«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Δόκιμος


Φεγγάρι κόκκινο
Τριγυρνά στις τζαμαρίες
Εραστής
στο αίμα πνίγεται
στις βαθιές πετσέτες
αφήνει πρόσωπο χλωμό

Θα ανοίξω το παράθυρο
Να μαραθεί η οργή
Να μπει η Άνοιξη που αργεί
Να λιώσει ζάχαρη η στιγμή

Στην πόρτα,
Το σύνθημα ζητάς
να διαβεί αργυρό το φως
αναγνωρίζω τη μορφή
Απ’ τη Σιωπή
Από το αίμα
Απ’ το ασημί

απ το φιλί που δεν τελειώνει
άπειρο στο στόμα
άμοιρο στο χρόνο

και χάνεται μ’ ένα χαμόγελο
στην Άκρη κρεμασμένο


Έσπαγαν οι βελόνες πάνω στο χέρι μου
Μία-μία
Έμπαιναν βαθιά και έσπαγαν
Αριστοτεχνικά
Χωρίς σταγόνα αίμα
Έραβε ο καιρός τεχνάσματα
Κι ο μύθος μοιρολόγια

μαύρο δηλητήριο κυκλοφορούσε
Μέσα στις διάφανες φλέβες,…

Εκεί χωρίς φεγγάρι
Χωρίς μάτια
Ανάδρομη πορεία
Νύχτα


Να εκστασιάζονται οι ώρες
με την υπομονή
κι ο έρωτας με τη θυσία


έχω ακυρώσει τη Νύχτα
τα ένστικτα
τα όνειρα


έχω ακυρώσει την Αναμονή

μόνο η Άνοιξη αρνείται
δεν υπεκφεύγω

σε κοιτώ απέραντη Άνοιξη
μόνη μαύρη οπτασία
απέραντο πράσινο
θάλασσα μάτια

έχω ακυρώσει τη Ζωή
μαθαίνοντας
κρύβω για αύριο την έκσταση

έχω αγαπήσει την Άρνηση
κλέβοντας
στιγμές μικρές μοναδικές

μόνο οι μέρες γλιστράνε
από τη στενή σχισμή
βαριές και ξάστερες
σαν μπιλίτσες υδραργύρου
διαμερίζονται
βυθίζονται στην κλεψύδρα
ολοένα και πιο γρήγορα
ολοένα και πιο αδυσώπητα
αμετάκλητα

πως γίνεται να παραμένεις κόκκινος
πεθαίνοντας;
πως γίνεται το κόκκινο όταν σαπίζει
Άδικο Μαύρο;
..................................................................
Αξίζει να διαβάσετε αυτό: http://iliosavra.blogspot.com/2009/03/blog-post_25.html

Ιδιαίτερα το τελευταίο σχόλιο της οικοδέσποινας
Aura
......................................................................
Η φωτογραφία από τον κόλπο της Ηγουμενίτσας.
Δειλινό συννεφιασμένο, τραβηγμένη στις 25/3/2009 με το C905.

22 σχόλια:

  1. μόνο οι μέρες γλιστράνε
    από τη στενή σχισμή
    βαριές και ξάστερες
    σαν μπιλίτσες υδραργύρου
    διαμερίζονται
    βυθίζονται στην κλεψύδρα
    ολοένα και πιο γρήγορα
    ολοένα και πιο αδυσώπητα
    αμετάκλητα

    πως γίνεται να παραμένεις κόκκινος
    πεθαίνοντας;
    πως γίνεται το κόκκινο όταν σαπίζει
    Άδικο Μαύρο;

    μου αρέσει πολύ αυτό που έγραψες
    το πιστεύω πως ο βαθύς πόνος
    για κάτι οριστικά χαμένο-πόσες Άνοιξες δεν καταλάβαμε που ήρθαν και πέρασαν απλώς σαν χρόνος στην κλεψύδρα?-
    μας κάνει και γράφουμε
    φορτισμένα,πολύ φορτισμένα,
    ως την ακραία υπερβολή
    και τη διόγκωση πιθανώς...

    αυτό μπορεί και να εξαρτάται
    από το βαθμό της ευασθησίας μας
    ή της ευσυγκινησίας μας
    στα μάτια των τρίτων πάντα ο πόνος διαβαθμίζεται

    είναι ελάχιστοι όσοι πιστεύουν
    στη γνήσια δημιουργικότητα που αυτός φέρει,μαζί με τις συνέπειές της
    οι περισσότεροι τον καπηλεύονται
    τον εκμεταλλεύονται για να έχουν να γράφουν...

    για μένα ισχύει:αν καταφέρνεις
    να είσαι διαχειριστικός με τον πόνο-το δικό σου και των άλλων-
    πάει να πει πως δεν έχεις αισθήματα

    αγνοώ,στ'αλήθεια την αιτία της σύλληψης-την αφορμή τη γνωρίζω-
    τούτων των στίχων

    πάντως,θα έλεγα ότι μου δίνει την αίσθηση-όπως και το παρατηρώ σε πολλούς στίχους σου-
    ότι υπάρχει για σένα ένα διαρκές
    πέρασμα μέσα από Συμπληγάδες

    χθες βράδυ σε είδα στον ύπνο μου
    όχι πολύ καλά


    σε φιλώ πολύ
    τελειώνει ο Μάρτης σε λίγο
    τρυφερός να είναι ο Απρίλιος
    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ήθελα να σου πω και για
    τη φωτογραφία

    είναι όνειρο το μπλε
    ομολογώ πως πριν από τη
    "συνάντησή" μας στο νετ
    και πριν από τις φωτογραφίες σου
    η Ηγουμενίτσα ήταν για μένα
    μια πόλη αδιάφορη

    έχω ταξιδέψει ως εκεί πολλές
    φορές,ούτε που θυμάμαι πόσες
    λόγω Κέρκυρας

    την έβλεπα πάντα ως ένα βαρετό
    πέρασμα...

    αναθεωρώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή μου Φαίδρα
    καλημέρα
    καταρχάς να σε ευχαριστήσω
    για τον τρόπο που με διαβάζεις.
    είναι για μένα μεγάλη τιμή και μόνο ότι διαβάζεις αυτά τα μικρά που γράφω,…
    ξέροντας ότι ο χρόνος σου είναι πολύτιμος.
    όλα όσα γράφεις εδώ κάθε φορά με ειλικρίνεια και αγάπη, με κάνουν και σκέφτομαι κι αναθεωρώ πολλά από αυτά που γράφω, που κρύβω, που αφήνω να αιωρούνται,…
    η αλήθεια είναι ότι εγώ γράφω χωρίς άγχος,
    αν δεν έχω να γράψω, δε γράφω,…
    θεωρώ όμως μεγάλη ευεργεσία και την πιο μικρή έμπνευση, αλλά και μικροπρέπεια την αποσιώπηση της …
    Νιώθω απέραντη χαρά, όταν μπορώ έστω και άτεχνα και μοιραία αναλυτικά, να σφραγίζω στο χρόνο, ότι όμορφο πέταγμα μου προκαλούν, αυτά που διαβάζω κυρίως στα δικά σου γραπτά. Ο επηρεασμός είναι δεδομένος, δεν το θεωρώ κατ’ ανάγκη κακό. Άλλωστε δεν πιστεύω στην παρθενογένεση,…
    Και τα μεγέθη είναι δεδομένα,
    Διαφορετικοί οι ρόλοι και οι πορείες,
    Όμως η χαρά μου δεν παύει να είναι μεγάλη,…
    …………………………………………………………

    Ζω, δίνοντας γύρω μου
    Και τρυγώντας
    Γνώσεις και πόνο
    Χαρά και λύπη
    Αγάπη και φθόνο
    Δεσμεύσεις και ηφαίστεια ελευθερίας
    Που διαρκώς αναζητούν εκρήξεις

    Οι αντιφάσεις αυτές είναι οι Συμπληγάδες
    Και όχι μόνο,…


    Δυστυχώς, ζω την κάθε μέρα έντονα κι άδικα μοιρασμένα
    Ξοδεύοντας την σε πράγματα
    Που μου δίνουν χαρά
    Αλλά και πόνο,…
    Έτσι ζω και νιώθω χαρά
    Ζω και πονάω και βέβαια δεν
    πονάω για να έχω να γράφω,…

    ο πόνος για να γράφεις;……δε μου λέει τίποτα

    «ο πόνος μόνο διαύγεια σκέψης δίνει…»
    κι αυτήν αν είσαι τυχερός

    γράφω μόνο για την Άνοιξη
    αν τη μυρίζω. Μόνο τότε.
    Όποτε φτάνουν σε μένα τα αρώματα της.
    Αν φτάνουν, κι όπως φτάνουν

    Γράφω κι έτσι ζω τα όνειρα
    Που δε φτάνει ο χρόνος, ούτε του ύπνου
    Ούτε του ξύπνιου, για να δω,…

    Υπήρξαν και υπάρχουν διαστήματα
    Κενά. Νεκρά.
    Τώρα διανύω ένα τέτοιο
    Ίσως αναπάντεχα μεγάλο
    Ίσως απρόβλεπτα δύσκολο,…

    Ξέρω όμως να περιμένω
    Να φορτίζω τις στιγμές και
    Οι αφορμές έρχονται τότε και με συναντήσουν

    βρίσκουν τρόπο αυτές

    αλλιώς,…αν δε ζω
    Τι να γράψω τότε;
    Απλά τότε
    Δεν υπάρχω.
    Δεν κάνω συντήρηση
    Δε φυλάω εγώ για αύριο.
    Διαχειριζόμενος τα κομμάτια της ψυχής μου

    Δεν αποδέχομαι την έννοια αύριο.
    Ποιος μπορεί να μιλάει για το αύριο,..

    Δεν εξαργυρώνω τα δάκρυα σε στίχους
    Αυτά που γράφω είναι για εδώ.
    Το έχω ξεκαθαρίσει ότι δεν με ενδιαφέρει κανενός άλλου είδους «καριέρα», φτάνει μια,…

    Αδειάζω ότι έχω μέσα μου στη στιγμή
    Απόλυτα.
    Πισινή δεν κράτησα ποτέ!
    Την απεχθάνομαι σαν έννοια
    Δεν έχει θέση στη ζωή μου

    Όλα τώρα!
    Όλα στη στιγμή!.
    ………………………………………………………………………

    ο Απρίλης είναι ο μήνας μου,…
    γεμάτος από τρυφερές αποκοτιές
    κι ανοιξιάτικους αγέρηδες.
    Εμπνεύσεις και πτώσεις
    Παγίδες κι Ανατάσεις
    Αρνήσεις Άπειρες

