«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Η σκόνη των άστρων_ Αικατερίνη Τεμπέλη







Όλοι μας πλάσματα από σκόνη αστρική
φορτωμένοι με τις θύμησες των άστρων που μας γέννησαν

καίοντας τις σάρκες τους
μας γέμισαν απείθαρχα νετρίνα,…
κρυμμένα στους βυθούς και στους αιώνες
μας έντυσαν μια εμμονή στο παρελθόν
και μια επιμονή στα γιατί

νότες γραφές ανατροπές

Οι αφορμές συνθέτουν «βαρέα μέταλλα»
Κι εκρήξεις αναζητούν το 93ο στοιχείο,…
............................................................................................


Ως τότε αναπνέουμε όνειρα απ’ τη σκόνη των άστρων
της κυρίας Αικατερίνης Τεμπέλη http://aikaterinitempeli.wordpress.com/

Καλοτάξιδο Κατερίνα

21 σχόλια:

  1. Βασίλη μου..
    απείθαρχα νετρίνα..
    απείθαρχες ψυχές..
    που δεν βολεύονται με κάτι λιγότερο
    απ' το να τ' ατενίζουν τον ουρανό
    σ' αυτό το λάκκο με τ' αγρίμια και τους αγγέλους
    που τους ξημερώνουν οι νύχτες
    των ακάνθινων "γιατί"
    κοιτώντας πίσω σε στιγμές που λάμπουν
    όταν τα σκοτάδια γύρω τους πληθαίνουν..


    Διάλεξα να σου μιλήσω, όπως μιλάμε εμείς.. καιρό τώρα.. με λέξεις διπλόηχες και νοήματα διυλυσμένα για να σ' ευχαριστήσω. Όχι μόνο για όσα έγραψες, αλλά γιατί είσαι ο άνθρωπος που είσαι..

    Σ' ευχαριστώ! Μέσα από όνειρα και σκόνες αστρικές, ευχές άπειρες για σένα και τους ανθρώπους που αγαπάς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συγχαρητήρια για τον ποιητικό λόγο της κυρίας Αικατερίνης Τεμπέλη!

    συγχαρητήρια και για εσένα Βασίλη. για το ήθος σου, την ευγένειά σου και την γραφή σου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "...Oι απείθαρχες ψυχές...
    που δε βολεύονται με κάτι λιγότερο
    απ' το ν' ατενίζουν τον ουρανό..."
    από πολύ νωρίς μαθαίνουνε
    στην ΑΓΑΠΗ
    στην ΑΞΙΑ
    στο ΗΘΟΣ
    στα ΦΩΤΕΙΝΑ ΑΣΤΡΑ
    να υποκλίνονται.

    Με τη μοναδική Κατερινιώ, καιρό τώρα πολλά με δένουν...
    Κι οι λέξεις σου
    Καπετάνιε, Καπετάνιε μου,
    κι η δικιά μου υπόκλιση
    στη μοναδική Κατερινιώ μου, είναι.
    Στα χαμόγελά σας πάντα ελπίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να ανήκεις σε κάτι πιο έξω από σένα και σινάμα, αυτό το έξω, να είσαι εσύ.. η επιστήμη μέσα από τα μάτια ενός ποιητή.. γραφή από τις πιο αγαπημένες, να' σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι θαυμάσιο και συγκινητικό , ένας πανέμορφος άνθρωπος και ποιητής, εσύ Βασίλη Κουμγιουτσιάδη,
    να παρουσίαζεις μια επίσης εξαίρετη άνθρωπο και λογοτέχνη, την Κατερίνα Τεμπέλη!!!

    Φιλιά και στους δυό σας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απειθαρχες ψυχες
    Ατελειωτοι ουρανοι

    Τα αγριμια και οι αγγελοι μεσα μου

    Ειναι μερικα Γιατι που οι απαντησεις τους σε ματωνουν...
    και δεν τρομαζω καθολου


    Οι σπουδαιοτεροι(/ες) γραφιαδες, ειναι αυτοι που 'παιρνουν μερος' στην πραγματικη ζωη. Αυτη γυρω μας με τις ευτυχιες και τις δυστυχιες.

