«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ.100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ



της Λουκίας Μοναστηριώτου



«Το ποίημά σου το πικρό, το ζουν ιχώρ κι αιθέρας,
Καθάριος όρθρος της αυγής , μηνάει το φως της μέρας.
Σε μια φρικίαση τραγική χαμογελάει μιας πλάσης
Ρυθμός . Παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις».

Μ’ αυτό το τετράστιχο το 1937 ο Κωστής Παλαμάς χαιρέτησε το Γιάννη Ρίτσο και με τρόπο τόσο συγκινητικά ανεπανάληπτο για έναν νέο ποιητή, από έναν ήδη πνευματικό ηγέτη της εποχής, «Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις».


Ο Γιάννης Ρίτσος από τότε και μέχρι τα τελευταία χρόνια πριν το θάνατό του, παρακολούθησε την πορεία του τόπου του και του λαού του συγχρονίζοντας το βήμα του κι έμεινε όρθιος, αλύγιστος και ασυμβίβαστος.
Η ποίησή του πέρασε από νωρίς πέρα από τα καθιερωμένα σχήματα που χρησιμοποίησαν και τραγούδησαν οι προγενέστεροι. Από τη νεότητά του ανακάλυψε τη φιλοσοφία του διαλεκτικού υλισμού που του στάθηκε σημαντικός συντελεστής, αφού γονιμοποίησε νέα μορφολογικά στοιχεία και νέες ιδέες που τις μετουσίωσε στην τέχνη του.

Ανέβασε την τέχνη και τον ποιητικό προβληματισμό σε νέες περιοχές και όχι μόνο στον ελληνικό χώρο αλλά το όνομά του πήρε θέση και παραλληλίζεται με τα μεγάλα ονόματα της ποίησης, σε όλο τον κόσμο στη σύγχρονη εποχή.

Έδωσε στην τέχνη νέο ρίγος, νέο ρυθμό και μιαν άλλη αποστολή. Τραγούδησε τη σύγχρονη ζωή, αφού αποδέχθηκε τις προηγούμενες αξίες, τις αναπαράστησε, τις τροποποίησε και δημιούργησε νέες, που τις επέβαλε στην πνευματική ζωή του τόπου και απ’ αυτό αναδείχτηκε σαν ένας που προηγείται και κατευθύνει την εποχή του.
Ο Ρίτσος ενσωματώθηκε με το εργατικό στοιχείο και με όλες τις λαϊκές ζωντανές παραδόσεις ,όπως θρύλοι και ηρωισμοί, αρχαίος πνευματικός πολιτισμός, ήχοι από το δημοτικό τραγούδι και φιλολογική κληρονομιά, που έμειναν ζωντανά στη φαντασία του λαού.
Πάνω απ’ όλα όμως υπήρξε ο αδιάψευστος μάρτυρας της δικής του εποχής. Συνταιριάζοντας τα βήματά του με το λαϊκό κίνημα, βίωσε και περιέγραψε τις περιπέτειες της Ελλάδας τις περισσότερες από τις 10ετίες του περασμένου αιώνα.

«Με επηρέασαν τα πάντα…Γιατί όπως κάθε καλλιτέχνης, έτσι κι εγώ, είχα μια τεράστια αδηφαγία. Ο ποιητής είναι ένας τρομερός δέκτης, τρομερά ευαίσθητος, που απορροφά δυνάμεις από παντού και το θεωρεί κάτι πολύ δικό του…Εγώ, άξαφνα, χρωστώ ευγνωμοσύνη κάποτε ακόμα και στους αντιπάλους μου, στους εχθρούς μου, που με το να με εξορίσουν, να με φυλακίσουν, έζησα πάρα πολλά πράγματα, που δε μπορούσα να διανοηθώ, που δε μπορούσε να συλλάβει η φαντασία μου.»
(Από την κουβέντα του με δημοσιογράφους του «Ριζοσπάστη»).

Πραγματικά ο Γιάννης Ρίτσος δε σώπασε ποτέ. Δεν προτίμησε τον εύκολο δρόμο του συμβιβασμού, αλλά διάλεξε το δύσβατο μονοπάτι της τόλμης και της αλήθειας. Τον αστείρευτο ποιητικό του λόγο, τον χρησιμοποίησε ενάντια στην αδικία, την βία και τον καταναγκασμό. Την παγκόσμια αναγνώρισή του δεν τη χρωστάει μόνο στο μελάνι της πένας του, αλλά την κέρδισε και μέσα από τις δοκιμασίες του. Το κράτος του σκοταδισμού απαγόρευε κι έκαιγε τα βιβλία του, αλλά του είχε αποδώσει μιαν υπέρτατη τιμή: Τον είχε στείλει ατέλειωτα χρόνια στην εξορία.

"Καθόλου δε νιώθουμε πιο κάτου,
Μήτε χαμηλώνουμε τα μάτια.
Μόνες περγαμηνές μας: τρεις λέξεις
Μακρόνησος, Γυάρος και Λέρος.
Κι αν αδέξιοι μια μέρα σας φανούν
Οι στίχοι μας, θυμηθείτε μονάχα
Πως γραφτήκαν
Κάτου απ’ τη μύτη των φρουρών
Και με τη λόγχη πάντα στο πλευρό μας."



«Διψάσαμε πολύ.
Πολύ πεινάσαμε.
Πολύ πονέσαμε.
Δεν το πιστεύαμε ποτέ
Νάναι τόσο σκληροί οι άνθρωποι.
Δεν το πιστεύαμε ποτέ
Νάχει τόση αντοχή η καρδιά μας.
Μ’ ένα κομμάτι θάνατο στην τσέπη μας-αξούριστοι.
Διψάσαμε πολύ,
Δουλεύοντας ολημερίς την πέτρα.
Κάτου από τη δίψα μας
Είναι οι ρίζες του Κόσμου.


Ποιητής ήταν κι όταν δεν έγραφε αλλά παρατηρούσε τα πάντα, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει τη στιγμή σαν αληθινός καλλιτέχνης.

« το πιο βαρύ φορτίο είναι το φως που δεν μπορούμε να δώσουμε».


ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ


«Το αληθινό μπόι του ανθρώπου, μετριέται με το μέτρο της λευτεριάς».

Τα τραγικά γεγονότα της περιόδου 1940-1944, φέρνουν τον ποιητή στο κύριο θέμα του: στον ηρωισμό και στα βάσανα του λαού.


Η εκστρατεία του χειμώνα στην Αλβανία, όπου ένας λαός στερημένος τα πάντα, αυτοσχεδίασε την πρώτη ευρωπαϊκή νίκη κατά του φασισμού, η γερμανική επέμβαση τον Απρίλη του 1941, η Κατοχή και η Αντίσταση του Ελληνικού λαού κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, δίνουν στο Ρίτσο το υλικό για να γράψει, να συμπαρασταθεί, να υμνήσει. Το έργο του γίνεται εκμυστήρευση, ψιθύρισμα, βοή. Γίνεται υπόκωφο χρονικό του καιρού στις παρυφές των γεγονότων, που υπογραμμίζει τις σιωπές τους, τις παύσεις τους, τη σκοτεινή πορεία τους. Είναι μια αφήγηση πιο πιστή από την αφήγηση του ιστορικού στο μέτρο που μας αποκαθιστά τις μυστικές αναλογίες που συνδέουν τα διάφορα επίπεδα της ίδιας ιστορικής πραγματικότητας.

«Η τελευταία προ Ανθρώπου εκατονταετία» είναι ένα χρονικό, χωρίς προσδιορισμό τόπων και ονομάτων. Οι άνθρωποι αυτοί που μπαίνουν και βγαίνουν σαν φαντάσματα, που δε λένε ποτέ τ’ όνομά τους που περπατάνε σκυφτά, είναι αυτοί, οι μαχητές της Αλβανίας, οι πρωτοπόροι, αυτοί που σήκωσαν στους ώμους τους το βάρος της ιστορίας.

«Είχαν βαδίσει μήνες και μήνες πάνου σε άγνωστες πέτρες
Πάνου στο χιόνι μαζί με τις ελιές τους και τ’ αμπέλια τους
Άλλος άφησε κει πάνου ένα πόδι, άλλος ένα χέρι
Άλλος ένα μεγάλο κομμάτι απ’ τη ψυχή του,
Καθένας μ’ έναν ή πιότερους νεκρούς
Ύστερα γύρισαν με τις πληγές και τα κρυοπαγήματα».


Ο Ρίτσος, παίρνοντας ο ίδιος προσωπικά μέρος στις περιπέτειες της πατρίδας του και του λαού του κι έχοντας «πάντα ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του», αποθησαύρισε όλον εκείνο τον πλούτο των βιωμάτων που εξωτερικεύτηκαν στα έργα του. Η ποιητική συλλογή «Αγρύπνια» εκφράζει όλες τις σκέψεις και τους στοχασμούς του ποιητή για την περίοδο εκείνη. Τρεις εικόνες, τρεις λέξεις κυριαρχούν στο ποίημα: εγκαρτέρηση, ηρωισμός, ελπίδα και πάνω απ’ όλα η απόφαση του λαού να νικήσει.


«Εμείς, που μας τα πήραν όλα,
Εμείς που δεν έχουμε τίποτα να φυλάξουμε
Εμείς θα φυλάξουμε την αγάπη μας
Εμείς σαν παγωμένοι φρουροί μες τη νύχτα
Θα φυλάξουμε τον κόσμο.»


Ακολουθεί η Συλλογή «Δοκιμασία», που, όπως επισημαίνει και ο τίτλος είναι το μεταίχμιο της αντοχής. Στα τελευταία ποιήματα της
«Δοκιμασίας» ο ποιητής δείχνει τη θέληση για δράση. Σύμβολο αυτής της θέλησης είναι ο Άνεμος.