    Τον αγαπώ και τον γεύομαι
    Τον εμπιστεύομαι
    Ακόμα και στην ξηρασία
    Είναι αναζωογονητικός

    Σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ
    Για τη χαρά που μου φέρνεις κάθε φορά

    Εύχομαι να είσαι καλά
    Να είσαι χαρούμενη
    Μοιράζοντας αλλά και τρυγώντας
    αγάπη και χαρά
    και το Αξίζεις και το Μπορείς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. για την Ηγουμενίτσα τώρα

    είναι μια όμορφη μικρή πόλη.
    Χωρίς ιστορία
    Ακίνητη
    Χωρίς πολιτισμό
    Χωρίς κουλτούρα
    Γεμάτη ξένους
    Υπάλληλους και εσωτερικούς μετανάστες από άλλα μικρότερα χωριά της Θεσπρωτίας.
    Σημαδεμένη από τη φτώχια της Ηπείρου και το μεταναστευτικό ρεύμα της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα.

    Με ανέχεται και την ανέχομαι πολλά χρόνια.
    Νιώθω ξένος και έτσι με βλέπουν
    Δεν είναι ο τόπος μου
    Δεν έχω τόπο πια,…

    Οι φυσικές ομορφιές της είναι άπειρες
    Όλες τις εποχές
    Ιδιαίτερα Άνοιξη και Φθινόπωρο
    Το Δρέπανο και το Μακρυγιάλι δίνουν μοναδικά κάδρα
    Νιώθω χαρά που οι φωτογραφίες μου σε έκαναν να αναθεωρήσεις την εικόνα που είχες για αυτήν…

    Εγώ βέβαια δεν αναθεωρώ

    Το μπλε βέβαια της συγκεκριμένης φωτογραφίας είναι πολύ σαγηνευτικό κι όλος ο συνδυασμός της θάλασσας του ουρανού και του ηλιοβασιλέματος δίνει μια μοναδική σύνθεση,…

    Καλό απόγευμα εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φεγγάρι που από τη στάχτη του
    φωτιά γίνεται
    στην παραμεθόριο
    που συναντώνται αγαπημένα πρόσωπα
    με το αίμα τους
    γράφουν τραγούδια
    στ' αστέρια
    στην άνοιξη που τόσο αργεί,
    κι ας είχες μάθει
    να μετράς τους χειμώνες
    στα δάχτυλα
    να περαπατάς σε στέπες
    άδειων ονείρων,
    κι ούτε ένα παράθυρο
    για να μπεί η σκιά
    από φιλί που ματώνει
    ξεχασμένο
    σ' ακροκέραμα αλλοτινών εποχών
    κρεμασμένο
    σαν τ' αγριοπερίστερα
    στέλνουν μήνυμα φυγής
    στο απόσκοσμο
    που δεν σου ταιριάζει.
    Είσαι μαζί μου σε γιορτή
    κι ας είναι
    τυπικές οι κουβέντες
    κάνεις την οργή λέξεις
    τις ακουμπάς σε καρδιές
    που αντέχουν
    τη λαβωματιά του χρόνου
    πάντα έτοιμες
    για τήν νέα εποχή
    που σφυρίζει δειλά
    τον ερχομό της.

    Κυριακή ηλιόλουστη σου στέλνω με την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλή μου Σοφία
    Τη λαβωματιά του χρόνου αψηφώ
    Την Άνοιξη καλώ
    Χαμογελώντας
    Και πορεύομαι με τραγούδια
    Και χαρές, μικρές χαρές
    Εδώ στο ακριτικό χωριό
    Που με κρύβει βαθιά στα χρώματα του
    Και μου νοτίζει αύρα του Ιονίου
    τα γκρίζα μου χαρτιά,…
    σταλάζει ασήμι απ’ τη σπηλιά του Πολύφημου
    και πέτρα δένει στα φευγάτα όνειρα μου

    Οι Ηλιόλουστοι στίχοι σου, μου δίνουν μεγάλη χαρά.
    Αγαλλιάζει η οργισμένη μου ματιά κι απάγκιο χαίρονται τα άγρια φτερά μου,…
    Με το αίμα γράφονται τούτα τα στοιχειά
    Και ακροπατούν στα βότσαλα, ματώνοντας γυμνά
    Μα οι στίχοι σου πνοή βαθιά
    Τα ωθούν, τα ξεσηκώνουν
    Φευγάτα καράβια στ’ ανοιχτά,…

    Σε Ευχαριστώ
    Και σε τούτη την πρώτη μεγάλη Κυριακή της Άνοιξης
    Σου στέλνω τη σκέψη μου κι ένα ματσάκι μυρωδάτο αγέρηδες του Ιουνίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα Βασίλη

    όταν ένα γραπτό σου με παρακινεί σε σχόλιο, δεν το διαβάζω δεύτερη φορά πριν σχολιάσω...
    δεν ξέρω γιατί...

    Οι στιγμές λιώνουν
    μα παραμένουν δικές μας
    τις γνωρίζουμε

    και πόσο μα πόσο όμορφο είναι
    να αναγνωρίζεις από την σιωπή...

    και να γεύεσαι ατέλειωτο φιλί...

    Και οι θυσίες του έρωτα...;
    τελικά είναι αυτές που περιγράφουν
    το 'μέγεθος' και την 'πορεία' του...;
    την ύπαρξη ή όχι του τέλους του...;
    το αν είναι φραγμένος ή όχι...;

    Δεν μου έχεις δείξει πως να αγαπώ την Άρνηση
    αλλά μου έχεις δείξει πως να μαθαίνω,
    και αυτό κάνω και με Αυτήν...

