Φυσάει,…

Φυσάει,…
Ένας σταχτής αέρας, λίβας
πνιγερός και βρώμικος
Φυσάει απ’ τα βρωμερά καταγώγια

Έρποντας στα σκοτεινά στριγκλίζει
Και ξεσκονίζει, έτσι νομίζει, το χρόνο, τον Άπειρο
Και ντύνει με «ωραίες» λέξεις
το κενό της μισθοφόρου κοίτης,…

ελπίζοντας άφεση, τώρα στη δύση της συνείδησης
στη σύνταξη της λήθης

άτιμα ν’ αρπάξει

Φυσάει κουβαλώντας παράσιτα
Μικροφωνίζοντας κραυγές-παραγγέλματα
Κρυμμένος στο έρεβος ψυχής και θέσης.
Φυσάει ακλόνητο, το κρατικοδίαιτο κατεστημένο
Έχοντας την ψευδαίσθηση της λόγιας
Μα τόσο στείρας μήτρας,
Στέρφας από αγάπη και αίσθημα
Πλούσιας όμως σε ένσημα πολυκαιρινής
αφοσίωσης σε αιμοσταγή βορειοατλαντικά σύμφωνα.

Αυτόν τον αέρα, με κάλεσε η μοίρα να λυτρώσω
Απ’ της νοητής μόνο, διέγερσης
τον επιθανάτιο εναγκαλισμό και τον ανέραστο εγκλεισμό.
Εγώ βέβαια δε συνομιλώ με κανέναν αέρα
Γιατί είμαι μαύρο, καταχθόνιο ξωτικό
Κι ούτε βέβαια ζηλεύω κανέναν αέρα
Γιατί αέρας δεν είμαι…..
Είμαι Μόνο αερικό,…
…………………………………………….
Δε ζηλεύω τον ανώνυμο άνεμο
Ούτε τον ούριο, ούτε τον αντίθετο
Γιατί δε μου περίσσεψε
ούτε υγρασία, ούτε ζεστασιά.
Δεν ικετεύω τους θεούς
με προσευχές και λιτανείες
Γιατί ποτέ μου δεν τους πίστεψα.
Δε δένω κομποσκοίνια
με προσταγές κι υποταγές
Γιατί με την αποκοτιά μου
Σπαράζω ελευθερία
Δε ζηλεύω τα κυπαρίσσια,
τα δέντρα τα ψηλά
Γιατί γεννήθηκα κοντός και ασήμαντος
Και τους λιγοστούς μου πόντους
τους ξοδεύω αλόγιστα, κάθε μέρα!
Δε ζηλεύω τους κρουνούς
της υψηλής, τάχα ποίησης
Γιατί δεν έλαχε στη μοιρασιά μου
ούτε βρύση, ούτε πηγή
ούτε καν μια γούρνα με πράσινο νερό.
Δε ζηλεύω τους υπέροχους Μουσικούς
Γιατί έχω δυσμορφία
σε αυτιά, δάκτυλα και στόμα

Δε ζηλεύω τα…απλά κλάσματα, -που οι αδαείς περιγελούν-
γιατί η μεγάλη μου άγνοια σταματά στη μικρή γνώση ότι:
το ένα προς μηδέν, καμιά φορά,

μπορεί να δίνει και συν άπειρο!!!
Δε ζηλεύω τους θάμνους,
πως θα μπορούσα άλλωστε,
τόσο ελεύθεροι κι ωραίοι
που ’ναι οι μικροί θάμνοι
Ούτε τα ολόλευκα βότσαλα στην παραλία
Που λιάζονται ράθυμα
στην αρμύρα και στην ανεμελιά
Γιατί είμαι Πέτρα βρώμικη
Σκληρή, γυμνή και άκαμπτη
και προπαντός Αιχμηρή!!!


Δε ζηλεύω τους Νέους
με τα υψηλά νοήματα,
διαρκώς κυνηγημένους
Γιατί δεν υπήρξα ποτέ Νέος!

Δε ζηλεύω ούτε τους Μεγαλύτερους
και Σοφότερους
περιπατητές της μαύρης νύχτας,
διαρκώς συγκινημένους
Γιατί δεν πρόκειται να μεγαλώσω ποτέ!!!