«Ο άνεμος σε φωνάζει. Δε μπορείς να του ξεφύγεις
Ένα ναι ή ένα όχι. Δε χωράει ανάμεσα
Έβγα γυμνός στον άνεμο
Χρειάζεται μια πιο γερή φωνή να τον αποστομώσει
Χρειάζονται χιλιάδες σάλπιγγες μαζί
Χιλιάδες στόματα μαζί, για να τον πούνε
Αυτόν τον άνεμο.»


Η ποίηση αυτή έχει έντονο ελληνικό χρώμα και αντιπροσωπεύει τους δύο βασικούς άξονες εναρμονισμένους: το γεωγραφικό τοπίο και το ψυχικό τοπίο της εποχής , τη στιγμή που όλοι αγωνίζονται για τη Λευτεριά.

"Ζωγραφισμένοι στόχοι με λουλούδια….
……………………………………………
Ο κόσμος όλος σα φωταγωγημένο σκοπευτήριο
Την ώρα που βραδιάζει.
Συνωστισμός, φωνές, η νίκη—αρπάζουν το τουφέκι τους
Ρίχνονται στη φωτιά τραγουδώντας
Πρώτο συλλάβισμα—μια συλλαβή, δυο συλλαβές,
Μια λέξη: Λευτεριά".


Οι στίχοι αυτοί είναι μια παρότρυνση γι’ αγώνα, αλλά και ο προάγγελος της νίκης. Είναι ποίηση ψυχικής ανάτασης, ακόμα κι εκεί που μιλάει για θάνατο

"Ο ήλιος εκλαϊκεύει τη χαρά του, έξω από τις πόρτες.
Δεν είναι θάνατος. Δεν είναι. Είναι δικό μας το τραγούδι.
Είναι δικό μας τούτο το σπαθί
Που ξεφλουδίζει σαν καρπό τον ήλιο από τα σύγνεφα."


Πάρα πολλά τα ποιήματα του Ρίτσου έχουν θέμα την εποποιία της Κατοχής και την Αντίσταση. Είναι αυτός που μπόρεσε να γίνει ο υμνητής και θρηνωδός των παλικαριών της Αντίστασης, που σηκώθηκε τόσο ψηλά για να δει τις «γειτονιές του κόσμου», που απόκτησε αυτί για να ακούσει «τον πόνο του ανθρώπου», που απόκτησε μάτι για να συλλάβει τις «διαστάσεις» της ανθρώπινης μοίρας, που είχε μεγαλείο ψυχής και ιστορική μνήμη για να συλλάβει και να τραγουδήσει τη μοίρα της «Ρωμιοσύνης» και την «Αγρύπνια» για να μετράει τα χτυποκάρδια της οικουμένης.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ

Η «Ρωμιοσύνη» γραμμένη την περίοδο 1945-1947, είναι μια μεγάλη επικολυρική σύνθεση, που μαζί με την «Κυρά των αμπελιών», εντάχθηκε στην ευρύτερη σύνθεση «Αγρύπνια».
Ουσιαστικά ο τίτλος του ποιήματος είναι αμετάφραστος. Ο ίδιος ο λαός σαν να επισκοπεί την ιστορία του, τα περασμένα και τα σημερινά, τα ήθη του, τα πιο αδρά χαρακτηριστικά της εθνικής του πείρας και ιδιοσυγκρασίας. Η λέξη αυτή έχει γράψει ιστορία παράλληλη με την εθνική και στεγάζει ό,τι πιο σημαντικό έχει κατά καιρούς ειπωθεί για την τόσο παλιά ελληνική περιπέτεια από χείλη πεπειραμένα και έγκυρα. Ο ποιητής εκφράζει και όλη την πίκρα του για τη δοκιμασία του λαού κατά τον εμφύλιο, για τις προδοσίες, τις διώξεις, τις καταστροφές, το θάνατο.


Η «Ρωμιοσύνη» είναι ένα τραγούδι σκληρό, ανελέητο, τραγούδι υπερηφάνειας κι αγάπης για την ελληνική γη. Το ποίημα συγκεντρώνεται έντονα σε μια συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση, αλλά ξανοίγεται κατακόρυφα σε απώτερες προσεγγίσεις του ελληνικού παρελθόντος.


Η δημοτική φαντασία του Ρίτσου και η δυναμική γλώσσα, που την εκφράζει, αποκαλύπτει ένα μνημονικό χρόνο μέσα στον οποίο όλες οι «εποχές» της ελληνικής ιστορίας είναι παρούσες. Στο χρόνο αυτό τα κομμάτια του καιρού, τα θραύσματα της ελληνικής ιστορίας—η εικόνα των κλεφτών της Τουρκοκρατίας και της Επανάστασης, των Ακριτών φρουρών των Βυζαντινών συνόρων και πριν απ’ αυτούς των Ομηρικών πολεμιστών—αναδύονται μέσα από μια υποσυνείδητη φυλετική μήτρα, επιτυγχάνοντας την ταύτιση και τη συνέχεια με τη σύγχρονη εικόνα των αγωνιστών της Κατοχής και της Αντίστασης. Έτσι η «Ρωμιοσύνη» είναι η παρουσία της συνεχιζόμενης Ελληνικότητας. Είναι αναγκαία για την ίδια τη ζωή του νεότερου Έλληνα, είναι το στοιχείο, που δίχως αυτό εξ ορισμού ο «Ρωμιός» δε μπορεί να υπάρξει.
Γι’ αυτό ο σύγχρονος ναύτης «πίνει πικροθάλασσα στην κούπα του Οδυσσέα» ή οι πολεμιστές «στ’ αλώνια τα ίδια αντάμωσαν το Διγενή».Εξελικτικά σαν το ιερατικό αίσθημα του απόλυτα αναγκαίου περίγυρου που την έχει γεννήσει εμφανίζεται η μορφή της Παναγίας που «πλαγιάζει στις μυρτιές με τη φαρδιά της φούστα λεκιασμένη απ’ τα σταφύλια». Και η Ελληνίδα μάνα όταν ρωτάει ο ποιητής «πόσο θα στύψει ακόμα η μάνα την καρδιά της, πάνω απ’ τα εφτά σφαγμένα παλικάρια της».

Είναι πάλι η ίδια γυναικεία μορφή, η Παναγία, η μάνα όλες οι μητέρες, αρχαίες και νεότερες, που γνώρισαν κι αυτές τον πόνο της μυθικής Νιόβης. Κι αυτή η αρχέτυπη γυναικεία φιγούρα αποκορυφώνεται στην τρομερή επίκληση από τον ποιητή στην Κυρά να κάνει τη γη να καρπίσει. Μετά γίνεται η Γοργόνα του Μεγαλέξαντρου, η Βυζαντινή Παναγιά, που η εικόνα της έχει δύναμη να θεραπεύει. Γίνεται η Ορφική Μητέρα Γη, η πολεμόχαρη θεά Αθηνά και η «Ελευθερία» του Ύμνου του Σολωμού για να καταλήξει στην Περσεφόνη και στη Δήμητρα που μοιράζονται την ανάσταση και τη γονιμότητα της γης.

Ο Ρίτσος ήθελε να είναι ,ήταν και θα είναι (γιατί τα έργα του τον κάνουν αθάνατο) πρώτα απ’ όλα «Ρωμιός». Έτσι η «Ρωμιοσύνη» η μεγάλη του περηφάνια και αγάπη για τους συγχρόνους του που υπέφεραν μαζί του για τη γη τους και την ιστορία της, είναι σαν τη ρωμιοσύνη των ανθρώπων που εξυμνεί.


Η «Ρωμιοσύνη» μελοποιημένη από το Μίκη Θεοδωράκη συγκινεί βαθύτατα. Ο συνδυασμός αυτός—μουσικής και ποίησης—δημιούργησε ένα αριστούργημα του είδους, κάτι ανάμεσα στο πολεμικό τραγούδι και στους επικήδειους θρήνους ή μοιρολόγια, που τραγουδάνε οι γυναίκες στις κηδείες, στην ελληνική ύπαιθρο.
Το έργο πραγματοποιεί την ευχή που είχε διατυπώσει ο συνθέτης από το καλοκαίρι του 1959: «Το ελαφρό τραγούδι μας υποχρεώνει να ξεχάσουμε, το λαϊκό τραγούδι μας υποχρεώνει να θυμόμαστε».
«Κι αυτή τη μνήμη του λαού μου» λέει και ο ποιητής «θέλησα να ξυπνήσω και σ’ αυτήν αφιέρωσα όλες μου τις προσπάθειες».
Γι΄αυτό η κραυγή του Ρίτσου ξεπέρασε προ πολλού όλα τα όρια που μπορεί να χαράζει ο άνθρωπος και απευθύνεται στον άνθρωπο όχι σαν μια λειτουργική μονάδα ενός συστήματος αλλά στον άνθρωπο μέσα στον κόσμο. Η ποίησή του δείχνει ποιος είναι ο δρόμος της Ποίησης που είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου. Η ποίησή του φέρνει στην ανθρωπότητα την ελπίδα, το χαμόγελο, το θεμελιωμένο στη βεβαιότητα για τη νίκη του καλού, το αίσθημα της αισιοδοξίας και της ανάτασης. Είναι ποίηση εμπνευσμένη από το λαό και προορίζεται για το λαό. Έτσι μπορούμε αδίσταχτα να πούμε πως ο Γιάννης Ρίτσος δεν είναι απλά ο ποιητής του λαού αλλά είναι ο μεγάλος, ο ακατανίκητος, ο αθάνατος Λαός—Ποιητής και η ποίησή του μπορεί να χαρακτηριστεί σαν «περίληψη της αιωνιότητας».
…………………………………………………………


Μερικά στοιχεία ακόμη για το Γιάννη Ρίτσο:

Το συγγραφικό και ιδιαίτερα το ποιητικό έργο του Ρίτσου είναι τεράστιο σε έκταση και ανυπέρβλητο σε ποιότητα.
Άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα από το 1933 και θεωρείται ένας από τους πολυγραφότερους ποιητές του 20ου αιώνα.(Ποιήματα, Συλλογές, Θεατρικά, Μεταφράσεις, Ταξιδιωτικά, Πεζά αλλά και Σκίτσα και Εικαστικά).
Για το έργο του πήρε πολλές τιμητικές διακρίσεις και δέχτηκε την ελληνική και την παγκόσμια αναγνώριση:( Βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη και τη Φιλία των λαών, Διεθνές Βραβείο «Γκεόργκι Δημητρώφ», Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, , Βραβείο «Ποιητής Διεθνούς Ειρήνης» του ΟΗΕ κ.λ.π.).


