Κι ας μη χωράμε,…
Στο φτερό του καρχαρία, με τη γοργόνα του Νίκου, του Άλκη και του Θάνου
πεθαίνουμε αγκαλιά,…
……………………………………………………………………………..
Μερικοί, αν και μπασμένοι χρόνια στον πολιτισμό και όντας διαπρεπείς ιπποκόμοι στις φάλαγγες του lifestyle, άργησαν τρείς δεκαετίες να ανακαλύψουν το «κακόηθες μελάνωμα»… _ όσο για την εκδοχή που ακούγεται εδώ και στο πρώτο τραγούδι του «Υδράργυρου», ( μιξαρισμένη η «κλασσική» εκτέλεση από το φεστιβάλ της Πάτρας και η original πρώτη κυκλοφορία του στο «ΕΜΠΑΡΓΚΟ»), αμφιβάλλω αν μπορούν να αντιληφθούν ότι είναι γραμμένη, _ κι εδώ «πειραγμένη»_ και παιγμένη μ’ αυτόν το μοναδικό τρόπο τριάντα χρόνια πίσω,….
ύστερα σκέφτομαι ότι η στύση, έστω και παροδική, που τους προκαλούν οι νεαρές φυσαλίδες, με τα ανέμελα στιχάκια τους, μπορεί να τους βοηθήσει να νιώσουν, έστω και κατά παραίσθηση, πως είναι να χορεύεις πάνω «στης γοργόνας το φτερό»,… _βέβαια σ’ αυτήν την ηλικία, έχουν ξεχάσει πως ακριβώς γίνεται_
Η μάντρα που έχουν χτίσει με λάσπη από το «ματαιωμένο σπέρμα» και τα μοντελάκια νόμπελ του αιγαίου, τους έκλεισαν για πάντα στον άλλο «κόσμο»
γερόντια πια, μιλάνε μόνο,…
κι εξηγούνε πως γίνεται,… με τα μάτια
Έτσι μπορούμε εμείς οι άσημοι αναγνώστες,
φανατικοί της ημερολογιακής τακτοποίησης των λέξεων,
να τους καλοδεχτούμε στον κόσμο της ποίησης του δρόμου, στις άσωτες ψαλμωδίες του αδικαίωτου Φλεβάρη
Για αυτούς άλλωστε ο Αλκαίος, ο Τριπολίτης, ο Ιωάννου ακόμα κι η Νικολακοπούλου είναι στιχοπλόκοι μεροκαματιάρηδες κι ο Μικρούτσικος ένας πρώην υπουργός μπάντας
τους άλλους τίτλους τους μοιράζονται μεταξύ τους
κάποτε όμως η γύμνια αποκαλύπτεται αδυσώπητη
τα φτηνά μελάνια στεγνώνουν
τα ισπανικά δάνεια διαμαρτυρόμενα εκπίπτουν,
τα διφορούμενα ανατολίτικα εσάνς _ έτσι κι αλλιώς φτωχικά_ εξατμίζονται,…
τελειώνουν άδεια θεωρεία πλατεία ταμεία
τα φορτώματα χαρτιού αποδεικνύονται νοτισμένα,
οι επιβεβλημένες καλλιτεχνικές ανησυχίες άσφαιρες,
τα εντατικά μαθήματα μουσικής και ζωγραφικής μάλλον καθυστερημένα κι αναποτελεσματικά,…
έτσι που σίτεψαν γεροντοκόροι κι… η σύνταξη προ των πυλών
τότε κι αυτοί ακόμα καταφεύγουν στην πηγή
μια πηγή φουτουριστική κι ανεξιχνίαστη _ ακόμα και τώρα _ τριάντα χρόνια μετά!!_
_ ακούραστα εξακολουθεί να ταΐζει «από το φαγωμένο στήθος της κοοπερατίβας,… κρασί λαϊκό»_
όταν γράφεις στίχους για τον Πουλαντζά και ντύνεις μουσικά _ κόντρα στην επίσημη κομματική «γραμμή»_ μια υπέρβαση που πέφτει στο κενό, με τα βιβλία της αγκαλιά,…
αυτή είναι:
η Rock καταγραφή της ελληνικής ουτοπίας του 20ου αιώνα.
