!

……………………………………………………………………………………

σπασμένος καθρέφτης

Τα λόγια σου νότες άγνωστες

Αντάρα παντού

Στα φανερά και στα κρυμμένα

Κομμάτια καθρέφτη

Σπασμένα

Αιχμηρά

Μέσα στη μαύρη σακούλα επικίνδυνα

Αντίθετη Τυφλή πορεία

ταξίδι η μουσική σου,…

πλέω μαζί της.

…………………………………………………………

Γράφω τεθλασμένες φθίνουσες παρενθέσεις

μικρά αφρισμένα κύματα που σβήνουν

στη βρώμικη παραλία που θα καταλήξουν

βέβηλα οι μαύρες πλαστικές σακούλες

4 Μάη 2009

………………………………………………………………………………

Ημερολόγιο αλυσιδωτών αντιδράσεων

Βοβούσα, Ανατολικό Ζαγόρι, 1^η Μάη 2009

ανάμεσα σε τοπία αντίθετα

μιλάνε αξιωματικοί ορισμοί

γνέφουν σιωπηλά

διόδια πληρώνω στις σιωπές

με κέρματα χειμώνες

χάπια καταπίνω

αβίαστα, προγραμματισμένα.

μέρη που βαδίζω

χωρίς μάτια

άσπρο και πράσινο εναλλάσσονται

γυμνό,

με ομορφιά ντυμένο

τόσο ακίνητα

τόσο ανίκητα

τόσο προκλητικά

δραπέτες οι λέξεις

μισοτελειωμένες

ακυρωμένες προκηρύξεις

αναλήψεις ευθυνών

μικρών ονείρων πριν

κάθετων παραβιάσεων μετά

δρομέας μεγάλων αποστάσεων

παράλυτος

με σηκώνουν ψηλά … αγέρηδες

κι όσοι ξαναγεννιούνται

τυχεροί και μόνοι συντρίβονται

θέλει δύναμη η σχετικότητα

κι αντοχή η χρόνια παραλυσία

κρυφή άσκηση συγχρονισμού

μάταιη πορεία δίπολη

τρελό εκκρεμές με φοβίζει

κλειδώνει ο μετρονόμος θέσεις

σφραγίζει την άνθηση σε ζελατίνα

θαμπώνει την παραμυθία

σε προσγείωση ,…

κι η γεμάτη μοναξιά σου

με θλίβει μέσα στο μακρόσυρτο

απεγνωσμένο βουητό της

ηχηρό κι απρόβλεπτο

ανικανοποίητο και φιμωμένο

μοιάζει ταινία

σε σκισμένες κόπιες

ρετάρει

χαρακωμένες συγκαταβάσεις

βουβή κωμωδία με

πρόωρα σκοτωμένους ήρωες

καμένη φωτογραφία

κι αυτή η άρνηση

τίποτα να μην ορίζεις

ούτε μέρα ούτε νύχτα

ούτε σχέδια ούτε πτώσεις

ούτε όνειρα ούτε πτωχεύσεις

ούτε τ’ έρμο κουφάρι

δεμένο στο κατάρτι της Άνοιξης

ούτε φωτιά ούτε δίψα

μόνο ξόδεμα φειδωλό

κι ότι μείνει

κρυφή υποθήκη στον Καιρό

ψίχουλα κι άπληστες λέξεις,…

……………………………………………………………….

κεραίες τεντωμένες στην αλήθεια

Οι κεραίες πάντα τεντωμένες στην αλήθεια

Το μισό φθονούν

Τα αύριο καταδιώκουν

Τα ρούχα ξεγελούν τα καλώδια

Το χτες ξεφυλλίζουν

Γυμνά πυρακτωμένα

Τα ζηλευτά αρνητικά πρόσημα

Τα θεία ακροτελεύτια στιχάκια

Γυμνά θωρούν το πέλαγο

Γυμνά κατηφορίζουν

Τα μάτια στο χώμα σέρνονται

Τα μαλλιά ίσα στον άνεμο προσμένουν

Φορτωμένα σκόνη τα χέρια

Βάρη άνισα χτίζουν

Τις προφητείες

Κουβάρια ξεφτισμένα δένουν

Τις πολιτείες

Στο κομμένο χέρι

Κρατώ δέσιμο καρπό

Και Νύχτα φορτωμένο,…

……………………………………………………………..