Μόνο τ’ ανοιξιάτικο μελτεμάκι
Ζηλεύω καμιά φορά κι αδέξια επιθυμώ
Που την κάθε σμαραγδένια αυγή
Τρυπώνει από το παράθυρο σου
Και σε καλημερίζει
χωρίς ν’ αγγίζει
το χλωμό σου πρόσωπο, ζωή
Πριν το γλεντήσουν
και το ξοδέψουν άδικα
οι πνιγεροί αέρηδες φωτιά
……………………………………
και τώρα εδώ στην άπνοια. καταδικασμένος
ήσυχος κι αμετανόητος,...
μυρίζω το άρωμα της πεθυμιάς
και φλέγομαι στου καλοκαιριού
την άσβεστη τη δίψα,…

περιμένοντας την εκδίκηση του Χωροχρόνου
……………………………………….. φωτογραφία από τα νησιά BALLESTAS στο PISCO του PERU τραβηγμένη στις 9/8/2007 με Canon EOS 400D DIGITAL

....................................................................................................

«…Κραυγάζω ότι, αν με παρανοούν ή με φοβούνται ή με απορρίπτουν, τίποτα καλύτερο, σημαίνει ότι βρήκα στόχο,…»

....................................................................................

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Αναρωτιέμαι αγαπητέ τι σας ώθησε σε αυτό τον ύμνο/λίβελο κατά του άλλοτε αέρα, άλλοτε άνεμου που παρά το βδελυρό της ύπαρξής του φαίνεται να σας συνεπαίρνει, να σας κατέχει κάποτε κάποτε να σας παρασύρει ερωτικά το μελτέμι … που θωπεύει χωρίς ν’ αγγίζει τα “χλωμά πρόσωπα” σας … ξέρετε μόρφωση δική του και αυτή, εννοώ το μελτέμι … ίσως θα πρέπει να αποφασίσετε τελικά ποιες από αυτές τις μορφώσεις του σας είναι αρεστές και ποιες όχι … δεν τον παραγγέλνετε, δεν τον ελέγχετε και φυσικά δεν τον οριοθετείτε… τον αποδέχεστε ως είναι, άλλως λουφάζετε στη ματαιότητα του εφιάλτη σας για τις σκεδάσεις του. Ο άνεμος δεν είναι πνιγερός, βρώμικος και παρασιτικός… πνιγηρές, βρώμικες και παρασιτικές είναι οι σκέψεις και οι συνειδήσεις κάποιων θνητών που στα κρυφά ως ευυπόληπτες παρθένες σκέφτονται η και πράττουν αυτά που οι επί χρήμασι επιδιδόμενες ολοκληρώνουν στα φανερά … κατά Φρόιντ, και προσπερνώντας τις δυστυχώς παρασύρει και τις βδελυρές οσμές σηπόμενων χοϊκών υπάρξεων παρά το περί του ηθικού και πνευματικού ακεραίου τους υπερασπιζόμενες.Ο άνεμος δε ξεσκονίζει το χρόνο… αφανίζει στο πέρασμά του με το χρόνο… αδύναμες ετερόφωτες υπάρξεις, που μέσα από λεκτικούς συνδυασμούς δηλώνουν ύπαρξη.Ο άνεμος δε έχει ανάγκη από μικροφωνισμούς και μιμητισμούς το αντίθετο κάποιοι τον μιμούνται ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που μέσα από ηλεκτρικές ή όποιες φωνές τον προκαλούν να “δροσίσει” τη αποξηραμένη ύπαρξή τους. Καλά κάνετε και δε συνομιλείτε με τον άνεμο καθότι ο άνεμος δε συνομιλεί συνήθως με τον καθένα παρά μόνο με αυτούς που μπορούν να τον αντιμετωπίσουν, θέλω να πω να δεχτούν την όποια επικοινωνία, τη “σαρκική επαφή” μαζί του, να αισθάνονται το θώπευμα, να νιώθουν το τράνταγμα, την πάλη, το τίναγμα για την ελευθέρια πτήση, να βιώνουν την περιπέτεια μαζί του. Μπορεί στην αποκοτιά σας να σπαράζετε την όποια ποδηγετημένη σας ελευθερία μόνο να ξέρετε ότι ο άνεμος δεν έχει ανάγκη ορισμού ή λεκτικής διεκδίκησής της… είναι δεδομένη… αποτελεί ας πούμε δεδηλωμένη και για αυτό ακριβώς το λόγο μνημονεύεται μεταφορικά σε πολλές λογοτεχνικές, ποιητικές, στιχουργικές, επιστημονικές κ.λπ. μα και με ακρίβεια σε αναφορές μας ως τέτοιος, είτε το αντιλαμβάνεστε, είτε όχι … Ξέρετε επειδή παρά την αποκοτιά σας αναφέρεστε και σε διαστάσεις (χθαμαλός κ.λπ.) να γνωρίζεται ότι αυτές δεν καθορίζονται αυστηρά και μόνο από το διαστατικό μέτρο που εφηύραν οι πρόγονοί μας… τιμή σ’ αυτούς… αλλά κυρίως από τη βαρύτητα στη σφραγίδα της παρουσίας σας, όποια κι αν σας προσδιορίζει σε αυτό το μικρό φωτεινό διάστημα. Και είναι σημαντικό αυτούς τους λιγοστούς πόντους που τόσο μαθηματικά προσμετράτε να τους αφιερώνατε για το σκοπό αυτό. Καλά κάνετε και δε ζηλεύετε τον ανώνυμο άνεμο και ιδιαίτερα τα κυπαρίσσια και τα δέντρα τα ψηλά καθότι θα έχετε διαπιστώσει ιδιαίτερα στις περιοχές όπου ο άνεμος δηλώνει συχνά την παρουσία του, τη μόνιμη πια κύρτωση τους… και δε νομίζω … σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις, αναφορές και πιστεύω σας στο κατά τα άλλα δυνατό μπλόγκ σας… να σας πρέπει τέτοια κύρτωση.