όταν γράφεις για το τελευταίο μυστικό μπάρκο του Νίκου Καββαδία και μέσα σε δέκα γραμμές κλείνεις όλα τα όνειρα των έφηβων ποιητών της δεκαετίας του 80, ( αυτών που ετοίμαζαν μπροστά στον καθρέφτη και πρόβαραν σε χίλιες κόπιες το: «Μάνα θα φύγω, θα πάω στα καράβια»)
τότε θρέφεις κι αποκαλύπτεις το προδομένο όνειρο,…
ήταν τότε που οι «κριτές» χλεύαζαν το Μικρούτσικο γιατί δεν κυκλοφορεί μαζί με το δίσκο «ο Σταυρός του Νότου» κι ένα λεξικό ναυτικών όρων για τη «μετάφραση» των στίχων του Καββαδία
ήταν τότε που οι νεαρές φυσαλίδες αγέννητες ακόμα, συλλάμβαναν_ δια της μεθόδου του κρίνου_ την υπερβατική ποίηση
θέλει μεγάλο κουράγιο να αποδεχτείς ότι δεν έμεινε ούτε μια γραμμή να σε θυμίζει έστω και σαν «κριτή», σαν εντεταλμένο επετηριδιστή, σα «δεξιό» ή «αριστερό» ψάλτη στους οίκους εισαγωγής γύρης, φθίνουσας απόδοσης.
Και υπάρχεις μόνο για να επισείεις_ για τους απείθαρχους, κι αυτούς «που έχουν το μάτι τους ογρό και μέσα τους τον άδη»_ την ποινή του μεταφυσικού, του αναλυτικού, του κοινότυπου αυτοβιογραφικού και αποδέχεσαι ρόλο πρώτου «νταβατζή» στις ξεκούρδιστες πια, λέσχες παρωχημένης εμβάπτισης,…_ κι εκεί αδερφέ μου πια τόση μοναξιά,…
άντε λοιπόν «καλή πατρίδα σύντροφε,…»
όσο για τις λαμπρές φυσαλίδες, ξέρουν καλά ότι η ποίηση που βασίζεται σε σκάρτο υπόστρωμα είναι απλά σκάρτη και ότι γραφές ξένες με τις φωτιές που καίνε δίπλα σου, ούτε καν σα σελίδες του «άρλεκιν», δεν επιδέχονται κριτική. Ποίηση τυφλή, απ’ το μίσος της διαφορετικότητας, κι αδιάφορη στον πόνο που κατατρώει τα σωθικά της μέρας, όχι μόνο δεν απελευθερώνει αλλά περιχαρακώνεται, όσες «άκρες» κι αν πασχίζει να προσεταιριστεί,…
με θλίψη διαυγείας και πόνο αλήθειας πρέπει να σας πούμε ότι
δυστυχώς_ όσο κι αν πασχίζετε για το αντίθετο_ είστε στην ίδια όψη, του ίδιου ακριβώς κάλπικου νομίσματος. Απλά βρίσκεστε σ’ αντιδιαμετρική θέση κι ο καθένας κοιτάζει προς τον άλλο,… μεσολαβούν βέβαια οι τρύπιοι καθρέφτες σας κι έτσι ο καθένας, πίσω του βλέπει μόνο το χάος λογχίζοντας με τις ίσες αποστάσεις και τα ανελέητα αυλικά σφυροκοπήματα την αλήθεια,….
Όταν το τσίγκινο ομοίωμα, που πάνω του διασταυρώνετε τις ξεψυχισμένες ρίμες σας, πέσει στη χαραμάδα της αληθινής ζωής, το τοκ αναιμικό θα σβήσει
Θα σβήσετε κι εσείς
κανείς δε θα σας ακούσει
και μόνο οι θύελλες ατόφιες κι αυθεντικές _ που σας προσπέρασαν _ θα οργώνουν τα όνειρα σας στις ατελείωτες νύχτες του γηροκομείου
βοήθεια σας λοιπόν
και σε Καλή Μεριά
…………………………………………………………….
Αμαλιάδα, Εθνικό Στάδιο Καλοκαίρι 1981
Αθήνα, χειμώνας του 1983 Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Κουκακίου με τον ανεπανάληπτο Νίκο Τουλιάτο στα τύμπανα
Ηγουμενίτσα, για τα επόμενα τριάντα χρόνια,….
.......................................................................................
Create a MySpace Playlist at MixPod.com