    Αυτοι 'αναλωνονται' με ψυχες...
    και οχι μονο με μελανι και χαρτι...

    Γραφουν στον χρονο και μεσα μας...
    και οχι μονο σε βιβλια...

    Για αυτο και παντα πιστευα οτι οι ακαδημαικοι ειναι 'ακαδημαικοι' σε ολες τους τις δραστηριοτητες...


    Κατερινα... εκρηξεις, ανατροπες, σκονες αστρικες...
    Και χαμογελα γυρω σου...


    Βασιλη σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αικατερίνη

    Τα σκοτάδια γύρω μας πληθαίνουν
    Κι οι στιγμές οι αληθινές λίγες,….
    μένουν
    Να μας θυμίζουν

    Κι οι λέξεις κοινοκτημοσύνη των άστρων
    Επιστρέφουν τη γύρη απ’ τα άνθη νεραντζιάς σε πλατιά χαμόγελα

    Κι ας πασχίζουν να τις υφαρπάξουν με τη λογιστική κόστους,…

    Ευχαριστώ για τον ουρανό
    για τα τραγούδια και τα ίδια αστέρια
    που έχουμε κοιτάξει στα σκοτεινά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αικατερίνη

    Μόλις είδα το video, του vasilis1967 για τη σκόνη των άστρων
    Σα σκόνη ανακατεμένη με «δανεική» γύρη _ μ’ επισκέφτηκαν από το _ πολύ μακρινό, πια παρελθόν τα «δικά» μου λόγια , που σε ανύποπτη στιγμή _ είχα αφήσει _ σαν απάντηση _ σ’ ένα σχόλιο στην ποιήτρια Κυρία Πέννυ Μηλιά _ σε μια παλαιότερη ανάρτηση του Non Mollare Mai με τον τίτλο
    «μυστικός δείπνος» κι έτσι σκέφτηκα μ’ αυτόν τον απλό τρόπο, να υποδεχθώ τη δεύτερη συγγραφική προσπάθεια, μιας φίλης, που τιμά με την παρουσία της, σχεδόν από τα πρώτα του βήματα, το Non Mollare Mai

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτά _ βεβαίως υπάρχει πάντα Ύλη τυμβωρύχων για αυτούς που εξασκούνται στο επάγγελμα άλλωστε για αυτό ΕΔΩ
    τα γραπτά μένουν,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Λύχνος Καιόμενος

    Καλώς ήρθατε στο Non Mollare Mai


    Ο λόγος της Αικατερίνης αν και πεζός είναι ποιητικός
    …………………………………………………………………..

    Σας ευχαριστώ για τη γενναιοδωρία σας
    Ελπίζω να φανώ αντάξιος της

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι άνθρωποι στο δίκτυο είναι αόρατοι
    Με το πέρασμα του χρόνου, κι ενώ παραμένουν αόρατοι, οι σκοποί τους γίνονται ορατοί κι όλα αυτά που καταθέτουν, τους αποκαλύπτουν, κι ανάλογα τους δικαιώνουν ή τους εκθέτουν

    Εκεί στη ρωγμή του χρόνου μετράνε όλα
    Και καταλύτης είναι : η απόκλιση απ’ αυτό που πραγματικά είμαστε κι απ’ αυτό που εδώ καταθέτουμε,…

    Θα δούμε λοιπόν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευαγγελία

    Να ανήκεις σε κάτι πιο έξω από σένα και συνάμα, αυτό το έξω, να είσαι εσύ…

    Σ’ ευχαριστώ για το ξεχωριστό αυτό δώρο

    για τα θερμά σου λόγια
    για τη διακριτική σου παρουσία στο Non Mollare Mai από τα πρώτα του βήματα

    Σ’ όλες τις καμπές σαν από διαίσθηση δηλώνεις παρών

    Είναι αυτό που με γεμίζει αισιοδοξία κι ευθύνη

    Τα Μαθηματικά δίνουν ζωή σε κάθε επιστήμη
    Αλλά η Γλώσσα δίνει υπόσταση σ’ όλες

