«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Εκφόρτιση...


βαθιά στην ευρύχωρη γυάλα
δεν αναμένεις ούτε φως
ούτε παραμύθι
είναι όλα σε περίσσεια ,…
…………………………………………………
Χρυσό φίμωτρο φορώ
Πλάτη γερμένη
Με φιλικά χτυπήματα
Και καθημερινά μαστιγώματα…
Πλάνη κεντημένη
Με ασύλληπτες ανατροπές
Κορμί υποθηκευμένο σε δύο
Χαραγμένο οριζόντια και κάθετα
Ομωνύμων ένωση μάταιη απόπειρα
Λογχίζοντας στα ρημαγμένα πλευρά
Του έκπτωτου καιρού

Tα πιο όμορφα λόγια πάντα
Γράφονται
Κλέβοντας βήματα από το χορό των δαιμόνων
Και χρώμα από το αίμα των χαραγμένων καρπών

Βαδίζω αμέριμνα στον απύθμενο βυθό
Φτύνω το δανεικό αίμα
Ντύνω με ψεύτικα ξεφτισμένα κρόσσια
Τη φτηνή χορδή
Δεν πάλλεται όμως
Δεν κουρδίζεται
Δεν αναπαράγει
Άκαμπτη,...
Μόνο το μαύρο δεν με αποχωρίζεται
απορροφά το φως, το λιγοστό αχνό
Και ψεύτικά αντανακλά το υποκατάστατο
Θαμπό και κρύο
Μ’ αυτό θρέφω τα πεινασμένα ακροδάχτυλα
Τα κοιμίζω
Τα ξεγελώ
Τα ενταφιάζω με άκαιρες παραπομπές
Και δεδηλωμένες αρνήσεις,...
Στη θάλασσα καίγομαι
Στο νερό πεθαίνω από ανυπαρξία
Στο όμορφο ριγέ κέλυφος κείτομαι
Αιχμάλωτος μέσα σε φυλακή,...
..................................................
Σβήνω σιγά-σιγά
Όλα τα γράμματα αποποιούμαι
Πρώτα τα απαλά βογκητά φωνήεντα
Το α, το ω, το ε, τα έχασα,…
Κι ύστερα τα βαριά σύμφωνα,…
Τα φορτώνομαι και ένα ένα τα πετώ
Στη χαράδρα των ανέραστων φράσεων
Των μισοτελειωμένων ανατολών
Των αναποδογυρισμένων αναστολών
Των εξαγορασμένων ηδονών
Χωρίς οίκτο,…
...................................................
Κι η μελάνη μου σιγά-σιγά
Αποχρωματίζεται,
Ξανθή γίνεται σχεδόν λευκή
Γράφω τα σακατεμένα στιχάκια μου
Κι ολοένα λιγότερο διακρίνονται,…
Και ποτέ στο φως
Στο απόλυτο σκοτάδι, ίσως,…και…
Μόνο ο ήχος τους
Αργόσυρτος κι οξύς τρυπάει το ξύλο
Και καρφώνεται στο αφιονισμένο κρανίο
Χαράζοντας του την καταδίκη
και την τιμωρία μαζί
...................................................
Άσημοι ήχοι
Άσημων παραθεμάτων
Άσημα που καίγονται κεράκια
………………………………………………………………………………
Η φωτογραφία είναι από το Δρέπανο
Τραβηγμένη στις 14 Γενάρη 2009 με το εκπληκτικό Sony Ericsson C905


MusicPlaylistRingtones
Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com


6 σχόλια:

  1. Χάθηκαν τα γράμματα, πετάχτηκαν στης λήθης τη χαράδρα και πίσω ξεμείναν γυμνά τ' απομεινάρια, εξατμισμένες ανάσες πάνω σε νοτισμένο χαρτί, μια άκρη εφημερίδας που τότες φαινόταν αρκετή, άφαντες, λες και δεν υπήρξανε ποτέ, φαντάσματα μνήμης που ελοχεύει, χυμός λεμονιού που ζωντανεύει κοντά σε φλόγα σαν βρεθεί, κι ας είν' κι από κερί αυτή η φλόγα.
    Υπέροχα εμπνευσμένη αυτή σου η εκφόρτιση, και δύσκολα απ' τη μνήμη θα χαθεί.
    Καλό βράδυ, ποιητή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ’ ευχαριστώ Ευαγγελία
    Για τον όμορφο τρόπο
    Που διάβασες τούτη την εκφόρτιση,…
    Κι αν έχει κάποια αξία,…
    Εκτός της δυναμικής αντίδρασης
    Που εκτονώθηκε(;),…
    Είναι ότι φόρτισε και τις δικές σου
    Σιωπές έτσι όμορφα να εκφραστούν,…

    Πολύ όμορφοι οι στίχοι που έφερες
    Και σ’ ευχαριστώ πολύ,…

    Έτσι είναι
    Φορτίζονται οι ψυχές
    παράλληλα, ασύμβατα,..
    Και κλαίνε γράμματα
    Φράσεις ντύνονται οι μοναξιές
    Και τρέχουν να κρυφτούν
    Στ’ απόκρημνα βράχια
    των στοιχειωμένων ποιημάτων,…
    πριν καούν
    και για πάντα χαθούν,…

    Καλό Απόγευμα Ευαγγελία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πόσο βαθύ της τέχνης σου το δράμα...

