«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Νερό κι αλάτι



Νερό κι αλάτι 300 Βράχοι,…



«…Για τους δικού σου, απ’ την ώρα που φεύγεις μετανάστης είσαι ήδη σα νεκρός,  στρώνουν κάθε βράδυ τραπέζι κι εσύ λείπεις.  Τους είπα να με κλάψουν 40 μέρες, κι αυτό ήταν . Κι εμείς αν πεθάνουμε, θα κοιμόμαστε για πάντα ήσυχοι.

 Όμως,  αυτοί που δε μας δίνουν μια σφραγίδα δε θα κοιμούνται ήσυχοι ποτέ.

Θέλω να πω μια κουβέντα στους Έλληνες φίλους που έκανα: μπήκατε στην καρδιά μου. Ζήσαμε ευτυχισμένοι. Και σ’ όλους αυτούς που μας φέρθηκαν άσχημα, μας έφαγαν λεφτά: σας τα χαρίζω, σα να μη έχει γίνει τίποτα. Αντίο σας.»

Ένας από τους 300 εργάτες μετανάστες απεργούς πείνας 

 .....................................................................................................

Νερό κι αλάτι

 

Σαράντα μέρες κλάψε με πατέρα,
ρημάξανε τον τόπο μας, θα φύγω.
Ανθρώπινη ζωή θα πάω να χτίσω,
τους φράχτες και τις νάρκες θ' αψηφήσω.
Στη φτώχεια που γεννήθηκα η ανάγκη με παιδεύει.
Αδιέξοδες οι μέρες μου κι οι νύχτες μου συντρίμμια.

Δουλέμποροι σταθήκανε μπροστά μου,
σε μαύρα σαπιοκάραβα με ρίξαν.
Με φόρτωμα της γης τους κολασμένους
στα άγρια τα πελάγη ξανοιχτήκαν.
Στο κύμα που λυσσομανά η ανάσα μας κομμένη,
να κρέμεται απ' το βλέμμα μας μια τόση δα ελπίδα.

Σε τούτα εδώ τα χώματα που ήρθα,
στ' αμπέλια, στις ελιές, μέσα στους κάμπους
αβγάτιζα το βιος του αφεντικού μου,
φωνή δεν είχα, μαύρη η δουλειά μου.
Κλεισμένος σ' εργοτάξια, θαμμένος σε υπόγεια,
να τρέφονται απ' τη σάρκα μου αχόρταγα θηρία.

Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι
και λίγοι κόκκοι ζάχαρης, πριν με μετρήσει η ζυγαριά να αργοσβήνω, πολεμώντας.

Ο ιδρώτας μου κυλούσε μες στις πόλεις,
σε δρόμους, εργοστάσια, ναυπηγεία.
Τα χέρια μου πληγιάζαν στους χειμώνες
που μάτωνα για ξένα μεγαλεία.
Και στήριγμα στους γέροντες που απόβλητοι σωπαίναν.
Στο άδειο προσκεφάλι τους μια στάλα από φροντίδα.

Αυτοί που νόμιμα μ' απομυζούσαν
λαθραία ονομάσαν τη ζωή μου,
να ιδρώνω, να κοπιάζω, να παράγω,
μα δίκιο να μη βρίσκω στο κελί μου.
Και τρέμω τα τσιράκια τους που με παραφυλάνε.
Γυρεύω τα αδέρφια μου, τους ντόπιους τους εργάτες.

Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι
και λίγοι κόκκοι ζάχαρης,
πριν με μετρήσει η ζυγαριά
να αργοσβήνω, πολεμώντας.

Ο θάνατος πια δε θα με τρομάξει,
πεθαίνω τώρα πλάι σε συντρόφους.
Πατρίδα μου είναι η σφιχτή γροθιά μου
κι ο αγώνας για της τάξης μου τα δίκια.
Ζωή να χτίσω πάλεψα κι αυτοί με πολεμάνε.
Αυτοί που όλο το μόχθο μας
δικό τους τον κρατάνε.

Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι
και λίγοι κόκκοι ζάχαρης,
πριν με μετρήσει η ζυγαριά
να αργοσβήνω, πολεμώντας.

Αντίο σας.

Αμπντούλ, Νορντίν, Αχμέντ, Χαμίντ, Χασάν.
Εργάτη μετανάστη αδερφέ μου.


ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ 24/2/2011
……………………………………………………

Οι Υπεραστικοί συμμετέχουν στην συλλογικότητα εργαζομένων καλλιτεχνών
"Τέχνη εν Κινήσει"






9 σχόλια:

  1. Το πολυτιμότερο πράγμα είναι η ανθρώπινη ζωή. Σ' αυτήν οφείλουμε όλοι σεβασμό. Ολα τα άλλα μπορούν να βρουν λύση.Ας μη ξεχνάμε ότι σε λίγο τα δικά μας παιδιά θα βρεθούν στη θέση των μεταναστών.Ας μη ξεχνάμε ακόμα πως για πολλά χρόνια και εμείς τους εκμεταλευτήκαμε.Καλημέρα Βασίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω με τη Ρένα.
    Ξέρεις όμως ποιο είναι το άσχημο;
    Πως τελικά ξεχνάμε...

    Καλή σου μέρα Βασίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ".... Κι απ' το θάνατο ακόμα πιο πικρή 'σαι προσφυγιά..."
    Θυμάσαι τι μου 'γραφες σε μια αφιέρωση τις τελευταίες ώρες του 1992, στο "1922 Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ" του ΓΙΑΝΝΗ Π. ΚΑΨΗ.
    Να θυμηθούμε, έλεγες, αλλά και να μάθουμε....
    Ν'ακούσουμε τον αχό των αφρισμένων κυμάτων που...
    .... μας ξέρασαν κι εμάς εδώ κάτω.
    Τι πρόσφυγες, τι μετανάστες,
    Καπετάνιε, Καπετάνιε μου,
    φύλλα στον άνεμο, ψυχές βασανισμένες....
    Και κάποτε αποδεικνύονται ΨΥΧΑΡΕΣ μες στην απελπισιά τους κι επιτακτικά απαιτούν να κοιταχτούμε στον καθρέφτη του καθοσπρεπισμού και της πλάνης μακαριότητάς μας.
    Κι έτσι μας αναγκάζουν να ξαναθυμηθούμε, να ξαναγνωρίσουμε, να ξαναστοχαστούμε και να ξαναελπίσουμε....
    Καλή Δύναμη, Δάσκαλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://www.youtube.com/watch?v=AoOxFvY_36Q&feature=related

    καλησπερα Αγαπημενε μου Δασκαλε...

    βικυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανακοίνωση 300 μεταναστών απεργών πείνας

    Ο αγώνας ολοκληρώθηκε. Με τα χαρτιά στο χέρι και το κεφάλι ψηλά επιστρέφουμε δικαιωμένοι στα σπίτια και τις δουλείες μας μετά από 44 μέρες απεργίας πείνας.

    Ο αγώνας συνεχίζεται. Οι εξαγγελίες για 8ετία και για μείωση ενσήμων, ως προαπαιτούμενα για τη χορήγηση και ανανέωση άδειας παραμονής άμεσα, χωρίς άλλες περιστροφές πρέπει να γίνουν νόμος.

    Ο αγώνας είναι μονόδρομος. Ο αγώνας ενάντια στην καθημερινή εκμετάλλευση και τα τείχη του ρατσισμού, οι μάχες για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις, για ίσα δικαιώματα ανάμεσα σε ντόπιους και αλλοδαπούς εργαζόμενους, για μια ζωή με αξίες και αξιοπρέπεια είναι τα επόμενα μας βήματα. Μαζί με το αντιρατσιστικό και μεταναστευτικό κίνημα θα διανύσουμε αυτό το δύσκολο και μόνο δρόμο, το δρόμο του αγώνα.