    Αυτό σου το γραπτό
    δημιουργεί τόσο έντονες και δυνατές εικόνες που σκίζουν το μυαλό μου...
    με χρώματα, κίνηση και συναισθήματα...
    σαν φιλμάκι...

    Ευχαριστώ και για την πληροφορία με το τελευταίο σχόλιο στην ανάρτηση της φίλης σου...
    ουτε εγώ δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να μην σχολιάσω το σχόλιο της...

    Καλή εβδομάδα

    Λευτέρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Ο Θεός, ξέρεις γιατί είναι Θεός?
    Γιατί κέρδισε το χρόνο!"
    Αηδίες - ο χρόνος έγινε για να κυλάει
    οι έρωτες για να τελειώνουν
    η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
    κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο
    με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
    μονάχα όποιος τα διψάει όλα
    μπορεί να με προφτάσει,
    ότι ζήσαμε χάνεται,
    γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
    και μόνο καμιά φορά,
    τις νύχτες,
    θλιβερό γερασμένο μυρηκαστικό
    τ' αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
    ΟΣΑ ΔΕ ΖΗΣΑΜΕ
    ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ -
    α, εσείς, χημικές ενώσεις του μυαλού μου
    έσω εκκρίσεις μου
    ανεμόσκαλα των νεύρων μου
    θα σε τραντάξω,
    σαν ένα δουλικό που μ΄όλο το μίσος του
    χτυπάει έν' ακριβό χαλί,
    μέχρι που να μου ρίξετε μια καινούρια λέξη,
    μόλις κομένη απ' τους αμπελώνες
    της αυριανής μας τρυφερότητας.
    Μελλοντικό κάρβουνο,
    που θα καίγεσαι
    από έρωτα,
    και ποίημα εσύ αυριανό,
    όχι με λέξεις,
    μα με ανυπόκριτα κι αμάραντα ερωτικά κρεβάτια
    και φεγγερά μεγαλόφωνα μάτια
    μουγκών....
    .........................
    Απόσπασμα από την 25Η ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ του αγαπημένου μου ποιητή
    ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ,
    για να απαντήσει αντί για μένα
    ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
    "πως γίνεται να παραμένεις κόκκινος
    πεθαίνοντας?
    πως γίνεται το κόκκινο όταν σαπίζει
    Άδικο Μαύρο?
    Κόκκινες, ανοιξιάτικες φρέζιες
    από τη γλάστρα μας
    Καπετάνιε, Καπετάνιε μου,
    από μια; ψυχούλα
    που ο πόνος την τίμησε με τ' ακριβό του
    δώρο,
    και μια μεγάλη αγκαλιά.
    Sταυρούλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Tα λόγια σου είναι ένα κι ένα.
    Πολλά διαφορετικά..

    Πολύ ωραίο Βασίλη!

    Ταυτίστηκαν οι απόψεις μας και έγινα link σου;;;:)

    Eυχαριστώ πολύ.
    Τιμή μου να με σχολιάζουν ελεύθερα και όμορφα μυαλά σαν το δικό σου και του φίλου σου του Λευτέρη.


    Καλό βράδυ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και,μ' ακους
    Της αγάπης
    Μια για πάντα το κόψαμε, μ' ακόυς
    Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακους
    Σ'αλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ'ακους
    Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
    Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακους
    Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
    Από τόσο χειμώνα κι από τόσους Βοριάδες, να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακους
    Μεσ' στη μέση της θάλασσας
    Από μόνο το θέλημα της αγάπης,μ' ακους
    Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακους
    Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς..."
    ...................................
    Κι αυτό ένα απόαπασμα από το μοναδικό "Μονόγραμμα" του Ο.ΕΛΎΤΗ.
    Με αφορμή την υπέροχη απόδοση από την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που ακούσαμε την Τετάρτη το βράδυ, από την ανάρτηση της Aura,και με ταξιδεψε πολλά χρόνια πίσω...
    Πιστεύω πως το ποίημα αυτό είναι αφιερωμένο στον απόλυτο Έρωτα.Είναι ένας ύμνος στον Έρωτα, γι' αυτό δεν πιστεύω πως μπορεί να υπάρξει ελευθερία στον Έρωτα.Για μένα ο Έρωτας είναι η μόνιμη σκιά, εκείνη η ανησυχία που κάνει ξεχωριστή την κάθε μέρα που περνάει,που σε κάνει να ζεις σαν μέσα σε κάποιο υπερβολικό Τέντωμα...
    Κάπως έτσι έχω βιώσει τον έρωτα και πιστεύω πως αυτή είναι η πεμπτουσία της ζωής, όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα.
    Ακόμα και οι Συμπληγάδες είναι μέσα στη ζωή μας, γιατί πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι σε κάποιες φάσεις της ζωής τους, περνάνε από τις Συμπληγάδες τους.
    Αλλά ο μυθικός προπάππος μας,ο
    Οδυσσέας,μας έμαθε να τις περνάμε όσο μπορούμε αλώβητοι, γιατί η ζωή μας καλεί πάντα μπροστά .
    Σε φιλώ
    Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητή Λουκία της ζωής του..


