ταχυδρομείο κοσμοναυτών

το ταξίδι σας έχει παραταθεί

εκατόν πενήντα μήνες,

κι ακόμα κανένα σημείο αναστροφής…

άνθισαν ξανά οι κερασιές

χτες εδώ κάτω, ήταν η πρώτη μέρα της Άνοιξης

_σας περιμένουν,… για προσεδάφιση

αυτές οι πτήσεις πια, ασύμφορες…

τα κοσμοδρόμια έχουν κλείσει

Οι πρώτοι σας πεπερασμένοι μήνες ήταν αρκετοί

_εκπαίδευση  στη έλλειψη βαρύτητας για παρατεταμένο διάστημα_

οι έλεγχοί προόδου και των δύο άριστοι,….

Κι οι ασύμβατες τροχιές  σας,  στην κόψη του τετρακόσια

έκρυψαν όλα τα νετρίνα,…

έκτοτε χάθηκαν οι μέρες,…

………………………………..

χτες εδώ κάτω, ήταν η πρώτη μέρα της Άνοιξης

κι ήρθε αναπάντεχα να μας βρει

άραγε έφτασε κει πάνω τ’ άρωμα της;

πως φαίνεται η  γωνία γ απ’ το φινιστρίνι,…

Μόνο οι κερασιές εξακολουθούν,…

τα κοσμοδρόμια χορτάριασαν

Δεν ελπίζω τίποτα

Μερικές φορές ξεχνιέμαι στον ορίζοντα

Ξέρω πως δε θα γυρίσετε

…………………………………….

σακατεμένοι σταθμοί με λύσσα_ και με τέχνη_  μας κρατάνε μακριά ,…

χαμένοι σεληνάκατοι με πόνο _ και με αίμα_ μας δένουνε σφιχτά 

 

Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com

tango spring

τους κύκλους που γράφει το στιλέτο της

κι οι αμβλείες γωνίες

που το δόρυ της ζωγραφίζει

καθώς η πρίζα τη φορτίζει,

deep purple

γιγάντια σε 70-άρα κλίση,….

Create a MySpace Playlist at MixPod.com

στη ρωγμή του χρόνου του Μανώλη Ρασούλη

..........................................................

πεινάμε

κλουβιά σχεδιάζουνε

παρθένες τα φυλάνε

πανδότες μέρες

ρίχνουν στον  ορό

υποκατάστατες

αιχμάλωτοι Βασιλιάδες

κερνούν το αίμα τους κρασί

και πίνουμε

κι έχουν θεούς και θεατές

και μέρες μετρημένες

και φτάνει η ώρα

και τ’  αντικλείδι στο άστραμμα

δικό τους, τους πετάνε

και φεύγουν χαμογελαστοί

και το μειδίαμα στα μαλλιά 

με στίχους της φοράνε

Καλό Ταξίδι Μανώλη

Νερό κι αλάτι

Νερό κι αλάτι 300 Βράχοι,…

«…Για τους δικού σου, απ’ την ώρα που φεύγεις μετανάστης είσαι ήδη σα νεκρός,  στρώνουν κάθε βράδυ τραπέζι κι εσύ λείπεις.  Τους είπα να με κλάψουν 40 μέρες, κι αυτό ήταν . Κι εμείς αν πεθάνουμε, θα κοιμόμαστε για πάντα ήσυχοι.

 Όμως,  αυτοί που δε μας δίνουν μια σφραγίδα δε θα κοιμούνται ήσυχοι ποτέ.

Θέλω να πω μια κουβέντα στους Έλληνες φίλους που έκανα: μπήκατε στην καρδιά μου. Ζήσαμε ευτυχισμένοι. Και σ’ όλους αυτούς που μας φέρθηκαν άσχημα, μας έφαγαν λεφτά: σας τα χαρίζω, σα να μη έχει γίνει τίποτα. Αντίο σας.»

Ένας από τους 300 εργάτες μετανάστες απεργούς πείνας 

 .....................................................................................................

Νερό κι αλάτι

 

Σαράντα μέρες κλάψε με πατέρα,
ρημάξανε τον τόπο μας, θα φύγω.
Ανθρώπινη ζωή θα πάω να χτίσω,
τους φράχτες και τις νάρκες θ' αψηφήσω.
Στη φτώχεια που γεννήθηκα η ανάγκη με παιδεύει.
Αδιέξοδες οι μέρες μου κι οι νύχτες μου συντρίμμια.

Δουλέμποροι σταθήκανε μπροστά μου,
σε μαύρα σαπιοκάραβα με ρίξαν.
Με φόρτωμα της γης τους κολασμένους
στα άγρια τα πελάγη ξανοιχτήκαν.
Στο κύμα που λυσσομανά η ανάσα μας κομμένη,
να κρέμεται απ' το βλέμμα μας μια τόση δα ελπίδα.

Σε τούτα εδώ τα χώματα που ήρθα,
στ' αμπέλια, στις ελιές, μέσα στους κάμπους
αβγάτιζα το βιος του αφεντικού μου,
φωνή δεν είχα, μαύρη η δουλειά μου.
Κλεισμένος σ' εργοτάξια, θαμμένος σε υπόγεια,
να τρέφονται απ' τη σάρκα μου αχόρταγα θηρία.

Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι
και λίγοι κόκκοι ζάχαρης, πριν με μετρήσει η ζυγαριά να αργοσβήνω, πολεμώντας.

Ο ιδρώτας μου κυλούσε μες στις πόλεις,
σε δρόμους, εργοστάσια, ναυπηγεία.
Τα χέρια μου πληγιάζαν στους χειμώνες
που μάτωνα για ξένα μεγαλεία.
Και στήριγμα στους γέροντες που απόβλητοι σωπαίναν.
Στο άδειο προσκεφάλι τους μια στάλα από φροντίδα.

Αυτοί που νόμιμα μ' απομυζούσαν
λαθραία ονομάσαν τη ζωή μου,
να ιδρώνω, να κοπιάζω, να παράγω,
μα δίκιο να μη βρίσκω στο κελί μου.
Και τρέμω τα τσιράκια τους που με παραφυλάνε.
Γυρεύω τα αδέρφια μου, τους ντόπιους τους εργάτες.

Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι
και λίγοι κόκκοι ζάχαρης,

πριν με μετρήσει η ζυγαριά

να αργοσβήνω, πολεμώντας.

Ο θάνατος πια δε θα με τρομάξει,
πεθαίνω τώρα πλάι σε συντρόφους.
Πατρίδα μου είναι η σφιχτή γροθιά μου
κι ο αγώνας για της τάξης μου τα δίκια.
Ζωή να χτίσω πάλεψα κι αυτοί με πολεμάνε.
Αυτοί που όλο το μόχθο μας

δικό τους τον κρατάνε.

Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι
και λίγοι κόκκοι ζάχαρης,

πριν με μετρήσει η ζυγαριά

να αργοσβήνω, πολεμώντας.

Αντίο σας.

Αμπντούλ, Νορντίν, Αχμέντ, Χαμίντ, Χασάν.

Εργάτη μετανάστη αδερφέ μου.

ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ 24/2/2011

……………………………………………………

Οι Υπεραστικοί συμμετέχουν στην συλλογικότητα εργαζομένων καλλιτεχνών

"Τέχνη εν Κινήσει"