Αυλαία...

Αύριο 31 Ιούλη του 2008…

Τελευταία μέρα

Θα αφήσω τη μορφή σου στο χρόνο, κρεμασμένη
Σαν κατάξανθο κοριτσάκι, να μένει εκεί για πάντα
Σαν αερόστατο φανταχτερό, ψηλά να γυροφέρνει
Και της φτώχιας μας πια, να σιγοψιθυρίζει τα μαντάτα…
…………………………………………………………
Ναι, Θα αφήσω τη μορφή σου εκεί,…
Με δώδεκα άπειρα χρόνια φωτισμένη
Με δώδεκα τραγούδια κεντημένη
Με δώδεκα βιολιά τραγουδισμένη
Με δώδεκα παραμυθάκια ειπωμένη
Με δώδεκα γραμμές ολόισια τραβηγμένη
Με δώδεκα αγωνίες, βαθιά στη γνώση, οργωμένη
Και με δώδεκα λευκά περιστέρια ανεξίτηλα ζωγραφισμένη

Θα αφήσω τη γνώση σου, την ασύγκριτη
Υπατία μου, όμορφη
Να σκορπιστεί στα τέσσερα σημεία,
του μίζερου ορίζοντα τους
Να φωτιστεί η πλάση όλη
Με εκείνα τα Αγαπημένα μας Σύμβολα
Που κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε αυγή
Γινήκαν ένα με το χέρι μας και το μυαλό μας
Κι άνοιγαν βαθιά και ξάστερα τα μονοπάτια,
στα αετόπουλα μας

Θα αφήσω την πίκρα μου, την απαρηγόρητη
Να χυθεί, μύρο δροσερό κι ανάλαφρο
Στους σφραγισμένους πόρους τους,
Και την γεμάτη απόγνωση φωνή μου
Στα αραχνιασμένα τους αφτιά να φτάσει,…
Το κλάμα μου, για την οδύνη τη μεγάλη
Για τη δική μας, την αναντικατάστατη απώλεια
Και την άπειρη δική τους τύχη
Που ούτε να την αντιληφθούν μπορούν
Μα ούτε να την εντάξουν,
ούτε και να την διαχειριστούν,…

Θα αφήσω την ακριβή σου παρακαταθήκη
και υπόσχεση
Στα αετόπουλα μας, μπροστά
Για να σε θυμούνται
Να σ’ αγαπούν
Να σε θαυμάζουν
Και να σε ξεπερνούν
Αλίκη μας, Μοναδική κι Αγαπημένη

Και στους τυχερούς, που τώρα θα σε λειτουργούν
Όσο μπορούν κι αντέχουν
Και θα τρυγούν τους ολόγλυκους καρπούς σου
Θα παραγγείλω
Να έχουν τα χέρια τους ορθάνοιχτα
Τα μάτια τους λουλουδιασμένα
Και το μυαλό τους ξάγρυπνο και φωτεινό
Γιατί η ζωή τους, λαχείο
τους κλήρωσε σπουδαίο και μοναδικό

Καλό δρόμο, Αλίκη Αγαπημένη

Όταν…

Του Μιχάλη Κατσαρού

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
Κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
Θα ανοίξω το στόμα μου
Θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
Οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία

Πάλι σας δίνω όραμα.

....................................................................................................

Το ΠΟΙΗΜΑ Ανήκει στη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων την πιο σημαντική ποιητική συλλογή του Μ. Κατσαρού. Τα ποιήματά της εκφράζουν την ανεξάρτητη και αντιεξουσιστική στάση του ποιητή.

.......................................................................................................................................................

Η φωτογραφία: Δειλινό στην Νέα Σελεύκεια τραβηγμένη στις 22/7/2008 με FinePix S7000

Αποχαιρετιστήριο,…

Ήθελα δύο γραμμούλες
για σένανε να γράψω…
Μα μη φοβάσαι όμως
Δεν μπορώ!!
Δεν έχω το δικαίωμα
- άνθρωπος με βεβαρημένο παρελθόν –
Δεν θα σ’ αγγίξω!!
Όμως παρ’ όλα αυτά
πέρα και έξω από τα δικά μου μάτια
είσαι στ’ αλήθεια μια χαρά,
ένα τραγούδι από μόνη σου.
Ανοίγεις τα φτερά σου, τώρα
κι είσαι γλυκιά που αρχίζεις,
δειλά-δειλά στους ουρανούς να τριγυρνάς.