    ελευθερία ως προς τον άλλον και ηδονική ηθελημένη φυλακή για σένα. Γι αυτό είναι δύσκολο πράγμα ο έρωτας. Καλείσαι να ξεπεράσεις τον εαυτό σου μέσα από την προσπάθειά σου να ελέγξεις τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες σου, ενώ ταυτόχρονα ζεις με το πάθος στο φούλ στην κόψη του ξυραφιού. Δύο εντελώς αντιφατικά. Πάθος και έλεγχος. Γίνεται; Γίνεται.. νομίζω...


    Καλο βράδυ σε όλους:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Eκείνο το "Λουκία της ζωής του" που έγραψα... δεν ξέρω πως μου ήρθε(;;;).
    Νόμιζα πως αυτό είδα.. παράξενο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Λευτέρη μου Καλημέρα

    Η χαρά για κάθε ίχνος σου εδώ είναι μεγάλη.
    Και η περηφάνια για όλα τα όμορφα που μου αφήνεις εδώ, αλλά και στα φιλόξενα σπιτικά των φίλων μας.

    Τώρα για τον έρωτα νομίζω ότι τα είπε όλα η Aura:

    «έρωτας είναι να θέλεις να βάζεις τον άλλον πιο ψηλά. Κι ο άλλος να κάνει το ίδιο. Οπότε έχουμε την τέλεια ισορροπία!»

    ή και το μοναδικό :

    «Ο έρωτας είναι η μόνη θρησκεία
    τις οποίας οι θεοί είναι οι ίδιοι
    οι π ι σ τ ο ί της.
    Και ακολουθείται χωρίς καμία εντολή και πρέπει.
    Αυτός που θα δώσει εντολές και θα απαιτήσει πρέπει, χάνει.
    Πέφτει.
    Γίνεται, είναι ο θνητός.
    Κι ο άλλος, που δεν θα υπακούσει... που είναι πάντα ελεύθερος είναι Ο θ ε ό ς.»

    Και τότε, δε νομίζω ότι έχει θέση, ούτε η θυσία, η οποιαδήποτε θυσία. Η έννοια αυτή ταιριάζει περισσότερο στους ιερομάρτυρες, στους ήρωες, τις επετείους και τις καταστάσεις εξαναγκασμένων ταλαντώσεων…

    Οι εραστές είναι ακριβώς το αντίθετο
    Ελεύθεροι και ωραίοι
    Χαοτικοί και δημιουργικοί
    Χορηγοί της διαρκούς αύξησης της Αταξίας
    Μόνοι, κρυμμένοι στη μικρή γωνιά των αισθήσεων και ταυτόχρονα μοιρασμένοι σ’ όλη την οικουμένη,…

    Τώρα Για την Άρνηση
    νομίζω ότι το πρώτο που έμαθες είναι η Άρνηση, χωρίς να το καταλάβεις.
    Η Άρνηση είναι το πιο όμορφο Θεώρημα που κατάφερες να αποδείξεις μόνος σου!

    Η Άρνηση να ξοδεύεσαι,
    η Άρνηση να υποτάσσεσαι στο μέτριο και στο φτηνό
    η Άρνηση να ευθυγραμμίζεσαι
    η Άρνηση είναι η αναμονή και η προετοιμασία για το μεγάλο και ως τότε μοναδικό που θα έρθει_
    μάθαινες χωρίς να το καταλαβαίνεις,…

    Και ότι περίμενες τόσα χρόνια
    Την καταιγίδα να έρθει να σε συναντήσει
    Είναι η καλύτερη απόδειξη για την ξεχωριστή σου επίδοση και σ’ αυτόν τον τομέα,…

    Αγαπημένε μου Λευτέρη

    Το φιλμάκι το πέτυχες ακριβώς,…
    Το κείμενο
    Περιέχει μια δυνατή εικόνα βγαλμένη, από κάτι σπάνιο για μένα και τα ακραία ωράρια μου:
    Ήταν, ανάμεσα στα άλλα, ένα μικρό όνειρο
    Σκοτεινό και γεμάτο αντιφατικές εικόνες, μα δυνατό και λυτρωτικό,…
    Πέρασε κι άφησε ένα ενθύμιο,…
    Από κει και το «δόκιμος,…»
    Βέβαια κάτω από αυτό το φιλμάκι υπάρχει και μια άλλη παράλληλη Μικρή Ιστορία Άρνησης
    Μιας ατελέσφορης Ανοιξιάτικης καταιγίδας και εφήμερης μικρής χαράς,…
    Αλλά όπως έχουμε πει κι άλλες φορές
    Τι νόημα θα είχε αλλιώς η Ζωή
    Αν δεν ήταν περιοδική συνάρτηση
    Με μέγιστα, με ελάχιστα, με σημεία καμπής;
    Με κρίσιμα σημεία. Ασύμπτωτες παράλληλες κι ασύμβατες ευθείες;
    Με συγκλίνουσες κι αποκλίνουσες Σειρές κι Ακολουθίες;

    Με την ίδια τη Ακριβή Ζωή να είναι γνησίως φθίνουσα και φραγμένη άνω,…

    Αλλά με την Δίψα μας
    Πάντα γνησίως Αύξουσα και Μη Φραγμένη!