Γίνεται μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Ακαδημίας Λογοτεχνών και Επιστημών Maihz της Δυτικής Γερμανίας. Αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας και του Πανεπιστημίου Καρλ Μαρξ της Λειψίας ενώ του απονεμήθηκαν μετάλλια όπως το μετάλλιο Ειρήνης «Γρηγόρης Λαμπράκης», το μετάλλιο «Ζολιό—Κιουρί» κ.λ.π.


Ο Γιάννης Ρίτσος από το 1927 έρχεται σε επαφή με αριστερούς και στελέχη του ΚΚΕ . Το 1934 έγινε μέλος του ΚΚΕ και το υπηρέτησε με συνέπεια σε όλη του τη ζωή, δηλώνοντας πάντα παρών, υπηρετώντας όσο ελάχιστοι την υπόθεση της Εργατικής Τάξης, παίρνοντας ο ίδιος μέρος σε όλους τους αγώνες της, που τους τραγούδησε όχι για να ξεχωρίσει αλλά για να σμίξει τον κόσμο:


«Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε
Αδελφέ μου, από τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε για να
Σμίξουμε τον κόσμο».
…………………………………………………………………………


Παραθέτω ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, από τα τελευταία του, όπου φαίνεται η σεμνότητα και η ακεραιότητά του, η μέγιστη ηρεμία του ανθρώπου, που σ’ όλη του τη ζωή προσπάθησε να προσφέρει, όσα περισσότερα μπορούσε, με όποιον τρόπο, αλλά επίσης φαίνεται η συμφιλίωση που είχε με την ιδέα του θανάτου σαν πραγματικός υλιστής.




Επιλογικό

Να με θυμόσαστε—είπε.
Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
Χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
Για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.
Την ομορφιά ποτέ μου δεν την πρόδωσα.
Όλο το βιος μου
Το μοίρασα δίκαια.
Μερτικό εγώ δεν κράτησα.
Πάμπτωχος. Μ’ ένα κρινάκι
Του αγρού
Τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα.
Να με θυμάστε.
Και συχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:
Θα’ θελα
Ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού
Να θερίσω
Ένα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω
Και να μασώ σπειρί σπειρί το στάρι με τα
Μπροστινά μου δόντια
Θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον
Κόσμο που αφήνω
Θαυμάζοντας κι Εκείνον που ανεβαίνει το λόφο
Στο πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στο αριστερό μανήκι του έχει ένα πορφυρό
Τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό δεν διακρίνεται
Πολύ καθαρά.
Κι ήθελα αυτό προ πάντων να σας δείξω.
Κι ίσως γι’ αυτό προ πάντων θ’ άξιζε
Να με θυμάστε.

Καρλόβασι 30.VII.87




..........................................................................

Δείτε κι αυτά, τα ξεχωριστά:


http://lykeio6o.blogspot.com/2009/04/blog-post_28.html

http://xrysomyga.blogspot.com/2009/04/blog-post_28.html

http://www10lykeiopeiraia.blogspot.com/2009/04/blog-post_28.html

http://afiseme.blogspot.com/

http://side21.blogspot.com/2009/04/100.html



36 σχόλια:

  1. Μέγας ποιητής!
    Συγχαρητήρια για το αφιέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Γιάννης Ρίτσος είναι ο αγαπημένος μου ποητής, αυτός που μου έδειξε την πραγματική διάσταση και τη σημασία της λέξης Σύντροφος και με συντρόφεψε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου, όταν ο δύσβατος δρόμος που διάλεξα, μου έφερνε μπροστά "χίλια" εμπόδια, για να λυγίσω, να γονατίσω, να πέσω ή να γυρίσω πίσω.
    Αυτός, μέσα από την ποίησή του ,μου έδινε δύναμη να βαδίζω μπροστά,γνωρίζοντας πως η ζωή είναι η μόνη μεγάλη θελκτική αξία, που καλούμαστε να ζήσουμε χωρίς ενδιασμούς ή ταλαντεύσεις.
    Αυτός μου δίδαξε πως η ζωή είναι καμωμένη από "ακριβά" αλλά και "φτηνότερα" υλικά, από άπειρες μικρές και μεγάλες αναγκαιότητες,που όμως είναι ιερές, αφού μ' αυτές λειτουργεί η ίδια η ζωή:
    "Καμιά ταπείνωση λοιπόν δεν είναι εκεί , που η ζωή ζητάει να ζήσει."
    Αυτός μέσα από την ποίησή του, αλλά και από την ίδια του τη ζωή ,μου έδειξε πως πρέπει να αγωνίζομαι, αφού στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται.
    Με έμαθε να μη φοβάμαι τίποτα και κανέναν, να μη δέχομαι το αδιέξοδο, την έλλειψη λύσεων και την εκμηδενιστική απελπισία,με συμφιλίωσε με το πεπερασμένο της ύπαρξης, με τον αδηφάγο χρόνο αλλά και με την ιδέα του θανάτου σαν τη φυσική εξέλιξη της ζωής,αφού αυτός υπήρξε οπαδός των φωτεινών αξιών και της αναγνωρισμένης αναγκαιότητας.
    Αυτός με έμαθε την αξία της Αλήθειας, τη μέγιστη υποχρέωση να μην κρυβόμαστε από τον εαυτό μας ή από τους άλλους, αλλά να λέμε τα "σύκα-σύκα" και τη "σκάφη-σκάφη", αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεών μας.
    ..................................
    Είναι ατέλειωτα αυτά που έμαθα...
    και επειδή η ζωή είναι αφάνταστα πολύπλοκη και συνεχώς "κινούμενη", πολύ συχνά ανατρέχω στα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, για να παίρνω δύναμη και να συνεχίζω να ζω όπως πρέπει...
    ..................................
    Αυτό το αφιέρωμα είναι πραγματικά πολύ μικρό για έναν τόσο μεγάλο. Αλλά όσα κι αν έλεγα, πάλι λίγα θα ήταν.
    Αρκεί μόνο ν' ακούει κανείς το πάθος του, όταν διαβάζει τη "Ρωμιοσύνη".
    ...................................
    Ευχαριστώ τον αγαπημένο μου Βασίλη , που μου έδωσε την ευκαιρία
    να θυμηθώ τα μυθικά, μαγικά εκείνα χρόνια τότε που "ο άνεμος μας κυνηγούσε και σε κάθε μας βήμα υπήρχε το συρματόπλεγμα".
    Τον ευχαριστώ που φιλοξένησε στο
    blog του το αφιέρωμα αυτό.
    .................................... Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ειναι ο πρώτος αγαπημένος Ποιητής για μένα.
    Κι όταν τον ακούω να απαγγελει μαγεύομαι
    Μπορω να μενω με τις ώρες απλά και μόνο να ακούω τη φωνή του.

    Εξαιρετικό το αφιέρωμά σου Βασίλη.
    Αλλωστε φέτος είναι και η χρονιά του.

    Καλημέρα και καλό Σαβατοκύριακο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όμορφο αφιέρωμα.
    Ο Γιάννης Ρίτσος αποτύπωσε εύγλωτα την εποχή του με λέξεις που αποκτούν οικουμενικό χαρακτήρα και γίνονται φάρος για όλους μας.
    Ίσως και η εποχή να γέννησε τον Ρίτσο για να μεταδώσει αλήθειες που ακόμα ριγούν και δονούν.

    Καλό Σ/Κ σε σένα και στη Λουκία για το όμορφο ταξίδι της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αγαπητέ σύντροφε,
    αυτό το "μικρό" αφιέρωμα στον ποιητή της "ρωμιοσύνης" φανερώνει το μεγαλείο του έργου του!
    Ο ποιητής που με τα πιο απλά λόγια σκιαγραφεί τον κόσμο,ο ποιητής που μετατρέπει μια εικόνα σε μοιρολόι χιλιάδων μανάδων που βλέπουν τα παιδιά τους να "χάνονται" στη ταξική πάλη.
    συγχαρητήρια δάσκαλε,είναι υπέροχο λυρικό αφιέρωμα στη σκία της "ρωμιοσύνης" που ηχεί...
    "το πιο τρανό τραγούδι που έμαθα[...]:προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εξαιρετικό αφιέρωμα Λουκία!

    αγαπώ ιδιαίτερα τον Γιάννη Ρίτσο
    γιατί είναι η αλήθεια του που
    με συνταράζει,η βαθιά ψυχή του,
    ειδικά όταν σκέφτομαι πως η ποίησή του θήλασε από προσωπικές συμφορές
    και βαριά πλήγματα.

    η φυματίωση,η νοσηλεία του,το φθισιατρείο,η ψυχική αρρώστια του πατέρα του και της αδερφής του,η κατοχή,ο εμφύλιος,ο αγώνας του,η εξορία,ξανά σοβαρά προβλήματα υγείας,ο κατ'οίκον περιορισμός του στο Καρλόβασι.