Ο άνεμος δεν ποιεί εσείς τον χρησιμοποιείτε στις ποιητικές ή αν θέλετε στις όποιες λογοτεχνίζουσες γραφές σας (συγχωρήστε με αναφέρομαι γενικώς και όχι προσωπικώς) … φαίνεται να σας εμπνέει πάραυτα… είτε ως άνεμος, είτε- αν και λιγότερα ποιητικά- ως αέρας Όποια κι αν έλαχε η μοιρασιά στη ζωή σας, ως ελεύθερος μέσα από την αποκοτιά που επαίρεστε διεκδικήστε το θεμιτά απέραντο βαθύ όχι το απλό επιφανειακά φαινόμενο και κυρίως όχι το μιμητικό … το σύνολο, αν θέλετε, δε γεννήθηκε με κάποιο ιδιαίτερο άστρο μόχθησε, πάλεψε, αιμόφυρτο διεκδίκησε ψυχή τε και σώματι, μάτωσε πνευματικά, προδόθηκε, έχασε μα κάποτε κέρδισε στην τίμια παλαίστρα. Την όποια φυσική (μουσική κ.λπ.) δυσμορφία σας προσπαθήστε να την υπερνικήσετε γιατί ξέρετε στο παραλήρημα χάνετε το ρυθμό των λεγομένων σας… δε χρειάζεται να σας υπομνήσω μεγάλους μουσικούς κωφούς που παρά τη φυσική τους αδυναμία συνέθεσαν κομμάτια που θα τα ζήλευαν και οι πλέον άρτιοι… θέλω να πω φυσικώς ικανοί και τεχνικώς άρτια καταρτισμένοι!!!!Όσο για τα κλάσματα στα οποία αναφέρεστε προκαλώ τη μικρή γνώση, που επαίρεστε να τη χρησιμοποιήστε κάποτε κάποτε και μεταφορικά στην καθημερινότητάς σας, πέρα από την όποια αυστηρή χρήση τους στα μαθηματικά … και σαφώς γνωρίζετε ότι ανάλογα με το πρόσημο κάποτε μπορεί να ισούνται και με το μείον άπειρο … ότι και να σημαίνει αυτό. Παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις σας (πέτρα βρώμικη, σκληρή, γυμνή… αιχμηρή) εμφανίζεστε ως καθαρός και ευαίσθητος για τα υψηλά (μεταξύ άλλων κρατώ κυρίως το δάσκαλος, καθηγητής νέων παιδιών που ετοιμάζονται για το … πέταγμα) πάντα από τις γραφές σας …κρατήστε το αυτό καθότι ενίοτε αμυνόμενος παρασύρεστε στο πέσιμο και ίσως να βρεθείτε κάποια στιγμή προ εκπλήξεων… και από κατήγορος να βρεθείτε κατηγορούμενος… έχει σημασία τελικά ο τρόπος όχι ίσως μόνον ο κόπος, όπως μπορεί να φαντάζεστε και νομίζω ότι το κατέχετε πολύ καλά αυτό στην αντιμετώπιση μα και επίλυση των θεμάτων που διαγωνίζεται και εν τέλει διδάσκετε στους μαθητές σας.Εκεί στην άπνοια, στο ράθυμο της ανάπαυσής σας και στο άρωμα της πεθυμιάς σας παρακαλώ σταθείτε στο στραφτάλισμα των καθαρών νερών της θάλασσας σας, μπροστά στο διάφανα μάτια της σημασίας σας και μέσα από τη δεδηλωμένη παρουσίας σας αναρωτηθείτε για το μάταιο ή μη των αναζητήσεών σας ως προσωπικότητα.… να ξέρετε ότι ο άνεμος σας αγκαλιάζει, λούζει την ύπαρξή σας όλη και θα συνεχίσει να υπάρχει και αργότερα παρά τις όποιες απώλειες σας και θα συνεχίσει να ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ και γιατί όχι και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μεταφορικά και πραγματικά.Και κάτι τελευταίο όχι όμως λιγότερο σημαντικό …ο άνεμος είναι απρόβλεπτος και ως φυσικό στοιχείο ανεξέλεγκτος και δυστυχώς ξεφεύγει από τα στενά όρια που προσπαθείτε να τον οριοθετήσετε, μέσα από τις όποιες λεκτικές ή “φυσικές” σας διαστάσεις… και μην ξεχνάτε παρακαλώ ο άνεμος… ή αέρας (βδελυρός, βρώμικος, μέσα από καταγώγια, παρασιτικός … ) ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΖΩΟΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΠΝΕΕΤΕ… φιλτράρετε τον γιατί άλλως μπορεί να ΣΑΣ ΒΛΑΨΕΙ!!!Υγ.Επιτρέψτε μου επί ολίγον το ανώνυμο υπό τις παρούσες συνθήκες μου τις οποίες και δεν απαιτώ να καταλάβετε μόνον να το αποδεχτείτε προς το παρών ως έχει … Κατά τα λοιπά τη γραφή σας μια χαρά τη βρίσκω… αν και μη κριτικός …η ανακοίνωση του σχολίου έγινε ηθελημένα μακράν των συνδαιτυμόνων σας για να μην επηρεάσω το αισθητικό κριτήριό τους...θα χαρώ ιδιαιτέρως να τα πούμε εκ του σύνεγγυς...
7 Ιούλιος 2008 2:01 πμ