    Σ’ Ευχαριστώ πολλές φορές
    Για Όλα!!
    Φιλία και Χαιρετίσματα,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. "πως γίνεται να παραμένεις κόκκινος
    πεθαίνοντας;"
    πως γίνεται το κόκκινο όταν σαπίζει
    Άδικο Μαύρο;

    Καλημέρες να αφήσω και να ρωτήσω πότε φίλε μου κάποιος πεθαίνει; Μήπως όσοι παραμείναν κόκκινοι ποτέ δε πεθάναν ή μήπως όσοι δέν πεθάναν παραμείναν κόκκινοι;
    Όσο αφορά για το Άδικο Μαύρη πρόσθεσε λιγάκι Λευκό και νομίζω έντονη πορφύρα θα φανερωθεί...
    Στοχασμούς παράγεις αυτό να ξέρεις και όσον αφορά τον χρόνο μην φοβάσαι τρομοκράτική οργάνωση με προκήρυξη την ώρα φαντάζει γύρω μας.
    Σε χαιρετώ!Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλή μου Σταυρούλα
    Αδελφούλα μου
    μου έφερες ξανά όμορφο και ξεχωριστό δώρο
    του αγαπημένου μας ποιητή Τάσου Λειβαδίτη.
    Βέβαια ξέρεις καλά ότι στις πρώτες θέσεις των μεγάλων Αρνήσεων μου βρίσκονται πάντα

    ο θεός
    ο χρόνος
    τα χαμένα

    και βέβαια πιστεύω ότι μας ανήκουν μόνο όσα ζήσαμε
    αυτά που δε ζήσαμε ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
    Και βέβαια όπως έγραψα παραπάνω
    «Τραντάζω το χαλί του χρόνου» όχι για να πέσει καμιά φτηνή λέξη, για να σκαρώσω κανένα στιχάκι,…

    τραντάζω το χαλί του χρόνου,
    το στερέωμα το ίδιο πυρπολώ,
    της υποταγής και της κανονικότητας
    για να πέσει και ν’ αρπάξω μια στιγμή Ζωής

    Ακυρώνω συμβατότητες και συμβατικότητες,
    Γκρεμίζω τις συνθήκες και τις προσταγές
    Για να αξιωθώ ένα μικρό άγγιγμα

    Τρυγώ σήμερα, από τους Αμπελώνες, ποτισμένους με τον πόνο του χτες
    Και μεθώ έστω και μια Σταγόνα Κόκκινο κρασί
    Αίμα Έρωτα,…
    Τώρα!!

    Για το κάρβουνο που θα καίνε οι επόμενοι,
    Ή για τα προσανάμματα με τις λέξεις μου ή τις αρνήσεις μου, για τα μελλοντικά συμπόσια στα μέγαρα ή στα παλάτια που έφτιαξα κι αρνήθηκα,… ή για την παγερή αδιαφορία τους,…
    δεν με ενδιαφέρει καθόλου!
    Δεν με νοιάζει το «ποίημα» που θα γράψω ή για το λήμμα που θα παραπέμπει η άσημη γραφή μου ή τα σημαντικά Μαθηματικά μου επιτεύγματα _υπάρχουν άλλοι, περισσότερο ματαιόδοξοι για αυτό.
    Με νοιάζει το ποίημα που θα ζήσω!
    Αυτό που ζω…
    Δε φοβάμαι τον πόνο που θα γευτώ_ όχι γιατί θα τον κάνω «στιχάκι»
    Αλλά γιατί θάναι το λίπασμα για τη Χαρά που θα απαιτήσω
    Για αυτό φυλάω τα Δάκρυα και τις νύχτες ποτίζω το λουλούδι της Απόλαυσης, πονώντας και ισοπεδώνοντας τη φύση_ Δροσίζω έτσι την Άγρια Ηδονή που κρύβεται για να με συναντήσει,…

    Το πώς γίνεται να παραμένει κανείς, κόκκινος πεθαίνοντας είναι μια διπλή αγωνία
    Κόκκινος Ερωτευμένος μέχρι το τέλος ή νεκρός με παντόφλες και πιζάμες,…
    Κόκκινος Επαναστατημένος μέχρι το τέλος ή μαύρος κακόμοιρος κι υποταγμένος,…
    Πως θα οδηγήσω τα χρόνια;
    Θα αφήσω να σαπίζει άδικα,….μαύρο;
    Ή να πεθάνει Κόκκινο Ζωντανό;
    Αυτό είναι το στοίχημα,…
    Και ξέρεις ότι την Άνοιξη, τα στοιχήματα, πάντα τα κερδίζω,…

    Σταυρούλα μου
    Η ψυχή σου είναι όμορφη
    Κι αν ο πόνος σε τίμησε με τα δώρα του
    Καλά έκανε
    Γιατί σ’ έκανε Υπέροχη
    Μεγάλη μου Αδελφή
    Υπέροχα Μεγάλη Μόνη

    Σ’ Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Aura
    Δεν ξέρω αν ταυτίστηκαν οι απόψεις μας,
    Έγινες link μου, όμως γιατί αυτό που έγραψες είναι μοναδικό!
    Γιατί είναι απλό και ταυτόχρονα όμορφο
    Και γιατί ο συνδυασμός
    Ελύτης_ Μονόγραμμα_ Καρυοφυλλιά_ Aura’s σχόλιο
    Είναι υπέροχος!
    Ξέρεις ότι το Μονόγραμμα, και στο δίκτυο είναι «πολυφορεμένο»_ Ξέρω ότι ο όρος είναι αδόκιμος,…όμως αυτή η ανάρτηση σου, είναι ξεχωριστή
    Το link ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για αυτήν την ανάρτηση,…