    αναμφίβολα πληθωρικός ως ποιητής,
    το έργο του αν και αυτοβιογραφικό
    μοιάζει σαν ο κατοπτρισμός των οδυνηρών περιπετειών όλου του ελληνικού λαού.

    με συγκίνησε αυτό το ανάγνωσμα

    συγχαρητήρια!

    Βασίλη και Λουκία σας φιλώ
    καλημέρα και καλή Κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φαίδρα μου καλημέρα
    σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και ιδιαίταρα για την επιείκεια, με την οποία "είδες" το πολύ μικρό αυτό αριέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο.
    Όπως έγραψα και στο σχόλιό μου, με τον ποιητή αυτόν είχα μια ιδιαίτερη σύνδεση από παλιά και αυτός καθοδήγησε--με τα ποιήματά του φυσικά-- τα πρώτα μου βήματα, σε μια περίοδο πολύ σημαντική της ζωή μου και μου έδωσε θάρρος και δύναμη ν' αντιμετωπίσω πράγματα και καταστάσεις, που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα ενώ τοτε ήταν αδιανόητα και απαγορευμένα.
    Από την πληθώρα των έργων του διάλεξα τη "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ",γιατί ήταν από τα αγαπημένα του ποιήματα, γιατί έγινε τραγούδι, που συντρόφεψε τους ανθρώπους σε δύσκολες στιγμές, που ακουγόταν κρυφά σε μυστικές συγκεντρώσεις την εποχή της δικτατορίας, που ΄εδινε θάρρος κι ενθουσιασμό στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, που γαλούχησε και θα γαλουχήσει γενιές και γενιές και όταν ακούγεται ακόμα και τυπικά σε σχολικές επετείους.Και επειδή μέσα από αυτό ,όπως και από τα περισσότερα ποιήματά του, φαίνεται η αισιοδοξία του, με την οποία αντιμετώπισε όλες τις συμφορές, τις δυστυχίες, τις αρρώστιες , ακόμα και το θάνατο, που έπληξαν την οικογένειά του, τον ίδιο και τους συντρόφους του,διακηρύσσοντας πως "κι αν ο θάνατος είναι παντού, η Ζωή έρχεται πάντα πρώτη".
    "Κι αν αδέξιοι μια μέρα σας φανούν οι στίχοι μας, θυμηθείτε μονάχα πως γραφτήκαν κάτω απ'τη μύτη των φρουρών και με τη λόγχη πάντα στο πλευρό μας"
    Και πάλι σ' ευχαριστώ.
    Σου εύχομαι καλή Κυριακή και καλό ξεκίνημα τη Δευτέρα.
    ...................................

    Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αχ! Λουκία της δίκοπης ζωής μου.
    Αχ! Λουκία μου!
    Κάπως έτσι σε πρωτόδα μια μαγική βραδυά,
    κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80.
    Παρασκευή βράδυ,
    στην αίθουσα της Παπαχριστοπούλειου βιβλιοθήκης
    στην Αμαλιάδα.
    Μιλούσες για τον ποιητή της καρδιάς σου
    κι οι μαθητές σου
    απάγγελλαν και τραγουδούσαν τα λόγια του.
    Κι είχες και τότε, όπως και τώρα,
    την ξεχωριστή ικανότητα να "δένεις"
    τον Ποιητή με το λαό του,
    τον Άνθρωπο με την τέχνη του,
    τον Αγωνιστή με το πυρακτωμένο όνειρο.
    Δασκάλα μου,
    εγώ σαν μαθήτρια
    λίγο μετά τη μεταπολίτευση,
    δεν είχα την ευκαιρία
    να διδαχθώ τον Ποιητή.
    Όπως πολύ όμορφα σχολιάζεις και συ,
    η Πολιτεία τιμούσε με εξορία και όχι
    με διδαχή των νέων, τους ποιητές του λαού.
    Ανακάλυψα τον Ποιητή μέσα από σένα.
    Είδα να ζωγραφίζεις τα λόγια του
    πάνω στο ύφασμα,
    με μπλε, χρυσό και μαύρο χρώμα.
    Θυμάσαι;
    Το περιστέρι και το ξανθό, σγουρόμαλλο
    αγόρι που ατενίζει τον ήλιο
    και τα υπέροχα γράμματά σου:
    " Ο ήλιος είναι το Ζήτω! του λαού
    καρφωμένο στο διάστημα."
    Ακόμα στολίζει τον τοίχο του υπνοδωματίου, στο πατρικό μας,
    μαζί με τα Αριστεία του Βασίλη μας.
    Κι ύστερα τα βιβλία του,
    η φωνή του που συνόδευε τη μουσική,
    που συντρόφευε τους πρώτους μας αγώνες.
    Και η παρουσία του!
    Είχα την εξαιρετική τιμή και τύχη
    να τον συναντήσω και να ανταλλάξω
    μαζί του λίγα λόγια.
    Στην Ανδραβίδα, Κυριακή 5 Απρίλη του 87.
    Η αείμνηστη καθηγήτρια Αγγλικών
    Δώρα Πάστρα,
    [η μανούλα της Μπεμπέ, ξέρει ο Βασίλης μας]
    είχε διοργανώσει εκδήλωση προς τιμή των δυο Μεγάλων Ποιητών μας
    ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ και ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ.
    Δυστυχώς ο ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΗΣ έδινε εκείνη
    την εποχή τη μεγάλη μάχη για τη ζωή του
    σε νοσοκομείο της Αθήνας,
    μάχη που τελικά και έχασε
    αφήνοντάς μας ορφανούς
    και δεν παραβρέθηκε.
    Βρισκόταν όμως εκεί ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ.
    Στα θρανία του Γυμνασίου της Ανδραβίδας
    του ζήτησα να μου υπογράψει την ΙΣΜΗΝΗ
    και το έκανε.
    Ακούγοντας το όνομά μου ενδιαφέρθηκε για την καταγωγή μου, για τη δουλειά μου, για την πόλη μου.
    Μιλήσαμε για λίγο για την Αμαλιάδα,
    το ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ,
    την ΚΝΕ.
    Απλός, ζεστός,
    με δυο σπινθηροβόλα μάτια που "διάβαζαν" ως μέσα μου.
    Εγώ συγκινημένη και συγχρόνως τρακαρισμένη για τη μεγάλη τιμή,
    άκουσα από τα χείλη του την πιο όμορφη φράση που μου απηύθηναν ποτέ στη ζωή μου:
    "Η λάμψη στα μάτια σας " μου είπε,
    "προδίνει τη φωτεινότητα της ψυχής σας."
    Δεν ξέρω τι είχε δει μέσα από τα μάτια μου.
    Ίσως την ανάγκη του νέου ανθρώπου να υπερασπιστεί τα δίκια του κόσμου.
    Δέκα χρόνια μετά, το 1997
    κι ενώ ο γιόκας μου πήγε στην πρώτη του Δημοτικού,
    με μεγάλη συγκίνηση είδα να μελετάει στο σχολείο τον Ποιητή.
    "Αν όλα τα παιδιά της Γης"
    κι άκουσα εκείνο το υπέροχο:
    "μαμά η κυρία είπε να βρούμε πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του ποιητή".
    Ό,τι δεν είχα διδαχθεί εγώ για τον Ποιητή της ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ το διδασκόταν τώρα το παιδί μου.
    Είχαμε κάνει ένα βήμα μπροστά.
    Η πολιτεία δεν εξόριζε πια τους ποιητές του λαού από τα μάτια και τις καρδιές των νέων βλαστών.
    Αγαπημένη μου Λουκία
    Καπετάνιε, Καπετάνιε μου,
    να σας αποχαιρετήσω με τα πρώτα λόγια του Ποιητή από την "ΙΣΜΗΝΗ".
    "Νάρχεστε πότε-πότε,
    αυτό μου δίνει ευχαρίστηση.
    Εδώ πέρα ο χρόνος είναι αργός.
    Τίποτα πια δεν έρχεται ή δεν φεύγει,
    εκτός απ' τη συνηθισμένη αυτή φθορά
    στο ξύλο των επίπλων,
    στα καδρόνια της στέγης,
    στα πατώματα, στις σκάλες,
    στους σοβάδες, στα σκεύη,
    στις κουρτίνες, στους ρεζέδες
    αργή φθορά,
    μια σιωπηλή σκουριά,
    προπάντων στα χέρια και στα πρόσωπα."
    Sταυρούλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΛΟΥΚΙΑ!!!!!

    Καλημερα...

    Βασιλη ;;;

    συγχαρητηρια και στου δυο....

    δεν θα μιλησω για τον Γιαννη Ριτσο.
    μικρη νιωθω πολυ μικρη για να το κανω....

    θα πω ομως και στπυ ΔΥΟ σας...
    ΕΥΓΕ....ΕΥΓΕ...

    Αμποτε να ηταν οι εκπαιδευτικοι μας
    σαν Εσας.....

    ποσο ποσο μα ποσο πολυ
    μεις οι γονεις ασφαλεις θα νιωθαμε για τους μικρους μας Ανθρωπους που αγωνιζομαστε κι αγωνιουμε για τον "κοσμο" που τα ριχνουμε να μεγαλωσουν....

    σας φιλω
    εκει μακρινα στελνω σκεψη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ένα από τα πιο όμορφα και πιο περιεκτικά αφιερώματα που έχω διαβάσει. Είναι δύσκολο να μιλάς για τέτοια μεγάλα πνεύματα, πρέπει να κοιτάξεις πολύ ψηλά για να τους δεις, πρέπει να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο. Σ' ευχαριστούμε που το έκανες για μας και τον έφερες ξανά στις μνήμες μας. Έτσι, για να μην ξεχνάμε τι θα πει πολιτισμός.