Μη φοβάσαι!
Δεν έχω χέρια να σ’ αγγίξω πια
κι ούτε τα μάτια – εκείνα –
που αρμόζει, για να σε κοιτάξω!!
Στη λαβωμένη τη καρδιά
ένα κομμάτι απόμεινε μικρό,
τη φωτεινή σου θύμηση να φράξω.

Μια χάρη όμως
- πρώτη και τελευταία – σου ζητώ:
Άσε με μόνο λίγο ,
για να σε κοιτάξω
τώρα που στρίβεις, στο μεγάλο δρόμο,
τον ανηφορικό.
Να δω τα μάτια, το χαμόγελο
και τα μαλλιά,
Αδέξια πέρα δώθε να κουνάς
Τώρα που σε λίγο,
για κανέναν και για τίποτα
πίσω σου δεν ξανακοιτάς.

Μα είπαμε , Μη φοβάσαι
Δεν έχω στήθια,
για να σ’ ανασάνω πιά
Κι ούτε τη δύναμη που αρμόζει
να σε σταματήσω!
Στα κουρασμένα πόδια ,
ένα βήμα απόμεινε μικρό,
Για μια στιγμή μονάχα,
δίπλα σου να περπατήσω!!

..............................................................................................................

φωτογραφία από τα νησιά BALLESTAS στο PISCO του PERU τραβηγμένη στις 9/8/2007 με FinePix S7000

Αγάπη Αμετανόητη,...

Η αγάπη Δεν ικετεύει!!

Δεν παρακαλάει για τίποτα!

Η αγάπη Δεν περιμένει!!

Η αγάπη σαν φουσκωμένο ποτάμι, ορμάει…

Η αγάπη Δεν πείθεται

Η αγάπη επιτίθεται!!

Η αγάπη εκτίθεται...

Νικάει και Χάνει!!
Μα πάντα εκεί ανυποχώρητη,…

Η αγάπη δεν κλαίει! Μόνο σπαράζει!

Η αγάπη σφυρίζει τάχα αδιάφορα…
αλλά από μέσα της λειώνει!!
Η αγάπη ζηλεύει!!
Η αγάπη λουφάζει,…
Η αγάπη Δεν συγχωρεί, αλλά μαθαίνει!!

Η αγάπη πάντα προχωρεί!!
Η αγάπη πάντα τρέχει…
κι ας φτάνει πάντα καθυστερημένη,
Η αγάπη τσαλακώνεται,
Η αγάπη αγχώνεται,
Η αγάπη ξεσηκώνεται,
Πεισμώνει, γκρινιάζει,
Πονά και ξεφυσά..
Πέφτει και σηκώνεται ξανά!!!

..................................................................................

Φωτογραφία: MATSOU PITSOU, τραβηγμένη στις 15/8/2007 με FinePix S7000

Οι Ήρωες ενός βιβλίου…

στους Κυριακάτικους Συντρόφους μου, ολόκληρη την περσινή χρονιά και όχι μόνο
Στέφανο, Θάνο, Αποστόλη, Κομνά και Αντιγόνη