    Τώρα για το σχολιασμό
    Όπως κι εσύ φαντάζομαι, έτσι κι εμείς εδώ στο Non Mollare Mai, έχουμε δώσει μάχες για τον ελεύθερο και χωρίς δεσμεύσεις σχολιασμό,…
    Άλλωστε κι εσύ, όπως παρακολουθώ, δεν χαρίζεσαι στις απαντήσεις σου, (για αυτό και η χαρά μου είναι μεγαλύτερη που είσαι εδώ),
    Κι αυτή η αίσθηση ελευθερίας είναι αυτό που εκτιμώ σε μια γραφή,…

    Ο Λευτέρης είναι παλιός μου μαθητής στα μαθηματικά
    Είμαι ισόβιος μαθητής του, σε όλα τα υπόλοιπα και ιδιαίτερα στην αίσθηση της ελευθερίας
    Και βέβαια είναι αληθινός φίλος μου.
    Με την ευκαιρία σου προτείνω, αν έχεις χρόνο να διαβάσεις δύο παλαιότερες αναρτήσεις σχετικές με τον Λευτέρη
    «Κωνικές τομές κι Ολοκληρώσεις»
    «Πως μπορείς απόψε και κοιμάσαι»

    Σ’ Ευχαριστώ πολύ
    Καλημέρα Ανοιξιάτικη σου στέλνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Λουκία μου

    Λουκία, της Δίκοπης Ζωής μου

    Το Μονόγραμμα
    Είναι ο «κλειδούχος» για όλους τους μεγάλους
    Αταίριαστους
    Μοναδικούς,
    Απαγορευμένους,
    Μεγάλους Έρωτες
    Όχι για τους ανεκπλήρωτους
    Αλλά για τους Δυναμικά και Συμπαντικά κατακτημένους Έρωτες!!
    Ανεξάρτητα από την έκβαση τους
    Από τη συντριβή τους ή την ταρίχευση τους

    Και υπό αυτήν την έννοια, ευτυχίσαμε κι εμείς, να είμαστε «παιδιά» του Μονογράμματος,…
    Κάποια λίγα ή πολλά γράμματα, στη συλλογή των ακατάληπτων και ονειρικών φράσεων του Ελύτη,…
    Κάποιες μοναδικές, εκατομμύρια μικρές παράγραφοι από τη μοναδική αυτή αποτύπωση στο χρόνο
    Της Αιώνιας Ανάγκης που γίνεται άλικη Ζωή,…

    Βέβαια το ίδιο το Μονόγραμμα, δίνει απαντήσεις στα εναγώνια ερωτήματα όλων των ερωτευμένων:

    «Πήγαινε, πήγαινε κι ας έχω εγώ χαθεί,…»
    ………………………………
    «Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί απαράλλαχτο Εσύ, κι ένα σπίτι στη θάλασσα…
    Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή…
    έχω ρίξει μες΄ στα άπατα μιαν ηχώ,
    να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
    να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
    και μισή να σε κλαίω μεσ’ στον Παράδεισο.»

    τι να γράψω;
    Μόνο λίγες λέξεις για το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ μερικά από αυτά τα σπουδαία:
    η μικρή πόρτα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δηλώνει τη μεγάλη αγωνία για να μη φύγει η αγαπημένη (ή ο αγαπημένος)
    όχι όμως μικρή πόρτα φυλακής!
    Δηλώνει Άρνηση των συνθηκών που τον(ή την) κρατά μακριά, κι όχι δημιουργία συνθηκών για να κρατηθεί κοντά!
    Δηλώνει την τραχιά Δύναμη του Έρωτα να επιβάλει την ελευθερία του «μένω εγώ, ελεύθερα» αγνοώντας τις νουθετήσεις για κανονικότητα, του ανέτοιμου περίγυρου, απέναντι στις εξωτερικές συνθήκες που ευνοούν τη διάλυση, την υποταγή, την πτώση και τη φυγή,
    Οι εσωτερικές όμως ισορροπίες, είναι όλες προς τα πάνω!!!!
    Δεδομένες
    Δυναμικές και Απαραίτητες!
    Και η ελευθερία των ΔΥΟ μέσα στον Έρωτα
    Είναι δεδομένη και Άρτια!
    Ακόμα και σε πολεμικές κι ακραίες καταστάσεις,
    Ο αέρας πρέπει να είναι ελεύθερος
    Τα παράθυρα ανοιχτά
    Κι οι πόρτες μεγάλες.

    Αυτό είναι το στοίχημα του έρωτα

    Άρνηση των συμβάσεων
    Των κανονικοποιήσεων
    Πάντρεμα της ταύτισης με την ελευθερία

    Δεν μπορούν αυτοί που πήγαν κόντρα στο ρεύμα
    Που βάδισαν μόνοι, με μέτωπο στην καταιγίδα,
    Να χρησιμοποιούν τις δομές και τα συστήματα του ρεύματος, γιατί απλά θα αφομοιωθούν και ο έρωτας τους θα ξεφτίσει,…

    Λουκία μου

    Η Ελευθερία, εμείς ξέρουμε ότι είναι η
    Γνώση της Ιστορικής Αναγκαιότητας
    Και αυτή η γνώση
    Δεν έχει ανάγκη χρονοεπιδόματα
    Δεν έχει συνάψει πολυετή συμβόλαια
    Δεν έχει άδειες άνευ αποδοχών
    Δεν έχει ωράρια
    Δεν έχει αργίες
    Δεν έχει τίποτα από το σάπιο παλιό σύστημα