    Καλό απόγευμα, να' σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητή Σοφία καλησπέρα
    Σ'έχω γνωρίσει από τα ωραία ποιήματα και τα σχόλια, που έχεις κάνει κατά καιρούς στο blog. του Βασίλη και σε άλλα blogs επίσης.
    Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και το επαινετικό σου σχόλιο για το μικρό αφιέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο.
    Πραγματικά ταξίδεψα με πολύ συγκίνηση και αγάπη, πολλά χρόνια πίσω, όταν οι "πάσης φύσεως" αγώνες ήταν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας, ήταν η καθημερινότητά μας, ήταν η ίδια μας η ζωή.Καί η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, όπως και άλλων "δασκάλων" μας οδηγούσε...
    Σ' ευχαριστώ και πάλι
    Καλό απόγευμα
    Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπημένη μου Σταυρούλα,
    με συγκίνησες πάρα πολύ.Σ'ευχαριστώ πολύ για όλα, όσα έγραψες και μου θύμισες.Για την πραγματικά μαγική,εκείνη βραδιά στη Βιβλιοθήκη της Αμαλιάδας.Ναι έκανα εκείνη την εκδήλωση για τον αγαπημένο μου ποιητή και για να την κάνω, πήρα θάρρος και δύναμη(όπως έγραψα και σε κάποιο άλλο μου σχόλιο, παραπάνω) από τα ποιήματά του, από τη ζωή του την ίδια.Αυτό που είχα κάνει τότε(όπως και πολλά άλλα ανάλογα-ξέρεις εσύ), σήμερα θεωρείται αυτονόητο και επιβεβλημένο,τότε όμως ήταν απίστευτο και αδιανόητο για μια νεοδιόριστη καθηγήτρια,όπως ήμουν εγώ.
    'Οπως πολύ σωστά επισήμανες, τον καιρό εκείνο, παρ' όλο που είχε έρθει η μεταπολίτευση αρκετά χρόνια πριν, ο σκοταδισμός, το κράτος της δεξιάς, τα φακελλώματα και όλα τα συμπαρομαρτούντα ήταν
    "εν δράσει" και ποητές σαν το Γιαννη Ρίτσο ήταν ανύπαρκτοι στα σχολικά βιβλία και απαγορευμένοι ακόμα και σε δημόσιες εκδηλώσεις.
    Και βέβαια θυμάμαι τα πάντα. Τίποτα δε ξεχνώ, γιατί ζήσαμε πραγματικά μαγικά χρόνια και αυτό τίποτα δε μπορεί ούτε να το σβήσει ούτε να το αλλάξει. Είναι η ζωή μας, είναι η ιστορία μας, ένα κομματάκι από την ιστορία του τόπου μας, όπως θα έλεγε και ο ποιητής.
    Νιώθω πολύ περήφανη για σένα που στάθηκες τόσο τυχερή να συναντήσεις το Γιάννη Ρίτσο και να έχεις την υπογραφή απ' αυτό το τόσο βασανισμένο αλλά τόσο επιδέξιο χέρι που άφησε τέτοια κληρονομιά στην ανθρωπότητα.
    Τι άλλο να σου πω,εκτός από ένα μεγάλο Ευχαριστώ και πάλι και να σου αφήσω κι εγώ μερικούς ακόμα στίχους.
    ..................................
    "Άν τιποτ' άλλο δεν κερδίσαμε-είπε- μάθαμε τουλάχιστον
    πως αύριο θα συναντηθούμε.
    Αυτό διδάσκουμε,αυτό κηρύττουμε,
    μη κάνοντας καθόλου κήρυγμα,
    γιατί όποιος λέει πως αγαπάει
    ό,τι αγαπάει, δεν κάνει κήρυγμα
    λέει μονάχα εκείνο που δε θα
    μπορούσε να μην πει."
    ..................................
    "Δεν έχει τοίχους η χαρά,
    δεν έχει χώρισμα η αγάπη"
    ...................................
    "Δεν είναι λοιπόν να μάθεις
    μόνο εκείνο που είσαι,
    είναι να γίνεις ό,τι ζητάει
    η ευτυχία του κόσμου,
    να φτιάχνεις την ευτυχία
    του κόσμου."
    Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μαρίνα μου καλησπέρα,
    σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι που σου άρεσε αυτό το μικρό και σίγουρα ελλιπές αφιέρωμα στο Γίάννη Ρίτσο.
    Σαν εκπαιδευτικός πάντα, από την αρχή, που διορίστηκα και μέχρι σήμερα, προσπαθώ να δώσω στα παιδιά κίνητρα για προβληματισμό και γνώσεις και να τους δείξω δρόμους για να ξεφύγουν από τα "υποπροϊόντα που σερβίρονται αβασάνιστα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
    Δε ξέρω κατά πόσο το πετυχαίνω. Πιστεύω όμως ότι κάποιοι απ'αυτούς, έστω και αργότερα θυμούνται... και ευτυχώς αυτό το έχω βιώσει αφού πραγματικά συναντάω μαθητές μου, πολύ μεγάλους πια (μερικοί είναι και συνάδελφοί μου), που με πολύ συγκίνηση μου θυμίζουν τα λόγια μου κ.λ.π.
    Αυτό είναι μια πραγματική ικανοποίηση, η μεγαλύτερη.
    ..................................
    Σου αφήνω μερικούς στίχους του
    ποιητή και σου εύχομαι καλό βράδυ.
    ..................................
    "Ζυμώνω την καρδιά μου μες στη
    σκάφη του ήλιου
    και φτιάχνω τα φαρδιά ψωμιά
    του τραγουδιού μου
    να μην πεινάσει φως ο κόσμος."
    ...................................
    Η Λουκλια της δίκοπης ζψής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λουκία μου...τι υπέροχο αφιέρωμα...προσωπικό θα έλεγε κανείς. άφησες κι εσύ ένα μικρό κομμάτι εδώ...

    σε ευχαριστώ γιατί μέσα από το φως που έριξες, άνοιξαν τα μάτια μου.
    φώτισε λίγο η νύχτα μου.
    πόσα δεν γνώριζα...η σκιαγράφησή σου αποτυπώθηκε στην μνήμη μου.
    να μην σωπάσεις Λουκία
    να ρίχνεις φως που και πού

    Βασίλη μου...γλυκέ μου δάσκαλε, δεν θα κουραστώ ποτέ να σου το λέω, γιατί κάθε φορά το νοιώθω το ίδιο δυνατά και μοναδικά. Με συγκινείς ...πολύ και αληθινά...και δεν είναι εύκολο αυτό. Το ξέρεις...

    ήμουν μακριά για να στο πω όταν το πρωτοείδα, αλλά η ανάγκη μου να σε ευχαριστήσω είναι το ίδιο έντονη και επιτακτική, και ας έχει περάσει καιρός. ο καιρός άλλωστε ξεθωριάζει ότι δεν είναι δυνατό να αντέξει στο πέρασμά του.

    -άλαλη- και με ένα στιγμιαίο ρίγος να διαπερνά όλο το κορμί μου, παγωμένη από έκπληξη, ξαφνικά αντίκρισα το σχόλιο μου στην σελίδα σου.
    παύση... γενική..
    το αίμα ξανά-ζέστανε και με πλημμύρισε μαζί με μια πρωτόγνωρη χαρά να τρέχουν μέσα μου θαρρείς σαν άταχτα παιδιά που κάνουν σκανταλιές.

    Τελικά δεν χρειαζόταν να πάω στα Ιμαλάια για να νιώσω έτσι...

    Μεγάλη μου τιμή...

    υ.γ. σε ευχαριστώ γι ό,τι μου ξυπνάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Να ευχαριστήσω τη Λουκία της Δίκοπης Ζωή μου
    Για το υπέροχο κείμενο που μου εμπιστεύτηκε.

    Να Σας ευχαριστήσω όλους που είστε εδώ.
    Είναι μεγάλη μας Χαρά και Ιδιαίτερη Τιμή.

    Να με συχωρέσετε που θα αργήσω να σας απαντήσω.
    Θα απαντήσω σε όλους, όπως σας άξίζει.

    Όμως, Διανύουμε τις τελευταίες 20 μέρες μέχρι τη μεγάλη Μάχη για τις Εξετάσεις: Τετάρτη 20 Μάη, κι ο χρόνος είναι αμείλικτος,…

    Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση,…

    Και να ευχηθώ στα παιδιά που δίνουν αυτή τη Μάχη
    Κουράγιο, Δύναμη και Πίστη μέχρι το Τέλος

    Venceremos!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. «Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί νάναι κι από αίμα,…όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι από αίμα»

    ήταν Άνοιξη του 1979 το δασάκι απέναντι από το σκεβρωμένο μου παράθυρο είχε ανθήσει, τα τρένα έμπαίναν στο σταθμό κι έφευγαν πέρα,…
    κι η ψυχή μου ολόφωτη,…

    είχα περάσει απέναντι
    είχα αφήσει τον παλιό κόσμο
    είχα αγαπήσει τη Νύχτα ,
    την πυρπολημένη Ανατολή
    το Κόκκινο της σφαίρας και της Άνοιξης
    στο «πορφυρό Τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό (που) δεν διακρίνεται
    Πολύ καθαρά….» …( κι ίσως καθόλου πια,… )
    σ’ αυτό το μπάλωμα είχα κρεμαστεί
    σε μια μικρή κλωστή,…

    είχα φορέσει εκείνη την άγρια προβιά
    της ανυπακοής
    της ανταρσίας το εμβατήριο είχε τρυπήσει
    το ακουστικό μου τύμπανο

    το εμείς είχε αντικαταστήσει το εγώ

    και τρία Κόκκινα Γράμματα Κ. Κ. Κ.
    χάραζαν ανεξίτηλα τον καιρό και το θάνατο

    «Κομμουνιστικό Κόμμα Κόσμου»
    ……………………………………………………………………………………………………

    Στο μικρό κασετόφωνο ακούω τη φωνή του,..
    στο «καπνισμένο τσουκάλι»,…

    «Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά,…»