...................................................................................................................................

...................................................................................................................................

Και πάλι σας Καλωσορίζω, Ανώνυμε Κύριε

Φαντάζομαι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που περνάτε το κατώφλι μας.
Μιλάτε βέβαια λες και είστε ο ίδιος ο άνεμος προσωποποιημένος,….

Ψυχραιμία,…
Είμαστε θνητοί όλοι, άλλοι κοινοί όπως εμείς κι άλλοι Σπουδαίοι και Τρανοί όπως Εσείς,

όλοι όμως θνητοί και ίσοι απέναντι στο Θάνατο και στο Χρόνο

Βέβαια εσείς στέκεστε εδώ, Ανώνυμος πάντα, φαντάζομαι ότι δεν ισχύει το ίδιο και στην καθημερινότητα σας…

σας κατανοώ ειλικρινά,…

με μας βέβαια τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά,

εμείς από πεποίθηση δεν επιλέξαμε την ανωνυμία,

από διάθεση και θέση, καταθέσαμε από την αρχή την πραγματική μας ταυτότητα,

το πραγματικό μας επάγγελμα και προπαντός τον πραγματικό μας εαυτό, όχι αυτόν που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά αυτό που είμαστε, με όλες τις αντιφάσεις μας, τα πισωγυρίσματα μας, τα άπειρα πεσίματα μας και τα λιγοστά όμορφα, πανάρχαια και αδικαίωτα όνειρα μας.

