μουσικό κουτί,….

Μια άσπρη τρίχα απλώνεται στο σκούρο

ατίθαση επιβεβαίωση ότι δεν παίζουμε

Μια μαύρη πεταλούδα γαντζώνεται στο μάλλινο

προπέτασμα χαμένης ζεστασιάς

θα γράψω δυό λόγια για ολοκληρωτική υποταγή

παράδοση άνευ όρων

μια οπτασία έχει σταθεί πάνω απ’ τα χρόνια

σα μαργαρίτα τα μετρά καθώς πεθαίνουν

το αναβάλλω

θα σπάσω μια φούσκα φαρμακερά όνειρα

αντίδοτα να μοιράσει η ιέρεια του κανόνα

καθώς οι τυφλοί θα ανακαλύπτουν την αφή

μια θολή φωτογραφία ρίχνει λάδι στη μηχανή του χρόνου

κι αφήνεται κίτρινη ρυτίδες να γεμίζει

ο πόθος σε γεμίζει άλικα φιλιά

φραγμένη περιοδική συνάρτηση,…

κι οι πέτρες ακούγονται ολοένα πιο βαθιά

ίσως αργότερα

Θα κόψω μια γέφυρα ακόμα

Μια ζεστασιά φιμώνει τα βιολιά

τ’ αποκοιμίζει

θα σφίξω δυό μάτια θάλασσες

πετρέλαιο τις κερνώ μέρες αργίας

εικόνες που στεγνώνουν στο κενό

βουνά που τρέχουν άπιαστα

απουσίες που χρεώνουν τον καιρό

θα κλάψω στην αγκαλιά μια ευσταθούς ισορροπίας

ήσυχος με την απόδοση ευθυνών

θα αποσυρθώ

στο θάλαμο αναμονής έβγαλαν ρίζες οι αλυσίδες

Μια πένα κλαίει πάνω στη χορδή

καθώς ζητιάνες μουσικές παρακαλάνε

Μια φωνή σπαράζει στη μέθη της στιγμής

καθώς πουτάνες υπογραφές χαμογελάνε

κι εκείνη η γραμμή αδιάφορη λευκή

πατάς πάνω της

μετράς αντίστροφα

Απλώνει η κηλίδα…

Βαραίνει η χροιά της κλειδωνιάς μάχεται με τη σκουριά

Πως ν’ αλλάξεις μονάδα μέτρησης _ τα καλούπια έμαθαν τυφλά

Πως ν’ αλλάξεις τη φορά _ ο πυκνωτής άρπαξε φωτιά

Πως ν’ αλλάξεις επίπεδο _ η ευθεία ασύμβατη γερνά

Έναν κόμβο εξοβελίζω ολοένα και μακρύτερα

Κι ο ρόγχος του κλειδιού που σπάζει

Σαπίζει η οργή

Πόσες αναβολές να σου χρεώσει η νύχτα

Πόση υπομονή ν’ αντέξουν ταριχευμένα βήματα

Πότε θα περπατήσουμε χέρι με χέρι με την αλήθεια;

Ποιο ξημέρωμα θα μοιραστείς την έκπληξη;

η μπαλαρίνα μια ακόμα ψεύτικη φιγούρα σου χαρίζει

κι η μέρα ένας καμβάς, σκληρή μακρόσυρτη σειρήνα

με χάρη σου περνάει ακόμα μια θηλιά,….