    φέρνω στο νου τη μορφή του
    εκείνο το Μάρτη του 1982 στην Αμαλιάδα
    ΚΚΕ,
    Νίκος Μπελογιάννης,
    Γιάννης Ρίτσος
    Μάνος Κατράκης,…
    κι εκείνα τα παιδιά της Κ. Ν. Ε. που λέγαν στη Ζωή το μέγα Ναι

    Να πιστεύουν ΝΑΙ
    Να Διαβάζουν ΝΑΙ
    Να Αμφισβητούν ΝΑΙ
    Να Ονειρεύονται,… ΝΑΙ
    Να μη μπορούν να τα υποτάξουν οι μηχανισμοί κι οι «φρονηματιστές»
    Να μην μπορούν οι καιροσκόποι να λειάνουν τις αιχμηρές πράξεις τους,…

    Τον θυμάμαι μέσα στο πλήθος
    Θεόρατος στα μάτια μου
    Στητός
    Αργά αργά βαδίζοντας κουβαλώντας στους ώμους τους
    Όλα τα βάσανα
    όλες τις εξορίες
    όλες τις φυλακίσεις των χιλιάδων ανώνυμων συναγωνιστών του
    Γιατί πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα
    ο Γιάννης Ρίτσος ήταν ΑΥΤΟ:

    ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
    ΣΥΝΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
    ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ
    ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ

    ΗΤΑΝ ΕΔΩ!!!
    ΠΑΡΩΝ!!!

    Όταν κουβαλούσαν τις πέτρες
    Όταν η βροχή περόνιαζε τα σκισμένα ρούχα
    Όταν η ζωή περνούσε στο αντίσκηνο
    Όταν ο λαός έγραφε τα τραγούδια του με τα χέρια τα δικά του και τις νότες του Μίκη
    ήταν παρών όταν η Ιστορία ερωτοτροπούσε με την Άνοιξη



    Στρατευμένος ΝΑΙ
    Αυτοβιογραφικός ΝΑΙ
    Λυρικός οπωσδήποτε
    Αναλυτικός ΝΑΙ

    Κατακόκκινος
    Αμετανόητος

    Των μηχανισμών προκάλυψη,… ίσως
    Της κομματικής νομενκλατούρας άλλοθι,… μπορεί

    Όμως ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

    Κι έτσι ΑΝΘΡΩΠΟΣ

    Όμως Ποιητής ΕΡΩΤΙΚΟΣ

    Κι έτσι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ

    Ναι πρώτα και κύρια ο Γιάννης Ρίτσος είναι Ποιητής ΕΡΩΤΙΚΟΣ

    Γιατί αν δεν μπορείς να ερωτευτείς
    Πως θα αλλάξεις τον Κόσμο;

    Αν είσαι ανέραστο τρωκτικό των γραφείων και των μηχανισμών, για ποια ζωή να παλέψεις;

    Αν είσαι σεχταριστής και ειρωνεύεσαι την ομορφιά, ποιος θα πιστέψει ότι παλεύεις για το Νέο Άνθρωπο και την Ευτυχία του;

    (Δέστε ποιες προσωπικότητες της Παγκόσμιας Επαναστατικής Ιστορίας, ακόμα και σήμερα συγκινούν τους Νέους σ’ όλο τον Κόσμο.
    Οι Επαναστάτες αυτοί είναι ΟΜΟΡΦΟΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ)
    Αν φοβάσαι τη χαρά και πίσω από κάθε τι δημιουργικό, υποψιάζεσαι την αλλοίωση της «καθαρότητας» και της «γραμμής», και βλέπεις τη σκιά του «οπορτουνισμού» πίσω από κάθε νεωτερισμό και φουτουριστική ιδέα, πως θα εμφυσήσεις στους Ανθρώπους τη εμπιστοσύνη στο Νέο Κόσμο, στο Νέο Άνθρωπο; Πως θα απελευθερώσεις τις Δυνάμεις που είναι απαραίτητες για την Οικοδόμηση της Νέας Κοινωνίας;

    Ναι ο Ρίτσος ήταν και είναι
    Επαναστάτης Ποιητής ΕΡΩΤΙΚΟΣ

    Κι αν όλοι ηττηθήκαμε ανεπανόρθωτα,…

    Αυτός ΝΙΚΗΤΗΣ!

    Κι αν μερικοί συνθηκολόγησαν τρεμάμενοι
    Αυτός ΟΡΘΟΣ!

    ΕΦΥΓΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ
    ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ άρα ΑΝΘΡΩΠΟΣ
    ……………………………………………………………………

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το χρωστούσαμε αυτό το μικρό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη Γέννηση του Γιάννη Ρίτσου
    Και είναι μια ευκαιρία, για τα νέα παιδιά, τους νεαρούς φίλους του Non Mollare Mai να ψάξουν βαθύτερα στο έργο του,…

    Γενικότερα Αξίζει κι επιβάλλεται να ψάχνουν βαθύτερα

    Ας με συχωρέσουν οι αγαπημένοι μου παλιοί μαθητές και Νέοι τωρινοί Επαναστάτες που μιλώ έτσι

    Είναι γιατί ακόμα ελπίζω,…
    Πρώτα και κύρια
    ΕΛΠΙΖΩ σ’ Αυτούς,…
    Και πιστεύω στη Δημιουργική Μελέτη τους και στην ανατρεπτική φιλοσοφία μας

    Είναι οι μόνοι που μπορούν να ΔΩΣΟΥΝ ΤΗ ΛΥΣΗ
    Και ευτυχώς Ξέρουν ποια είναι,…

    Αρνούμαι ότι υπήρξα, τότε, μέρος του προβλήματος

    Τώρα είμαι πρόβλημα!

    Τα τότε όμως μέρη του προβλήματος, όσα δεν αφομοιώθηκαν, παρουσιάζοντας βραδινά αναγνώσματα δημοσκοπήσεων, τώρα ετοιμάζουν τα κοστούμια τους και ξεσκονίζουν τις υπουργικές καρέκλες,…
    Είμαι σίγουρος ότι θα δοθούν αφορμές να επανέλθω σ’ αυτά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μυρσίνη μου,
    Ευχαριστώ, για τον τρόπο που με διάβασες. Πραγματικά υπάρχει προσωπικό στοιχείο, όπως έγραψα και σε κάποια σχόλια, αλλό η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου είναι από μόνη της φωτεινή.
    Χαίρομαι, που φώτισε λίγο η "νύχτα " σου, όπως λες,αλλά αυτό δε θέλω καθόλου να το ακούω από νέα παιδιά σαν και σένα, που έχετε όλη τη ζωή μπροστά, που μπορείτε, να πετάτε τόσο ψηλά(π.χ. στα Ιμαλάια), και να πετάξετε ακόμα πιο ψηλά.Γενικά δε θέλω να τ' ακούω από κανέναν άνθρωπο,γιατί πιστεύω πως για όλα υπάρχει λύση, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αλλά ακόμα και μέσα στις ήττες μας υπάρχει το στοιχείο της νίκης, όπως διδασκόμαστε από τον άσφαλτο νόμο της "Ενότητας και της Πάλης των Αντιθέτων".
    Ακόμα και στην πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής υπάρχει φως, γιατί είναι η ζωη και όπως σου έγραψα και κάπου αλλού, κάθε στιγμή της είναι μοναδική και ανεπανάληπτη και γι' αυτό πρέπει να τη ζούμε όσο πιο έντονα μπορούμε.
    Ο Ποιητής μας γράφει κάπου:
    "Αν αφεθείς στη σιωπή
    θα βουλιάξεις.
    Αν αφεθείς στη βροχή θα πνιγείς.
    Το νου σου-
    Το πέμπτο ποτήρι κρασί είναι
    βαθύ πηγάδι"
    ...................................
    Θα επανέλθω στο blog σου
    Σ' ευχαριστώ πολύ
    Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. « Το χρέος των ποιητών » …

    Πολλά ποιήματα είναι ποτάμια
    Άλλα είναι χαμολούλουδα σε βραδινό κάμπο
    Άλλα είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα.

    Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.
    Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ’ τα’ ανθισμένα δέντρα.
    Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο.

    Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν’ ακούγονται.
    Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια.
    Άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα.

    Πολλοί στίχοι είναι σαν εργαλεία.
    Εργαλεία σκουριασμένα ριγμένα στο χώμα.
    κι άλλα εργαλεία καινούργια που δουλεύουν το χώμα.

    Πολλά ποιήματα είναι σαν όπλα –
    όπλα πεταμένα στο χώμα
    κι όπλα στραμμένα στην καρδιά του οχτρού.
    Το νου σας, σύντροφοι ποιητές – ένας ποιητής
    είναι ένας εργάτης στο πόστο του,
    ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
    ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά
    στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του ...

