οι
μέρες γλιστράνε στη στενή σχισμή
βαριές και ξάστερες μπιλίτσες υδραργύρου
διαμερίζονται βαθιά στην κλεψύδρα
ολοένα και πιο γρήγορα
ολοένα και πιο αδυσώπητα
αμετάκλητα συμβόλαια επιστρέφουν
βαριές και ξάστερες μπιλίτσες υδραργύρου
διαμερίζονται βαθιά στην κλεψύδρα
ολοένα και πιο γρήγορα
ολοένα και πιο αδυσώπητα
αμετάκλητα συμβόλαια επιστρέφουν
Στην
πόρτα, στέκεται
Ζητάει
το σύνθημα
Ψηλαφίζει
τη μορφή
Χωρίς
μάτια, Απ’ τη Σιωπή
Από το αίμα
Νύχτα
Έσπαγαν οι βελόνες πάνω στο χέρι μου. Μία-μία
Έμπαιναν βαθιά και έσπαγαν
Αριστοτεχνικά
Χωρίς σταγόνα αίμα
Έραβε σφιχτά ο καιρός όλες τις εξόδους
Από το αίμα
Νύχτα
Έσπαγαν οι βελόνες πάνω στο χέρι μου. Μία-μία
Έμπαιναν βαθιά και έσπαγαν
Αριστοτεχνικά
Χωρίς σταγόνα αίμα
Έραβε σφιχτά ο καιρός όλες τις εξόδους
εκστασιάζονται
οι ώρες
με
την υπομονή
έχω ακυρώσει τη Νύχτα
τα ένστικτα
τα όνειρα
έχω ακυρώσει την αναμονή
μόνο η Άνοιξη αρνείται
απέραντη Άνοιξη
έχω ακυρώσει τη Νύχτα
τα ένστικτα
τα όνειρα
έχω ακυρώσει την αναμονή
μόνο η Άνοιξη αρνείται
απέραντη Άνοιξη
έχω
ακυρώσει τη Ζωή
μαθαίνοντας κρύβω για αύριο
μαθαίνοντας κρύβω για αύριο
ποιο
αύριο;
πως
γίνεται το κόκκινο όταν σαπίζει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
«…τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν,…»