    Σκορπάς το Μεγαλείο
    φυσάς την άμμο σου...-έχεις τόση άλλωστε-
    δεν την κατευθύνεις
    μόνο ταξιδεύει
    εκφόρτηση...
    και έτσι ζεστά
    μέσα απο τον κρύο υπολογιστή
    μέσα μας μπαίνει
    και δίνεται σε μας απλόχερα
    ο θυσαυρός του νου σου
    γινόμαστε σκλάβοι του
    Λάμπει σαν πετράδι
    νυχτερινό φεγγάρι
    μέσα στα σκοτάδια τρεμοπαίζει
    και η αναλαμπή του συντροφεύει
    το άσπρο μας κρεβάτι.

    τα σακατεμένα στοιχάκια σου
    -παιχνίδια με τις λέξεις-
    πλάθουν απο την θλίψη σου αρμονία
    είσαι ποιητής
    μην το αρνήσαι
    και μην το ξεχνάς
    καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "αυτή είναι η κρίση που ήξερα πως θα'ρχόταν
    κλονίζοντας την ισορροπία που διατηρούσα
    βυθίζοντας με στην αμφιβολία
    και την ανησυχία.
    αλλάζοντας μου πορεία
    αφήνοντάς με ν'αναρωτιέμαι τι θα επακολουθήσει
    αυτός είναι ο ρόλος που ήθελες να παίξεις?
    ήμουν ανόητος να ζητάω τόσα πολλά
    χωρίς την προστασία και τη φρούρηση της παιδικότητας
    όλα καταρρέουν στο πρώτο άγγιγμα

    κοιτώντας την ανέμη να φτάνει στο τέλος,
    βασανιστικά αργά
    άνθρωποι που αλλάζουν χωρίς κανένα λόγο
    συμβαίνει κάθε τόσο

    μπορώ να προχωρήσω μ'αυτή την αλληλουχία γεγονότων?
    ν'αναστατώνει και να εξαγνίζει το μυαλό μου,
    παραμελώ τα καθήκοντά μου,όταν όλα
    έχουν ειπωθεί κι έχουν γίνει
    ξέρω ότι θα είμαι ο χαμένος κάθε φορά...

    προχωρώντας σύμφωνα με τους κανόνες του θεού μας,
    η ασφάλεια κάθεται δίπλα στη φωτιά,
    καταφύγιο απ'αυτά τα πυρετώδη χαμόγελα
    έφυγα μ'ένα σημάδι πάνω στην πόρτα
    αυτό είναι το δώρο που ήθελα να σου χαρίσω?

    συγχώρα και ξέχνα μας διδάσκουν
    ,
    αλλιώς διέσχισε τις ερήμους και τους χερσότοπους άλλη μια φορά
    και κοίτα τους να πέφτουν κοντά στην παραλία

    αυτή είναι η κρίση που ήξερα πως θα ερχόταν
    κλονίζοντας την ισορροπία που διατηρούσα
    στρέφομαι προς την επόμενη συντροφιά ανθρώπων
    κι αναρωτιέμαι τι θα επακολουθήσει..."

    Ίαν Κέρτις

    σε φιλώ
    στο αφήνω με πολλή αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μυρσίνη μου

    Πόσο βαθύ της απόπειρας το τραύμα,…

    Άμμο και σκόνη άπειρη,…
    Και πίκρα, πίκρα γλυκιά σαν ναρκωτικό
    _Μόνο έτσι της επιτρέπω να με επισκέπτεται_ και να με κυριεύει

    Τα λόγια σου,…
    Αχ τα λόγια σου γλυκά και τρυφερά
    Ας είναι υπερβολικά, και είναι,… το ξέρουμε κι οι δυό
    Είναι παραπάνω από βάλσαμο, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο,…

    κάτι σαν μακρινή επιβεβαίωση, της χρεοκοπημένης αλήθειας μου,
    που κείτεται και βάλλεται