    Αθάνατη η μνήμη του ΠΟΙΗΤΗ !!!
    ΚΑΛΟ ΜΑΗ σας εύχομαι ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Κ. Side 21,
    Ευχαριστούμε για τις ευχές σας και για το πολύ ωραίο επίσης σχόλιό σας για το χρέος των ποιητών.
    ...................................
    Την Πρωτομαγιά , το 1886, οι εργάτες του Σικάγου συγκρούστηκαν με την αστυνομία για τα δικαιώματα του εργάτη.
    Την Πρωτομαγιά, το 1944, διακόσιοι 'Ελληνες Πατριώτες θυσιάστηκαν στην Καισαριανή στο βωμό της Ελευθερίας.
    Την Πρωτομαγιά, το 1909. γεννήθηκε ο Γιάννης Ρίτσος και με αυτή την ιστορική μέρα συνέδεσε τη ζωή του , τους αγώνες του , την ποίησή του.
    ...................................
    "Α,τίποτα δεν είναι που να μη μας μοιάζει.
    Τίποτα που να λέει όχι στην ελπίδα μας- τίποτα.
    ...................................
    Τα πόδια που μπαρδεύονταν στον ίσκιο τους προχωρούν έξω απ' τον ίσκιο τους,
    άλλα βήματα ανταμώνουν, προχωρούν.
    Ανοίγουν τα παράθυρα και τα πρόσωπα.
    Το φως ανδρώθηκε στους λόφους με τα καμπαναριά.Που πάτε
    Παραμονές Πρωτομαγιάς.
    Οι μάνες σιδερώνουν τα κόκκινα
    πουκάμισα του Σικάγου
    Τα παιδιά πλέκουν στεφάνια
    τη φωτιά για τις πόρτες μας.
    Σήκω λοιπόν. Ο άνεμος σφυρίζει το τραγούδι του
    ανάμεσα στα σκοινιά των κρεμασμένων και στα κατάρτια,
    ανάμεσα στα χαρακώματα και στα χρόνια.
    Σήκω λοιπόν απάνου να δαγκώσεις το σταρένιο φως
    ν' ακούσεις του δοντιού τη δύναμη
    όλη τη γη ν' ακούσεις μες στη γεύση σου
    ως να φαρδύνεις την περπατησιά
    και την ανάσα
    ως να φαρδύνεις τα πλευρά σα
    σιδερένια στεφάνια βαρελιού
    που μέσα του κοχλάζει κόκκινο το κρασί του κόσμου....".
    Γιάννης Ρίτσος
    Απόσπασμα από το ποίημα
    "ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΗΛΙΟΥ"
    ...................................
    Σας εύχομαι καλό μήνα
    Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. υπέροχο το αφιέρωμά σου βασίλη μου :)

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Θα σας ξενερώσω(δεν είμαι του επιπέδου σας)..

    για μιά Καληνύχτα απλώς πέρασα

    και να σε ευχαριστήσω για την θετική ενέργεια που κουβαλάς κι αφήνεις, κάθε φορά, στο blog μου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. pink floyd ευχαριστούμε .
    μικρό το αφιέρωμα μπρος στη μεγαλοσύνη του Ποιητή.
    Καλό Απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Μαρία Σ’ Ευχαριστούμε, είναι και για μας Αγαπημένος και ξεχωριστός. Και για τη φωνή του έχεις δίκιο: Είναι Μοναδική, και τόσο οικεία, τόσο ζεστή,… χωρίς ίχνος έπαρσης ή επιτηδευμένης «λόγιας» χροιάς ή αυτάρεσκης ειρωνείας (…τόσο διαδεδομένης σήμερα, στις ασήμαντες φωνές, ασήμαντων «ποιητών του κανόνα» που γεμάτοι «κομπασμό κι ιδέα» αναγάγουν τον εαυτό τους, ως αυθεντία και στο τομέα της ανάγνωσης,…)
    Ο Ρίτσος τραγουδάει «όχι για να ξεχωρίσει από τον Κόσμο» άλλα για να τον ενώσει.
    Ο Ρίτσος είναι ο Κόσμος.
    Είναι Ένας Ποιητής Εργάτης κι ένας Εργάτης Ποιητής.

    Καλό απόγευμα εύχομαι και ζητώ κατανόηση για την καθυστέρηση στην απάντηση μου,…
    είμαστε στην τελική ευθεία και κάθε λεπτό είναι πολύτιμο,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Σοφία μου Καλησπέρα
    ο οικουμενικός χαρακτήρας όπως τόνισες της Ποίησης και γενικότερα της Καλλιτεχνικής Δημιουργίας του Ρίτσου,
    είναι αυτό που τον καταξιώνει στη συνείδηση όλων των ελεύθερων Ανθρώπων, σα σημείο αναφοράς μια ολόκληρης εποχής.
    Μιας εποχής μυθικής και συνάμα σκληρής και αδυσώπητης που του «χάρισε» πολλά «παράσημα» και «διακρίσεις» σε εξορίες, εκτοπίσεις, απαγορεύσεις, εξευτελισμούς,…
    αλλά και Μοναδική Αναγνώριση σαν Ποιητή της Ρωμιοσύνης,
    Ποιητή της Αλήθειας και του Έρωτα.

    Σ’ ευχαριστούμε για την παρουσία σου εδώ και που απόλαυσες μαζί μας τούτο το ξεχωριστό ταξίδι,…

    καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. "το πιο τρανό τραγούδι που έμαθα[...]:προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!"

    Σύντροφε Ορέστη παπ, έγραψα και πιο πάνω. (Αυτά που έγραψα κυρίως για ΕΣΑΣ τα έγραψα).
    Τώρα ξέρετε.
    Τώρα μπορείτε.

    « Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι είσαστε χαμένοι !! Φίλος σας είναι η ΑΛΛΑΓΗ. Η ΑΝΤΙΦΑΣΗ είναι σύμμαχός σας. Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το Και ΠΑΡΤΕ Αυτό που σας ΑΡΝΙΟΥΝΤΑΙ!!!….»
    ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ.
    .............................
    Σε Όσους εξακολουθούν, τάχα αδιάφορα, να λένε πως υπήρξαμε και είμαστε, και εμείς μέρος του προβλήματος, αποδέχονται σιωπηρά, ότι και οι ίδιοι υπήρξαν μέρος του ίδιου προβλήματος
    ( εγώ πιστεύω ότι εξακολουθούν να είναι,…)

    έτσι κι αλλιώς, και έτσι να είναι, γιατί αυτοί εξακολουθούν και παίρνουν τις αποφάσεις; Όντας μέρος του προβλήματος; Και πως, το ένα μέρος του προβλήματος αποδίδει «δικαιοσύνη» στο άλλο μέρος;

    Τώρα ξέρετε. Τώρα μπορείτε.
    Σπίτι τους! εκεί να τους στείλετε. να μελετήσουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους.

    Σε χαιρετώ και σε περιμένω κι εσένα στην Πρώτη Γραμμή της Άνοιξης.
    Ετοιμοπόλεμο
    Διαβασμένο
    Ασυμβίβαστο
    Υποψιασμένο και
    Αποφασισμένο,…

    Εκεί Θα Σας Περιμένω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Καλή μου Φαίδρα
    Σ΄ Ευχαριστούμε,...
    η δική σου ματιά, βαθιά και «από μέσα»,
    «βλέπει» εκεί που εμείς δε μπορούμε να δούμε,
    «ακούει» εκεί που η σιωπή, μας κρύβει,
    αφουγκράζεται πίσω απ’ τις λέξεις του Ποιητή, τη συντριβή του και τη μεγαλοσύνη του,
    την οδύνη και τη χαρά,
    την πτώση και τη δικαίωση,
    την προσωπική τραγωδία και την πανανθρώπινη Ανάσταση,
    την αγωνία μα και τη βαθιά του Πίστη,
    το ατελείωτο μοίρασμα, της πηγαίας έμπνευσης του σε μικρά μικρά ψίχουλα,
    αντίδωρα βγαλμένα από τις ίδιες του τις ρημαγμένες σάρκες,…
    ..............................
    Μας συγκινεί κι εμάς η αληθινή φιλία σου,…
    Σ’ ευχαριστούμε,…
    .....................

    Εμείς εδώ, όπως και εσείς εκεί,…χτυπάμε τις τελευταίες νότες στην παρτιτούρα του χρόνου.
    Μαζί με τους πρωτόπειρους γενναίους μου,… ξιφομαχούμε στα φιλόξενα πεδία των μικρών θρανίων μας , αναπαριστώντας τη Μια και Μοναδική Μάχη που πλησιάζει,…
    Φοβόμαστε και Πιστεύουμε,
    Αγαλλιάζει η ψυχή μας σκεπτόμενοι την πορεία μέχρι εδώ,…
    λυπούμαστε για το τέλος, χαιρόμαστε για τη Νέα Αρχή.
    Αισιοδοξούμε για Πέταγμα Ψηλά,…
    Σου στέλνουμε Δύναμη και κουράγιο,…

    ................

    Κι εγώ
    Σου στέλνω την αγάπη μου κι όση σκέψη μου έχει απομείνει,…

    Φιλιά,...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Είχα να περάσω καιρό, αλλά με κοίτα σε ποια στιγμή, ήρθα... Αγαπημένος, μεγάλος ποιητής. Μου άρεσε το αφιέρωμα σου, κυρίως επειδή αντιλαμβάνομαι πόσα κομμάτια της ψυχής σου υπάρχουν σ' αυτό.

    Καλό βράδυ Βασίλη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. " Ο ήλιος είναι το Ζήτω! του λαού
    καρφωμένο στο διάστημα."

    Σταυρούλα μου
    Σ’ ευχαριστούμε για αυτά τα όμορφα
    Που μοιράστηκες μαζί μας
    Γι αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές που μας θύμησες
    Τότε,…
    Που ζούσαμε φλερτάροντας με την ουτοπία,...

    Όλοι μας διαφορετικοί
    Όλοι μας αιρετικοί της Αγάπης
    Μύστες της Ανατροπής
    Αιθεροβάμονες της Άγιας Αμαρτίας,…
    Αφού Τον συνάντησες και συνομίλησες μαζί του είσαι και τυχερή πολύ τυχερή,…

    Σ’ Ευχαριστώ που καταθέτεις εδώ τη ψυχούλα σου
    Και χαίρομαι πολύ γι αυτό
    Σε καμαρώνω,...