    Κι η Ποίηση είναι « το καταφύγιο που φθονούμε»

    Ευχαριστίες πολλές και Καλημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Sταυρούλα

    Θα χαιρόμουν αν αυτά τα χαμόγελα
    Από χάρτινα και ψηφιακά
    Τα σκορπούσαμε αληθινά

    Είναι το στοίχημα,…

    οι άνθρωποι που συναντήσαμε εδώ και συναντάμε κάθε μέρα
    _ άσημοι δέκτες εμείς
    Βαθιές Θεατρικές Φωνές ραδιοφώνου, στο σκοτεινό θάλαμο
    της καθημερινής αχλής _ θυμάσαι;

    Μας ταξιδεύουν
    Μας γυρνούν μια μικρή βόλτα στα ουράνια
    ύστερα επιστρέφουμε
    Ζούμε τις μέρες μας μικρές, χαρακωμένες με μεγάλα όνειρα
    Ένα κομμάτι ψωμί, δυό ποτήρια κρασί κι ένα πέταγμα δίπλα στους Ίκαρους _ διάβασε στο mathematica για την αμφίδρομη και βαθιά επιστημονική σχέση μαθητή – δάσκαλου – μαθητή

    Κι έτσι σπρώχνουμε τις λύπες,…
    Κι έτσι αδειάζουμε τ’ άσφαιρα καψούλια κρότου
    Τα στόματα κλειστά τα μάτια κρύσταλλα
    τα στόμια γυαλισμένα
    γεμίζουμε μ’ αληθινά και περιμένουμε

    Πόσες στροφές έχουμε ακόμα
    Πόσες όμορφες ανηφοριές
    Πόσες προδοσίες και κατηφοριές

    Κι είμαστε ακόμα εδώ
    «ακόμα κι αν αυτό που θέλαμε δε γίναμε,
    Ακόμα κι αν αυτό που είμαστε δε μείναμε
    Είμαστε ακόμα εδώ
    Ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους δρόμους»


    Με τις σημαίες μας ψηλά

    ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ


    «θα ’ρθει ο καιρός που θα φανούν οι κήρυκες κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι….»


    Με ζωή απαντάμε _ κι όχι με υποκατάστατα

    Κι η θλίψη από την έπαρση και την αναίδεια
    Γίνεται γνώση

    Κι η γνώση είναι δύναμη

    Hasta Siempre

    Στα οδοφράγματα
    Με Ποίηση γεμίζουν τα Μεγάλα Μας Όνειρα
    Με Αίμα τα Μαύρα μας Πουκάμισα,…
    Έτσι κι αλλιώς
    ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ Εκεί
    Στην Πρώτη Γραμμή ,….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Λίτσα

    Οι δρόμοι της φωτιάς που ακολουθούμε
    Έχουν για σύνθημα τους στίχους μας
    Και παρασύνθημα τα μάτια μας


    Έπειτα η καρδιά μαθαίνει στο σκοτάδι κι αναγνωρίζει

    Και χωρίς τίποτα
    Χωρίς καμιά ανταπόδοση
    μοιράζει σε χίλια κομμάτια το μικρό αντίδωρο που της εμπιστεύτηκε,
    η στιγμιαία ευθυγράμμιση των αστεριών
    τότε που σαν πρώιμη ιδέα φύτρωνε η διαολιά μας , σε μια ξεχασμένη γωνιά του σύμπαντος,…

    Ας πρόσεχαν

    Τώρα τα κανόνια της καταστροφής έχουν αρχίσει,…

    Η στεντόρεια κατάθεση σου, σάλπισμα επιμονής κι ευθύνης

    Σ’ ευχαριστούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Εσύ με τιμάς Βασίλη μου και όλοι οι άνθρωποι που έγραψαν εδώ κάτι για μένα. Κι αυτοί που με γνωρίζουν κι όσοι τώρα με μαθαίνουν κι ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να τα πούμε ξανά..

    Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς! Να είστε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. NatureBoy Φίλε μου

    Τα αγριμια και οι αγγελοι μεσα μου


    Παράδοξοι «γραφιάδες», ερασιτέχνες
    με δαγκωμένο αίμα σκιτσάρουμε στο δευτερόλεπτο
    Μ’ εκείνον τον ξεδιάντροπο τρόπο
    που αναγκάζει τις κυρίες του ΣΕΛΠΑ
    ν’ αυνανίζονται, κοιτάζοντας απ’ την κλειδαρότρυπα,
    και ν’ απορούν_ μα γίνονται αυτά μωρό μου;
    ……………………………………………………………………

    Έτσι Ζούμε ισορροπώντας στο σχοινί
    Απ τη μια μεριά δεμένο με χίλιους κόμπους στην καθημερινότητα κι απ’ την άλλη να κρέμονται οι φλέβες μας κομμένες,
    σπονδή στην ουτοπία,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. κι ύστερα,…
    Γράφουμε όταν μένει κάτι να θυμόμαστε
    Τα αφήνουμε στο χαρτί να σιγοκαίνε
    Και κάθε φορά που τ’ αγγίζουμε πονάνε
    Ξερνάνε τυφλό πόθο και μέθη αφιλτράριστη
    Μ’ ακατέργαστη γύρη μπολιάζονται από αδέσποτα μελίσσια
    _Πόσο δυσεύρετη είναι μια κραυγή όταν είναι να πονάει αληθινά
    Έτσι σκαλίζουμε τα γιατί
    Τα ίσως, τα μη, τα μήπως , μισοτελειωμένα φευγαλέα τίποτα

    Ύστερα χανόμαστε κι αυτά σβήνουν σιγά σιγά
    Ξεχνάμε τις συνθήκες, χάνονται οι συντεταγμένες
    Περιπλέκονται τα αζιμούθια
    Τα πρόσωπα αλλοιώνονται
    Επιστρέφουν στις αρχικές τους διαστάσεις
    μέχρι ένα άλλο δάκρυ πάλι να τ’ αγγίξει
    Και γεννιούνται ξανά
    ανθίζουν μέσα σε ξένα στήθη
    Απορούμε αν είναι δικά μας
    Γευόμαστε χείλη μαύρο αίμα
    μας ρουφάνε οι Κυριακές κι οι μίζερες αργίες
    τους κλέβουμε τις ανίσχυρες κι αδύνατες στιγμές
    εκεί που δεν το περιμένουν _ ΜΑ είναι ποτέ δυνατόν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εμείς αυτά,…

    έτσι μοιραζόμαστε ζωή γραφή πεσίματα λάθη πετάγματα
    Γευόμαστε δοκιμάζουμε ζούμε με την περόνη τραβηγμένη
    Κι απλά, είμαστε τυχεροί _ για έναν περίεργο λόγο

    Το μέτρημα από το ένα, στο δύο, στο τρία ,…
    Διαρκεί μια ζωή
    Μερικοί θλιβεροί απορούν γιατί δεν έγινε ακόμα η έκρηξη,…

    Θα γίνει φίλοι μου /////////////////////////////

    είμαστε ευγενικοί κι αδιαπραγμάτευτοι χορηγοί, της αέναης αύξησης της
    χωρίς πισωγυρίσματα
    χωρίς να παίρνουμε κινήσεις πίσω

    γι αυτό έχει αξία ο χρόνος για μας _ γιατί τον μετράμε με την περόνη τραβηγμένη

    κι έτσι αναγκάζεται ο καιρός,… και γίνεται ευγενικός με τις θύελλες που μας στέλνει,…
    κι η ιερή αυτή τελετουργία, απείθαρχη και πάντα νέα
    θα διαρκεί μέχρι το τελευταίο άγγιγμα στο χρόνο

    δεν είμαστε βέβαια, όλοι το ίδιο _ αλλοίμονο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αικατερίνη,...


    Σ’ ευχαριστούμε για τις αφορμές,….

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»