«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2023

Growing Apart ΙΙ (After the hate...)

 


Την ώρα που μικροί τυμπανιστές, 

παιανίζουν ένδοξα θούρια δωματίου

και κακαρίζουν μάταιες επιστροφές,…

με τόσο εκκωφαντικό άδειο

την ώρα που σιτεμένοι γκόμενοι καριέρας,

υπογράφουν ατελείς αντιγραφές,

και ροκανίζουν ανύπαρκτες καρέκλες

με χυδαίο κενό κι άσφαιρο κρότο

την ώρα που στολές, συνηθισμένων ρόλων,

καταπατώντας χώρο, προσδοκώντας ανάσταση λωτών_

με μάτια σφαλιστά,  

θρέφονται στον καθρέφτη τους μπροστά

και μηρυκάζουν δανεικό καημό,…

χαλάλι;;;;;

 

την ώρα που μετρονόμοι νικητές,  

καταμετρούν τα λάφυρα

και χαίρονται μάταιους συμβιβασμούς,

με συγχωροχάρτια σκεπάζουν τη μίζερη ήβη

και θυμώνουν με τον εαυτό τους που αφελείς…αφέθηκαν

χαλάλι μας;;;;

την ώρα που η κανονική κατανομή ανήμπορη, 

πεισματικά αρνείται να αποδεχτεί

την μοιραία πιθανότητα 

και βιαστικά σφραγίζει ερμητικά τις ανοχές της στα 6σ

αυστηρά

 

οι ποιητές, σκύβουν και φιλούν

το χέρι που τους άγγιξε μια νύχτα

μιλούν μ’ άδεια τάστα στον καιρό και χάνονται στ’ απάτητο

 

την πέτρα που τους άγγιξε από τύχη, μια μέρα,

εξακολουθούν με σεβασμό ανατροπής να προσκυνούν

και  αδιόρθωτοι να μην σκύβουν το κεφάλι

 

το βέλος που τους κάρφωσε από επιμονή μια μοίρα,

Με Αλήθεια άσβεστη και πείσμα αναπολούν

Και κροταλίζουν τ’ ανείπωτα, σεισμούς για να θηλάσουν

 

κομμένα τα μαλλιά,

κομμένα τα όνειρα

κομμένα τα ψέματα

κομμένες οι απάτες

κομμένοι οι μύθοι

 

χαλάλι τους;;;;;

 

και έτσι γερνούν και χάνονται  

καθώς η σκιά τους βαραίνει το δρόμο,…

τον δρόμο που τους διάλεξε

χωρίς γιατί, χωρίς επιστροφή, χωρίς δίχτυ,

μόνο με το αίμα για υπογραφή

αντίδοτο στο φρέσκο μίσος

και μια εκδίκηση ξυραφιάς κι Ανάτασης

και την αλήθεια ,

που μ’ αφέλεια μοιράστηκαν τουλάχιστον στα δυό,….

Μυστικά να πολλαπλασιάζεται…

χωρίς έγκριση, χωρίς επιστροφή

Εκθετικά να αναμένει, θυμωμένη, Αλύγιστη

Άγρια  και πάντα με την περόνη τραβηγμένη…

Αντίδωρο στην βολική σιωπή

Και την κρυφή ντροπή της άθλιας κακομοιριάς

Να συνθλίβεται στην ίδια της την ανυπαρξία

 

οι γέφυρες γκρεμίστηκαν, για πάντα

κάστρα που έπεσαν,

Στη Θέα ενός Ανυπέρβλητου Γκρεμού

πόρτες που έκλεισαν βαριές,

σαστισμένες στην έκσταση μιας ανήμπορης πηγής

σύνορα που χαράχτηκαν ξανά και μια σιωπή,…

καθώς το μύρο στέρεψε τάχατες για πάντα….

Μέχρι την επόμενη υποχώρηση ….