    Ανάμεσα σε Φοβερά Διαγωνίσματα_ πιστεύω να τα βλέπει ο Κωνσταντίνος στο mathmatica_
    Σε Φοβερές Ώρες Άγιας Μαθηματικής Μετάληψης
    Σε ατελείωτο Μοίρασμα Ψυχής και Θάρρους
    Ξοδεύουμε τις μικρές Στιγμές μας
    Ετοιμάζουμε την έφοδο,…

    Ξέκλεψα δυό λεπτάκια να σου γράψω

    Σε καλημερίζω και σου στέλνω ένα φιλί,…
    Και κρατώ φυλαχτό και προσευχή μου το δώρο που μου έφερες

    "Νάρχεστε πότε-πότε,
    αυτό μου δίνει ευχαρίστηση.
    Εδώ πέρα ο χρόνος είναι αργός.
    Τίποτα πια δεν έρχεται ή δεν φεύγει,
    εκτός απ' τη συνηθισμένη αυτή φθορά
    στο ξύλο των επίπλων,
    στα καδρόνια της στέγης,
    στα πατώματα, στις σκάλες,
    στους σοβάδες, στα σκεύη,
    στις κουρτίνες, στους ρεζέδες
    αργή φθορά,
    μια σιωπηλή σκουριά,
    προπάντων στα χέρια και στα πρόσωπα."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Μαρίνα Αγαπημένη Συντρόφισσα Ελευθερίας
    Είμαστε ακόμα εδώ μεσ’ στη Φωτιά
    Μοχθούμε με τους Ατρόμητους πιτσιρικάδες
    που με αναίδεια
    εξακολουθούν να ονειρεύονται
    και να θέλουν να καθορίσουν
    τη μοίρα τους
    Μόνοι τους
    με το δικό τους το μυαλό
    και τα αγνά κι άγια χέρια τους . Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε.

    Είμαστε εδώ κι είμαστε περήφανοι
    γι αυτό το μοναδικό Μοίρασμα,…

    Φιλιά κι Ευχές και στον Ιάκωβο για τη δική του μάχη
    και είμαι εδώ να του πεις όταν με χρειαστεί,…

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ευαγγελία καλή μου Φίλη
    Σε Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια.

    Ξεχωρίζω τη μεγάλη αλήθεια που μας άφησες : « Είναι δύσκολο να μιλάς για τέτοια μεγάλα πνεύματα, πρέπει να κοιτάξεις πολύ ψηλά για να τους δεις, πρέπει να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο.» έτσι ακριβώς είναι κι είμαστε τόσο δα μικροί ,…

    Εσύ ξέρω πως με καταλαβαίνεις περισσότερο
    αυτή την περίοδο και σε ευχαριστώ διπλά γι αυτό.
    Εύχομαι καλό κουράγιο και σε σένα
    Θα τα πούμε ξανά όταν η μεγάλη μάχη θα έχει τελειώσει
    Ελπίζω να νιώθω το ίδιο Δυνατός και Χαρούμενος και τότε,…

    Επιτυχία και Δύναμη εύχομαι
    σε όλους όσους δοκιμάζουν τις αντοχές τους αυτόν τον καιρό
    Σ’ όσους
    Ανοίγουν τα Όνειρα τους
    Πανιά Ψηλά
    Και μετρούν τα βήματα τους στο Χάρτη του Ήλιου

    Καλημέρα Δυνατή κι Αποφασιστική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Μυρσίνη μου, Υπέροχο Κορίτσι

    Με χαρά μας γεμίζουν τα λόγια σου
    κι ο ερχομός σου κάθε φορά εδώ.

    Τιμή εξαιρετική και Τύχη που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας,…

    Κουβαλάς το Άρωμα και το Μυστήριο της Ανατολής
    Την αύρα «των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων»
    Τη μαγεία των μυθικών υψών και το γλυκό τραγούδι των ανακαλύψεων

    Ευχαριστώ για όλα

    Και για το υπέροχο δώρο που μου έφερες στα γενέθλια του Non Mollare Mai
    Αυτό που έκανα ήταν το λιγότερο που μπορούσα
    Νιώθω τυχερός που κοσμεί την προθήκη της ψυχής μου,…

    Καλημέρα κι ένα φιλί σου στέλνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αγαπητέ side 21
    καλώς ήρθατε στο Non Mollare Mai
    η αφορμή σημαντική και αξέχαστη:
    ο Ποιητής της Ρωμιοσύνης,…

    Σας ευχαριστώ για το πολύ όμορφο ποίημα σας
    «Το Χρέος των Ποιητών»
    που αφήσατε εδώ, σαν πρώτο ίχνος,…

    μου άρεσε μέσα στην απλότητα του
    τόσο ρεαλιστικό
    τόσο στρατευμένο,
    τόσο επιτακτικά αληθινό,…

    η κίνηση σας αυτή, να φέρετε ένα τόσο όμορφο ποίημα σας, σαν συνοδευτικό της πρώτης σας επίσκεψης, είναι σε απόλυτη αρμονία, με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την Ποίηση:
    ένα αντίδωρο που ελεύθερα προσφέρεται, στους τυχερούς που μπορούν να το κοινωνήσουν,…
    σε αντίθεση με την περιρρέουσα μιζέρια, του βαρύγδουπου «κλοπιράιτ», που κυριαρχεί στους επιφυλασσόμενους για κάθε νόμιμο «δικαίωμα» τους, κύκλους, των «βαφτισμένων ποιητών»
    και πόσο δίκιο έχετε όταν λέτε
    «…είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα.

    Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.
    Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ’ τα’ ανθισμένα δέντρα.
    Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο….»

    φωνάζουν μέσα στη σιωπή

    «Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν’ ακούγονται.
    Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια.
    Άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα.»

    έτσι είναι οι στίχοι,…
    όλοι,…
    στίχοι γνωστοί
    στίχοι άγνωστοι
    πεσμένοι άδοξα στο πεδίο της μάχης
    κατακτητές της ματαιότητας
    σκουριασμένα παράσημα της μοναξιάς
    στοιχειά βγαλμένα από τις σάρκες του μυαλού
    και τη συντριβή του πιο αδυσώπητου εχθρού,…

    φουρτούνες σέρνουν
    αντάρες κερνούν
    τους άμοιρους τους ποιητές
    και τους παθιασμένους φίλους τους,…

    Σας Ευχαριστώ για την ξεχωριστή επίσκεψη και σας ζητώ να με συγχωρέσετε για τη μεγάλη καθυστέρηση,…ελπίζω μετά το τέλος των εξετάσεων να τα λέμε συχνότερα και,…
    Σαν καλωσόρισμα
    Σας αφήνω ένα ακόμα όμορφο του Αγαπημένου μας

    Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
    Του Γιάννη Ρίτσου

    Όσο κι αν βρέχει το χέρι του μες στο σκοτάδι,
    το χέρι του δε μαυρίζει ποτέ. Το χέρι του
    είναι αδιάβροχο στη νύχτα. Όταν θα φύγει
    (γιατί όλοι φεύγουμε μια μέρα) θαρρώ θα μείνει
    ένα γλυκύτατο χαμόγελο στον κόσμο ετούτον
    που αδιάκοπα θα λέει «ναι» και πάλι «ναι»
    σ’ όλες τις προαιώνιες διαψευσμένες ελπίδες.

    Καρλόβασι 17.VII.87

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Καλή μου Νεράιδα Σε Ευχαριστώ
    χαθήκαμε.,…
    περνάω σε διαβάζω και…σιωπώ

    Θύελλες και καταιγίδες σαρώνουν τα μάτια και το νου
    Βυθίζομαι και πλέω
    Αδύναμος και πανάρχαια Δυνατός,…
    Θα δούμε λέω
    Θα δούμε,…

    Καλό Απόγευμα Σου εύχομαι

    Όμορφα κι Άπληστα να κοινωνάς τη Νύχτα,..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Λούνα αγαπημένη μου φίλη
    πάλι στόχο με την πρώτη βρήκες,…
    ναι κομμάτια της ψυχής μου είναι τούτος ο Ποιητής
    στις λέξεις του μεγάλωσα, ταξίδεψα, αγρίεψα, ερωτεύτηκα
    στις λέξεις του κρεμάστηκα
    στα γράμματα του θαύμασα τον Κόσμο
    τις πρώτες μου γραφές Αυτός τις γέννησε
    και τον φυλάω στον κόρφο μου
    φυλαχτό Ανθρωπιάς και μαγικό του Έρωτα βοτάνι,…

    Εδώ ξέρεις πως κάθε πέρασμα σου
    Χαρά φέρνει και αγαλλίαση,…
    Σε Ευχαριστώ Βαθιά

    Καλό Απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Aura,
    Θα το επαναλάβω κι εδώ γιατί εδώ το έγραψα,…

    Σπουδή στα επίπεδα,…
    ποια επίπεδα;…
    Είσαι μια χαρά!
    Σε άλλο Επίπεδο Ελευθερίας
    Αυτό να μην το ξεχνάς
    (Ίσως και μοναξιάς,… )
    και να μας το θυμίζεις,…

    Να γράφεις
    Κι αν μπορείς να τα μοιράζεσαι
    Καλύτερα για μας,…


    Αν πάλι δεν μπορείς
    Να αντέχεις θέατρα
    ηθοποιούς, πλατεία
    παρατεταμένα χειροκροτήματα
    και εξώστες,…
    _ “κούφια πουκάμισα κι άδεια προσωπεία,…”

    Και φύγεις,…
    Ακόμα καλύτερα

    Να Ζεις
    Να Ζεις
    Να Ζεις

    Αυτό μόνο μετράει,…

    Η μουσική (και) (η) γραφή σου ταξίδι
    Το «ανάμεσα» σου υπενθύμιση
    Για τα πόσα «ανάμεσα» δικά μας
    ξεχασμένα
    Στοιβαγμένα,
    πολτοποιημένα

    Τυχερός πολύ τυχερός

    Καλησπέρα,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»