    Αλλά Νέα δεδομένα
    Νέες χαρές
    Νέες απόλυτες ελευθερίες
    Νέες κατακτήσεις
    Και Σεβασμό,….
    Έχει ανάγκη από Αλήθεια

    Γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα
    Καμία υπέρβαση
    Καμιά μοναχική κι Αντίθετη πορεία



    Σ’ Ευχαριστώ για όλα,…
    Για τα άπειρα χρόνια Που βαδίσαμε στην Άκρη του γκρεμού, μόνοι, μοιράζοντας τα μικρά κομμάτια της κλεμμένης ομορφιάς μας, αντίδωρο στην αντίδραση, στην κακία και στις αμπελοφιλοσοφίες για τη βεβαιότητα της σίγουρης πτώσης μας,…
    Σ’ Ευχαριστώ
    Και για το Μονόγραμμα, που μοναδικά μου έμαθες να το «διαβάζω» και να το εμπιστεύομαι, από τότε

    Και βέβαια και για το απόσπασμα που μου άφησες εδώ

    Καλό Απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Aura
    Συμφωνώ και με το σχόλιο σου για τη Λουκία της ζωής μου

    Πέτυχες και σ’ αυτό ακριβώς!!!
    Παρόλο που δεν είναι γραμμένο έτσι.
    Δεν είναι παράξενο, καθόλου!
    «είδες» πέρα και μέσα σ’ αυτά που έγραψε και η Λουκία

    Σε ευχαριστούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπημένε μου Βασίλη
    με συγκίνησες πάρα πολύ, με έκανες και έκλαψα.Κι εγώ σ΄ευχαριστώ για όλα, όσα ζήσαμε, όσα είπαμε, όσα νιώσαμε, όσα μάθαμε...
    Σ' ευχαριστώ ακόμα γι' αυτά τα δάκρυα που ξέφυγαν τώρα από τα μάτια μου.
    Σ' ευχαριστώ που με κάνεις να μπορώ ακόμα να κλαίω από γλυκειά συγκίνηση για το τότε και για το τώρα.
    Σε φιλώ
    Καλό απόγευμα, καλή δύναμη για τη συνέχεια.
    Η Λουκία της δίκοπης ζωής
    Alma Libre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Aenaos

    Φίλε μου
    Κάποιος πεθαίνει όταν συμβιβαστεί!
    Το παραμείνεις κόκκινος είναι μια συνθήκη που μπορεί να σου εξασφαλίσει ότι θα πεθάνεις σαν άνθρωπος θνητός
    Νομίζω ότι και οι κόκκινοι πεθαίνουν αλλά έχοντας ρουφήξει τη ζωή και πάντα με αξιοπρέπεια,…
    Όσο για τις προκηρύξεις
    Προτιμώ τις καθημερινές πράξεις
    Τη Σιωπή, την επιμονή και την Ανάταση μέσα από τη δύναμη του παραδείγματος και όχι μέσα από νουθετήσεις κα επιβολές του Νέου Ανθρώπου
    Όσο για το χρόνο όχι απλά δεν τον φοβάμαι
    Αλλά έχω συμμαχήσει μαζί του και τρελαίνουμε τα γεροντάκια «των φρονηματισμένων φρονηματιστών»

    Σε Χαιρετώ κι εγώ
    Καλό Απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Να μπει η άνοιξη που αργει
    Να λιώσει ζάχαρη η στιγμη

    Δασκαλε, καλημερα
    εγω δεν ξερω απο ποιηση, καθολου, ομως οι δυο αυτοι στιχοι, πολυ μου αρεσουν, ειδικα ο δευτερος. Γλυκα δευτερολεπτα οι στιγμες, που περνουν γρηγορα, σαν τη ζαχαρη που λιωνει γρηγορα.
    Σε παρακολουθω και σε διαβαζω Δασκαλε. Δεν τα καταλαβαινω ολα,αλλα προσπαθω. Συνεχισε ετσι ομορφα και δυνατα. Η ανοιξη μας κλεινει το ματι
    Χαρουμενο απογευμα να εχεις
    Σοφια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. αγαπημένη μου Σοφία
    δεν ξέρω τι πάει να πει «ξέρω από ποίηση» όμως το δίστιχο που διάλεξες μου αρέσει και μένα,… ιδιαίτερα μου άρεσε κι αυτό που έγραψες:
    «Γλυκα δευτερολεπτα οι στιγμες, που περνουν γρηγορα, σαν τη ζαχαρη που λιωνει γρηγορα.»
    που δυστυχώς λιώνουν γρήγορα και χάνονται και δεν έχουμε βρεί τον τρόπο να τα κρατήσουμε λίγο παραπάνω,…

    χαίρομαι όταν μου λες ότι με παρακολουθείς και με διαβάζεις κι είμαι σίγουρος ότι όλα τα καταλαβαίνεις…, άλλωστε αν έχουν έστω και μια μικρή αξία κάποια από αυτά, είναι ότι ο καθένας που τα διαβάζει, αφήνοντας την ψύχη του ελεύθερη, ταξιδεύει μαζί τους σε τόπους και τρόπους που αυτός μόνο ξέρει,….

    Σ’ ευχαριστώ

    Εύχομαι πάντα
    Η άνοιξη να μας κλείνει το μάτι

    Καλό Βράδυ Σοφία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»