βραχιόλι

Γεννήθηκα πριν τα βραχιόλια του μαιευτηρίου

Κι έτσι το χρόνο ξεγελώ

Η Νύχτα μόνο μου χαρίζεται

η Σκέψη, Κι η Μουσική

μου δίνονται

χωρίς αντάλλαγμα,…

μόνο δάκρυα ζητούν

να ξεπλένουν το πρόσωπο

Κι ο συφερτός επίσης

Με περιμένει πάντα

Στη γωνία

Νικητής

Μου δίνεται κι αυτός

Χωρίς αντάλλαγμα

Αφού μ’ έχει καταβροχθίσει ολόκληρο

Το κουφάρι σείει στην πλατεία

Και γαβγίζοντας ευφραίνεται

Στη δυσοσμία

Τα μπλοκάκια τους με σβήνουν

Χωρίς ποτέ να γράφουν το όνομα μου

Κι όταν καώ

Η καθαρή σκλήθρα, οσμή πτώματος

θα σώσει την υστεροφημία μου

οι λέξεις μου εδώ

κρεμασμένες

στα σύρματα καμένες

δεν αποχωρίζονται την πίκρα

και πυροβολούν

εμένα πρώτα

και τα ακρωτηριασμένα όνειρα

………………………………………………………

Έλειψα καιρό,

χαμένος στο πέλαγος νεανικών πόθων κι ονείρων

……………………………………………………………………..

Η Αγάπη είναι;

Η Αγάπη είναι;

Ή μήπως η ελευθερία

που μας κάνει κι αισθανόμαστε ζωντανοί;

ίσως το αύριο δικαιώσει

την οποιαδήποτε σιγουριά

εδραιώσει την επιβεβλημένη σιωπή

και τι μ’ αυτό;

Η στιγμή είναι μοναδική. Σήμερα

Κι αν περάσει

τίποτα δεν την αντικαθιστά

τίποτα δεν την ξεπληρώνει

κανένα δάκρυ δεν επαναφέρει

μια στιγμή που έχασες

η ελευθερία της ανοιχτής πόρτας

είναι Αγάπη

και αλήθεια είναι νωρίς ακόμα,…

Καλημέρα Εύχομαι

Κάθε πρωί κι όχι από συνήθεια

πέλαγα Ολοκληρωμάτων,

θύελλες Παραγώγων,

συστοιχίες Ορίων

και Όνειρα μικρών Ικάρων

με κράτησαν μακριά,…

αλλά ζωντανό

Χαρούμενος και ήσυχος

σιγά σιγά αποσύρομαι ,….

………………………………………………….

αιχμάλωτη φωτογραφία

Σε τοπία αντίθετα

μιλάνε αξιωματικοί

χρησμών και ορισμών

γνέφουν σιωπηλά

τον ίσκιο στα βουνά

φυσάνε

διόδια πληρώνω στις σιωπές

με κέρματα χειμώνες

ρέστα μου απαντάνε

χοντρά

χάπια εικοσιτετραώρου

καταπίνω

αβίαστα, προγραμματισμένα.

μέρη ξένα, βαδίζω

χωρίς μάτια

η παγωμένη οσμή

σέρνει τη χαμένη αφή

άσπρο πράσινο βελούδο

εναλλάσσονται

γυμνό, ντυμένο τραχύ

ομορφιά με θλίψη

τόσο ακίνητα

τόσο ανίκητα

τόσο προκλητικά

τα σίδερα λιμάρουν

δραπέτες λέξεις

μισοτελειωμένες

μικρές αναπνοές

πριν τη βύθιση

ακυρωμένες προκηρύξεις

αναλήψεις ευθυνών

μικρών ονείρων πριν

κάθετων παραβιάσεων μετά

δρομέας μεγάλων αποστάσεων

παράλυτος

τυφλοί αγέρηδες

με σηκώνουν ψηλά …

ανήξεροι στην κορυφή

«νίπτουν τας χείρας»