Έχουν μια μελαγχολία αυτά τα πρωινά της Κυριακής.
Είναι φυσιολογικό να ξυπνάει κανείς χαράματα 5:00 ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ;
Κάθε Κυριακή; Κάθε μέρα;
Είναι…είναι πολύ φυσιολογικό για την αλήθεια του,
Για την δική του αλήθεια.
Ποια αλήθεια όμως; Την αλήθεια ότι…
«Ελευθερία είναι η γνώση της Ιστορικής Αναγκαιότητας!!!»
Είναι Ιστορικά Αναγκαίο, λοιπόν να γίνει έτσι, και έτσι απλά γίνεται…
Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, σαν κάτι πολύ συνηθισμένο…
………………………………………………………………………………………………
Σαν καλοκουρδισμένο ρολόι σηκώνεσαι,
Ετοιμάζεσαι και γλιστράς στους γεμάτους υγρασία πρωινούς δρόμους…
Έχουν μια μελαγχολία αυτά τα πρωινά της Κυριακής,
Μια απόλυτη ησυχία, μια απόλυτη ερημιά απλώνεται παντού…
Μόνος ξεκινάς…μόνος τρέχεις σαν άνεμος, μέσα στην άδεια πολιτεία…
Μαζί σου ξυπνούν κι άλλοι… εκλεκτοί κι ωραίοι,
«…κρυφά και φανερά σ’ ακολουθούνε...»
Μόνος ξεκινάς…
Να βρεις ανθρώπους που λαχταρούν μόρφωση και όνειρα,
Που δεν λογαριάζουν κόπους και θυσίες, διασκέδαση και ξενύχτια…
Που σε πιστεύουν σαν θεό τους και θέλουν να σε ευχαριστήσουν…
Έχουν μια μελαγχολία αυτά τα πρωινά της Κυριακής,
Μια απόλυτη ησυχία, μια απόλυτη ερημιά…
Μια ησυχία που κόβεται φορές-φορές από αναφιλητά…
Και τον απίστευτο ήχο της κιμωλίας…
Ήχος κοφτός και απότομος, επιβλητικός και αυθάδης;
Αυθάδης απέναντι σ’ αυτούς που εκείνη την ώρα απολαμβάνουν τον ύπνο τους κι αργότερα το μεσημέρι, στον καφέ τους, θα λεν και καμιά μεγάλη… «σοφία» για τις αναχρονιστικές μεθόδους διδασκαλίας…των μεγαλοπιασμένων μάγων…
Έχουν μια μελαγχολία αυτά τα πρωινά της Κυριακής,
Μια απόλυτη ησυχία, μια απόλυτη ερημιά…
Νυσταγμένα πρόσωπα, φάτσες ταλαιπωρημένες…
Γεμάτες πείσμα και αυταπάρνηση,
Πικρό χιούμορ και διάθεση για γνώση,
Μάτια κόκκινα από τη αϋπνία,
μαλλιά πρόχειρα φτιαγμένα…
……………………………………………………………………
και η Άρνηση μας δεν είναι απόρριψη, ίσα - ίσα που καμιά φορά σημαίνει κάτι άλλο…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ότι αρνιόμαστε την καλοπέραση, τον ύπνο, την ξεκούραση ή την διασκέδαση
Μπορεί και περισσότερο από τον καθένα, να τα επιζητούμε αλλά…
Τίποτα δεν είναι εύκολο
Υπάρχουν μέρες δύσκολες,
που δεν αντέχονται με τίποτα,
Που δεν μπορείς στα πόδια σου να σταθείς,
κι όμως αντέχεις,…
Σπρώχνεις τις ώρες,
μετράς τις στιγμές…
και ονειρεύεσαι , ονειρεύεσαι εκείνα τα μικρά όνειρα…
«τους μεγάλους σεισμούς που μέλλονται για να έρθουν…»
κι αναπνέεις, εκείνα τα ψήγματα αέρα,…
και συνεχίζεις και κρατάς …

Σε πείσμα εκείνων που δεν στάθηκαν όρθιοι ποτέ τους!!
Εκείνων που παραιτήθηκαν στο πρώτο κιόλας βήμα τους,
Κι εκείνων που πρόδωσαν τα πάντα
στο βωμό μιας ανελέητης καθημερινότητας,
Που πρόδωσαν ανεπανόρθωτα κάθε ελπίδα
και γέρασαν πρόωρα μέσα στο Δημόσιο και μόνιμο καβούκι τους

Και έτσι συνεχίζεις και κρατάς …
Θες δε θες, συνεχίζεις και κρατάς ακόμα….
Αλήθεια Κρατάς ακόμα;
Κι όμως, φίλε μου, κρατάς ακόμα,
γερά δεν ξέρω,
αλλά κρατάς ακόμα!

ΚΡΑΤΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΓΕΡΑ!!!

................................................................

Η φωτογραφία είναι από την ημερήσια εκδρομή στο Μέτσοβο στις 16/2/2008