Την ώρα που μικροί τυμπανιστές
παιανίζουν ένδοξα θούρια δωματίου
και κακαρίζουν μάταιες επιστροφές,…
μ’ εκκωφαντικό άδειο
την ώρα που σιτεμένοι γκόμενοι καριέρας
υπογράφουν ατελείς αντιγραφές,
και ροκανίζουν ανύπαρκτες καρέκλες
με χυδαίο κενό κι άσφαιρο κρότο
την ώρα που στολές, συνηθισμένων ρόλων
καταπατώντας χώρο
προσδοκώντας ανάσταση λωτών_
με μάτια σφαλιστά,
θρέφονται στον καθρέφτη τους μπροστά
και μηρυκάζουν δανεικό καημό,…
την ώρα που μετρονόμοι νικητές
καταμετρούν τα λάφυρα
και χαίρονται μάταιους συμβιβασμούς
με συγχωροχάρτι σκεπάζουν τη μίζερη ήβη
την ώρα που η κανονική κατανομή
ανήμπορη, πεισματικά αρνείται
οι ποιητές, σκύβουν και φιλούν
το χέρι που τους άγγιξε μια νύχτα
μιλούν μ’ άδεια τάστα στον καιρό
και χάνονται στ’ απάτητο
την πέτρα που τους άγγιξε από τύχη
μια μέρα, προσκυνούν
το βέλος που τους κάρφωσε από επιμονή
μια μοίρα, αναπολούν
κομμένα τα μαλλιά
κομμένα τα όνειρα
και έτσι γερνούν και χάνονται
καθώς η σκιά τους βαραίνει το δρόμο,…
τον δρόμο που τους διάλεξε
χωρίς γιατί, χωρίς επιστροφή
χωρίς δίχτυ, με το αίμα για υπογραφή
και την αλήθεια
που μ’ αφέλεια μοιράστηκαν τουλάχιστον στα δυό,….
Μυστικά να πολλαπλασιάζεται…
Εκθετικά να αναμένει, θυμωμένη, Άγρια
και πάντα με την περόνη τραβηγμένη…
οι γέφυρες γκρεμίστηκαν, κάστρα που πέσαν
πόρτες που έκλεισαν βαριές
σύνορα που χαράχτηκαν ξανά
και μια σιωπή,…
ανακυκλώνονται ζωές, εικόνες, ανατροπές
τρίζουν κλειδαριές
ανθίζουν του χειμώνα οι επιστροφές
αθροίζουν οι γωνίες τη φυγή
στρώνουν κίτρινα φύλλα
οι ματαιωμένες κλίσεις την αυγή
ανάμεικτες εικόνες ενοχές
φιλιά κλεμμένα
συμπιεσμένα σ’ αυτοσχέδιο καμβά
αγγίγματα ξεχασμένα
στο όνειρο εκδικούνται, σε δωμάτια αδειανά
οι δρόμοι ανίκητοι προσμένουν
οι αντιστροφές προσδόκιμες βαθαίνουν
το φως σ’ αναμονή
το ίσως σε φυγή
ο Χρόνος αμείλικτος καραδοκεί
μια σφαίρα παγώνει στην τσέπη
κι η θαλάμη αλυχτά….
μια κωνική μελωδία, παγώνει στην προσμονή
κι η ανάγκη ουρλιαχτά….Nathalie Cardone - Hasta siempre
Adele – Lovesong
Beth Hart- Over You
Sade – No Ordinary Love
κι ύστερα....Θα φανεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»