κι όσοι ξαναγεννιούνται

τυχεροί και μόνοι συντρίβονται

κρυφή άσκηση συγχρονισμού

επί νωπού χάρτου

μάταιη πορεία δίπολη

επί μάταιου άρτου

υποψίες μόνο

τρελό εκκρεμές με φοβίζει

κλειδώνει ο μετρονόμος θέσεις

σφίγγες υποθέσεις

σφραγίζει την άνθηση σε ζελατίνα

θαμπώνει την παραμυθία σε προσγείωση,…

και η γεμάτη μοναξιά

με θλίβει

μέσα στο μακρόσυρτο

απεγνωσμένο βουητό της

ηχηρό και απρόβλεπτο

ανικανοποίητο και φιμωμένο

μοιάζει

ταινία σε κομματιασμένες κόπιες

ρετάρει χαρακωμένες συγκαταβάσεις

βουβή κωμωδία με

πρόωρα σκοτωμένους ήρωες

αιχμάλωτη φωτογραφία

που μάγκωσε στο κλείστρο

κι αυτή η άρνηση

τίποτα να μην ορίζεις

ούτε μέρα ούτε νύχτα

ούτε σχέδια ούτε πτώσεις

ούτε όνειρα ούτε ψυχώσεις

έρμο κουφάρι

δεμένο στο κατάρτι

της Άνοιξης

ούτε φωτιά ούτε δίψα

μόνο φειδωλό ξόδεμα

κι ότι μείνει

κρυφή υποθήκη στον Καιρό

ψίχουλα και άπληστες λέξεις,…

………………………………………………………………………………

θέλει δύναμη η σχετικότητα

κι αντοχή η χρόνια παραλυσία,…

……………………………………………………………….

Βοβούσα, Ανατολικό Ζαγόρι, 1^η Μάη 2009

………………………………………………………………

Σίσυφος

πως ξεκλειδώνει

πόρτες σφαλισμένες

η ψυχή

που έμαθε να μοιράζεται

τον αέρα να νοιάζεται

τη δροσιά του να θερίζει

για χαρά

την κάψα του για μοίρα

πως ανοίγει η νύχτα τα κελιά

να τρέξει τ’ όνειρο

και την προχωρημένη ώρα

αψηφά,

η αλήθεια ντυμένη ντύνεται

νοτισμένη ψύχρα μ’ αναφιλητά

όταν σκύβει για να πιει

αναλογίζεται τα στέρφα χρόνια δίψας

όταν ξαπλώνει

θυμάται το κέντημα μέλισσας

και αγρυπνά

ξημέρωμα μόνο

κι πάλι απ’ την Αρχή,…

και φεύγει ο Καιρός

γυρνά και τρέχει

κι αλλάζουν όλα,…

μα όχι αυτά

χορτάτος χαμογελαστός

άυπνος πικραμένος νοσταλγός

δικός του γρίφος άλυτος

δικός του λογαριασμός,…

ξένος του καημός παντοτινός

…………………………………………………………..

τέλος

Δέντρο το λέτε Εσείς

Μοίρα εγώ

Άνθη πουλιά

φωλιές στιγμές

φωτιές αιώνιες

Σταυρό για σχήμα έχει

Ή κύκλο;

Δύναμη

Σ’ Οποίον Παλεύει

Την αταξία και τη συμμετρία του κύκλου

Να απολαύσει

καθυστερώντας την,…

……………………………………….

Mea Culpa

Θα είναι αργά

Η μυρωδιά πελαγωμένη

Σε χειραψίες παράταιρες

Φιλιά νοτισμένα στην υποκρισία

ζητιάνου χέρι απλωμένο

στην έπαρση ηδονών

κακέκτυπων ειδώλων,…

Mea Culpa

Πως ν’ αντικρίσεις

Μ’ ένα δάκρυ σκαλωμένο στο βλέφαρο

Φακός παραμορφωτικός,…

διαστέλλεται η πραγματικότητα,…

Mea Culpa;

Ας είναι,…

Απλώνω το χέρι

Κι είμαστε πολλοί

Κι ας είμαστε τόσο λίγοι ,…

…………………………………………………………

Επίγνωση

πίσω από τις λέξεις

γεμάτες ήττες

κάτω απ’ τις αμετακίνητες,

αληθινές γραφές ,

βλέπω τις φωτογραφίες τους,…

τ’ αγέλαστα πρόωρα γερασμένα προσωπεία τους,..

τρυπάνε τα αυτιά μου

τα μάταια χειροκροτήματα,

ξύλινων ομοιωμάτων που κρέμονται

στους ώμους τους για χέρια

γλιστρώ από το κολλώδες υγρό

που αφήνουν στο διάβα τους,

καθώς σέρνονται στα γένια

των «φτασμένων» αρχιερέων του είδους,…

πνίγομαι στο πλαστικό άρωμα

που αναδίνει το μελάνι τους

μαύρο καθώς χύνεται

από την υποκατάστατη φλέβα τους,

καθώς

καρφιτσώνουν τα σημειώματα κατάδοσης,

«γράφουν» φτύνοντας,

χαμογελούν μόνο στην έκκριση δηλητηρίου,…

Ακούω τα θερμά επιφωνήματα θαυμασμού:

του μέτριου,

του κανόνα,

του παρωχημένου τίποτα,…

καθώς

με βία εξυψώνουν

μπαλόνια συρραμμένα

για να φαντάζουν σαν όαση δημιουργίας,

κι ευφάνταστη «νέα γραφή»,

τα μικρά, φτωχικά, «εξυπνίστικα» , σονέτα τους.

