«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

17 Στιγμές της Άνοιξης...

























Είναι το αγέρωχο βάδισμα, αλλά και το ατσαλένιο πάτημα,   
ενός μπολσεβίκου πράκτορα 
μέσα στην καρδιά της ναζιστικής Γερμανίας…

Είναι ο σεβασμός στην Ανθρώπινη Ιστορία, 
στις Θυσίες εκατομμυρίων Σοβιετικών Πολιτών στα πεδία των μαχών, 
στην Πρώτη Γραμμή αλλά και στα μετόπισθεν, 
μέσα στις γραμμές του ίδιου του εχθρού….

Είναι η Πίστη στη Νίκη και η Διαρκής Επαγρύπνηση 


Το ανοιχτό μέτωπο απέναντι στον φασισμό _ που δε θα πεθάνει μόνος!! Σκότωσε τον!!!


Είναι προσήλωση στις Αξίες της Μπολσεβίκικης Επανάστασης 

Είναι η Αφοσίωση στο Κόμμα στη βεβαιότητα επικράτησης της Μαρξιστικής Λενινιστικής Ιδεολογίας και Σκέψης

Είναι η εφαρμογή του Ιστορικού Υλισμού

Είναι η Εμπιστοσύνη στην Ομορφιά και το μεγαλείο της Φύσης
Είναι η μια και μοναδική υποχρέωση και καθήκον του Νέου Ανθρώπου : 
Η εξυπηρέτηση όλων των αναγκών του Ανθρώπου 
_ «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»

Είναι η αποθέωση της Διαλεκτικής Σκέψης και 
η Συνισταμένη οργή ενός Λαού 
που σφυροκοπούσε τους φασίστες 
μέσα από τις γραμμές του Κόκκινου Στρατού,

και όλων των παρτιζάνικων στρατών,...παντού !!!
Σε όλα τα μέτωπα: 
Από τα Βουνά της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας 
μέχρι τους ρημαγμένους και άτρωτους δρόμους του Σταλινγκράντ… 


Είναι η προσπάθεια της Σοβιετικής Αντικατασκοπείας, 
να ακυρώσει _φέρνοντας τες στην επιφάνεια_ 
τις μυστικές συνομιλίες μεταξύ μελών της ηγεσίας της χιτλερικής Γερμανίας και των Αμερικανών,   
για επίτευξη χωριστής συμφωνίας παράδοσης των Γερμανών και στα δύο δυτικά μέτωπα και ενίσχυσης μόνο του Ανατολικού μετώπου_ με τις δυνάμεις που θα αποσύρονταν από εκεί_   
για την ανάσχεση της προέλασης του Κόκκινου Στρατού στην Ευρώπη 


Και είναι ένα υπέροχο δείγμα του ρεύματος που ονομάστηκε _ και από μερικούς χλευάστηκε(;;;;)_  Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός
Μια σειρά, εκτός των άλλων, ντοκουμενταρισμένη με σπάνια αρχεία από τις υπηρεσίες του Κόκκινου Στρατού, με πετυχημένη αναβίωση της εποχής, με εξαίρετες ερμηνείες:

 Viacheslav Tikhonov (Βιάτσεσλαβ Τιχόνοφ), Yekaterina Gradova, Leonid Bronevoy,…


κάτω από την σκηνοθετική ματιά της μοναδικής, πιστής και  «αμετανόητης» ως το τέλος, Tatyana Lioznova



και την υπέροχη μουσική του Mikael Tariverdiev, ενός από τους σημαντικότερους Σοβιετικούς συνθέτες….




Κι είναι, εκτός των άλλων,  κι ένας Ύμνος στην Ισότιμη θέση της Γυναίκας, στη Νέα Σοσιαλιστική Κοινωνία. Ισοτιμία στην Εργασία, στην Οικογένεια, στην Απόλαυση του Ελεύθερου χρόνου, στην Ανατροφή των παιδιών, σε μια εποχή μάλιστα που ήταν προορισμένος ο ρόλος της μόνο σαν αναπαραγωγική μηχανή και που βέβαια ο φασισμός, τότε αλλά και σήμερα είναι ο μοναδικός ζωτικός χώρος που της αναγνωρίζει…



Κι είναι επίσης, μια μελαγχολική ματιά, για το χρόνο που φεύγει μέσα απ’ τα χέρια μας, για όσα μας στερεί ο καπιταλισμός _ είτε με τον με τον πόλεμο του, είτε και με την ειρήνη του_ σε ομορφιά, σε γαλήνη, σε επικοινωνία με τη φύση, σε προσωπικές στιγμές, στον έρωτα, όσα δε μας αφήνουν να ζήσουμε και να αισθανθούμε….
εξαναγκασμένη κι ανούσια θυσία, είτε στα πεδία των μαχών είτε στη μίσθια δουλεία…



Και πόσες συμβολικές εικόνες πλάθουν ο Σεμιόνοφ και η Lioznova … με μαεστρία και σεβασμό στην Ιστορία και την Αλήθεια….με την αποθέωση: της υιοθέτησης από την νεαρή μητέρα Kate _ τη νεαρή Σοβιετική Ένωση_  της μικρής κόρης του γερασμένου και κουρασμένου στρατιώτη των ναζί_ της ηττημένης και λεηλατημένης Γερμανίας…..

Είναι τέλος μια γλυκιά ανάμνηση ενός Νέου Κόσμου, 
που ξεκίνησε την έφοδο στο μέλλον, 
μέσα στο μυαλό, την ενέργεια και την αυταπάρνηση χιλιάδων κομμουνιστών, που κατάφερε να εξαλείψει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, 
να θέσει τα θεμέλια της Νέας Κοινωνίας…. Αλλά που δεν κατάφερε να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό…. υποταγμένος σε τόμους μονολιθικό πολτό, καθοδηγούμενος από έναν στρατό γραφειοκρατών_ με τα απαράλλαχτα γκρίζα παλτά _ που στο όνομα του, κατακρεούργησε τη μαρξιστική σκέψη αλλά και τα όνειρα εκατομμυρίων καταπιεσμένων….

Μέχρι την ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΦΟΔΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
«Που θα ξανασυμβεί με χίλιους τρόπους»
όσο οι αίτιες οι παλιές που θρέψανε του Οκτώβρη τις Φωτιές 
παραμένουν αναλλοίωτες….


























Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»