Και όσοι από τους φίλους, που γνωρίσαμε εδώ στο blog, έτυχε και μας γνώρισαν από κοντά, κατάλαβαν ότι είμαστε αυτό ακριβώς που δείχνουμε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Αγαπητέ Κύριε,
Εμείς είμαστε ή προσπαθούμε να είμαστε Δάσκαλοι,

_έναν τίτλο τιμής που μας τον έχουν απονείμει ακόμα και πρόσωπα πολύ αγαπητά σας_… δεν θέλουμε να παραστήσουμε κάτι που δεν είμαστε, άλλωστε αυτό είναι πολύ κοντόφθαλμο και άκαιρο. Ούτε να κρύψουμε την πραγματική μας ταυτότητα πίσω από λογοπαίγνια κι άσφαιρους μυστικισμούς, ούτε να κάνουμε κριτική στο τάχα «κράτος» που υπηρετούμε όμως τυφλά. Ξέρετε Κύριε εμείς,…
Κάθε πρωί στις 5 τα χαράματα που σηκωνόμαστε, αφήνουμε πάνω στον καθρέφτη, εκτός από την αγρύπνια μας και την εξαντλημένη όψη μας, κι ένα κομμάτι της ύπαρξης μας, απαλλαγμένο από ψέμα, φθόνο κι άρνηση γιατί σε λίγο θα σταθούμε απέναντι σε μάτια που δε λαθεύουν, ούτε τιθασεύονται, και τα λόγια μας θα αποταθούν σε αυτιά που είναι τεντωμένα στην αλήθεια και μόνο στην αλήθεια και τα οποία δεν ακούνε σε προσταγές και παραγγέλματα,…

σας κατανοώ που δεν μπορείτε να το αντιληφθείτε αυτό που σας περιγράφω, γιατί έχετε, ίσως από θέση, ή μπορεί κι από άποψη, συνηθίσει να βλέπεται και να αντιμετωπίζετε τους νέους με άλλο μάτι,… να τους φοβάστε και να τους υποψιάζεστε,… να τους διατάζετε ίσως

Αγαπητέ Κύριε αυτό το blog, το επισκέπτονται κάθε μέρα οι Μαθητές μου, οι αυστηρότεροι όλων των κριτών,…( και για ποιους μαθητές μιλάω, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στην αρχική ανάρτηση ή σε παλιότερες αναρτήσεις ) ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΚΡΥΣΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ξέρετε εμείς τους ανθρώπους συνεχίζουμε να τους κοιτάζουμε στα μάτια και ιδιαιτέρα τους νέους όσο κι αν υπαινίσσεστε το αντίθετο. Και πάντως δεν τους κοιτάζουμε στις επωμίδες, στα πρωτόκολλα, ούτε στις καταχωρήσεις στα μητρώα των λεσχών διαλογικής συζήτησης,…

Αν και δεν το συνηθίζω ας πω δύο λόγια,…

Το «φυσάει,…» μιλάει για όλους αυτούς, που το πρωί μπορεί να υπογράφουν συμφωνίες καταδικάζοντας το περιβάλλον και την υγεία μας, και το βράδυ να βραβεύονται από το τάδε ινστιτούτο τέχνης για την προσφορά τους στην διάδοση της γλώσσας των «παπούα». Το πρωί να μολύνουν τη θάλασσα με τα εργοστάσια τους και το βράδυ να ψέλνουν, δακρύζοντας και κανένα τετράστιχο για το γαλάζιο του Αιγαίου. Το πρωί, ασκώντας το κανονικό τους «επάγγελμα» να ξυλοφορτώνουν απεργούς διαδηλωτές, φοιτητές και συνταξιούχους, ψεκάζοντας μέσα από μπουκάλες τη δηλητηριώδη ψυχή τους και το βράδυ να γράφουν κανένα δίστιχο, για την δικαιοσύνη, την αγάπη και την ομορφιά,…