    Αυτό βέβαια που λάμπει
    Είναι η Αξία που παίρνουν τα στιχάκια μου
    Από όλους εσάς
    Τους Άγνωστους κι Αγαπημένους Φίλους μου
    Είναι η δική σας ζεστασιά, που ακτινοβολεί,…
    Κι αν επιστρέφει σε σας
    Με τον τόσο όμορφο τρόπο που περιγράφεις
    Αυτό είναι η δικαιοσύνη της γραφής
    Γιατί είναι Δική σας αυτή η γραφή
    Και όχι δική μου
    Τίποτα δεν είναι δικό μου
    Μόνο τα ακίνητα κι ασύλληπτα ταξίδια που με στέλνουν τα ζεστά σας λόγια,…

    Το τελευταίο που έγραψες,…με λύπη το ξεχνώ
    Έτσι πρέπει,…
    Αχ και πόσο θα ήθελα να είμαι,…
    Ξέρω όμως,…ότι Δεν είμαι .
    «εγώ δεν είμαι ποιητής,…»
    Ίσως μόνο να είμαι, κάτι απ’ το λυγμό του,…
    Μου φτάνει,… και είναι ήδη για μένα κάτι μοναδικό,…

    Σε Ευχαριστώ πολύ πολύ
    Και χαίρομαι που είσαι εδώ τις νύχτες που
    Ακροβατούν τα στοιχειωμένα όνειρά μας,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. «κοιτώντας την ανέμη να φτάνει στο τέλος,
    βασανιστικά αργά
    άνθρωποι που αλλάζουν χωρίς κανένα λόγο
    συμβαίνει κάθε τόσο»

    φτάνει η ανέμη στο τέλος
    αλλά από ποια μεριά μαζεύει;
    Κι όταν οι άνθρωποι αλλάζουν
    Πίσω απ’ την πόρτα
    Μακριά σου , μόνοι,…
    Και
    Δεν συγκινούνται πια με τον πόνο σου ,
    μόνο πονούν οι ίδιοι, ολοένα και περισσότερο
    τους πονάς
    και τους φοβάσαι , ολοένα και περισσότερο
    έτσι που ψάχνουν μέσα στις τσέπες σου
    για κανένα ξεροκόμματο όνειρο
    που περίσσεψε από την αέναη μοιρασιά,…
    γυρίζει η ανέμη και τίποτα δικό σου δεν αφήνει
    και μόνο
    τους αφήνεις ολοένα και περισσότερο χώρο,
    να καταλαμβάνουν απ’ τη μικρούλα κάμαρα
    που ’χεις φυλακίσει την ψυχή σου
    μάταια,…
    δεν φτάνει
    ποτέ δεν φτάνει

    γυρίζει η ανέμη και
    δεν μπορείς να ακούς τα σκληρά τους τελεσίγραφα
    όσο Υποπτεύονται τη σπίθα,
    Που τη φωτιά σου φούντωσε,…
    Και στοχοποιούν τον άνεμο που φύσηξε
    Ή τη βροχή που πότισε ;
    Πως μπορώ;
    Να σταματήσω να ταξιδεύω αφού
    Μέσα στα καράβια γεννήθηκα,..
    Εκεί με έριξαν οι βοριάδες
    Εκεί με βρήκαν οι θύελλες
    Πως μπορώ να σταματήσω να χτίζω
    Αφού στα γιαπιά με κρέμασαν
    Στους στοιχειωμένους ουρανοξύστες με πέταξαν
    πιτσιρικά ακόμα;

    πως
    «μπορώ να προχωρήσω μ'αυτή την αλληλουχία γεγονότων?
    ν'αναστατώνει και να εξαγνίζει το μυαλό μου,
    παραμελώ τα καθήκοντά μου,όταν όλα
    έχουν ειπωθεί κι έχουν γίνει
    ξέρω ότι θα είμαι ο χαμένος κάθε φορά...»

    «αυτή είναι η κρίση που (ΔΕΝ) ήξερα πως θα ερχόταν
    κλονίζοντας την ισορροπία που διατηρούσα
    στρέφομαι (;)προς την επόμενη συντροφιά ανθρώπων
    κι αναρωτιέμαι τι θα επακολουθήσει..."»

    δεν αναρωτιέμαι

    η ανέμη δε θα σταματήσει
    ένα μαγικό χέρι
    θα της δίνει κάθε φορά
    άλλη μια στροφή δώρο
    κι άλλη μια
    και μια ακόμα,…
    ………………………………..
    Σ’ Ευχαριστώ Καλή μου Φίλη
    Φαίδρα μου
    Σκληρά Εύστοχη όπως πάντα
    Με δώρα φωτιά,…

    Που δεν τα φοβάμαι όμως πιά
    Τα κοινωνώ
    Και τα εξημερώνω
    Πως αλλιώς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»