Αυτάρεσκα μοιράζουν ρόλους, μοιράζονται θέσεις

και ρολά για αφισοκολλημένες παρουσιάσεις,

θεσούλες στα στασίδια κηδειών και βαπτίσεων

στο δόγμα της μετριότητας,…

εσκεμμένα αποσιωπώντας σημαντικές φωνές,

«η» μοντέρνα «ποίηση»,

δεν αντέχει «μεταφυσική» υπεροχή,

δεν μπορεί να καταλαβαίνει μια γλώσσα

που δεν γλύφει.

η μεγάλη συνέχεια των «μεγάλων ποιητών»,

πρέπει να είναι διανθισμένη από καρικατούρες,

επετηριδιστές, κι άσφαιρους χειροκροτητές …

τι σχέση μπορεί να έχει η ποίηση

με την Ανθρωπιά άλλωστε (;),

_ αλήθεια πως μπορεί κάποιος να παριστάνει τον «ποιητή» όταν δεν μπορεί να είναι άνθρωπος ; …_

……………………………………………………………………………………

έχω μιλήσει στο παρελθόν γι αυτούς,…

ανυποψίαστος αλλά και υποψιασμένος,…

Διακονιάρηδες,...

Μη φοβούνται οι φιλεύσπλαχνοι περαστικοί,…

Και τα τάλαρα τους

Ας τα κρατήσουν στο ταγάρι τους.

Τσιγγάνοι είμαστε,

πρόσφυγες, αλητήριοι, μικροί.

Τ’ ακατέργαστα τραγούδια

όμως που «παίζουμε»

Με χίλια ντεσιμπέλ,

η αλήθεια είναι,

έχουν τροχιστεί στης άπειρης νύχτας

την αιώνια μοναξιά.

Δεν είναι για τα εκλεπτυσμένα,

ευγενέστατα

μα σφραγισμένα ώτα τους.

Ούτε για τους παραμορφωτικούς φακούς

των άχρωμων οφθαλμών τους,…

Και τα ταξίδια μας

Είναι σε ασύμβατες ευθείες

με τους ήσυχους

απογευματινούς περιπάτους τους.

Και πως αλλιώς;

Εμείς στο δισάκι μας έχουμε μόνο:

Φωτιά, Αέρα και Χώμα

ας συνεχίζουν να βλέπουν ασυμπτωτικά

τις «τυχαίες», τάχα τροχιές μας,…

Οι αληθινές,

έστω και με μηδαμινή πιθανότητα,

Πάντα συντρέχουν

στο ίδιο ΜΟΝΑΔΙΚΟ σημείο!

Κι όσο για πτώσεις

Δεν μας τρομάζουν,…

Ας προσέξουν όμως , γιατί…

Έχουμε ρίξει κάτω,

πεσμένοι όντας

και σέρνοντας τα κενά κουφάρια μας

Σήμαντρα και Φρούρια Απόρθητα,…

Εκεί στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ προαιώνιο σημείο,

Καρτερικά, ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ!

…………………………………………………………………………………………

τα αφήνω κι εδώ

σαν μια κραυγή

σαν μια ανάγκη

να πω Ευχαριστώ,…

γιατί_ κι αυτό δεν αλλάζει_

στα άπατα της Θάλασσας

έμαθα ν’ αναγνωρίζω

τη σύγχρονη πηγαία ομορφιά

την περήφανη γραφή

ν’ αντικρίζω

κατάματα και χωρίς φόβο

την απρόσμενη αλήθεια

έμαθα

ν’ αγαλλιάζει η ψυχή μου,

κοινωνώντας ακόμη και την πίκρα

έμαθα να τους αναγνωρίζω,…

έμαθα ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος,…

Δρόμος που ίσως δεν μπορέσω ποτέ να τον βαδίσω,…

_αυτό δεν έχει σημασία,…ξέρω όμως ότι υπάρχει

ξέρω πια που βρίσκεται το σύνορο,….

…………………………………………………………………..