«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Στιγμιότυπα χαμένης αλληλογραφίας







Στη Μαρία μου



Κάθε πρωί ένα μικρό κορίτσι
με έξυπνα μάτια πίσω απ’ την μπούρκα
Κρυφά με επισκέπτεται,…
Φοβάται
από το μύθο κρύβεται σιωπηλά
αδιαπέραστη κρατιέται αγνή

Μου λέει καλημέρα
Με μάτια σφαλιστά
Και φεύγει γρήγορα μακριά

Μην ξεχαστεί κι αφήσει δάκρυ
Εκεί που τρύγησε φωτιά
Μην αφεθεί και ρίξει πέτρα
Εκεί που άγγιξε δροσιά

Κοιμάται και ξυπνά
Με μια γραμμή όνειρα στοιβαγμένα
στα μαύρα μάτια της ίσα ίσα να χωρά
_ τα μόνα ελεύθερα στης «κόλασης» την αμαρτωλή θωριά 

την κοιμίζουν _ φοβάται
την καπνίζουν _ θυμάται
την ξοδεύουν _ λυπάται
την πωλούν _ αντανακλάται

την εκπαιδεύουν _ να ξεχνά
εκδικείται
την ξυπνούν μα ακόμα θέλει να κοιμάται    

Αυτοί χορεύουν συμφωνούν πωλούν
Αυτοί αγορεύουν, Αυτοί δικάζουν

Την κάθε μέρα απ’ τις αναθυμιάσεις
να σώσει μάταια προσπαθεί _ διαβάζει
βενζίνη καμένη σάρκα σκουπίδια
την ταΐζουν ήσυχα να κοιμηθεί _ φωνάζει

και κάθε νύχτα πεθαίνει κλαίγοντας
με τα ρολόγια του χαμένου γιού της αγκαλιά,…
και μ’ ένα χαμόγελο στο πανί σαν μαχαιριά
………………………………………………….




©2013 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης








4 σχόλια:

  1. και κάθε νύχτα πεθαίνει κλαίγοντας
    με τα ρολόγια του χαμένου γιού της αγκαλιά


    Εξαιρετικό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ κι ΕΚΕΙΝΗ μεγαλώνουμε μι’ αγάπη
    Σε μέρες αθόρυβες
    Ταΐζοντάς την σιωπές και
    τραγούδια παλιά, μυστικά
    σε κασέτες γραμμένα
    κι ας ερημώνει ο καιρός…
    ερήμην μας…
    τις ανατροπές και τ’ άδεια απογεύματα.
    Ερημώνει ο καιρός
    Τις υπερβάσεις ,
    Μεγαλώνει τις αποστάσεις.
    Και τώρα…
    Η αγάπη μας στις φλέβες σου κυλάει.
    Η αγάπη που στη σιωπή μεγαλώνει με την ανάσα μας
    Στη φλέβα του λαιμού σου χτυπάει.
    Ζωή στη σιωπή σ’ απόσταση μικρή θανάτου
    Η αγάπη που οι δυο μας μεγαλώνουμε
    Με σιωπή κι απόσταση και
    Νανουρίζουμε με τραγούδια παλιά μυστικά σε κασέτες γραμμένα.
    Κόκκινο σημάδι της φωτιάς
    Σε χρυσαφένιο φύλλο φθινοπώρου
    Αφημένο ενέχυρο του μισού «σ’αγαπώ»
    που μέσα απ' το σείρμα η κραυγή της σου φέρνει
    Σε δραπέτες καιρούς και
    Ρημαγμένα « για πάντα».
    Αποστάσεις, μαινόμενοι εκδικητές
    Παρασάγγας μετράν τα στοιχειωμένα «μαζί»
    Τ’ ονείρου
    Του πόνου
    Του δραπέτη του χρόνου……

    Καπετάνιε, Καπετάνιε μου,
    ΕΧΟΥΜΕ ανάγκη τη δύναμή σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπημένε μου Δάσκαλε,
    Άνθισαν και φετος οι νεραντζιες...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»