Το «φυσάει» μιλάει για τη φιλολογική υποκρισία της διατεταγμένης επετηρίδας, για αυτούς που εμπορεύονται «επι χρήμασι» «μπαλέτα ανατολικής προέλευσης», εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους και μετά, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, να γράφουν και κανένα σονέτο για τον πλατωνικό έρωτα και τις επιπλοκές του,…Για αυτούς που τα σπάνε στα «μπουζούκια» μέχρι το πρωί, για να βρεθούν το ίδιο απόγευμα στην Επίδαυρο να παρακολουθήσουν μια ακόμη προωθημένη και ανατρεπτική παράσταση της Αντιγόνης,…

Για αυτούς που το πρωί συνυπογράφουν διαταγές εξόντωσης χιλιάδων αμάχων και το βράδυ παρακολουθούν επετειακή παράσταση όπερας της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης,…

Δεν ξέρω γιατί (και αν) αναγνωρίσατε σ’ όλα τα παραπάνω στοιχεία του εαυτού σας και
Αποφασίσατε να απαντήσετε για όλους αυτούς, γιατί;

Σας αφορούν όλα αυτά; Ειλικρινά δεν το νομίζω,…

Πάντως λέω, αυτό που λέω πάντα:

Θα δούμε!!!

Αυτό ισχύει για τον καθένα μας και βέβαια ισχύει και για σας, όταν αποφασίσετε να σταθείτε πάνω και πέρα από την εύκολη και σίγουρη ανωνυμία σας,…

(ακόμα Σας περιμένω Μάρτης του 2010)

Στη μικρή μας παρέα, βλέπεται κι εσείς, ότι είμαστε λίγοι οι επώνυμοι, που καταθέτουμε ταυτότητα ονόματος και ψυχής,…
Που αναλαμβάνουμε και ένα μεγάλο ρίσκο, να εκθέτουμε έτσι χωρίς καμιά προφύλαξη, την δική μας, μικρή ψυχή, και τα ανόητα πονήματα μας, στην κριτική (το λιγότερο), στην απόρριψη (το καλύτερο) και στην άδικη κι υποτιμητική «ερμηνεία»(το χειρότερο)… αυτό όμως αγαπητέ μου ανώνυμε Κύριε είναι και το μεγάλο στοίχημα:
Το στοίχημα της Αλήθειας!!!

Για τις απειλές σας δεν θα απαντήσω

Αγαπητέ Κύριε
Δεν σας φοβάμαι
Είμαστε απέναντι, το ξέρουμε αυτό από την αρχή, πριν συναντηθούν οι τροχιές μας, απλά τώρα το επιβεβαιώσατε εσείς με τα γραφόμενα σας.
Είμαστε απέναντι,…

Εμείς Ηττημένοι
Κι Εσείς Νικητές,…

Κι όμως Εσείς, ακόμα μας Φοβάστε,…γιατί;

Φοβάστε,…
Γιατί Ξέρετε καλά πως δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα,…

Εις Υγείαν, λοιπόν της Μεγάλης Ανατροπής,
η οποία έτσι κι αλλιώς και για τους δύο μας θα είναι ευεργετική,…γιατί θα μας δώσει την ευκαιρία να υπερασπιστούμε τους όρκους αίματος που έχουμε δώσει,…

Σας Εύχομαι να είστε καλά

Και μιας και τώρα πια δεν πρόκειται να συναντηθούμε ξανά, τουλάχιστον εκεί που με συναντήσατε, αφού τόσο ενόχλησε η παρουσία μου εκεί, και… αφού σας φάνηκε «δυνατό» το blog, μπορούμε να συναντιόμαστε εδώ,…

Να ξέρετε ότι είστε πάντα ευπρόσδεκτος εδώ, με ότι δώρα φέρνετε κάθε φορά…

Θα έχετε πάντα φωνή και θέση στο “Non Mollare Mai”…

Σας περιμένω

Create a MySpace Playlist at MixPod.com