 

Ανακυκλώνονται ζωές, εικόνες, ανατροπές,

τρίζουν κλειδαριές

ανθίζουν του χειμώνα οι επιστροφές,

αθροίζουν οι γωνίες τη φυγή

στρώνουν κίτρινα φύλλα οι ματαιωμένες κλίσεις την αυγή

ανάμεικτες εικόνες ενοχές , φιλιά κλεμμένα,

συμπιεσμένα σ’ αυτοσχέδιο καμβά,

αγγίγματα για πάντα ξεχασμένα

στο όνειρο εκδικούνται, σε δωμάτια αδειανά

 

οι δρόμοι ανίκητοι προσμένουν,

διαθεσιμότητες και μίση μισά πασχίζουν τη λήθη

χαλάλι τους;;;;;

 

οι αντιστροφές προσδόκιμες βαθαίνουν

το φως σ’ αναμονή , το ίσως σε φυγή

ο Χρόνος αμείλικτος καραδοκεί  

 

μια σφαίρα παγώνει στην τσέπη 

κι η θαλάμη αλυχτά….

μια κωνική μελωδία, παγώνει στην προσμονή  

κι η ανάγκη ουρλιαχτά….

 

Δεύτερη Γραφή Απομυθοποίησης

Μετά το μίσος – Χριστούγεννα 2022 

 

Και η απίστευτη επικαιρότητα της θανάσιμης μοναξιάς του Αλέξη Ασλάνη…

 

και η απίθανη ηλεκτρική της εκδοχή.....
 


Στη φωτογραφία ο γνωστός και υπέροχος κόλπος της Ηγουμενίτσας.... 

25 Γενάρη 2023

με την ομορφιά του να μας θυμίζει.... 

έστω και σαν αντίστροφη συνάρτηση.... 

που ζούμε,

που ονειρευόμαστε,

που μας συνάντησαν όλες οι θύελλες, 

που φώτισαν το δρόμο μας

και ανταριάζουν τους Ουρανούς μας...

 

κι όσες μετανιωμένες εργάτριες, αθώες μελισσούλες  

σκόνταψαν στους βράχους του Γκρεμού μας

και άργησαν να αντιληφθούν

ότι  δεν πρόκειται ποτέ να μας υποτάξουν,

ευκαιρία να θυμηθούν όλα τα ηλιοβασιλέματα που

ξόδεψαν κηδεύοντας την Άγια μα τόσο θλιβερή εικόνα τους

 

κι όσες σκιές τόλμησαν να αποπειραθούν

το πέταγμα …..

χωρίς να θυσιάσουν τα θλιβερά κεκτημένα τους

γρήγορα προσγειώθηκαν στη λήθη

 

κι όσες μικρές και αμόλυντες πεταλουδίτσες

θεώρησαν ότι έκαναν έστω και ένα βήμα στο πλάι μας…

τουλάχιστον έμαθαν έστω και καθυστερημένα

πως καμία πουτάνα διαθεσιμότητα

δεν τολμά να σταθεί απέναντι

γιατί ξέρει καλά ότι

ΜΟΝΟ Μπροστά

ΜΟΝΟ ψηλά

ΜΟΝΟ πάντα

ΜΟΝΟ όρθιοι αντικρίζουμε τον Ήλιο

Κατάματα.

Με αυθάδεια.

Με Ανυπακοή.

Με Άρνηση Μοναδικά

Με Απόλαυση Δυσεύρετη

Με την περόνη τραβηγμένη.

Κάθε μέρα

 

(μπορούν πλέον όλα τα κομμένα σχοινιά

να προβάλλουν τους δεμένους κόμπους τους,

σαν άλλοθι που δεν εμπιστεύτηκαν ούτε

κι αυτές τις αστείρευτες πηγές απ’ το ίδιο τους το κορμί….

 

μπορούν τώρα όλα τα θλιβερά πάντα

να υπογράφουν εσαεί τον ευνουχισμό τους)

 

Εμείς λυπάμαι…..

Συνεχίζουμε.... Αδιόρθωτοι

Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς....

 

 

κι ένα ταξίδι στη γη.....


 κι ένα απρόσμενο αλλά μοναδικό.....


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»