    Ο αγώνας μας ενώνει. Με τα χαρτιά στο χέρι και το κεφάλι ψηλά χαιρετίζουμε και αποχαιρετούμε όλους όσους μας υποστηρίζουν. Τους αλληλέγγυους από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του κόσμου, τους γιατρούς και τους συνεργάτες τους, όλους εκείνους που στάθηκαν στο πλευρό μας αυτές τις μέρες της απεργίας πείνας, όλες τις μέρες όπου η ζωή και ο θάνατος μας ζητούσαν δικαίωση κι ελευθερία.

    Καλή αντάμωση στους αγώνες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ρένα

    «Το πολυτιμότερο πράγμα είναι η ανθρώπινη ζωή. Σ' αυτήν οφείλουμε όλοι σεβασμό.»



    συμφωνώ,….

    Δε συμφωνώ ότι όλοι τους εκμεταλλευτήκαμε,….
    Η άδικη κοινωνία του κέρδους τους έστυψε και τους στύβει
    Η κοινωνία των μεγάλων τσιφλικάδων τους ρούφηξε αίμα κι ιδρώτα
    Το ότι ζούμε στα ίδια «σύνορα» δεν μας κάνει να έχουμε την ίδια «πατρίδα»,…


    Για μερικούς
    πολυτιμότερο είναι η αξιοπρέπεια στην ανθρώπινη ζωή,…
    το να περπατούν με ψηλά το κεφάλι,…

    άλλωστε
    όλοι μετανάστες είμαστε σε μια χώρα που άλλοι διαφεντεύουν,…

    μέχρι η Άνοιξη να πάρει εκδίκηση
    και τότε το μόνο σίγουρο είναι
    ότι με τους 300 βράχους
    και με πολύ περισσότερους
    θα είμαστε στην ίδια τη μεριά
    όπως και τώρα,….

    Καλησπέρα Ρένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαρία



    θέλουνε να ξεχνάμε,…
    να μη βλέπουμε
    να κοιμόμαστε στην επίπλαστη ατομικότητα μας

    Στο χέρι μας είναι,…

    Η θύμηση είναι όπλο
    Κι η οργή γεμίζει,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Sταυρούλα μου

    Να θυμηθούμε, αλλά και να μάθουμε....
    Ν' ακούσουμε τον αχό των αφρισμένων κυμάτων που...
    .... μας ξέβρασαν κι εμάς εδώ κάτω...
    τι πρόσφυγες, τι μετανάστες,
    ξένοι είμαστε κι εμείς στον τόπο «μας»,…

    δεν έχω τίποτα άλλο από ένα γράμμα ενός πρόσφυγα,
    ενός ξένου,…
    ενός παγκόσμιου Επαναστάτη




    Αβάνα 20 Φεβρουαρίου 1964
    «Έτος Οικονομίας»

    Κα Μαρία Ροσάριο Γκεβάρα
    Οδός Ανάμ 36
    (Μααρίφ) Καζαμπλάνκα
    Μαρόκο


    Συντρόφισσα,
    Πραγματικά δεν γνωρίζω καλά από ποιο μέρος της Ισπανίας κατάγεται η οικογένεια μου. Φυσικά, πάει πολύς καιρός που οι προγονοί μου έφυγαν από εκεί με το ένα χέρι πίσω και το άλλο μπροστά, δηλαδή όπως θα λέγαμε σήμερα πανί με πανί, και αν εγώ δεν τα έχω έτσι, οφείλεται στο άβολο της στάσης.

    Δεν πιστεύω ότι είμαστε πολύ στενοί συγγενείς, όμως αν είστε ικανή να τρέμετε από αγανάκτηση κάθε φορά που διαπράττεται μια αδικία στον κόσμο, τότε είμαστε σύντροφοι, πράγμα πολύ πιο σημαντικό.

    Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,



    «Πατρίδα ή Θάνατος. Θα Νικήσουμε»

    Κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ….αν είστε ικανοί να τρέμετε από αγανάκτηση,….

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»